Vísir - 04.09.1915, Blaðsíða 3

V ISIR
5k&yn8 Samtas fe&mpavMi. $\xa\ \9ö.
ð
TILBOÐ
óskast um sölu §:
Um 240 tons völsuð hafragrjón í 50 kg. sekk an,
- 65 — Maísmjöl í 63 - —
30 — Rio kaffi (góð teg.)
- 100 — Hrísgrjón (Rangoon 2 Star eður liiaerisk)
í 100 k . sekkjum
30 — Hveiti (besta brauðahveiti) í 100 —
- 125 — — (prima tegund) í 63 —■
- 400 — — (nr. 2) í 63 —
Frítt um borð í New York síðast í október eða fyi t í nóvember
næstk. Tilboðin séu komin stjórnarráðinu í hendur 8 þ. m.
2. september 1915,
Stjórnarr; ðið.
CALLIE PEREECTION
eru bestu, léttustu, einföldustu og ódýrustu báta- og verksmiðju-
mótorar sem hingað flytjast. Vanalegar stœrðir frá 2—30 hk.
Verksmiðjan smíðar einnig utanborðsmótora, 2 og 3*4 h.k.
Mótorarnir eru knúðir með steinolíu,
settir á stað með benzíni, kveikt með
öruggri rafmagnskveikju sem þolir vatn.
Verksmiðjan smíðar einnig ljósgasmótora.
Aðalumboðsniaður á íslandi
O. Ellingsen.
Alls konar
iðnaðar-verkfæii
Nýr verðlisti með mynd-
um, ný-útkominn,
sendist ókeypis.
NATHAB & 0L !EI
hafa nú fyrirliggýandi
hina margþráðu, alþektu Marsmann’s-vindí :
>EI Artes »Maraviiia«, Cobden* o. fl.
Hollenska vindla svo sem »Land Havai i« o. fl.
Spii — margar tegundir — fyrir fullorðna og t xrn.
Lax og Aprikösur niðursoðið.
Kaffi, brent og óbrent — tvœr tegundir.
Púðursy&ur, Flórmelís.
Hveiti — tvær tegundir. —
Grænsápu í tun-num. — Þakpappa.
Að eins til kaupmanna og kau >félaga.
a x
afbragðs-góður, frá
Hvanneyri,
fæct daglega á 1 kr. og 1,10 kr.
pr. V* kgr.
í Matardeildinni í
H af narstræti. Sími 211
Sláturfélag Suðurlands.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
R ú ð u g 1 e r
Asfalt — Kalk|
Þakpappi og Gips
fæst hjá
Rvíkur.
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aöalstræti ð (uppi.)
Skrifstofu tími frá kI.12-1 og 4-6 e. h
Talsfmi 2501
ttmaYitega,
*}Caup\S öl ]xí Ö!§evl \nv\ fe$\W
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvlce.
F'V- Frh.
-
Þér hafið æst yðar besta vin upp
á móti yður. Þér hafið — Jah.
Eg skal hefna mín, þótt það kosti
mig aleigu mina«, sagði hann óg
nuggaði hálsinn, sem var ennþá
aumur eftir tak Ralphs.
»Burt!« sagði Ralph. »Burt, og
þakkið stjörnu yðar, að þér hafið
sloppið. Og munið hvað eg hefi
sagt —«
»Já. Og munið það, sem eg
segi!« hreytti niaðurinn úr sér í
bræði. »Því svo sannarlega sem eg
heiti Jim Oatway, skal eg láta yður
iðrast þessa kvölds.«
Hann tautaði eitthvað meira og
gekk burt. Ralph horfði á eftir
honum nokkra hríð, klifraði síðan
yfir girðinguna og gekk heimleiðis.
»Eg hefi haft gc t af þe9su«,
sagði hann glaðlega. »Eg þurfti að
stökkva upp á nef uér við ein-
hvern. Eg er Jim )atway þakk-
látur. Hvað skyldi hafa verið í
vasabókinni?«
13. kapít li.
Veronika lá á leg oekk við op-
inn glugga í litlu da. stofunni sinni
á fjórða degi eftir sJ\ sið, sem hún
hafði orðið fyrir, K m þá jarlinn
inn í stofuna. Ham hélt á sím-
skeyti í hendinni.
»Hvernig líður þi ■*, Veronika?«
spnrði haiin. Hann ítaddi báðum
höndum fram á staf inn og horfði
á hana.
Hún hló óþolmm >ðlega. »Dr.
Thorne lætur ekki a að segja, að
mér gangi vel að l ’4na. Hann
verður alveg hugdjú! ur ef eg dirf-
ist að bera á móti þ- u, sagði hún.
»Eg skal ábyrgjast, eg ferakirei
að fara úr liði aft*. . Það hefði
næstum því verið s cárra, að eg
hefði fótbrotnað — þá hefði það
verið afsakandi, að iwður liggur
hér eins og trédrun btf, dag eftir
dag.«
Jarlinn glotti. »Þú hefir þó bæk-
urnar þínar.«
»Já, eg veit það«, sagði hún og
horfði gremjuaugum á þá síðustu,
sem hún hafði fengið frá London,
Hún Iá á gólfinu eins og Veronika
hefði mist hana. »En mér finst eg
geta ekki lesið. Og flestar bækurn-
ar eru svo heimskulegar.«
»Nú, hvernig?« spurði hann og
horfði á hið fagra og rjóða andlit
hennar, eins og hann ætlaði að
lesa hana ofan í kjölinn. Roðinn
óx og hún hló aftur, enn óþolin-
móðlegar en í fyrra skiftið.
»Æ, eg veit ekki. Þær eru allar
um sama efnið — ást! Það erást,
ást, og ekkert annað en ást. Það
er eins og hún væri ekki einungis
hið þýðingarmesta í lífi manns,
heldur væri líka alt annað alveg
þýðingarlaust.*
»Ef til vill er það svo«, sagði
hann, að því er virtist, við sjálf-
an sig.
Hún leit á hann undrandi. »Eg
hefði ekki trúað, að þér væruð á
»ma máli og þær«, mælti hún.
»f þessari bók hefi eg verið að
lesa um stúlku, sem færir þær hræði-
legustu fórnir — sleppir tign sinni,
yfirgefur sæti sitt í þjóðfélaginu —
í heiminum. í stuttu máli, afsalar
sér öllu vegna þess manns, sem
hún elskar.*
»Og kemst að þeirri niðurstöðu,
að hún hafi skift á hlutnum og
skugganum, gefið gull fyrir eir,
fórnað sjálfri sér árangurlaust?*
sagði hann.
»Ónei, frændi«, sagði hún. »Þetta
er ein af — ,giftast — og —
vera — hamingjusamur — til —
eilífðar — á — eftir' skáldsögunum.
— Þess vegna Ieiðist mér hún. Hún
er svo ósennileg.«
»Já, ósennileg«, sagði hann, »af
því að það er aldrei á báða bóga
jafnt. Auðvitað er reglan, altaf að
elska og vera elskaður, og sá, sem
elskar, færir fórnina — auövitað.
Og sá tími kemur, þegar annaðhvort
hann eða hún gerir þá sorglegu
uppgötvun, aö þau hafa fórnað sjálf-
um sér til einskis: að þetta var ekki
túskildings virði.