Vísir - 09.03.1917, Blaðsíða 3

VISIR
þó ieitt til nokkarra slysa. Það
er botnvörpuagaútgerðin, Á botn«
vörpungnm munu fleiri og færri
slys hafa viljað til á hverju ári,
síðan sú útgerð hófst hér álandi.
Menn hafa mist fíngur, höndur,
fætur og meiðat á annan hátt
meira og minna. Og það haía
menn eins og áður ar sagt orðið-
að bera bótalaust.
Á erlendum botnvörpungum eru
allir menn vátrygðir fyrir slysum
®ins og allir verkamenn í verk-
smiðjum erlendis eru vátrygðir fyr-
ir slysum, víðast hvar að minsta
kosti. Vátryggingunni mun vera
hagað líkt og Iíftryggingu sjó-
manna hér á landi. Þ. e. skjddu-
trygging sem ekipaeigendur og
skipsmenn greiða iðgjöld til. Ef
skipsmaður verður fyrir slysi, fær
hann skaðabætur úr sjóðnum, eftir
þvi hve mikið hann hefir fatlast.
Slíkri vátryggingu ætti að koma
hér á sem fyrst. Æskilegast að
stjórnin semdi frumvarp i þá átt
íyrir næsta þing. Það mál á ekki
að þurfa mjög langan undivbún-
ing. En hvert þingið eftir annað
hefir skorað á stjórniaa að taka
öll vátryggingarmál til rækilegrar
athngunar.
Slysahættan á botnvörpungunum
er mikla meiri en við nokkurn |
annan atvinnnrekstur hér álandi. I
Það er þvl ekylda löggjafarinnar
að taka þelta mál alveg sérstak-
lega til meðferðar og tryggja
framtíð þeirra manna, sem fyrir
slysum kunna að verða, með því
að skylda þá og skipaeigendurna,
sem aðaihagnaðinn. hafa af útgerð-
inni, til að vátryggja þá. — Slys
in eru, sem betur fer, ekki svo
mörg, að það geti orðið tilfiunan-
legur skattur. Ea þeim fer fjölg-
andi eftir því sem botnvörpungun-
um fjölgar og útgerðin er stunduð
af meira kappi.
Mál þetta er því áreiðanlega
timabært, og vil eg að endingu
skora á Háseíafélagið hér í Reykja-
vík og 'Álþýðusambandið, að láta
það til sin taka, og ganga eftir
því að undinn verði að því bráð-
ur bugur að koma á vátryggingu
þessari.
Jón Jónsson.
Hafnbannið
á Grikklandi.
í síðastu ensknm blöðum er sagt
frá því, að hafnb&nn bandamanna á
Grikklandi standi enn, og sé nú
mjög farið að sverja aðGrikkjum
18 febrúar fengu Aþenudúar ’/ia
úr pundi af brauði á mann, en
daginn áður var br&uð ófánanlegt.
Matvæli sem fáanleg eru, svo eem
káimeti hrisgrjónog makaróni eru
seldar okurverði.
Irlend inynt.
Kbb. •/. Bank. Pó#tb.
Steri. pd. 16,65 17.10 17,00
Fre. 60,50 62,00 62,00
DolL 3,54 3,65 3,75
Eimskipafél. og bannlögin.
í 148. tbl. „Höfuðstaðarins“ birt-
ist grein eftir Jónas Jónsaon frá
Hríflu. Þessi grein hans inniheld-
ur all-ósvifna árás á þann mann,
sem ráðinn er Bkipstjóri á hið ný-
keypta skip Eimskipafélagsins:
„Lagarfoss“
Eins og kunnugt er, var þessi
sami máður skipstjóri á e.s. „ísa-
fold" þegar það var leigt til strand-
ferða hér við land snmarið 1915.
Gr. böf. fer nm það mörgum og
stórum orðum, hvað ólögleg vín-
nantn og vinsmygiun hefði þá ver-
ið mikil á því skipi. En lang-
| harðast tekur þó gr.höf á fram-
| ferði skipstjóra sjálfs, að þvi er
þetta snertir. Er honum þar bor-
in á brýn hin megnasta óregla
og þar með dróttað að honum því
að hann bafi staðið illa í stöðu
sinni.
Það er auðskilið á grein hr. J.
J. að hann er málavöxtum nauða
ókunnar, en lætur of mjög leið-
ast aí ó.'önnnm sögusögnum óhlut-
vandra millibera. Af þessu leiðir
það, að grein hans er eigi annað en
rökfestaíanst orðaiálm. En eigi
að síður verður eigi litið öðruvísi á,
en að honum sé áhugamól að rýra
mannorð skipstjðra þessa fyrir
almeningi augum. En varlegra
heíði það verið fyrir gr.höf. að
afla sér réttari upplýsinga um mann-
inn áður en hann reit óbrðður um
hann. Mundi hr. J. J. vilja standa
sem ós&nnindamaður fyrir opin-
ber niðrusarorð sín um mann, sem
hann að líkindum þekkir ekki
nema af afspurn ?
stip og miliömr
eftir
Charles fjgarvice.
97 Frh.
fegarð hennar ekki við minn smekk
^jáðu nú til, ástin mín. — Það
6r sjálfsagt ekki kurteist, en þó
sð eg hafi kynst henni ofurlítið
°g hlustað á söng henna', þá hefi eg
®kki tekið eftir öðru en að hún er
■kgleg og hefir fallega söngrödd.
^Ostirnir okkar eru að segja að
bað jafnist engin söngmær á við
^ana nema Patti og Melba, en
Í*ehnan tima, sem hún hefir dval-
^ hjá okkur, er það alt önnur
^ödd og alt annað andlit, sem mér
staðið fyrir hugskotsBjónum.
, Siðan eg sá þig þarna niðri
^ ána hefi eg ekki hugsað um
kvenmannsandlit, hversu
leSt, «em það kynni að vera, og
Qkki 1
eyrun að annari kyen-
■^hnsrj^i jjyag bljómfögur sem
íiun y»,j.
fall(
Hún svaraði engu cm stund, en
lagði hendurnar á vanga honum
og sagði svo:
— Þetta þykir mér í meira-
I&gi undarlegt! Eu ef svo hofði
nú viljað til að þú hefðir hitt
hana fyrst — kann &ke þér heíðiþá
ekk þótt vænt um mig? Oghvern-
ig heídi það lika ást að geta ver-
ið? Hún er svo yndisleg — eg
get ímyndað mér það eftirlýsing-
unni hennar Jessie.
Haim fór að hlægja.
— Þó að eg hefði aldrei séð
þig elsku ída mín, þá var engin
hætta á því að eg hefði felt ásí-
arhng til ungfrú Falconer, aagði
hann og brosti að alvörugefni
hennar og einfeldni. — Hún er
mjög frið stólka og elskuleg á sinn
hátt, það akal gjarnan játað, en
hún er ekki að mínu skapi alt
fyrir það. Hún er oftast næreins
og einhver myndastytta, eðá þá,
stöku sinnum, eins og — nú —
eitthvað svipað mjúkhærðu tígris-
dýri í Iimaburði sínnm og höfuð-
hreyfingum. Nei, það var ekkert
hætt við, að eg yrði ástfanginn í
henni, jáfnvel þö það hefði ekki
átt að liggja fyrir mér að hitta
elsknlegustu indælustu stúlkuna í
veröldinni.
— Og þér finst þú vera viss
um, sannfærður um íað þú elskir
mig og verðir aldrei annara hug-
ar jafnvel þótt þú hafir séð og
eigir eftir að sjá ótal stúlkur, sem
eru þúsundsinnum fallegri en eg?
spurSi hún hngsandi.
— Já, það er alveg víst og
áreiðunlegt, sagði haim og and-
varpaði. — Ef eg væri eins viss
um ást þína á mér eins og eg er
um áat mína — en fyrirgefðu
mér, góða, sagði hann svo, þ\ i uð
hún hafði litið mjög aivarlega og
næstnm hátiðlega á hann.
— Þú mátt vora viss nm það
sagði hún hæglátlega. — Eg mun
elska þig alt til danðadags. Eg
er sannfærð um það, en veit þó
ekki hvernig á því síendur. Eg
er sannfærð um &ð það er svona.
— Það getur viljað til, að vegir
okkar skilji — hann hló og tók
fast í höndina á henni — en eg
mnn ávalt elska þig. Mér finst
eg hafa glatað einhverju — er
það þetta hjarta mitt? — og get
aldrei tokið það frá þér aftur.
Það getur akeð að þú fáir leiðá
Um skipstjóra þennan er það
sannast sagt, að hann er einn af
þeim allra gætnustn og duglegustu
skipstjórum sem ísland á. Eg
hefi ferðast með mörgum skipum
og þar á meðal með því skipí,
sem maður sá er hér um ræðir
var skipstjóri á, get ég þess vegna
borið hann saman við aðra stéttar-
bræður hans. Þegar hánn var
skipstjóri á e.s. „ísafold" á strand-
ferðum þess hér við land, ferðað-
ist eg með því skipi í 10 vikur.
Get ég þar af leiðandi með góðri
samvisku vottað það, að skipstjóri
þessi stóð þá ágætlega í stöðu
sinni, eins og fyr og síðar.
Það mun nilega einróma álit
þeirra manna, sem mest áttu undir
strandferðum e.s. „ísafold" að því
er vöruflutninga snerti, og eins
hinna, sem ferðuðust með skipinu
kringum Eandið, að flkipstjórinn
hafði sýnt það, að hann væri fnli-
komlega stárfi sínu vaxinn. Hann
átti fullkomnum vinsældum að
fagna raeðaí þeirra er kyntusfc
honum, og flestir mnnu einmitt
hafa óskað þess, að hann hefði
áfram mátt stjórna strandferða-
skipi hér við land. Það er því
væntanlega allflestum fagnaðarefni
að þessi skipstjóri skuli nú hafa
fengið annað skip Eimskipafélags
íslands til umráða. Meðmæli
margra góðra íslendínga gæti hann
fengið ef hann þyrfti þess með eða
óskaði þess.
Eg þatf svo eigi að fara um
þetta fleiri orðum. Óhróður sá
sem hr. J. J. frá Hrífiu vill með
grein sinni vekja gegn væntauL
skipstjóra á e.s. „Lagarfoss" fellur
um sjálfan sig sem.hvert annað
marklaust fleypur.
Að Jokum vil ég aðeinsbæta
á mér — hver kann að segja um
það? Eg hefi bæði lesið og heyrfc
um, að slikt ht.fi kornið fyrir —
og það getur lika borið til að þú
sjáir einhverja enn þá fallegri en.
ungfrú Faconer — einhverja, sem
kemur þér til að gleyma ungiings-
stúlkunni, sem var að ferðast með
þér um Heronsdalinn í aUsandi
rigningu, — En ef svo ber und-
ir, þá er óþarfi að vera að sagja
mér frá því eða gera neinar af-*
sakanir eða biðja fyrirgefningar.
Já, það væri óþarfi að vera að
segja mér það, því að þaðereitt-
hváð hérna inni fyrir, sem myndi
gera mér aðvart um það. Hún
studdi hendinni á hjartað. — Þ4
mættir bara ekki láta migsjáþig
— það er alt og sumt. Og eg
— jæja—nú — eg mundi taka
því með þögn og þolinmæði —
ekki segja eitt einasta orð.
— Eísku góðaí sagði hannlágt
og alt að því með lotningu, því
að hún var orðin náföl og augu
hennar tindraðu. — Hvers vegna
ertu að tala um þetta núna, ein-
mitt þeg&r — þegar við höfum
játað ást okkar hvort fyrir öðra?
Heldurðu að eg reynist þér ótrúr?