Vísir - 26.08.1917, Blaðsíða 3

VISJ K
Þegar er »líkar fastar Ioftslgl
ingar hafjast yfir láð og lög, verður
að setja lög og reglar um lasda-
ínerki og kndhelgi í loftinu ekki
síðnr eix á kndi og sjð. Seunilegt
er að allar loftsigliugar verði bann.
aðar í 7—800 metra hæð yfir jörð.
Það verður í ul»ndhelgi“ eðainu- I
an lasdnmerkja jarðfteigenda. í 1
800—1600 metra hæð ættugíing-
hægar flugvélar einar að ferðast,
þær sem fara alt að 125 rösíum
á klst. Þar fyrir ofan og alt að
2400 metra hæð, vékr sem fara
125 til 200 rsstir á kl.st; í 2400
—3200 metra hæð eiga ganghrað-
ari vélar að ferðart. í 3200—
4000 metra hæð ættu þær vélar
að torðaet sem hraðskreiðastar ern,
flytja póat eða eru í anuari þjón-
uetu hver» riki?, og þangað á Issnd-
hclgi ríkisins að ná. Bn þarfyx-
ir ofan verður alþjóðasiglingaleið1
Sennilegt er tð loftskip (Zappe-
líns) verði mikið notuð &í Þjóð-
verjum í langferðir yfir sjó. Og
áður en ófriðarinn hðfst voru Þjóð-
verjar farnir &ð ráðgera loftskipa
ferðir f)á Hamborg umAusturriki
og Balkau til Asíu.
Ef til vill þykja mönaum þess-
ar bollaleggÍEgar nokkuð loft-
kastalakendar, en þó þær séu að
eins lausl. þýddar úr dönsku blaði,
þá þorir Ví’pir vel að flytja þær.
ErM'Sié Mymí.
Ebh. 22/8 Bank. P08V.fi
Öteri pd 15,71 16.40 16,00
Fre 50 50 60,00 59,00
Doil 3 31 3,52 3,60
I herskipafylgd.
Einn af farþegunum sem var
með Flóru, þegar henni var sökt,
segir frá því ferðalagi i bréfi sem
birt var í Lögrétta 22. þ. m.
Á Flóru var skotið fyrst úr
®m þriggja sjómilna fjarlægð og
alveg fyrirvarakust. Segist bréf-
ritarinn hafa talað við marga
sjómenn, sem verið hafi á skipum
sem skotin hafi verið I kaf, og
hafi þeir sagt aðferð kafbátanna
&it »f þá sömu, þegar þeir hitfci
eitfc tíkip sér (ekki í herskipafylgd).
Þeir hðíji skothriðina fyrirvara-
laust úr m»rgra sjómílna fjarlægð,
offc áður eu til þeirra sést frá
skipinu sem skotið er á, og miða
helst á Btjórnpallinn, „eins og þeim
sé mest am að gera að drepa sem
flesta".
í þetta sinn, þegar Flóru var
aökt, hættu Þjóðverjar skofchríð-
inni þegar mODiiii-DÍr voru komnir
í bátens, og þegar þeir svo höfðu
sökt skipinH, höfða þeir t»I af
skipshöfninni, »em vsr allriaus
komin í opna bátana, sparðu hvort
nokkrir entikir menn væru meðal
þeirrs, en léta sig það engu skifta
hvosfc nokkur manuanna hafði
eærat og þyrfti ambúða eða ann-
uai aðstoðar.
Fimm islenskir hesiar höfða
verið í afturlestiani á Flóru og
komust tveir þeirra frá skjpinu
og vora á suudi í áttina til knds
er síðast sást til þeirr*, ea engin
von urn að þeir hafi komisfc í
land.
Esskur fcundarbátaspiSlir faxm
skipshö'nlua og flutti hana til
Leirvíknr. Þar segir bréfritarinn
að sé nú aðílviðkomnstaður skipa
þeirra, sam eigi að fara í fylgd
her»kipa milli Englands og Nor-
egs og séu þau látin eafnast þar
samaa 10—30 í hrern hóp. Er
þeim síðan fylgt milli landa, venja-
lega ef tveimar tandarspillum, 1
—2 „torpedojögurum44, nokkrum
vopnuðum botnvörpungum og smá-
snekkjum.
Slíkir skipahópar fara daglega
milli Iaud», og eru allár skipa-
göngar milli Noregs og Englands
undir amejón flotemálaskrifstof-
ann». Reynt er &ð velja skipin
í hópa eftir ganghraða þelrra, svo
að þaa geti sem best orðið sam
ferða. Og þó að ganghraði þeirra
sé misjafn, vsiða þaa þó að halda
sam&n, og era þá hraðskreiðusta
sbipin látin fara síðast í hópna-m
og gangminsta skipia fremst. —
Ycrðar síðan hvert skip að halda
sinum stað.
Bréfritarinn fór sjálfar frá Leir-
vik til Bergen á skipi í herskipa-
fylgd. í þeim flofca vora 81/*—11
mílna ekip. Þna vora öll hlaðin
kolum. Skipverjar og farþegar
vora á ðikki j lk ferðina í nær
fulhn sólarhring. Skipin sigidu
í svo þéttura hnapp sem unt var.
Fyrst fór vopnuð snekkja, þá
tveir tundurapillar, slnn til hvorr-
ar hliðar fyrir firam&n kaupskipin,
og á hvora hlið flotsnum yopnað-
ur botnvörpungar. Eagan kafbát
hifcfci þessi floti á leiðinni. Þoka
akall á um morguninn og segist
bréfritarinn þá hafa séð að skip-
stjórinn h&fi verið órólegur og ótt-
ast það a3 verða viðakila við Mn
ekipin.
Slík farðalög eru vitanlega ebki
hættulaua, þó minni sé hættaueu
þegar siglt er fylgdarlaast. Á
þessftri leið segir bréfritarinn að
álgengt sé að sökt sé einu skipi
úr flota, en sjaldan fleiri, enda
óvenjulegt að þar sé að verki
nema einn og einn kafbátur. Á
samam öðrum siglingsleiðam era
kafbátarnir affcor fleiri sam»B, t.
d. milli Fxatkiand? og Enel índs,
enda skotin fleiri skip á þeim
leiðum. T. d. segir bréfritarinn
að nýlega hafl 19 skip af 28 í
flota verið skotin í kaf á þelrri
leið.
Krofur Frakka.
Ríkiskanslarinn þýski, dr. Mic-
haelis, heldur þyí fram, að »amn-
ingar hafi verið am það milli
Rússa og Frakka, að Frakkar
ætta að fá að ófriðnum loknam
ekki að eins Elsass-Lothriugen
heldar líka allmikil landsréttindi
á vestri bökkum Rínarfljóts. Þetta
segiet kanslarinn hafa eftir „sjón-
ar- og heyrnarvottum* að leyni-
fundinum í frauska þingina 1. og
2. júni e. I.
Staðhæfing þessi þykir ekki
sérlega sennileg, enda ólíklegt að
nokkrir „sjónar- og heyrnarvott-
ar“ hafi borið fregnir af leyni-
fandum franeka þingsins til Þjóð-
verja.
Sagt er að Ribofc forsæfcisráðh.
Frakka hsfi lýst því yfir að h»nn
ætlaði að birta »!!& samninga
milli Rússa og Fr&kka.
- 30 -
Ekkert liandi’ið og enginn hlutur til að
styðja sig við. Á miðjum trjábolnum er
sveigja og þar veður maður vatnið í hnó.
Ef þú dettur þar með þennan bagga, þá
hýð eg ekki fé við þér. Þá er ekki annað
fyrir en að kafna eins og blindur hvolpur11.
„Og það er nú líka það allra besta“,
svaraði Kitti og var svo að þrotum kom-
inn, að honum var þetta hálfgerð alvara.
„i>að drukna þetta fjórir og fimm þar
á hverjum degi“, hélt hinn áfram. „Einu
sinni hjálpaði eg til að slæða upp Þjóðverja,
sern druknaði þar og hann hafði á sér
fjögur þúsuúd dollara í seðlum“.
„í>að var ekki amalegt!11 sagði Kitti,
reis á fætur með mikilli fyrirhöfn og skjögr-
&ð i áfram.
Hann og bannapokinn hans urðu eins
og einhver lifandi hrygðarmynd og mintu
helst á söguna í Lúsund og einni nótt um
Sindbad með skipbrotsmanninn gamla á
bakinu. Letta er þá ein af þessum karl-
mannlegu lystiferðum, sagði hann við sjálf-
an sig og fanst þrælkunin hjá O’Hara hafa
venð hreinasti leikur í samanburði víð
þetta. Hvað eftir annað var hann kominn
á flugstig með að láta undan freistingunni
til að skilja pokann eftir í skógarkjarrinu,
læðast fram hjá tjaldstæðunum ofan að sjó
og leita þar farkostar til heimferðarinnar
og menningarinnar.
Jack London: Gull-æðiÖ.
- 31 -
En ekki varð þó af því. Einhversstað-
ur dýpst i hugarfylgsnum hans leyndist
einhver karlmensku og harðfylgisneisti og
var hann sí og æ að tyggja upp fyrir sjálf-
um sér, að hann væri fær um það, sem
aðrir væru færir um. í>etta varð loksins
að einhvers konar þulu eða langloku, sem
hann þuldi við hvern sem varð á vegi
hans. Aftur var það stundum þegar hann
var að hvíla sig, að hann virti fyrir sér og
öfundaði hina sírólegu Indíána, sem stiknðu
áfram með miklu þyngri byrðar og fataðist
aldrei fótur. í>að var eins og þeir þyrftu
aldrei hvíldar, en gætu haldið svona lát-
laust áfram og alt af jafnrólega og stilli-
lega. Það lá við, að hann hræddist þá.
Hann settist niður og bölvaði — honum
fanst hann ekki hafa ráðrúm til þess með-
an hann var að skjögra undir bagganum
— og barðist við freistinguna að laumast
affcur til San Franciscó. En áður en hann
var • kominn þessa einu mílu með byrði
sina, var hann hættur formælingunum og
farinn að gráta — gráta af þreytu og við-
bjóði fyrir sjálfum sér. Hann var sannar-
legur garmur svo framarlega sem nokkur
maður var það. Þegar hann loksins kom
auga á áfangastaðinn gerði hann seinustu
skorpnna, komst á tjaldstaðinn og datt
kylliflatur með baunapokann á bakinu.
Ekki varð sú bylta honum að aldurtila,
- 32 —
eu þar lá hann fullan fjórðung stundar
áður en hann gat neytt sinna seinustu
krafta til að leysa baggann af sér. Að þvi
búnu fékk hanu óstöðvandi uppsölu og í
því ásigkomulagi fann Robbi hann, er
sjálfur var jafniUa til reika. En Kitti náði
sór aftur þegar hann sá hvað Robba leið.
„Það sem aðrir geta gert, það getum
við líka“, sagði hann við Robba, jafnvel
þótt hann gæfci ekki varisfc þeirri hugsun
með sjálfum sér, að þetta kynni nú ef til
vildi að vera oímælt hvað sjálfan hann
snerti.
IV.
„Og svo er eg tuttugu og sjö ára gamall
og á að heita karlmaður11 tautaði hann.
hvað eftir annað við sjálfan sig næstu dag-
ana á eftir. Honum veitti heldur ekki af
því, að telja kjark í sig. Jafnvel þótfc hon-
um hefði tekist að bera sín átta hundruð
pund eina mílu á dag, þá hafði hann sjálf-
ur lést um fimtán pund áður en vikan var
liðin. Hann var orðinn kinnfiskasoginn og
allur úttaugaður og gersamlega fjörlaus til
sálar og líkama. Hann gat ekki gengið
eins og almennilegur maður, en hengslaðist
einhvernveginn áfram og þó að hann hefði
ekkerfc að bera á bakaleiðinni, þá var gang-