Vísir - 10.11.1917, Blaðsíða 3

visia
Laugakeyrsla.
Afgreiðalustaðirnir í baeuuin verða framvegis opnir á hverjum
virkum degi kl. 9 f. h. til kl. 3 e. h.
Borgarstjórinn í Reykjavík, 9. nóv. 1917.
Dilkakjöt
nýtt, fæst í ðag í
Hatarverslun Tómasar Jónssonar
Langavegi 2.
Ttl mtKmto.
Baðliúaið: Mvd. og id. kl. 9—9.
Barnaieastofan: Md., mvd., íöd. kl. 4—6.
Borgarstjóraskrifstofan kl. 10—12 og
1—3
Bæjarfógetaskrifstofan kl. 10—12 og 1—5
Bæjargjaldkeraskrifstofan kl. 10—12 og
1—5
Eúsaleignuefnd: Þriðjud., föstud. kl. 6 sd.
íslandsbanki kl. 10—4.
K. F. U. M. Alm. samk, snnnnd. 8V,
siðd.
L. F. K. B.. Útl. rn&nud., mvd., fstd. U. 8-8.
Landakotsspít. Heimsóknartími kl. 11—1.
Landsbankinn kl. 10—3.
Landsbókasafn 12—3 og 5—8. Útlán
1—3.
LandsBjóðnr, afgr. 10—2 og 4—5.
LandsBÍminn, v. d. 8—10. Helga daga
10—8.
Nóttúrngripasafn ennnud. I1/*—21/,.
PðsthúBÍð 9—7, Sunnnd. 9—1.
Samábyrgðin 1—5.
Stjðrnarráðsskrifstofurnar opnar 10—4.
Vífilsstaðahwlið: Heimsóknir 12—1,
Þjóðmenjasafnið, sunnnd. 121/,—l1/,.
irtæki sem gæfi arð — en í þvi
segir Timinn að sé ófyrirgefau-
legt fyrirhyggjnleysi og mótaögu.
Það er rsngt hjá Tímanum, að
gefa alþingi aðalsökina á þesnu
„ófyrirgefanlega fyrirhyggjuleysi11,
því það er stjórnin en ftkki þing-
ið, sem h*n» ð. Þingið ætíaðist
áreiðanlega ckki til þeso i upp-
hsfi að versiunin yrði rekin sem
gróðafyrirtæki, því bændurnir ætl-
■ðu einmitt ojálfir að græða á því
að fá ódýrar vörir. Það er
stjórnin, náverandi stjórn, sem
fann það upp, að verslunin yrði
að geía arð, til þess rncðal anr-
ars að vega upp á móti tspl »em
verða kynni á birgðum verslua-
arinnar þegar vörur lækkft i verðl.
En til þe-s ftðviona upp það tap,
eegir Tíminn réttilega, sð vitur-
nrlegri ráð séu tii.
Það dylst engnm, sem þeasa
grein Tímano les, að höfundar
álítur að Undsverslunin, eins og
hún hefir verið rekin síðan nú-
verandi atjórn tók við henni, hafi
verið til stórbölvunar, gert lands-
mönnum verslunina miklu dýrari
en þurft hefði, en gróðinu að
mikli leyti lent í vösmm kaap-
manna. En þar sem það var nú
einmitt aðalverkefni núverandi
landsstjórnar, að stjórna þessari
verslun, og hún hefir í því sýnt
„ófyrirgefanlegt fyrirhyggjmleysl",
þá er mönnum ekki vel Ijóst,
hvernig Tíminn getur varið það
fyrir sftmvisku sinni að styðja
þessa stjórn.
Pðlski herinn. i
Fyrstft september vor fyrsta
„hjálparhersveit" Pólverja aend
til vigvallárins til ftðstoðar Aust-
urríkismönnum og undir þeirra
stjórn á ■uðausturvígstöðvunum.
Um sama Ieyti sagði pólska
bráðabirgð»-„rikisráðið“ af sér, og
er svo að sjá sem það hsfi verið
gert til að mótmæla þessari ráð-
stöfun miðveldsnna. Og í tilefni
af því gaf ftusturríska stjórnin út
yfirlýsingu um, að þó að pólskar
höraveitir hafi vsrið sendar til
suðaustarvigstöðvftnnK nndir stjórn
Austurrikismanna, þá sé þ»ð eftir
sem áður áformið að koma á fót
sérstökum pólskum her sem og
sjálfatæðri rikisstjórn i Póllundi.
Harma miðveldin það miög, að
pólska bráfiabirgðastjórnin sfeyldl
leggjs niður völdin, þegar einmitt
svo stóð á, að verið var að semja
um myndun fastrar rikisstjórnar
í Póllandi.
Þýska blaðið „Lokal Anzeiger"
aegir að Austurrikismenn hafi
ráðið því. að pólsku hersveitirnar
voru sendar til suðausturvígstöðv-
anna.
Miðveldin Jýsa því yfir, að það
sé ætlun þeirra að skipa þannig
högum Pólverja hið bráðasta, að
Pólland komiet i tölu hinna sjálf-
stæðu ríkja í Evrópu. — Eu það
mun mál andstæðinga þeirra, að
jiú muni náð aðaltilg&ngi þeirra
með því að gcra Pólland að aér-
stöku ríki, því, að geta notað
Pólverja til herþjónustu á vígvell-
VÍSIR er elsta og besta
dagblaO landsins.
inum gegn fyrverandi samþegnum
þeirra, Rússum. En það gátu
þeir ekki meðan PÓIUnd var ekki
annað en hertekið Iand.
Erlend mynt.
Kh. ’/„ B&nk. Póath
Sterl.pd. 13,30 15,00 13,80
Fre. 50,50 55,00 52,50
DoU. 2,87 3,30 3,20
- 15 -
herbergið, en létu dyrnar vera opnar í
hálfa gátt.
Þetta var um hádaginn, en flestir sváfu
miðdegisblund að spænskum sið, og jóm-
frú Marta bjóst ekki við að neinn heima-
manna yrði hennar var.
Þegar hún fór fram hjá dyrunum að
herbergi Gonzagua, réðist Peyrolles á hana
og tróð vasaklút sínum upp í hana til þess
, að hijóð hennar heyrðust ekki. Síðan bar
kann hana hálfmeðvitundarlausa inn í her-
bergi herra síns.
Cocaraasse og Passepoil.
Annar þeirra sat á gamalli horbykkju,
Bkáldaðri og óafrakaðri, en hinn sat á asna.
Bar Cocardasse sig svo fyrirmannlega, að
það var hálfbroslegt að sjá, því að bykkju-
greyið lötraði með hausinn milli framlapp-
anna. En Cocardassc var fínt klæddur —
í þröngri skinntreyju og saumað framan á
hana eitthvert hjartaútfiúr. Vatnsstígvél
hafði hann eins og þau tíðkuðust á dögum
Lúðvíks þrettánda, linan hatt á höfðinu,
og hallaðist liann vel ofan i annan vang-
ann, og að slðustu afarlangan korða.
Þessi mikli maður var Cocordasse yngri.
öann var fæddur i Loulouse og liafði
Paul Feval: Kroppinhakur.
- 16 -
verið skilmingakennari í Páris. Nú var
hann alkominn til Tarbes og átti þar í
mesta basli.
Passepoil var ekki nærri eins upplits-
djarfur. — Hann var einna svipaðastur
gömlum djákna, á svörtum síðum slopp
og í svörtum en slitnum sokkum, sem náðu
upp fyrir hné, loðhúfu stóra, sem náði of-
an fyrir eyru, þó að hittinn væri nærri ó-
þolandi og í skinnfóðruðum stígvólum í
tilbót.
Coeordasse yngri hafði mikið hár og
hrokkið. Yar það að ýmsu leyti líkt ull-
arhári svertingja og alt ógreitt og óhirt.
Passepoil var ljóshærður og hárið klístrað
ofan í vanga. Skilmingakennarinn hafði
yfirskegg mikið og hræðilegt, en félagi
hans lítinn og pervisalegan hýjung á efri
vörinni og leit yfirleitt út eins og mesti
meinleysingi.
En samt, var þessi meinleysingi ekkert
annað en erkifantur og þaulvanur að fara
meö langsverðið, sem hókk og dinglaði of-
an með hliðinni á asna hans. — Annars
hét hann Amable Passepoil fullu nafni, var
fæddur í Normandíi og alþektur drattari.
Kunningjar hans kölluðu hann vanalega
séra Lassepoil, líklega vegna þess hvað
hann var djákealegur á svipinn. Áður en
hann tók sér sverð við hlið hafði hann
verið rakaralærlingur.
- 17 -
Hann var nauða-ófríður, enda þótt hann
gæfi hverjum kvenmanni, sem varð á vegi
þeirra, hýrt auga. Hins vegar þótti Cocor-
dasse laglegur maður.
Þeir lötruðu þetta áfram í steikjandi
hádegishitanum. Bykkjan, sem Cocordasse
sat á hrasaði í hverju epori og um hverja
steínvölu og asninn var rammstaður.
„Jæja, það eru nú fullir tveir tímar
síðan við sáum þennan hallarskratta“, sagði
Cocordasse, en þó get eg ekki séð, að okkur
miði neitt áfram eða komumst neitt nær
þessu sloti“.
„Seisei, vertu bara rólegur", svaraði
Passepoil. „Yið komum víst nógu snemma
til að afljúka þvi erindi. sem fyrir okkur
liggur“.
„Já, ekki vantar okkur gáfurnar, hefð-
um við bara hugsað eftir því að ráða er-
indi okkar sjálfir".
„Þetta er áreiðanlega víst, Cocordasse,
og eins og þú segir — það eru ástríður
okkar og ekkert annað, setn steypt hafa
okkur í alla okkar ógæfu — —“
„Drykkjuskapur og spilamenska---------“
„Og ekki að gleyma kvensniptunum“,
sagði Passepoil og leit til himins.
Alt í einu sögðu báðir i sömu andránni:
„Bara að hann væri kominu litli Par-
isarvinurinn okkar!“