Vísir - 12.12.1917, Blaðsíða 3

ViSlR
I
Söngfélgaið 17. júni.
Samsöngvar i Bárnbúð
íimtndaginn 13. og föstndagínn 14. desember.
Aðgöngnmiðar á kr. 1.50. í bðkaverslunum ísafoldar og Sigf.
Eymundssonar, frá því & mlðvikndag.
Silkibönd, Blúndur,
Kvenkragar o. m. fl.
Johs. Hansens Enke.
Utgerðin.
Stjórnin og breskn samn-
ingarnir.
Þ*ð mnn vera fagnaðarefni öll-
um þeim, sem með falinm skiln-
ingl hagsa am framtiðina, að bæ-
jar8tjðrnin, fyrir milligönga dýr-
tíðarnefndar, hefir tekið að aér að
rannsnka horfar am sjávarátgerð
hér í vetur.
Allir sem viija sjá, bljðta að
skilja það, hvert stefnir, eflandið
Og einstsklingarnir eiga algerlega
að fara á mis við nðaltekjur
sínar.
Með hverja á þá að borga allar
vörurnar, sem fluttar eru tii Iands-
ins? Og öll skakkaföllin? Og
önnnr útgjöld landssjððs. — Það
verða væntanlega hinir „ðháðu“
bændar, sem leggja rððin á um
þnð á næsta þingi, eins og það
era þeir, sem mesta hafa ráðið
am þnð hvernig stjórn landsins er
nú skipað.
Það er alkunnagt, og hefir oft
verið vikið að því hér í blaðina
áðar, að það er að miklu Ieyti
rænuleysi stjórnarinnar að kenna-
hvernig komið er. Þrjá, fjóra
fyrsta mánaðina eftir að atjórnar*
skiftin urðu hér og hinn ótak-
markaði kafbátahernaður hófst,
gerði stjórnin engar tilraunir til
þess að afla saits og kola til út-
gerðar, og af þvi aúpnm við nú
seyðið.
En það er ekki að eins ofar*
verðið á salti oj kolam, sem nú
kreppir að útgerðinni, Þar við
bætist þ&ð, að útgerðarmenn vita
ekkert hvaða verði þeir geta átt
von á fyrir fiskinn, og af því ieið-
ir, að þeir geta enga hagmynd
gert sér am hvort fært sé að
gera út.
Eins og kannagt er, var á sín-
nm tíma gerSar samningur við
Breta um kaup á íalenskum af-
urðum, vegua þess að þeir bönn-
uðu flutning á þeim til Norðar-
lands, þannig, að Bretsr skald-
bundu sig til að greiða ákveðið
verð fyrata árið, er svo færi hækk-
andi eftir þvi sem útgerðarkostn-
aðar yxi. í vetar sem leið var
svo verðið hækkað nokkuð, en þau
verðákvæði gilda að eins til ný-
árs. Nú er þvi svo ástatt, að
menn vita ekkert hvaða verð verð-
ur framvegls á íslenskam afurð-
nm. Og stjórnin sýnir enn sama
rænaleysið og áðar, og hefir að
sögn ekkert gert til þess enn að
fá nokkurt verð ákveðið.
Eftir sámningnum ætti fiskverð-
ið að hækka stórkoatlega, í sam-
| ræmi við það sem framleiðsla-
kostnaðarinn hefir aakist. Það er
þvi afar þýðingarmikið fyrir út-
gerðina, að fall vlssa fáist hið
bráðast* mm það, hvert verðlð
verðar, því að ef einhver talsverð
hækkan fæst, myndu menn búast
öruggsri undir vertíðina.
Yonandi lætur nú dýrtíðarnefnd-
in avo til sín taka í þessu máli,
að stjórnin fari að rumska. og
geri einhverjar ráðstafanir til þesa
að verðið verði ákveðið. Umboðs-
mann hefir hún i Lundúnum, sem
fela mætti að leita nýrra samn-
inga við Breta, ef ókleift reynist
að koma sérstakri aendinefnd
þangað.
Meðferð bæjarstjórnarinnar mæl-
ist yfirleitt vel fyrir. Samvinna
verður að vera milli allra aðila,
þeirra sem við útgerðina era riðn-
ir, sjómannanna, sem eiga að fá
tekjur sínar til framfærsla eér og
sínam af henni, og útgerðormann-
anna, sem aðaláhættan skellar á
ef illa fer, svo og bæjarstjórnar
og landsstjórnar, því andir því,
hvort útgerBinni verðar haldið
I áfram eða hún Iegst alveg í kalda-
kol mm óíyrirsjáanlegan tíma, er
að mikla Ieyti kominn hagar þessa
bæj&ríélag8 og landsins í heilá
sinni, ekki síður en einstakllng-
anna, í nánnstn framtíð. — Það,
hvort bærinn og landið verðnr að
„segja sig til sveitar“ eða lifa á
bónbjörgam.
Þessu virðist stjórn landsinc
því miðar hafa steingleymt.
- 107 -
dró það allmikið úr gleði hennar. Hún
iiafði eiginlega ekkert nafn.
„En þér hafið nú nafn“, hélt Gonzagua
áfram, „og það meira að segja eitt af hin-
um göfugustu nöfnum Frakkiands.
„Hvað eruð þér að segja?“, spurði
Donna Cruz forviða.
„Það er nafn einnar hinnar tignustu
ættar og faðir yðar var hertogi“.
„Faðir minn! Er hann þá dáinn?“
Gonzagua kinkaði kolli.
„En móðir mín?“ spurði hún og titraði
röddin.
„Móðir yðar er furstafrú“, sagði Gonza-
■gua. —
„Hiin er þá lifandi!“ sagði' I)onna Cruz
með ákefð. „Hún e r furstafrú, sögðuð þér
og þess vegna hlýtur hún að vera á lífi.
Segið þér mér eitthvað af móður minni“.
„Ekki nú sem stendur“, sagði Gon-
zagua“.
En Donna Cruz lét sér það svar ekki
nægja. Hún tók um báðar hendur Gon-
zagua og mælti:
„Segið þér mér eitthvað af henni. Er
hún góð? Er hún falleg? Þetta er ann-
ars merkilegt“, bætti hún við alvarlega.
„Eg hefi alt af haft eitthvert hugboð um
þetta og það er eins og hvíslað hafi verið
að mér: „Þú ert dóttir furstafrúar“.
1 Paul Feval: Kroppiab&kur.
- 108 -|
Gouzagua gat naumast stilt sig um að
skella upp úr og hugsaði með sjálfum sér:
„Þarna er þeim aó lýsa! Allar eru
þær eins“!
„Hvað heitir hvin ■?“
Það get eg ekki sagt yður nú, en þetta
launungarmál verður dregið fram í dags-
birtuna, en þór heitið ekki Donna Cruz.
Þér voruð skírð í höfuðið á móður yðar og
heitið Áróra“-
„Áróra!“ tók Donna Cruz upp aftur í
mikilli geðshræringu, „Það var annars
skrítið!“ sagði hxxn og skelti saman lófim-
um.
„Og hvers vegna?" spurði Gonzagua og
starði á hana.
„Af því að það er sjaldgæft nafn“, sagði
hin unga stúlka hugsandi. „og af þvx að
það minnir mig á-------“
„Minnir yður á hvað?“
„Á veslings Áróru litlu“, sagði Donna
Cruz i hálfum hljóðum. Hún var svo góð
og falleg og mór þótti svo vænfTjanT
hana“.
Gonzagixa reyndi að láta sem minst
bera á lorvitni sinni.
„Hafið þór þekt unga stúlku með því
nafni?“ spurði hann kæruleyaislega.
„Jd .
„Hvað var hún gömul?“
„Hún var á aldur við mig. Við ólumst
- 109 -
uppsaman og vorum mjög samrýmdar, þó
að hún væri rík en eg fátæk".
„Er langt síðan?“
„Já, það eru nokkur ár. Eu hvað getur
þetta snert yður?“ spurði hún og horði á
Gonzagua.
Gonzagua var einn þeirra manna, sdm
aldrei láta sér bilt við verða.
„Eg læt mór ant um alt, sem yður er
ant um“, svaraði hann þýðlega og tók um
hönd hennar. „Segið þér mér eitthvað af
þessari vinkonu yðar“.
Öðru megin við svefnherbergi Gonzagua
var dagstofa ein, en hinum megin lestrar-
stofa með fjölskrúðugu bókasafni. Raunar
var hann enginn fræðimaður, en hinsvegar
leit það vel út að hafa mikið af bókum í
kringum sig.
Hvað þessa ungu stúlku snerti, þá haiði
hann ekki valið hána af handahófi, enda
hugsað sig vel um áður.
En Donna Cruz hafði alla þá eiginleg-
leika ti) að bera, sem honum þótti ákjós-
anlegir og svipaði henni fljótt á að líta,
ialsvert til Nevers ættarinnar, en samt
hafði honum yfirsóst að sumu leyti. Hún
var nú hin róleg>sta, en hann varð að taka
á allri stillingu sinni til að dylja órósemi
sina, en þrátt fyrir það varð Donna Cruz
hennar þó vör, og um leið vaknaði ein-
hver ósjálfráð grunsemd hjá henni — eða