Vísir - 06.02.1918, Blaðsíða 3

ViSii;
Skiítar skoðaair
meðal Þjóðverja.
Nýlega barst hingað símfregn
um að Kiihlmann, utanríkisráð-
herra Þjóðverja, mundi verða að
leggja niður embætti. Það átti
að stafa af því, að friðarsamn-
ingarnir í Brest-Litovsk strönd-
uðu.
Kiihlmann hefir frá því fyrsta
átt megnri mótspyrnu að mæta
af hálfu áköfustn hervaldssinn-
anna þýsku. En frjálslyndu
flokkarnir, sem upphaflega studdu
hann til valda, einkum jafnaðar-
menn, hafa nú snúist á móti
honum.
Aðal áhugamál Kiihlmanns er
að sögn, að koma á samkomu-
lagsfriði við Breta. Þess vegna
er hann því eindregið fylgjandi
að endurreisa Belgiu og viður-
kenna hana sem fullkomlega
sjálfstætt ríki, Þessu eru íhalds-
menn og hershöfðingjarnir þýsku
mjög mótfalnir. Þeir telja Brota
hættulegustu óvinina og vilja
brjóta þá á bak aftur, en til þess
telja þeir nauðsynlegt, að Þjóð-
verjar hafi Belgíuströnd á sínu
valdi. Áköfustu Stór-Þjóðverj-
arnir krefjast landvinninga bæði
að austan og vestan og vilja
láta taka Eystrasaltslöndin af
Bússum af ótta við Breta, þvi að
«£ Þjóðverjar taki þau ekki, þá
muni þau komast undir ensk
áhrif. (Sbr. fiugufregnina sem
«inu sinni gaus upp um það, að
Bretar hefðu látið Eússa veð-
3etja sér þau).
Nýkomið.
Karlm.-, kven- og barna- LeÍkfÍEQÍSSkÓr, 2 tegundir.
Kven- og bama- HÚSSkÓr, 3 cegundir.
Yandaður skófatnaður. Sanngjarnt verð.
Lárus 6. Lúðvígsson.
s
1 íjarveru minni
erlendis, annast hr. eand. jur. Björn Pálsson öll
vátryggingastörf mín, og eru viðskiftavinir mínir
beðnfr að snúa sér til hans um alt er að þeim
efnum lýtur. K6ykjavik 31. jan. 1918
Gunnar Egilson.
Gegn þessari landvinninga-
stefnu á allar hliðar berjast auð-
vitað fyrsfc og fremst þeir, sem
vilja semja „frið án laudvinninga11
En auk þeirra er allstór flokkur
manna í Þýskalandi, sem ein-
dregið fylgir þeirri stefnu að efla
sem mest vinfengi við Rússland,
og vill því engin lönd taka af
Eússum en forðast alt sem vald-
ið gæti missætti við þá í fram-
tiðinni. Sá flokkur heflr það
markmið einmitt að gera banda-
lag við Rússa í framtiðinni, til
þess að geta þvi betur boðið
Bretum birgin, og hann er því
eindregið mótfallinn þeirri stefnu
Kiihlmanns, að leita vinfengis
við Breta. Málgögn þessa flokks
em til dæmis: „Biamburger Prem-
I denblatt“ og „Yossische Zeit-
ung“.
Það þykir nú vera orðið upp-
víst, að Kiihlmann ætli að fygja
fram landvinningum á kostnað
Rússa og vilji taka af þeim
Eystrasaltslöndin og Pólland. Að
vísu er látið svo heita, sem þjóð-
aratkvæði eigi að ráða, en því
hefir áður verið lýst, hvernig það
á að framkvæmast. Þó er talinn
nokkur vafi á því, hvort það só
Köhlmann eða herstjórnin, og
þá einkum Ludendorff hershöfð-
ingi, sem þvi ráði. Fyrst eftár
að friðarf undurinn í Brest-Litowsk
hófst, var það altalað um alfe
Þýskaland, að „samkomulagsfrið-
ur“ mundi komast á við Rússa.
Þá þegar gaus upp sá kvittur,
að Ludeudorff hershöfðingi hefðí
beðið um lausn. Siðar kom það
í ljós, að samkomulagið í Brest-
Litowsk var engan veginn gott,
og að Kuhimann, sem aðalfull-
trúi Þjóðverja á fundinum, hélt
fram alt öðrum skilningi á
„sjálfsákvörðunar-réttinum" en
Rússar vildu aðhyllast. — Og
Ludendorff segir ekki af sér.
Nú er deilt um það, hvortþað
sé Kuhlmann eða Ludendorfij
sem ráði þessari landvinninga-
stefnu austur á bóginn. Jafnað-
armannablaðið Yorvárts kennir
Ludendorff um, en Hamburger
Fremdenbl. og Voss Zeitung saka
Kuhlmann um að hann vilji
beita Rússa yfirgangi en telja
Ludendorff sinn mann. En hvað
sem um það er, þá á Kuhlmann
mjög í vök að veijast, og við-
búið að hann verði þá og þegar
að segja af sér ráðherraembætti,
vegna þess að frjálslyndu flokk-
arnir snúist gegn honum út af
þessu máli.
Erleaö myxt.
" Kh. % Bsffik. PÖtlftfl
StórLpd. 15,59 15,70 16,20
B'tc. 57 50 59,00 60,Oð
OoU. 3,30 3,50 3,60
251
252
253-
því, aö eg hefi þegar rent grun í hvernig í
öllu liggur, enda þótt eg viti, aö ekki mundi
allri minni armæ'öu vera lokiö enn, og full-
snemt aS hrósa sigri. Hefi eg haft einhverri
beyg af yður frá því fyrsta, er eg leit yöur.
Þér eruö ungur, fríöur og einhleypur, og
hyggist nú a'ö tylla yöur hátt sem sjálfkvadd-
ur forráöamaöur dóttur minnar.“
„Sá sem alt sér og alt heyrir, mun láta yöur
þessar aödróttanir í koll koma,“ sagöi La-
gardere.
„Þorið þér að sverja fyrir það, að yður
hafi aldrei kornig slíkt til hugar?“ spuröi frú-
in og var hin æfasta.
Nú varö löng þögn og hvesti frúin augun
á Lagardere, en hann setti ýmist fölan eða
rjóöan, og sagði loks af alvöru mikilli.
„Eg er hvorki anna'ö né meira en fátækur
og umkomulaus farandriddari og útlagi alt
til þessa dags, en samt sem áður hafiö þér
getiö rétt til. Víst hefi eg sett mér markið
hátt, en þó var Jretta, sem eg játa nú fyrir yö-
nr, ekki annað en einhver óljós draumur fyr-
ir mér alt þangað til í gær og jafnvel þá. Eg
var þess ekki meövitandi sjálfur.“
Frúin brosti hæönislega.
„Eg sver þaö viö drengskap minn og ást
mína, að þetta er heilagur sannleikur," sagði
Lagardere.
„Þér ætlið þá með öðrum orðum að halda
þvi f'ram, að hún elski yður?“
„Ef eg bæri ekki þá von i brjósti, að þetta
sé satt og rétt, þá vildi eg ekkert fremur en
láta lífið.“
Frúin settist á bekk, sem var þar, og var
henni allþungt. Hugsaði hún þá i svipinn um
þaö eitt, hvort Lagardere mundi hafa dregiö
dóttur sína á tálar, og var gremja hennar engu
minni fyrir það, að hún dirfðist ekki að íklæða
hana oröum, en spurði að eins:
„Veit Áróra ættarnafn sitt?“
„Htm veit ekki annað en að hún sé munaðar-
laust barn, sem eg hefi tekið aö mér,“ svaraði
Hinrik hiklaust.
Frúin hreykti sér ósjálfrátt í sætinu og
bætti Lagardere þá við:
„Þetta glæðir víst von yðar um það, að
vegir okkar jmuni skilja þegar hún verður þess
vísari af hvaða bergi hún er brotin.“
„En hvenær fær hún að vita það?“
„Hún skal áreiðanlega fá aö vita það. Ekki
ætla eg mér að teygja hana frá yður í þeim
tilgangi að laða hana að mér. En nú skuluð
þér heita mér því, og sverja það við minningu
föður hennar, að dóttir yðar fái að vera frjáls
og sjálfri sér ráðandi í sambúö yðar — heit-
ið mér þessu, og mun eg þá tafarlaust leiða
hana fyrir yður.“
Þessum málalokum hafði frúin ekki búist
við, en samt stóð hún ekki uppi ráðalaus.
Hugði hún, að hér væru einhver ný brögð í
tafli, en hins vegar var dóttir hennar á valdi
þessa manns, og varð liún fyrir hvern mun
að ná henni frá honum.
„Eg bið svars yðar,“ sagði Lagardere, og
sá, að henni var ógreitt um andsvar.
Alt í einu rétti frúin honum höndina, og
kom það honum á óvart.
„Takið í hönd mér,“ sagði hún, „og sýnið
vesalli konu, sem ávalt hefir verið umsetin
af óvinum, vorkunnsenti, þó að hún í fyrstu
hafi ætlað yður annan en þér eruð. Bið eg
yður fyrirgefningar ef svo er. Eg vil vera
sambandsmaður yðar ’og vinur, herra Lagar-
dere, og skal jafnan liafa það hugfast.“
„Hér er ekki um mig að ræða.“
„Skilið mér dóttur minni,“ mælti frúin og
reis á fætur. „Eg heiti yöur öllu því, sem þér
hafið farið fram á og legg þar við drengskap
minn.“
Lagardere varð dapttrlegur á svipinn.
„Jæja, þér hafið þá heitið mér þessu,“ sagðl
hann, „og skuluð nú fá dóttur yðar. Að eins
verö eg að krefjast þess, að fá nægilegan tímá
til þess að búa hana undir þetta. Hún er frem-
ur veikgeðja og gæti of snögg geöshræring
gert henni ilt til.“
„Hvaö langan tíma þurfið þér til þess?“
„Eina klukkustund.“
Paul Feval: Kroppinbakur.