Vísir - 20.04.1918, Blaðsíða 3

' saissH
Heildsala SmAsala
LIYERPOOL
Nú með „GuIlfossi“ heíir verslunin fengið miklar birgðir frá
Ameríku af neðantöldum vörum og selur þær með sannvirði.
Hveiti
Haframjöi
Maismjöl
Maís keill
Sago smá og stór
Kartöflumjöl
Matbaunir
Hafrainjöl í dósuni
Smjörsalt
Hebe-injólk
Kaffi
The
Cacao
Möndlur
Husblas
Macarony
K e r t i.
Ávexti þurkaða:
Aprikosur
Epli
Döðlur
Ferskjur
Kurennur
Rúsínur m. st.
Rúsínur steinl.
Rúsínur confekt
Sveskjur m. st.
Sveskjur steinl.
Perur
—o—
Krydd
allsk. heilt og malað
Osta
t. d. hinn ágæta
Specialost og
Roquefort ekta.
Ananas
Aprikosur
Ferskjur
Jarðarber
Kirsuber
Piómur
Perur
—o—
Sultutau 15 teg.
Marmelade
Hunang
Syrop
Gelé
Agurkur
Tomatsósu.
Hafið augun opin
á þessnm ólriðartimnm.
Þegar þér þurfið að fá yður nærföt eða nýjan alklæðnað,
þá er krónan sem þér sparið jafngóð hinni, sem þér vinnið
yður inn. Samskonar vörur kosta nú oft
20-50% meira í innkaapi
í einum stað en öðrum, og afleiðingin er sú, að söluverðið
hlýtur að verða mismunandi.
Enginn fatnaður hefir hækkað svo mjög í verði sem
ullarfatnaður, og vér biðjum menn því að kynna
sér verð ullarfatnaðarins í YÖRUHÚSINU. —
Vér höfum enn þá mikið af gömlum birgðum, sem vér selj-
um með okkar þekta gamla verði. Það getum vér að eins
gert vegna þess að vér kaupum vörur okkar í stórum stil
beint frá verksmiðjunum. Þess vegna ráðleggjum vér yður
að heimsækja oss, sjá vörur vorar og fá að vita verð þeirra
áður en þér kaupið annars staðar, og þér munuð verða að
viðurkenna, að þær vörur sem vér seljum, eru hvergi jafn
ódýrar og hvergi stærra úrval á öllu íslandi.
Ætið óðýrast i VöruMsinn!
Bifreið fer til Keflavíkur
Ef þér viljið ekki eiga á hættu að borga tvo peninga fyiir
«inn, þá kaupið vörur þessar eingöngu í
á mánudagsmorgun 22. þ. m. kl. 9.
Nokkrir menn geta íengið far.
LÍVERPOOL.
Upplýsingar í síma 696.
Carl Moritz
45
setið viö það og tekið þátt i máltíðinni, en
var það þá sami kvenmaðurinn sem hin yndis-
lega og dularfulla Xenía, er gaf sér ættar-
nafnið Edmonds ?
Leynilögreglumennirnir voru farnir ofan í
borðstofuna til þess að yfirlíta leyfarnar af
máltíðinni, en við Blvthe vorum eftir einir
tveir uppi.
„Viljið þér trúa því, Vesey,“ sagði hann,
„að mér finst þetta mál þegar vera orðið
býsna vandasamt? Það er sumt æöi misjafnt
sem eg þarf a'ð fást við sem lögreglulæknir,
>en þetta er það dularfylsta, sem eg hefi rekist
•á, enn sem komið er.“
„Já, svaraði eg og vissi varla hvað eg var
að segja, því að allir þessir undarlegu at-
buröir voru búnir að gera mig hálfruglaðan.
„Það botnar enginn lifandi maður i þessu,“
sag"Öi Blythe með sínum venjulega ákafa og
það eru engir miðlungsmenn, sem hér hafa
verið að verki.“
„Eg segi sama og alt eins,“ svaraði eg.
„Eftlr þvj seni eg. 0g heyrt, þá eru
þetta b'amkvæmdirnar í stóru og miklu sam-
særi og alt vel í haginn buið. En til þess að
geta rakið viðburganna rás og fengið að vita
hvað lient hefir þennan vesalings mann, þá
verðum við fyrst og fremst að grenslast eftir,
hver hann var.“
„Og það býst eg við að verði fullerfitt,"
William le Queux: LeyaifélagiÖ.
46
sagði Blythe og starði hugsandi á líkið, sem
var hálfdraugalegt eftir að breitt hafði verið
yfir andlitið. Hendurnar Iágu enn upp að
brjóstinu og dökkrauður blóðbletturinn skar
í augun á fannhvítri skyrtunni.
„Lögreglan er vís til að uppgötva eitthvað,“
sagði eg vongóður.
„Já, hún lætur þaö sjálfsagt eitthvað heita,“
svaraði Blythe svo lágt, að hann þóttist viss
um, að enginn heyrði. „En ekki hefir hún nú
enn sem komið er fundið neina ráðningu á
þessari gátu — og finnur heldur aldrei. Þér
megið reiða yður á, að „þar kló, sá kunni“,
sem stakk þessa stungu og slíkur maður læt-
ur ekki koma að sér óvörum.
„Þér haldiö þá, að morðinginn hafi verið
karlmaður, eöa hvað?“
„Já, kvenmenn vega ekki með rýtingum.“
„Sárið er mjög einkennilegt.“
„Já. Morðingjanum hefir ekki skeikað hönd-
in og mannauminginn hefir líklega ekki einu
sinni getað hljóðað — oltið um þegjandi og
hljóðalaust."
„Það sýnist hafa verið heldri maður. Sýn-
ist yður það ekki?“
„Jú, þaö sýnist mér, en áreiðanlega útlend-
ingur------■“. Blythe laut skyndilega niður að
líkinu, fletti niður yfirfraklcakraganum og
leit a merkið, sem var innan á hálsmálinu.
Eg skoðaði það líka og sá, að frakkinn var
47
saumaður hjá Duchatel í Auberstræti í París.
Var það alkunn fataverslun, sem eg kannaðisfc
vel við.
„Þetta merki nægir eflaust til þess, að lög-
reglan kemst aö því hver hann er,“ sagði eg.
„Ójá, það er nú hvorttveggja til,“ sagði
Blythe og virtist alls ekki vera eflaus um
það. Hann athugaði merkið enn betur og
sagði: „Ef mér ekki skjátlast, þá hefir þetta
merki verið tekið af öðrum yfirfrakka og
saumað á þennan. Lítiö á nálsporin. Þau eru
sannarlega ekki eftir neinn skraddara. Sjáiö
þér ekki hvað þau eru mislöng og viðvan-
ingsleg?“
Eg gætti að þeim og varð að vlðurkenna
að þetta var rétt athugað.
„Þetta merki hefir hann sjálfur saumað í
frakkann einmitt í þeim tilgangi að láta ekki
þekkja sig og samt sem áður fór svona fyrir
honum, en ekki gerir þetta atvik málið að
neinu leyti óflóknara. Það er áreiðanlegt, a'S
hann hefir ekki átt von á dauða sínum þegar
hann gekk hér inn.“
„En hvers vegna haldið þér, að liann hafí
viljað láta líta svo út, sem frakkinn væri frá
Duchatel?“ spurði eg.
„Það hefir hann sjálfsagt gert i einhverjum
ákveðnum tilgangi. Hver veit nema hann hafi
sjálfur haft einhvern glæp í hyggju eða ætlað
að fyrirfara sér?“ svaraði Blythe. „Svo miki'S