Vísir - 24.02.1919, Blaðsíða 3

BíífclR
J>ví,“ sagði Lenin, „aS rússneska
stjómin muni tilleiSanleg til aS
borga allar skuldir Rússa i út-
löndum, ef ófriSnum gegn oss
verSur ekki haldiS áfram. Vér
æskjum friSar og höfum oft tjáS
oss vera reiSuhúna aS semja friS,
én .... “Hann þagnaSi snÖggv-
ast, en sagSi síSan meS áherslu:
„vér erum viSbúnir aS halda ó-
friSnum áfram og vissir um sig-
urinn.“
„HvaSa skoSun hafiS þér á
hugmyndinni um þjóSabanda-
lagiS?“ spurSi R. M.
„pjóSbandalagiS,“ sagSi Lenin
óvenjulega óþýtt, því aS venju-
lega er hann þýSur í viSmóti og
máli. — „paS er ekkert þjóSa-
bandalag, sem þeir eru aS búa
til, heldur yfirdrotnunar-banda-
lag til þess aS kúga þjóSimar.“
— Svo bætti hann viS, stuttlega:
„Wilson er hýgginn maSur!“
í Rússlandi sagSi hann aS ekki
væri nema um tvent aS tefla,
annaShvort yrSi stjómin aS vera
t höndum „a!þýSuráSanna“, eSa
þá aS römmustu afturhalds-
menn kæmust til valda. pess
vegna hefSu nú líka „Mensche-
vikamir“ gert bandalag viS
Maximalista.
„HvaS ætliS þíS aS gera, ef
bandaménn senda stóran her
gegn ykkur?“ spurSi R. M.
„Hvort sem þeir senda stór-
an cSa litinn her, þá sigmm vér,“
svaraSi Lenin.
„Ef bandamenn senda mikinn
her, þá getiS þiS ekki unniS sig-
ur,“ svaraSi R. M.
pá brosti Lenin og sagSi: „pá
verSa þeir aS hef ja nýja og ægi-
lega styrjöld.“ — „HvaSa álit
hafiS þér á rauSu hersveitun-
nm?“ spurSi hann síSan.
R. M. kvaS agann vera strang-
ari en í nokkrum öSrum her í
heiminum, og aS ágætri stjóm
hefSi veriS komiS á í hemum á
fáum vikum.
SíSan lagSi Lenin fyrir hann
spumingu, sem honum þótti
furSu kynleg:
„Hvenær hefst stjómarbylt-
ingin í Ameríku?“ — Hann
spurSi ekki, hvort stójmarbylt-
i ing mundi verSa þar, held-
ur hvenær, eins og hitt væri?
sjálfsagSur hlutur, aS rauSi fán-
inn yrSi dreginn á stöng á „hvita
húsinu“ í Washington fyr eSa
síSar.
Lenin baS R. M. aS bera þeim
Liebknecht og Rosu Luxemburg
kveSju sína, en þótti lítiS koma
til foringja meirihluta jafnaSar-
manna i pýskalandi.
„Scheidemann er vikadrengur
keisarans. Af honum er einskis
góSs aS vænta. Hann reyndi meS
öllu móti aS koma i veg fyrir
stjómarbyltinguna í pýskalandi
og hann mundi gera hana aS
engu, ef hann gæti. En hann er
ekki annaS en augnabliksmynd,
pýska byltingin mun þroskast
stig af stigi.“
AS lokum sagSi Lenin, aS dag-
ar auSvaldsins væru taldir. Full-
trúar gömlu auSvaldsþrælkunar-
innar kynnu engin ráS til aS
leysa úr fjármálagátum nútím-
ans. Anarkisminn hlyti þvi aS
sigra. AuSugu þjóSunum mundi
j ekki haldast lengur uppi, aS
i sjúga blóSiS úr þeim smærri, en
vöruskiftaverslunin rySja sér til
rúms.
Én þegar R. M. hafSi kvatt
j Lenin og kom út. mætti hann
fulltrúum görnlu auSvaldsstefn-
unnar, sem voru á leiS til Len-
ins, vel klæddir eins og í gamla
daga og akandi í skrautlegum
bifreiSum, þessum „brjóstmylk-
ingiun liins blóSþyrsta óarga-
dýrs, auSsins“, eins og þeir voru
nefndir á fyrstu stjómardögum
Lenins. peir áttu ekki sjö dagana
sæla fyrst i staS, en nú er öldin
önnur, því aS nú aka þeir i bif-
reiSum, búa i skrauthýsum og
ráska í fjármálum og atvinnu-
málum meS meiri myndugleika
en nokkru sinni fyr. pvi aS nú
eru þeir „þjóSfulltrúar“ — þjón-
ar öreigalýSsins — og njóta
verndar rauSu hersveitanna
vegna þess aS þaS eru þeir, sem
leysa úr fjármálaráSgátum nú-
tímans fyrir Lenin.
■'lí.'li .nlr SU .tlt .íit .ile .4« K
M Bæjarfréttir. IL
3"
Afmæli í dag.
Sigríður Gunnlaugsdóttir, húsfru
Jakob Bjarnason vélstjóri.
HólmfríSur M.Bjamadóttir, hfr.
Þórunn Stefánsdóttir, húsfrú.
Ólöf Hafliöadóttir, ungfrú.
Einar Arnórsson, próessor.
Guðm. Þorsteinsson, bakari.
M/s. „Portland“
kom aö vestan í gærmorgun.
Tófur
ganga nú eins og logi yfir akur
á Snæfellsnesinu. Gekk vargur sá
á land úr Breiðafjairðareyjum i
fyrravetur, og er a‘S verða ískyggi-
leg landplága.
St. Verðandi nr. 9.
Fundur þriðjudagskvöld kl. 81/,.
Kðrtnkvðld
tilágóða fyrir sjúkrasj. stókunnar.
Meðlimir beðnir að fjölmenna.
Allir templarar velkomnir. "
Systurnar eru beðnar að koma
með körfur.
Sjúkrasjóðsnefnðin.
Veðrið.
í morgun var 6.3 st. frost hér
í bænum, 4.5 á ísafirði, o á Akur--
eyri, 1.5. á Grímsstöðum, 0.4 á
Seyðisfirm og 3 í Vestmannaeyj-'
um.
Trúlofun.
Ingveldur Jóhannsdóttir og Guð-
mundur Pálsson sjómaður, frá
Efstadal.
GóSur gestur.
í símskeyti frá Kaupmannahöln
er sagt frá því, að Pétur Jónsson
söngvari ætli að koma liingað heim
í sumar.
Inflúensan.
Stjórnarráðið auglýsir, að inflú-
ensu hafi nú orðið vart í þrem
læknishéruðum, sem hún var ekki
í áður. Þessi nýsýktu eða grunuifu.
héruð eru: Hesteyrar-, Stykkis-
hólms- og Ólafsvíkurhéruð.
Háskólinn.
Holger Wiehe sendikennari bið-
ur þá, sem taka vilja þájt í sænsku-
æfingum hans, að koma til viðtals-
við sig 24. þ. m. (í kvöld) kl. 6
sröd., í kenslustofu háskólans.
97
aö vinna þannig af öllum lífs og sálar
kröftum frá morgni til kvölds, gat fólk
þetta að eins unnið sér inn fáein pence á
dag, og þó var vinnutíminn venjulega 16
stundir á sólarhring. pað leit upp og á þá
Clive og Quilton; svo byrjaði það aftur
að vinna með enn þá meiri áfergju, eins
og það sæi eftir augnablikinu, sem nær-
-vera þeirra hafði svift það.
Chve spurði nokkurra spurninga og var
þeim svarað í flýti og með mótþróa, eins
og slikt tefði um of frá vinnunni.
„Hve mikið við vinnum fyrir á dag?
Já, við skulum segja 1 shilling og niu
pence, og við vinnum öll. Hvort við sof-
um hér öll? Hvar i fjandanum haldið þið
að við eigum annarstaðar að sofa? Hvort
barnið þarna sé veikt? Já, móðir þess“,
— hér benti sá sem talaði, á gamla kerl-
ingu með úfið, grátt hár og tannlausa
góma — „heldur að það gangi að því
skarlatssótt. Ef til vill er það rétt. Eg veit
ekki. Læknir? Hvaða gagn er i að fá
lækni? Hann mundi láta flytja barnið á
spítala og við sæum það ekki meir. —
Vatn? Jú, auðvitað höfum við vatn, nóg
vatn, sko til!“
það rann ofan eftir gisnum og rifnum
veggjunum, í þvottskál, sem sett hafði ver-
ið undir lekann.
98
„pvi kærið þið ekki fyrir húseigandan-
um?“
„Við höfum aldrei séð húseigandann,
heldur að eins umboðsmann hans. Hús-
eigandinn er rikur burgeis i Wesl End
eftir því sem við höfum heyrt. Standið
ekki fyrir birtunni, herra; eg sé ekki til
við vinnuna“.
Clive laumaði skilding á borðið og hann
og Quilton flýttu sér út. «
„Heldurðu að heimurinn viti að slíkt
eigi sér stað?“ spurði Clive.
„Auðvitað vita menn um þetta“, svar-
aði Quilton. „Skáldsagnahöfundar vorir
hafa lýst þesssum hlutum fyrir löngu, en
það hefir að eins hleypt ánægjutitring í
lesandann yfir því, að vera ekki einn í
höpi þeirra, sem lýsingamar voru af, —
og svo þakkar hann guði fyrir að eiga ekki
heima í Paradisargarðinum og lifa af þ\d
að búa til eldspýtnaöskjur“.
Clive hélt upp hrörlega og óhreina stig-
ann, sem lá upp á loftið. Eftir að hafa
barið árangurslaust að dyrum, opnaði
hann hurðina og gekk inn í ógeðslegt her-
bergi, þar sem lítill drengur sat og hélt
á ungbami. Bæði voru ötuð óhreinindum
og andlitið á drengnum var svo dýrslegt
og fábjánalegt að Clive hraus hugur við.
Hann spurði nokkurra spurainga, en
99
drengurinn var alls ófær um að svara þeinr
en góndi aulalega á hann; og þegar Clive
rétti honum skilding, ætlaði hann varla
að taka við honum, svo óvanur virtist hann
því að sjá peninga. Clive varð ilt af að
horfa á þessa sjón og hann flýtti sér lit.
Quilton hafði orðið viðskila við Clive, svo
að hann gekk upp annan stiga enn, til
þess að leita að honum. Á leiðinni sá hann
Quilton koma út úr herbergi einu; hann
lokaði dyrunum, staðnæmdist með hönd-
ina á handfanginu; föla andlitið á hon-
um var enn þá fölara en áður og þykku
augnalokin huldu næstum alveg sviplaus
augun. Látbragð hans og dauðafölvinn á
andlitinu kom Clive til að kippast við.
„Hvað er að?“ spurði hann.
„Ekkert“, sagði Quilton á sinn hægláta
og rólega hátt. „það er kvenmaður þama
inni; og hún sefur; það er réttara að trufla
hana ekki“.
Clive kinkaði kolli til samþykkis og þeir
flýttu sér ofan og út, þar sem andrúms-
loflið var ekki eins óhreirit. Á götunni
voru byrjuð ný áflog og tóku þátt í þeim
tveir helstu íbúar Paradísargarðsins. pcir
voru berir ofan að mitti og blóðið rann
í lækjum til mikillar gleði fyrir áhorfend-
urna, sem þyrptust kringum þá. — Clive
og Quilton horfðu á stundarkorn, en þar
*
&