Vísir - 03.03.1919, Blaðsíða 3

Garðars Gíslasonar
Hveríisgoiu 4. Símí 481.
Fyrirliggjandi
Olíuofnsir
Slac«c^s<í>leto±rxÍ úr togleöri.
og kaffiö, það bætir engum eit-
urefmnn við líkamann. Og menn
mundu gera sinni eigin heilsu
mikinn greiða, ef þeir fengjust
til þess að drekka minna af kaffi
og meira af soðnu vatni en þeir
gera.
Hjer er ekki verið að halda
að mönnum neinu nýju undra-
meðali pað er að eins vatn, vatn
og ekkert annað en soðið vatn.
Allir þekkja það. Allir nota það.
Hér er að eins verið að benda
mönnum á að neyta þess í stað
ýmsra skaðlegra drykkja,drekka
meira af þvi en menn hafa gert
hingað til og drekka það soðið,
og vel heitt.
B. ó.
(,,próttur“).
Tilrithöfanda.
ekki a@ eins sanngjöm, heldur ó-
uuiflýjanleg.
En þar sem höfundur fyrnefndr-
ar greinar talar um aukinn prent-
kóstnað, þá lætur hann þess óget-
iS, sem er þó merkilegt, að einn
útgjaldali'ður við bókagerð hefir
haldist óbreyttur og staðist allar
eldraunir dýrtí'Sar og styrjaldar, og
þa'ð eru r i 11 a u n i n. Þau hafa
ckki hækkað um einn eyri.
Pappírssalar hafa fengið meira
en á'ður fyrir sina vöru og prentar-
ar, bókbindarar og allir a'Srir,
sem að bókum vinna, hafa fengiS
meira kaup en áður, eins og sjálf-
sagt er, — nema rithöfundarnir:
Þeir hafa alls ekkert boriö úr být-
um umfram það, sem áður var.
Það er hverjum manni frjálst að
skrifa ókeypis, og þegar menn
skrifa óbeðnir í blöð, þá er það
þeirra þægðin oftast, aö korna rit-
geröunum á prent.
En þar sem um tímarit er að
ræða, sem á anna’S borö borga,
Sú tillaga var borin fram i Vísi þá er sjálfsagt aö krefjast sæmi-
28. f. m., aö hækka árstillög Bók- j legra ritlauna.
mentafélagsins, Þjóövinafélagsins j Ekki vantar þaS, að rithöfundar
og Sögufélags. Tillaga þessi er kvarti undan lágum skáldastyrk
og þyki kjör sin ólífvænleg. En \
hitt man eg ekki, aö eg hafi oröiö i
var vio, að þeir hefðu félag með
sér til þess' aö krefjast meiri launa.
Mér finst a 11 a r aörar stéttir
landsins muni nú fá meira en áSur
fyrir störf sin, hvers eigia þeir
einir þá aö gjalda? Hvers vegna
hindast þeir ekki samtökum til
þess aö hækka ritlaun eins og
annaS ?
Ritlaun (og kennaralaun viöast)
eru svo lág, aö engu er líkara en
þau eigi aS vera „trygging fyrir
fáfræSi þeirra, sem þiggja þau,“
eins og einn maöur komst aS orSi.
ÞaS er skylda rithöfunda aS
stofna til félagsskapar í því skyni,
aS hækka ritlaun. svo aS ritstörf
séu ekki ver launuö en hvert ann-
aS starf í landinu.
Scriba.
Shipakostnr.
Margir hafa óttast, aS mikill
skortur yrði á skipum til vont-
flutninga eftir ófriöinn. En sá ótti
virSist ástæSulaus. FróSur maSur
um þau efni, og handgenginn
bresku stjórninni, Sir Albert Stan-
ley, hefir sagt, aS Bretar hafi nú
meir en nógan skipako'st og í sum-
ar muni kaupskipafloti alls heims-
ins verSa orSinn eins stór eins og
hann var fyrir ófriöinn, þó aS
breski ílotinn verSi þá ekki orSinn
svo stór sem hann var áöur, en þaS
muni bætast bráðlega.
Þó að mörg kaupför séu enn í
herflutningum. hafa mörg þeirra
verið gefin laus og úthafs-lestar-
gjald lækkað austan hafs og vest-
an. iý
En ekki mega menn gera sér
neinar vonir um þaö fyrst um sinn,
aö faringjöld verbi neitt svipatt
því eins lág og þau voru fyrir ó-
friSinn. ÞaS eru meira aö segja.
engar horfúr á, aö þau verSi þaö
nokkru sinni. En svo mikiö iná
búast viö að þau lækki, aö þess.
sjái staS í verslun og viöskiftum
og dýrtíöinni létti af aö nokkru
leyti áöur en margir mánuöir lítta.
Aðflatnmgsbanmð
i Banáarikfnnm.
Lögin um algert aSflutnings-
bann, sölu og tilbúning áfengis,
ganga ekki í gildi i Bandaríkjunum
fyr en 8. janúar 1920, en þó hefir
yfir-ræðismaSur Bandaríkjanna í
London fengiS skeyti frá Washing-
ton þar sem honum er skýrt frá,.
aö bannaður verSi innflutningur
allra víntegunda, bjórs og annars
áfengis meSan ófriðurinn stendur
og meSan veriö er aS senda her-
menn heim.
Þetta bann nær þó ekki til þess
áfengis, sem var á leiðinni, þegar
lögin voru samþykt.
fc
b
Bæjarfréttir. jí
Afmæli í dag.
Þór. Benediktsson, f, alþm.
Ámundi Árnason, kaupm.
Jón Þorláksson, verkfr.
Gunnfriður Rögnváldsdóttir, hfr„
Fredericia
kom i morgun írá Ameríku,.
hlaðin steinolíu.
”5
„Þér virðist vera hrifinn af þessum borgar-
hluta. Ætliö ef til vill aö setjast hér aö ?“
„Eg kem beina leið aS heiman frá yöur“ —
byrjaöi hann, en hún greip þegar fram í og
togaöi ílskulega í bandiö á hattinum sín-
um:
„Þér hafiö vcriS aö mæla gólfi'ð fyrir nýja
ábreiöu, — eða eru það nú dagstofuhús-
gögn, sem næst á aö senda? Sko til, mér
þykir næstum vænt um aö rekast á yöur hér,
þvi eg þurfti aö segja dálítiö viö yöur um
þetta blessað hljóðfæri: Þaö á aö sendast til
baka, og eg vil biöja yöur aö segja mér hvert
á aö senda þatt.
„Því miður get eg ekki tekiö viö því aft-
ur, því att eg er búinn að selja þaö“, sagöi
Clive.
„Selja þaS? Og hver keypti?“
„FaSir yöar, — eða öllu heldur ungfrtt
'Mina, svaraöi Clive og brosti. En þaö varö
vkki svo auövelt aö friöa Tibby; og nú þaut
hún alt i einu upp eins og naöra.
„ó, þér hafið prakkið þvi inn á þau. Og
svo býst eg v.iö, aö þér komitt reglulega einu
sinni í viku til þess aö sækja afborganimar,“
. Hljónturinn í rödd hennar og móögunin,
sem lá í. oröum hennar, kom Clive til aö
roöná.
„Nei, þvert á móti ætla eg ekki aö koma
aftur fyr en eg verö boðinn“, sagSi hann.
116
„Þá er þetta yöar siöasta för i Bensons-
sund“, sagöi hún meS áherslu. „ViS erum dá-
Htiö vönd aö þvi, hvaöa fólk viö umgöng-
umst og viö viljum ekkert hafa saman aö
sælda viS yöar líka. SkiljiS þér mig?“
„Eg er hræddur um að eg geri þaö, ung-
frú Tibby“, sagði Clive alvarlega og horföi
fast á hana; „og eg er líka hræddur um, aö
eg geti ekki sannfært yður um, að þér ger-
iS mér rangt til“.
„Ekki fremur en eg get sanníært yöur
um, aS þér eigiö aS hugsa um yöar eigin
verk“. Hún lagaSi á sér hattinn og horföi
um leiö á hann gremjuleg á svip, svo snerist
hún á hæli og hélt áfram. Clive hélt líka af
staö, en alt í einu fann hann, aö kippt var t
jakka hans, og þegar hann sneri sér viö.
sa" hann horaöa andlitiö á Tibby. Hún var
föl, hikandi og á báttum áttum.
„Eg ætlaði ekki aS vera svona harðorS;
en eg skil ekki þetta; eg sá hvaö þér voruö
góöur við bamið; þér getiö ekki veriö
slæmur —“.
„Þakka yður fyrir, ungfrú Tibby“.
„ÞaS er réttast aS eg segi yöur alt eins
og er; eg ér ekki búin“, sagöi hún fljótlega.
„ÞaS sem eg á viö er, átt þér hljótiö að
vera hjartagóSur maöpr. — En Mína, Mina
er okkur alt — og hún er bam, — meira
barn en aSrar stúlkur á hennar aldri. Þér og
II7.
hljóSfærið yðar setja allskonar grillur i höf-
uöiö á henni, — eins og skáldsögumar. —-
Skiljiö þér mig? Ó, þér skiljiS, jió aS þér
horíiö á mig eins sakleysislegur og lantb, leitt
til slátrunar“,
Clive var rjóöur í andliti og hann Jirýsti
fast saman vörunum svo aS Jtær mynduöu
beina línu. Stundarkorn JtagSi hann, svo
mælti hann meS lágri röddu:
„Já, eg skil; en þér hafið rangt fyrir yöur^
samt heiti eg yöur þvi, aö ónáöa ykkur ekki
framar. GóSa nótt.“
Hún hikaði eitt augnablik, svo rétt hún
fram höndina. „GefiS mér hönd yðar upp
á það,“ og hann tók í hönd hennar.
OrS Tibby hljómuðu fyrir eyrum hans á
heimléi'öinni ;;og hann fór aö spyrja sjálfan
sig, hvers vegna hann hefSi oröiS svona hrif-
inn af þessari fjölskyldu. Myndi hann hafa
sent hljóðfærið, ef Mína hefSi ekki veifið
meðlimur hennar ? ÞaS var árangurslaust, þótt
hann teldi sér trú um, að hann hefði engu
meiri áhuga fyrir velferö þessarar fjölskyldu
en svo margra annara, sem hann haföi hjálp-
aS; og hann varS að játa, að fegurð stúlk-
unnar, hin undurfagra rödd hennar, hátt-
prýði og öll framkoma liefði haft djúp áhrif
á breytni hans.
Gott og vel; nú haföi hann heiíiö Tibby
að heimsækja Jiau ekki oftar, og auðvitaS