Vísir - 17.03.1919, Blaðsíða 3

*aca tcuuveroa pumiga upp u.,
þótt bæjarfjelagiö yröi aö, ieggja
eittnvau .11, ll' þe°s að slíkar stofn-
anir bæru sig fjárhagslega, þá her-
ir fé bæjarsjóös verið variö til
tnargs óþarfara.
Uppeldismálin eru þau mál, sem
mest verður aö vanda og ekki mega
vera neitt yfirboðskák, ef þjóöar-
stofninn á að haldast óskemdur.
Uppeldi unglinga hefir breyst svo
mikiö á seinni árum viö stækkun
kaupstaðanna, aö þaö barf l.v'aú
a^ 1 otaöinn fyrir hin hollu
áhrl' sveitauppeldisins.
Aö enul ^u vil eg skora á bæjar-
stjórnina að au.. aö miklum mun
löggæslu bæjarins; liki.j' veitti
ekki af um 20 lögregluþjónum
svona víðáttumiklum bæ, svo hægt
væri aö halda uppi þeirri reglu,
sem siðuðum mönnum er samboð-
in nú á dögum, og borgarar bæj-
arins eiga fulla heimtingu á.
». j- J-
Hneyxlismálin.
Mikið gekk á hér í vetur. þegai
bj^rjað var á prófunum og vitna-
leiöslunum i þessum málum. Sög-
ttrnar, sem um bæinn gengu, — og
að sjálfsögöu út um landið líka —
voru bæði margar og ófagrar. En
nú virðist alt dottið í dúnalogn. Og
sögurnar, sem nú ganga um borg-
ina um það, af hverju alt sé nú
dottið í dúnalogn, eru hinum fyrri
sögunum ekki færri né fegri.
Vilja nú ekki blöðin fræöa menn
eitthvaö um gang þessara mála?
Erlendis mundu blööin tæplega
hér er um að ræöa. — Á gangi
annars málsins veltur álit innlendra
og ...1 manna um heiðvirði
þessa bæjar, — hvorki meira né
minna en það, hvort höfuöborg ls-
lands sé siðferðislegt þrotaflak eða
ekki. — I hinu málinu er um það
að ræða, hvort óráðvandlega ' 1
fariö með landsfé, svo feum þús-
unda skiftir. — Og svo steinþegja
blö*: okkar um gang þessara
mála, eins og ekkert athugavert
sé á ferðinni. — En eitt er víst, og
það er þaö, aö alt þetta laumuspil,
öll þessi launung, í þessum mál-
um, eins og í öllum málum af líku
tagi, gerir margfalt meira ilt en
gott. Launungin gefur í skyn, að
eiti.. -'ö ineira en lítið óhreint sé
á ferðinni viö tjöldin, og í-
myndunarafli manns. er gefiö
undir fótinn aö smíða sögur, se. .
venjulega eru fjarri öllum sann-
indum, og aukast og margfaldast
á hinn verri veg i umferðinni, en
ómögulegt er að stemma stigu fyrir
þessum óþverra með áreiðanlegri
fársögn um gang málanna, þegar
öllu er haldið sem vandlegast
leyndu. Og áreiðanlega verða al-
saklausir menn verst leiknir. og^
ekki vex heldur vegur og virðing
þeirra, sem laga og reglu eiga að
gæta i þessum bæ, af þessari leynd
þess, sem sagt er og rétt er í þess-
um málurn.
En hvað er þaö þá, sem unnið
er við þessa aðferð?
Spyr sá, sem ekki veit.
Aths.
Blöðin ráöa engu um þessa aö-
ferð, og það væri mjög óviðeig-
andi af þeim, að reyna aö hnýsast
í slík mál, sem veriö er aö rann-
saka og .......—, v. —, ^ð birta
■'nda væntanlega ekki mikið á
þvi aö græöa, ' bau kynnu að
geta snapað upp. í öðrum lonaum
eru siik :*:."*r!ökuð or>:*:ber-
lega, og þess vegm' geta blöðin
þar skýrt fr' pvi, sem frarn kemur
í l)r'r.n. En það má gera ráð fyrir
þvi, að skoðanir verði skiftar um,
livor aðferðin sé heppilegri. —
Annars mun það sannast sagt
um fyrra málið („hvítu þrælasöl-
una“), að sjaldan hefir verið logið
meiru, hér í Reykjavík, í sambandi
við nokkurt mál, og er þá mikið
sagt.
Harðir friðarkostir
bvska flotanum verður sökt.
Það er kunnugt . -ðið af loft- •
skeytum, að Þjóðverjum er ekl::
ætlað að fá nema örfá herskip til
umráða og er ekkert þeirra stórt
og ílest görnul. Þessi fáu skip
eiga að eins að annast friðsamleg
störf, svo sem .lögregluumsja,
sjúkrahjúkrun sjómanna og þvi
um líkt.
Mikið hefir verið rætt um, hvað
gera skyldi. við, hinn hluta flot-
ans, sem bandamenn hafa nú a
valdi sínu. Fyrst kom til orða, að
skifta honurn að jöfnu milli stór-
veldanna, en nú hefir verið fast-
í'áðið að sökkva honum. Hann
verður dreginn út á djúpmið og
sökt þar. Er því meðal annars bor-
ið við, að hann sé svo af sér geng-
inn vegna hirðuleysis Þjóðverja,
að ekki svari kostnaði að gera við
skipin.
Vígin á Helgolandi verZz brot-
in mour ofe þ. * *
að flotinn ,p"‘:l cúdrei átt þar at-
hvarf.
Og til þess að tryggja það sem
best, ao ±-joöverjar lcggl ti5
ófriðar öðru sinni, á að gera KíF
arskurðinn að hlutlausri siglinga-
leið allra þjóða, og ónýta öll víg^
in sem eru við hann.
Landher Þjóðverja verður og
mjög takmarkaður og öll her-
gagnagerð landsins. t, u l 'i
tír toéfl frá Þýskaiandi._
Leipzig 21. jan. 1919.
Síöustu vikurnar hafa blóðugir
bardagar verið í Berlín milli
tveggja flokka, og hafa margir
menn verið skotnir til bana. Ham-
ingjunni sé lof, að hin hyggna
stjórn hefir borið hærra hlut. Hér
í Leipzig hafa 6 menn beðiö bana
í upphlaupum. Almenningur hefir
gert ail-.lr á skrifstofur blaöanna
„Leipziger Neueste Nachrichten"
og „Tageblatt". — 1 gær var kos-
ið, og er vonandi, að kosningarnar
leiði til friðsamlegrar framtíðar.
Hér eru um 20.000 verkamenn at-
vinnulausir, en fæstir þeirra vilja
vinna, þvi að þeir fá 30 mörk um
vikuna, þó að þeir slæpist.
Ágötum úti mega menn ekki láta
stjórnmálaskoðanir sínar í Ijós, því
að þá eru þeir barðir til óbóta.
Margar þúsundir manna ganga
um göturnar undir rauða fánanum.
Siðan í gær er alt sæmilega kyrt.
- Allir verkamenn krefjast mjög
liárra launa, t. d. vilja vagnstjórar
á járnbrautarvögnum ríkisins fá
500 rnörk um mánuðinn.
207
hann vaknaði af draumi.
Hún !iló mjúklega. „Við erurn næstum kom-
in heim — eg meina, heim í sundið. Ætlið
þér ekki að koma inn og heilsa upp á Elisha?“
Hann beit sig i varimar og hikað við. Hann
gat ekki sagt henni, að hánn heföi heitið Tib-
by því að heimsækja þau ekki framar. Svo
datt honurn fullgild afsökun i hug. „Þxi mið-
ur verð eg aö fará á fund á sama staðnum
og við vorum á áðan,“ sagði hann. „Eg var
■alveg búinn að gleyma þvi! Eg verð að flýta
mér til baka og ætla að eins að fylgja yöur
þarna að strætishominu."
„Það er engin þörf á þvi.,“ sagöi hún, og
nú var fögnuðurinn horfinn úr rödd hennar
og af andliti hennar; hún horfði til jarðar.
En hann gekk við hlið hennar að horninu;
þar staðnæmdist hann og tók í hönd hennar.
•Spurningin um það, hvenær hann fengi að
sjá hana næst, var rétt kornin fram á varir
hans, en hann gat ekki komið henni i orð.
„Góða nótt,“ sagði hann, og hún hlaut að
liafa tekið eftir dapurleikanum i rödd hans,
því hún leit upp á hann; jafn döpur í bragði
„Góða nótt, 0g þakka yður enn einu sinnt
fyrir,“ hvíslaði hún. og hélt svo af stað leiö-
ar sinnar.
Þó aö hún iiti ekki til baka, þá vissi hún,
að hann stóð enn þá kvr og horfði á eftir
kenni, en um leið og hún beygði inn í Ben-
208
sonssund heyrði hún fótatak hasn fjarlægjast
srnátt og smátt, — og það bergmálaði dapur-
lega í lijarta hennar.
Hún var að fara inn í húsið, þegar hún alt
í einu saknaði einhvers; og um leið tók hún
eftir því, að hún var ekki nreð bækurnar sín-
ar undir hendinni. Hún staðnæmdist steini
lostin, og nú mundi hún eftir því, að hún liafði
lagt þær i eina gluggakistuna i salnum, þar
sem hún hafði staðið. An bókanna gat hún
ekki búið sig undir skólann til næsta dags.
Hún stóð um stund i vandræðum, vfir þvi
hvað hún ætti að taka til bragðs; en svo
sneri hún við og hljóp eins hratt og fætur
toguðu til verkamannahallarinnar. Hún ótt-
aöist mest, að búið yrði aö loka þar, en fann
samt einar dyrnar opnar og gekk inn. Myrkur
var í sjálfum salnum, en ljós skein úr her-
bergi einu innar af og stóð hurðin í hálfa
gátt. Við skímuna af þessu ljósi og með þvi
að þreifa fyrir sér, fann hún staðinn, sem hún
var að leita að. Bækurnar, sem henni þótti
svo vænt um, voru þar, sem hún hafði lagt
þær; hún greip þær og ællaði að flýta sér
út. En í sama bili kom Clive út úr herberginu.
þar sent ljósið var. Að baki honum sá hún
stancla nokkra menn, þar á meðal var óhreini
útfendingurinn, Koshki. Clive var þungbúinn
og reiöulegur á svip, ög um leiö og Koshki
vék úr vegi fyrir honum, svo hann kæmist
209
gegn urn þyrpinguna, sagði Pólverjinn: „Þetta
er þá svar yðar, kunningi, — yðar síðustu
orð, ha?“ „Já, áreiðanlega mín síðustu orð
um jietta mál,“ sagði Clive einbeittlega. „Jeg
vil ekki að eins vera undanþeginn að taka
nokkurn þátt í fyrrætlunum' yðar, heldur mun
eg, ef eg heyri aftur slíkar tillögur sem yðarv
Koshki, álita það skyldu mina aö gera yfir-
völdunum aðvart um ]>á þorpara, sem hvggja
á slikar svívirðingar.“
■ „Svo þér ógnið mér, ha!“ hvæsti Koshki
og glotti. „Ef vður sýnist, þá megið þér skoða
það þannig," svaraði Clive. „Góða nótt.“ Mína
færði sig skjáltandi undan, og i myrkrinu
gekk hann rétt fram hjá henni og út úr saln-
um. Hún beið eitt eða tvö augnablik, svo ætl-
aði hún að læðast út. jtegar hún heyrði rödd
Koshki’s í gegnum suðið í hinum, sem enn
sátu á ráðstefnu inni i herberginti. Hún heyrði
greinilega Koshki segja:
„Ha! Þð látið mér þennan höfðingja eftir.
Eg skal sjá um hann. Hann kallaði mig þorp-
ara, — mig, Koshki, föðurlandsvininn frá
Warsjá. Látið tnig um hann, piltar mínir. Eg
skal sýna honunt, að við erum ekki orrnar til
jjess að troða undir fótum. Þorpari! Enginn
skal kalla Koshki .þorpara, án þess að borga
það dýru verði. ha! Við skulttm sjá!“ Mina
hlustaði á þetta með áköfum hjartslætti, reiðu-
búin til að leggja á flótta. Nú heyrði hún