Vísir - 12.05.1950, Blaðsíða 7

Föstudaginn 12. maí 1950
7i
eina menn. Blaise sá, að einn þeirra var skrifari, annar
var Robertet rikisféhirðir, hinn þriðji ítalskur bygginga-
nieistari, dökkur yfirlitum og kurteis með afbrigðum og
binn fjórði René de Cossé, aðalfálkalin-ðir konungs.
Frans konungur var nú ekki lengur í veiðifötum sínum,
en glæsilega búinn seni áður. Hann var þannig til fara, að
það sást greinilega, hversu lierðibreiður hann var og svír-
inn sterklegur. Hann bai* einungis eitt heiðursmerki, orðu
heilags Mikjáls.
„Eg er orðinn leiður á þessu hallarskrifli,“ sagði hann.
„Eg skil ekki, hvernig forfeður oklvar liafa getað hafzt hér
við. Byggingin er ljót og þröng, ekkert sem gleður augað.
Menn virðast hafa keppzt um að hafa gólfin öll í mismun-
andi hæð, svo að maður verður sífellt að ganga upp eða
ofan stiga. Maður er í sifelldri lifshættu fyvir bragðið.
Síðast í dag datt ungfrú de Limeuil niður stiga og marði
einlivern fegursta bakhlutann við liirðina. Þefta er fyrir
neðan allar hellur. Mennirnir eru ekki eins liprir og íkoriv
ar.“
Konungur undirstrikaði óánægju sína með hví að ropa.
Aheyrendur hans óskuðu þess, að hönum yrði gott af
inatnum.
Hann þakkaði og bætti við: „En höldum : fram. Hér
eru einhverjar beztu veiðilendur i Frakklandi sem verð-
skulda, að hér sé reist höll, en ekki svartliol. Þc tta er verk-
efni yðar, meistan.“ Hann leit á byggingameis arann, sem
hneigði sig. „Gerið uppdrætti tafarlaust, en m innist þess,
að hver ný bygging, sem eg læt reisa, verður aS vera glæsi-
iegii en sú síðasta. Um framfarir verður alllaf að vera að
ræða. Ný öld skal renna upp að þessu leyti.“ Hann bældi
niður nýjan ropa. „Eg hefi drukkið of mikið með maln-
um. Of mikil gerjun i vininu. Hérna, drengur,“ sagði liann
við skutilsvein, „sæktu fyrir mig’ nýja ítalski bikarinn.
Þið vei’ðið að sjá hann, því að gullsmiðurinn hefir haft
þvílílc læri á myndinni af Ledu, að nægja mundi til að
vekja dauðan mann. En háslimi er eins og á ilft.“
Konungur brosti og hinir tóku vitanlega unii lir það. En
byggingameistaranum kom ekki til hugar að >leppa kon-
ungi með að gefa skipun um nýja höll, án þess a 5 fá nokkra
vísbendingu um, livað fyrir honum vekti. Hmn mæiti:
„Getur yðar hátign gefið mér nokkra liugmync um, hvers
þér óskið sérstaklega?“
Konungur svaraði þegar: „Já, byggingin verliur að vera
húin bezlu kostum italskrar og franskrar byggingalistar.
Hallargarðurinn verður að vera stór og sporöskj ulagaður
og byggingarnar umhverfis hann mjög skrautljcgar. Mikið
svigrúm alls staðar og mikil birta. Yið verði m að hafa
gosbrunna og myndaslyltur .... Já, og liestMsin verða
að rúrna þúsund hesta og hundahúsin og fálkabyrgin að
vera í samræmi við þau.“
Monsieur de Cossé brosti. „Það er ekki vanþörf á því,
H.M.S. Andania
Frauih. af 5. síðu.
Menn sendir í
kolaboxin.
Sagði eg skipstjóranum, að
ekki tjáði að liægja á ferð og
yrðu menn að fara niður í
kolabox gegnum vélarúmið,
sem lítið var af kolum í. Var
þar nóg pláss og liiti nógur,
en tregir voru menn til að
fara þangað, aðallega vegna
þess, að þeim fannst þeir
vera lokaðir niðri og engrar
undanliomu auðið, ef eitthvað
kæmi fyrh. Fóru þó m'argir
þangað og rýmliaðist þá
lieldur á þilfari, en alltaf voru
um 100 menn á framþilfari
og margir á vélarreisn og
bátaþilfari.
Klukkan 3—4, aðfaranótt
mánudags kom stór tundur-
spillir, H 74, til oklcar og var
skipt á ljósmerkum. Ilafði
liann verið sendur til að leita
að okliur og til aðstoðar ef
með þyrfti. Sigldi liann svo
á undan okkur i zig zag stefn-
um. Seinni liluta nætur og
undir morgun, fór mörgum
að liða illa af þreytu og vos-
búð, enda voru- sumir blautir
og illa búhir.
Eftir hádegi á síumudag
lægði suðvestan vindinn
skjótlega og dró úr bárunum.
Voru .þéir á tundurspillinum
alltaf að morsa og vildu að
við lcæmum upp á hliðina, og
að liann tæki við mönnunum,
en eg neitaði því lengi, því eg
áleit það ekki mögul. Mundi
eg bæði skemma skipið og
slys mundi liljótast af í svo
mikilli báru. Unl kl. 5 e. li.
gerði logn og sjór varð slétt-
ur, varð! þó eðlilega ekki
hreyfingarlaus eins og sjald-
an er úti á reginhafi. Lét eg
þá tilleiðast að leggja skipinu
upp á hliðina á tundurspill-
inum, sem hafði sett stór
hrísfríholt utan -á liliðina.
Gekk það greiðlega og byrj-
aði þá umskipunin, sem stóð
yfir í þrjú kortér, þvi lireyf-
ing var töluverð.
Þegar fléstjr vöru; komnir
úpp á tundurspillinn, kom
skiplierrann og þakkaði okk-
ur fyrir sína liönd og skips-
liafnarinnar, og' sagði, að eg'
mundi heyra frá sér seinna.
Þegar hann leit yfir mann-
fjöldann, sem kominn var
upp á tundurspillinn, liafði
Hann orð á þvi, að hann sldldi
ekkert í því, hvernig þeir
hefðu lcomizt fyrir i svona
litlu skipið. Jafnskjólt og
seinasti maðurinn var kom-
inn um borð, dundu yið
húrraliróp frá tunclurspillin-
um. Seiidu þeír ökkur vm-
gjarnlegar kveðjur og ósk-
uðu okkur fararheilla.
Tíðindalaust
eftir þetta.
Dró nú brátt í sundur með
okkur og tundurspillinum.
Fór hann með 28—30 milna
hraða, en Skalli með sínar
9—10 mílur.
Vorum við nú fegnir að
losna við þrengslin og' tókum
að laga til lijá okkur. Ekki
bafði verið elduð máltið í tvo
sólarhringa.
Ef tir þetta gekk ferðin tið-
indalaust yfir Norðursjó
meðfram tundurduflagirð-
ingum, og náðum á áætluðum
markaðsdegi til Hull, þrátt
fyrir tafirnar. Þótti mér vænt
um það útgerðamanna og
sjálfra okkar vegna.
Seinna á árinu fékk skip-
stjóri og skipshöfn viður-
kenningu frá skipstjóranum
á H. M. S. Forfar, en það var
skipið, scm bað olckur að fara
að leita að Andaniu. Var það
áletrað vindlingaveski úr
silfri. Skipstjóri fékk eimiig
áleti'að gullúr, með þakldæti
fjTÍr veitta aðstoð. si
Hinn 30. desember 1940
var skipstjóri sæmduif
brezku orðunni M.B.E. !
Viðbót. j
Til skýrmgár á þvi,
skipstjórinn á H. M. S. Forfar
fór ekki á skipi sínu tíl að *
stoðái', sagði skipheiTaim, aq
flotamálaráðuneytið hefði
bannað að stór skip, sem
heyra neyðarköll, færu til að-*
stoðar, þar sem komið hefði
fyrir, að kafbátar sendu sjálf-*
ir út neyðarköll og sökktuí
svo skipinu, sem kæmi tíl
hjálpar.
Rúmri viku seinna var til-,
kynnt i brezka útvarpmu, arf
H. M. S. Andania liefði verirf
grandað. Fallbyssuskytta, eiií
eg talaði við, sagði að um lág-;
nættíð liefðu þeh' séð þrjú;
tundurskeytí, sem skotírf
var að skipmu og liittu ekki*;
en fjórða skeytið liitti skipiðJ
og hefði verið skotíð af fall-*
byssum i áttina, sem skeytín
komu úr og héldu þeir aG
fleiri en eimi kafbátur hefðu
verið að veiki.
Sófasett
lil sölu vegna brottflutn-
ings. Selst ódýrt. — Uppl.
Hafnarstræti 18, uppi. —
Tilhynning
Nr. 12/1950.
Innflutnings- og gjaldeyrisdeilcl Fjárhagsráðs hefir
ákveðið eftirfarandi hámarksverð á brauðum í Reykja-
vík og Haínarfirði.
Rúgbrauð óseydd .... 1500 gr. kr. 3.25
Normalbrauð ..,...... 1250 gr. kr 3.25
Annars staðar á landinu má verðið verú kr. 0.20
hærra hvert brauð. Söluskattur er innifalmn í verðinu.
Verð þetta gengur eldci í gildi fyrr en tékið er til
notkunar rúgbrauð, sem greitt er eftir 19. marz s.l.
og eldri birgðh' þrotnar.
Reykjavík, 11. mai 1950.
Verðlagsstjórinn.
C G. Bumu$k<6i
- TARZAIM -
S97
Jane vissi vel, a'ð án Tikars gat hún
aldrei fylgt slóð Tarzans.
Hún kallaði því til ljónsins, og brátt
stökk það yl'ir ána á eftir henni.
ukar rakti slóðina þangað, sem ap-
'arnír höfðu ráðizt á Tarzan.
Á meðan þessu fór fram, tóku aparn’_
ir Tarzan og leiddu liann' til fórnár-
staðarins.