Vísir - 10.07.1950, Blaðsíða 7

Mánudaginn 10. júlí 1950
fyrir fet og reyndi að bcra af sér högg Blaises. Það tókst
skamnia lirið, en svo kom Blaise liöggi á höfuð hans og
þá var liann allur.
30 KAFLI.
Allt í einu varð allt kyrrt í skóginum og' niður Rón-fljóts
jók á kyrrðina. Blaise sat andartak kyrr og starði á dauðan
manninn fyrir franian sig. Hann Iiélt enn fast um meðal-
kafla sverðsins. Svo hrisli Iiann af sér slenið, minntist
þess, að hann þyrfli að flýta sér, náði hesti Montjous og
tjóðraði hann. Siðan dró liann likið út fyrir götuna og'
tók pyngju hins dauða.
í pyngju mannsins fann liann hrcf með innsigli hertog-
ans, slilað til Francois höfuðsmanns de Soliers, riddara af
Monasterol, sem var foringi Éeluse-virkisins. Hann opnaði
hréfið og las það, sein hann liafði átt. von á. Þegar höfuðs-
maðurinn hefði fengið bréf liertogans, ætti hann að slöðva
aíla Frakka, sem ættu leið um skarðið frá Genf og hafa
þá í lialdi í þrjá daga. Hann ætli að efast um gildi vega-
-bréfa þeirra og segjast þurfa að senda þau til hei'togaJiirð-
arinnar til athugunar. Þctta ætti þó ekki við menn eins
og de Montmoreney, de YauÍx og.aðra jafn-þekkta nienn.
.... Hertoginn kvaðst treysta höfuðsmanninimi til að
framkvæma skipunina dyggilega.
Blaise grunaði, að Franz konungur og mafkgreifinn
mundu hafa áhuga fyrir að sjá bréf þetta, svti að Iiann
staldc því á sig. Hafi liarin verið í einhverjumj vafa um,
hvort rétt hefði verið að vega Montjou, var lianp nú allur
á brott, er hann hafði fengið að vita um svik hertogans,
sem stóð svo nærri Frakkakonungi. Þjónninn hafði orðið
að gjalda glæps húshónda síns. Nú mundu engin hoð Iier-
ast til virkisins, skarðið mundi vera öllum opið og þegar
Karl liertogi frétti um afdrif Montjous, mundi ekkí vera
hægt að hæta úr því.
Eða Blaise gerði sér að minnsta kosti yonir um það.
Mikið var undir því, sem gerðist næstu inínúturiiar. Hann
yrði að urða Mkið sem skjótast, til þess að engjnn ferða-
maður gæli komizt að því, sem þarna liafði gerzt. Annars
mundi allí tapast, sem unnizt liafði.
Þarna var brött hrelcka niður að gili, sem var um fimm-
líu fet fyrir neðan veginn. 'Gróðurinn var ákaflega þéttur
á þessum stað og virtist hann tilvalinn til að fela lik. Þar
mundi þáð geta Jeynzt Iangan aldur, án þess að nokkur
maður liefði liugboð um, liyað orðið Iiefði af sendiboða
hertogans.
En það var enginn hægðarleikur að th’aga lík þessa
þunga manns gegnum runnana og fimm mínútur voru
liðnar, áður en Elaise hafði komið þvi svo fyrir, að hann
v ISlh

væri ánægðiu* með það. Svo brauzt liann upp brekkúna
aftur og éftir mínútu mundi hann vcrða lagður áf stað.
Iíann ætlaði að taka licst Montjous með sér, til þess að
enginn fyndi hann en reiðverið ællaði hann að fela, svo
að þannig Mti út, sem, hann hefði tvo U1 reiðar.
Hvað snerti setulið virldsins, þá mundi það elcki leggja
slein í götu lians úr þessu. Það lét ferðamenn venjulega
fara frjálsa ferða sinna gegnum skarðið og menn mundu
elcki gruna Blaisc frekar en aðra, þar sem þeir hefðu
elclci fengið nein hoð frá hertoganum. Ef einhverjir menn
þar í virkinu bæru lcennsl á hest Montjous, mundi vera
liægt að —■ — —
„Hæ!“ Blaise hrölclc í lcút, þegar hann heyrðl kallað.
Ráðagerðir hans virtust verða að engu.
„Hæ! Hvað er þarna á seyði?“
Blaise leH upp eftir breklcunni og kom auga á ríðandi
mann, sem Mtaðist um af veginum. Skyldi hann vera einn,
eða fleiri með honum? Allt var undir þvi lcomið. Blaise
mundi geta ráðið niðurlögum eins inanns, en ekki margra.
„Eklcert svar, ha?“
„Ilverju ætti eg að svara,“ mælti Blaise og hraðaði sér
upp að veginum. „Má maður eklci ganga örna sinna, án
þess að verða fyrir tiltali af þeim sökum?“
Hann færðist nær, en hinn fór undan.
„Haltu þér i fjarlægð. Eg er ekkí svo hlindur að eg sjái
eklci það sem slceður rétt við nefið á mér. Hér liefir verið
barizt. Hvar er likið?“
„Þvættingur!“
Ef Blaise aðeins tækist að ná í tauminn.
,Þvaður, einmitt. Fjandinn er húinn að vara mig við
þér. Nei, þelta tclcst elclci.“
Maðurinn, sem_. var lcominn yfir á miðjan veginn, tók
i lauminn og sneri hcstinum í hring. „Þeir í virkinu vilja
vist gjarnan fá að vita um gerðir þinar. Þeir liafa að
minnsta lcosti með þetta að gera.“
„Biddu!“ kallaði Blaise. „Ef þú vilt græða 10 gullpen-
inga þá slcaltu ía þá.“
„Og verða svo skorinn á háls i lcaupbæti. Nei, eg lield
nú elcki!“
En reiðmaðurinn liilcaði þó. Blaise gelclc eitt eða työ
slcref i állina til hans. Maðurinn fór undan. Þetla var
vonlaust.
„Bíddu andartak.“
Blaise lil mikjílar undrunar snarsnéri maðurinn hest-
inum aftur og sagði: „Herra de Lalliére.“
„Hver |lcollinn!“ Blaise horfði fast á manninn. AndMtið
kom hpnum lcunnuglega fyrir sjónir.
„Munið þér eklci eflir mér, lierra? Denis Le Breton,
hraðboðí lians hátignar? Mér veittist sá heiður að sja .yður
í gærlcveldi.“
„Hver slcoMinn! ‘ endurtólc Blaise. Það lá við að honum
sundlaði, svo Iétti honum. Auðvitað vissi liann að hrað-
hoðinn myndi verða snemma á ferli með bréf de Surcys
til lconungsins í Lyon, en hann hafði illa getað greint and-
lit mannsins við kertaljósið kvöldið áður. „Eg slcal trúa
yður fyrir því, Denis, að þér eruð áreiðanlega bezti vinur-
inn, sem Cg á þessa stundina. Þér céuð niér meira virði
cn þúsund gullpeningar.“
„En Iiyað geklc hér á . ..
„Vinur góður, eg slcal segja yður allt af létta á leiðinni.
Það er enginn tími tl þess núna. Hjálpið mér nú með hest-
inn hérna. Við verðum að taka af honum reiðtýgin og
lcoma honum á hrott, áður en nolckur vegfarandi relcst
Útilegumaðurinn...,
Framh. af 4. siðu.
kjör þjóðarinnar sé af-
skræmd og dregin niður 1
svað ómenningar.
Reykjavík hefir á ör-
skömmum tíma breytzt úr
torfbæjaþorpi í fallega höf-
uðborg, gróöurinn eykst meö'
hverju ári og forn einkenni
þurrkast út. Við höfum ver-
ið furðufljótir að gleypa.
margar nýjungar og ekki
alltaf síað nægilega við
grön, það sem að hefir bor-
izt. íslenzka þjóðin mundi
ekki bíða við þaö mikina
hnekki, þótt sú afskræmis-
stefna í listum, sefn á und-
anförnum árum hefir tröll-
riöið margar þjóðir, næði
hér ekki undirtektum. Hún.
verður vonandi skammlíf og*
skilur lítið eftir.
Útilegumaður Einars Jóns-
sonar er tengiliður milli for-
tíðar og nútíðar. Hann.
mundi sóma sér vel undir
grasigróinni brekkunni hjá»
fíankastræti.
Gunnar Einarsson.
Straujám
koma í þessum mánuði.
Sýnishorn fyrh’liggjandi.
Tökum á móti pöntunum.
VÉLA- OG
RAFTÆKJAVERZLUNIN
Tryggvag. 23. Sími 81279.
MAGNÚS THORLACIUS
hæstaréttarlögmaður
málaflutningsskrifstofa
Aðalstræti 9. — Sími 1875
Sígargeir Sigurjónsson
hæstaréttarlögmaður.
Skrifstofutimi 10—12 og 1—8.
Aðalstr. 8. Simi 1043 og 80950.
GUÐLAUGUR EINARSSON.
Málflutningsskrifstofa
Laugavegi 24. Sími 7711 og 6573.
£ £ Sunwqkit
- TAR
„Þetta er undurfagurt“, sagöi Dons.
„Já“, mælti Griedley, „og að því er
Perry ségir, þá eru liér villimenn o'g
forn dýr“.
Tazan sagði nú hinu fólkinu, að fara
ekki fjarri „moldvörpunui", pn sjálfur
l'ór liann í könnunarferð.
AIM - “
Tarzan var aunurs huga, en skógur- Það var sem árvekni hans svæfi, og]
inn niæíti lil iians á iriáll, sem hanii ailt i einu vktzt viðartág um lianri og
skiidi. þeýtti iionum hátt á loft.