Morgunblaðið - 14.07.1934, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Smá-auglýsingai |
Athugið. Hattar og aðrar karl-
mannafatnaðarvörur, nýkomnar.
Hafnarstræti 18. Karlmannahatta-
búðin. Einnig handunnar hatta-
viðgerðir, sama stað.
Glænýr, hamflettur lundi, er
besti og' ódýrasti maturinn til
sunnudagsins. Seljum 1. flokks
kjötfars á aðeins 45 aura i/2 kg.,
til mánaðarmóta. Aðalfiskbúðin.
Sími 3464.
Flúnel, hvít og misl. frá 0.75
mtr. Morgunkjólatvistar frá 0,75
mtr. Tilbúnir Morgunkjólar og
Svuntur. Yersl. „Dyngja“.
„Poloblússur", nýkomnar. Einn-
ig mikið úrval af Dömupeysum.
Nokkraf stórar Gólftreyjur ný-
komnar. Yersl. „Dyngja“.
Ullarklæðið er komið. Höfum
líka r2 teg. Silkiklæði og alt' til
Peysufata. Versl. „Dyngja“.
Silki- og ísgarnssokkarnir á 1,75
eru komnir aftur. Sömuleiðis úrval
af ljósum silkisokkum. Yerslunin
„Dyng'ja“.______________________
Sumarkjólaefni og skosk efni í
miklu úrvali. Versl. „Dyngja“.
1 sendiferðahjól og 3 hjólavagn
til sölu. Kjötbúðin Herðubreið,
Hafnarstræti 18. Sími 1575.
Smurt brauð í nesti til ferða-
laga kaupa þeir er reynt hafa í
Svaninum við Barónsstíg.
Milverk, veggmyndir og mar^j-
ionar rammar. Freyjugðtu 11.
í þessum umbúð-
um, sem þykir
drýgst og
bragðbest,
, enda mest
notuð.
MuniQ: SOYAN
frá
Hf. Efnagerð
Reykjavíkur.
SS®íi
Til helgarinnar.
Nýr lax.
Reyktur lax.
Hangikjöt afbragðs gott.
I Frosin dilkalæri.
Jóbannes Jóhannsson
Grundarstíg 2. Sími 4131,
E£ þfer halið ekki notað
Selof ilmur
áðuir, þá reynið þær nú.
þær eru víða seldar.
Blóinkál.
Tomatar.
Toppkál.
Gulrætur.
Næpur.
Verzlunln
Kjöt & Fiskur.
Símar 3828 og 4764.
Frnsið dilkakiöt
og nýslátrað nautakjöt af
ungu.
H.f. fsbjörnlnn
Sími 3259.
úr því margur vinnur,
altaf mínar endast vel.
eir- og- koparþynnur.
Allkálfakjöf,
Hænsni.
KLEIN,
Baldursgötu 14. — Sími 3073.
HSGI
I HLLHH MHT.
Specialist i Fliseopsætriing
og Mosaik söger som saadan Begkæftigelse. Fineste Anbefalinger fra
Holland, Tyskland og Köbenhavn haves. Interesserede bedes skrive til
Wilh. Seemann.
Brohsövej 8. — Brönshöj. — Köbenhavn.
Grand-Hótel 90
það tekst að handsama hann, yrði ef til vill hægt
að útvega nauðsynlegar upplýsingar í málinu. En
fyrst um sinn, að minnsta kosti, situr Preysing í
fangelsi og þjáist af taugaveiklun. Hann sér stöð-
ugt Gaigern barón fyrir framan sig, en ekki eins
og hann var þegar hann lá dauður á gólfinu, held-
ur lifandi, alveg rétt hjá sér, og greinilegan, með
örið yfir þvera hökuna og geislamynduðu augna-
bárin og hverja einstaka holu í hörundinu greini-
lega, eins og þegar hann sá hann fyrst, þegar
hann rakst á hann í símaklefanum. 1 hvert skifti
sem honum tekst að reka þessa mynd burt, sér
hann fyrst rautt, síðan kemur litla Flamm, —
Flamm nr. 2, eða rétttara sagt svolítið af henni
— mjaðmimar á grásvartri ljósmynd í tímariti,
sem féll í hendur yfirforstjórans sama dag sem
örlög hans hófu veltu sína niður brekkuna.
Það er undarlegt við alla gesti gistihússins, að
enginn skilur við hverfuhurðina eins og hann kom
inn með henni. Hinn góði borgari og fyrirmyndar
eiginmaður er leiddur burt af tveim mönnum sem
fangi og eyðilagður maður. Fjórir menn bera hægt
og laumulega Gaigern út um bakdyrnar, þennan
glæsilega Gaigern, sem fékk allt gistihúsið til að
brósa, ef hann bara gekk gegn um forsalinn í bláu
kápunni sinni, með stönguðu hanzkana, fjörlega
augnaráðið og ilminn af lavendúl og enskum vindl-
ingum. En Kringelein — því þegar búið var að yfir-
heyra hann og Flamm, fékk hann leyfi til að fara
hvert hann vildi — hann gengur út úr forsal gisti-
hússins eins og konungur, og stikar fram hjá öll-
um buktandi mönnum, sem rétta út hendur og biðja
um skilding. Það er trúlegt, að dýrð hans standi
ekki yfir nema vikutíma — ekki lengur en þangað
til hann fær næsta magakastið, sem ætlar hann lif-
andi að drepa.
En það er heldur ekki ómögulegt, hreint ekki úti-
lokað, að þessi hugrakki dauðans matur fái aftur
krafta og lifi, hvað sem spár læknanna segja. Að
minnsta kosti hefir litla Flamm fulla trú á því. Og
Kringelein vill líka trúa á það, svo ér hann yfir sig
hrifinn. Nú, og, að öllu samanlöggðu, er það heldur
ekkert aðalatriði, hversu langt maður á eftir ólifað.
Því hvort sem lífið er langt eða skammt, er það inni-
hald þess, sem skapar það og tveir innihaldsríkir
dagar eru meira virði en fjörutíu innantóm ár —
þetta er lífsspeki, sem Kringelein hefir í fórum sín-
um, er hann gengur út úr gistihúsinu við hlið litlu
Flamm, og út á götuna, og stígur upp í bifreið, sem
flytur þau til járnbrautarstöðvarinnar.
Klukkan átta um morguninn hefir Senf dyravörð-
ur tekið við starfi sínu aftur. Andlit hans er þrútið,
því hann hefir setið í fæðingarstofnuninni alla nótt-
ina úti í kuldanum á ganginum, til þess að vita hvort
konan sín myndi lifa nóttina af. Hann hlustar ekki
á nema með hálfri heym, á það, sem litli sjálfboða-
liðinn er að segja honum, og er rétt að kalla hniginn
niður meðan hann er að láta morgunpóstinn í hólfin.
— Það snýst allt fyrir mér, segir hann, eins og í
afsökunar skyni,
Maður skyldi ekki halda, að svo lítill svefn gæti
gert svona mikið til eða frá. Svo Pilzheim þekkti
bílstjórann? Það er eins og ég hefi allt af sagt:
Pilzheim er glöggur. Hefðum við bara strax verið
á höttunum eftir baróninum þeim arna, hefði svona
ekki komið fyrir, sem spillir fyrir gistihúsinu. —
Morgunverð á nr. 22! æpir hann inn í þjónaklefann
og heldur áfram með póstinn. — Þarna er bréf til
hans — hvað á nú að gera við það? Senda það til
réttarins. Gott. Góðan daginn, herra doktor, segir
hann við Otternschlag lækni, sem gengur fram með
veggnum að rauðviðarpúltinu, gulur, magur og með
gleraugað.
— Póstur til mín? spyr Otternschlag. Dyravörð-
urinn gáir að, sumpart af kurteisi, sumpart vegna
þess, að síðustu daga hafði stundum verið smábréf
frá Kringelein til Otternschlags.
— Því miður, enginn. Ekkert í dag, herra doktor,
sagði hann.
— Símskeyti, þá? spurði Otternschlag.
— Nei, herra doktor.
— Hefir nokkur spurt um mig?
— Nei. Enginn enn þá.
Otternschlag labbar í kring í salnum og að sínu
venjulega sæti. Vikadrengur nr. 7, þaut fram hjá.
Þjónninn kom með kaffi.
— Hvað? Halló! Eg skil ekki, hvað þér meinið!
æpir Senf í símann. — Hvað 'er það? Já, eg skal
koma til yðar. Eg verð að fara í símann. Einkasam-
tal. Frá fæðingarstofnuninni, sagði hann við Georgi
litla og stikaði yfir gólfið í forsalnum, gegn um
gang nr. 2, inn í símaherbergið og í skáp nr. 4,,
sem símamaðurinn hafði bent honum á.
Otternschlag læknir rétti úr sér, stirður, eins og-
hann væri úr tré, og gekk að dyravarðarskonsunni.
— Er herra Kringelein uppi í herberginu sínu?
spurði hann.
— Nei. Herra Kringelein er farinn, svaraði Ge-
orgi litli.
— Farinn? Einmitt það? Hefir hann ekki skiliS
eftir nein skilaboð til mín? spurði Otternschlag.
— Nei, því miður engin, svaraði Georgi meS
þeirri kurteisi, sem hann hafði þegar lært af dyra-
verðinum. Otternschlag sneri sér á hæli og gekk
til sætis síns, og nú gekk hann beinustu leið milli
horna salsins — og það var einkennilegt að sjá. —
Dyravörðurinn kom hlaupandi fram hjá honum, og
ljósleita, ærlega liðþjálfa-andlitið var í einu svita-
baði, eins og eftir einhverja geisilega þrekraun. —
Hann lenti við borðið sitt, eins og skip, sem sleppur
í höfn úr sjávarháska.
— Það er stúlka. Þeir urðu að taka hana meS
töngum. En nú er blessað barnið komið og er 10'
merkur. Engin hætta lengur. Ekki vitund. Þær em
báðar bráðlifandi, stundi hann upp, og tók húfuna
snöggvast ofan og kom þá í ljós almennt börgara-
andlitið, með gleðisvip og vot augu. En hann setti
strax húfuna upp aftur þegar Rohna leit yfir gler-
skiljuna.
Otternschlag læknir situr í miðjum forsalnum
eins og steingerð stytta af eðileikanum og dauðan-
um. Hann hefir sitt fasta sæti og verður kyr. Gulut
blýhendurnar hanga niður, og hann starir með gler-
auganu út á götuna, sem er full af sólskini, sem.
hann sér ekki.
Hverfuhurðin snýst í kring — snýst — áfram —
— áfram.--------
E N D I R .