Morgunblaðið - 31.01.1946, Blaðsíða 10

30
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 31. jan. 1946
\lý framhaldssaga — Spennandi — Skemtileg
...........................
ÁST í IVIEINUM
»r =
I Qt ir JJaytor Cta Íduje tl |
lllimmilllllllillllllllllMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIMIIIMIIIIIIIIIIIIIIIMIMIMimil
5. dagur *
„Kæri — kæri drengurinn
minn“, muldráði Lindsey gamli.
„Sestu hjerna hjá mjer, svo að
jeg geti horft á þig“.
Jerome svipaðist um eftir
stól, og kom þá auga á Filip
Lindsey, son Alfreðs. Hann
hikaði. „Þú hefir stækkað heil-
mikið, Filip“, sagði hann, og
reyndi að gera rödd sína vin-
gjarnlega. Hann hafði enga
andúð á drengnum. Hann kendi
í brjósti um hann og honum leið
altaf hálfilla í návist hans.
Einhverntíma hafði einhver
sagt Jerome, að Filip líktist hon
um. Hann hafði verið stór-
hneykslaður. Hvernig gat nokkr
um lifandi manni dottið í hug
að segja, að þessi föli, vesaldar-,
legi kryplingur væri líkur hon-
um? Augun voru ef til vill svip
uð — og Jerome hafði ekkert
á móti því, að viðurkenna það
— því að Filip hafði stór, dökk
og tindrandi augu. Hann hafði
einnig svart, hrokkið hár, mik-
ið í sjer, eins og Jerome. En það
var líka alt og sumt, sem líkt
var með þeim. Jerome gætti
þess ætíð að horfa ekki á krypp
una á baki drengsins og reyndi
að vera glaðlegur, þegar hann
talaði við hann.
Hann náði sjer í stól og sett-
ist hjá föður sínum, og var þeg-
ar búinn að gleyma nærveru
drengsins. Filip færði sig frá
þeim og settist út í horn, þar
sem skugga bar á.
William Lindsey virti fyrir
sjer andlit sonar síns. Undir
djarflegum, dökkum augunum
voru drættir, sem bentu á svall
samt líferni, og andlitssvipur-
inn var þreytulegur. „Ertu vel
frískur, Jerome?“ spurði hann
blíðlega.
„Já“, svaraði Jerome glað-
lega. „En þú, herra?“
Hr. Lindsey leit á bogna fót-
leggi sína og hendurnar, sem
voru hnýttar af gigt. „Jeg er
sæmilegur til heilsunnar núna.
Jeg á bara dálítið erfitt með að
hreyfa mig“. Hann brosti til
Jerome. — Feðgarnir voru ekk
ert svipaðir. Hr. Lindsey hafði
grant og fölt andlit Nýja Eng-
lendingsins. Hann var hlje-
drægur og virðulegur í fasi,
augu hans ljósblá, mild og blíð,
og ynrbragð hans alt höfðing-
legt. Hann var silfurhvítur fyr
ir hærum. „Jeg er feginn, að
þú skulir vera kominn heim,
Jerome“, sagði hann blíðlega.
★
Heim. Jerome starði í eld-
inn. Hann hafði altaf hatað
þetta stóra hús. Þar ríkti röð
og regla, ró og friður. Honum
hafði altaf fundist hann vera að
kafna, þegar hann var innan
veggja þess. Nú var hann dá-
lítið undrandi á þessu. Á þessu
andartaki, að minsta kosti,
hafði öryggið og hlýjan, sem
andaði frá veggjum bókaher-
bergisins, góð áhrif á hann.!
Hann hafði jafnvel á tilfinning 1
unni, að hjer ætti hann heima. j
Faðir hans hjelt áfram að,
virða hann fyrir sjer. „Hvern-
Fylgist með frá byrjun
ig gengur þjer að mála, Jero-
me?“ spurði hann.
Jerome brosti, en ekki var
laust við, að bros hans væri dá-
lítið þvingað. „Vel. Jeg sel eng-
in málverk, eins og þú veist.
Jeg vil það ekki. Jeg gef vin-
um mínum þau. Jeg kom með
eitt með mjer, sem jeg ætla að
gefa þjer. Þú færð að sjá það
seinna“.
Dyrnar opnuðust, og Alfreð
og Amalía komu inn. Jerome
hikaði af ásettu ráði, og reis síð
an á fætur og bauð Amalíu að
setjast i sæti sitt. Hún kinkaði
kurteislega kolli og settist -—
án þess að líta á hann.
Alfreð sagði: „Jeg var að
heyra, að þú hefðir engan kvöld
verð fengið, Jerome, svo að jeg
bað um, að þjer yrði færður
matur hingað ínn“.
„Þakka þjer fyrir hugulsem-
ina“, svaraði Jerome. „En jeg
vil heldur viský og sóda“. *
Amalía sagði hægt, án þess
að líta við: „Er ekki kominn
háttatími fyrir þig, Filip?“
Þeir höfðu allir gleymt Fil-
ip. En þegar Amalía ávarpaði
hann, reis hann á fætur og gekk
til þeirra. Hann hneigði sig fyr
ir Lindsey gamla og Jerome, og
síðan föður sínum og Amalíu.
„Góða nótt, afi. Góða nótt, Je-
rome frændi, pabbi og ungfrú
Maxwell".
Jerome brosti lítið eitt, þeg-
ar hann heyrði, í hvernig röð
Filip þuldi nöfnin, og horfði á
hann með meiri ahygli. —
Hafði vesalings kryplingurinn
þá líka andúð á Amalíu? En
svo sá hann, sjer til mikillar
undrunar, að Filip starði á
hana, einkennilegur á svipinn:
Svipur hans var í senn ákafur
og feimnislegur. Hún rjetti út
höndina, og hann færði sig nær
henni.
„Góða nótt, Filip minn“,
sagði hún blíðlega, um leið og
hún dró hann að sjer, og kysti
hann á kinnina. Hann hvíldi
höfuðið andartak við öxl henn-
ar og gekk síðan þegjandi út
úr herberginu. Amalía horfði á
eftir honum, hugsandi á svip-
inn. En ekki var hægt að ráða
af svip hennar, hvað hún hugs-
aði.
Alt í einu spurði Jerome:
„Hvar er Dotty systir?“
„Hún liggur í rúminu — í
kvefi“, sagði faðir hans. „Hún
hlakkar áreiðanlega til þess að
sjá þig“.
„Jeg er búinn að gera henni
aðvart um, að þú sjert kominn“,
sagði Alfreð. „Hún biður þig að
kotna upp til sín, þegar þú haf-
ir lokið við að borða“.
Þjónn kom inn með bakka,
hlaðinn dýrindis krásum. Je-
rome settist að snæðingi. Hann
át með góðri lyst, hló og talaði
í sífellu við föður sinn á meðan.
Þegar hann hafði etið sig mett-
an, bað hann um viský. Alfreð
bað þjóninn að ná í það.
Jerome blandaði sjer í glas
og spurði síðan: „Vilja nokkrir
fleiri?“
Honum til mikillar furðu
sagði Amalía rólega: „Já,
þakka yður fyrir“.
Jerome leit af henni á Al-
freð og glotti við. Alfreð var
orðinn rauður í andliti og kipr-
aði varirnar örlítið saman. Je-
rome helti í annað glas og
rjetti Amalíu. Hún kinkaði
kolli, tók við glasinu og saup á
því með sýnilegri ánægju.
Jerome leit aftur á Alfreð og
brosti illkvitnislega. En Alfreð
sat grafkyrr og sagði ekki orð.
Jerome hallaði sjer áfram í
sætinu.
„Prýðis viský“, sagði hann.
„Þú ferð mikils á mis, Alfreð,
við það að vera bindindismað-
ur“.
„Jeg fer sjálfsagt margs á
mis“, ansaði Alfreð kuldalega.
Rödd hans virtist hálfkæfð.
„Já — þú ferð á mis við
margt skemtileg“, sagði Jero-
me. Hann þagnaði andartak.
„Er það ekki rjett, ungfrú Max-
well?“
Hún horfði beint í augu hans.
„Jú — vissulega".
Hefir hún enga hugmynd um,
hvað velsæmi er?“ spurði Je-
rome sjálfan sig. Hefir enginn
sagt henni, að ósiðlegt er í
meira lagi, að konur drekki á-
fengi í návist karlmanna?
Hvers konar manneskja var
þetta eiginlega?
Hún var verri en venjuleg
götudrós, því að þær reyndu
þó oftast að láta líta svo út,
sem þær kynnu einhverja
mannasiði.
„Finst yður ekki viský vera
styrkjandi fyrir magann, ung-
frú Maxwell?“ spurði hann með
djúpri alvöru. Hann sá út und-
an sjer, að Alfreð kiptist við í
sætinu.
„Jú — mjög svo“, ansaði
hún.
„Það gerir lífið þolanlegt“,
sagði Jerome.
„Já — nærri því“, svaraði
hún í sama tón og hann.
„En það verður að drekka
það reglulega, til þess að hin
heilnæmu áhrif þess komi að
fullum notum“, hjelt Jerome
áfram.
Hún setti glasið frá sjer og
leit beint í augu hans. Það var
djúp fyrirlitning í augnaráði
hennar.
„Jeg er því ókunnug“, sagði
hún rólega. „En þjer þekkið
það á« efa mætavel“.
Lindsey gamli lyfti höfðinu
og leit hægt af ungu stúlkunni
á son sinn. Hann hnyklaði
brýnnar lítið eitt.
„Þjer þurfið þá ekki oft að
flýja hinn þrúgandi hversdags-
leika daglega lífsins, ungfrú
Maxwell?“ sagði Jerome.
Hún virti hann þegjandi fyr-
ir sjer. „Jeg er engin bleyða“,
svaraði hún því næst. „En það
eru til menn, sem eru á sífeld-
um flótta frá lífinu. Er það ekki
rjett, herra Lindsey?“
Stríðsherrann á Mars
^jbrenefjaáapa
Eftir Edgar Rice Burroughs.
126.
Að lokum voru allir fangarnir lausir, nema einn, og
þá fjell líka hurðin inn með miklu braki, og gulu menn-
irnir rjeðust að okkur.
„Upp í loftherbergin með ykkur“, hrópaði fanginn, sem-
enn var ekki laus. „Upp í loftherbergin!“ Þar getið þið
varið turninn fyrir öllum þeim her, sem til er í borginni.
Látið mig ekki tefja ykkur, jeg veit ekkert betra en að
falla í þjónustu Tardos Mors og prinsins af Helium“.
En jeg myndi frekar hafa fórnað lífi hvers einasta af
okkur, heldur en að yfirgefa einn einasta rauðan mann,
— allra síst hetju þá, sem bað að vera ekki að hugsa um
sig.
„Höggvið hlekki hans“, kallaði jeg til tveggja hinna
rauðu manna, „en víð hinir verjumst óvinunum á meðan“.
Nú vorum við 10, sem börðumst gegn varðmönnunum,
og það er jeg-viss um, að snarpari viðureign en þessa hefir
hinn forni varðturn aldrei sjeð, orustu þá, sem nú var háð
innan hinna gömlu veggja hans.
Fyrsti hópurinn, sem ruddist inn, hopaði á hæli fyrir
sverðum hinna bestu og reyndustu bardagamanna Heli-
um. Hver af öðrum hnigu varðmennirnir dauðir, en hinir
hjeldu áfram sókninni og komu stöðugt fleiri til, þeir
æptu heróp sín og geystust fram gegn okkur.
Og við mættum þeim þarna í dyrunum, hjuggum, lögð-
um og stungum, og blönduð orustugnýnum og herópum
hinna gulu manna, heyrðust aftur og aftur þessi dásam-
legu orð:
„Fyrir Helium. Fyrir Helium!“ — orð, sem aldatugum
saman hafa hvatt hina hraustustu af öllum hraustmenn-
um til hetjudáða, sem hafa valdið því, að frægð hetjanna
í Helium hefir borist um allan þenna hnött.
Nú var síðasta fanginn laus úr fjötrum sínum, og þrett-
án saman mættum við með seiglu og harðneskju öllum
áhlaupum varðmannanna. Varla var nokkur okkar ósár,
en enginn hafði fallið af okkur enn.
En útifyrir sáum við hundruð varðmanna koma þjót-
l Wtj
Rosenbloom var veikur og
hafði í huga að vitja læknis,
sem Moe Levinsky, gamall vin
ur hans, þekti. Hann'fór heim
til Levinskys og sagði:
„Moe, jeg er veikur. Jeg ætti
að láta lækni líta á mig“.
„Jæja, hvers vegna ferðu
ekki til hans Isaacson vinar
míns?“
„Já, jeg gæti gert það. En er
hann ekki skratti dýr?“
„Hann er auðvitað ekkert ó-
dýr. Hann tekur 25 dollara fyrir
fyrstu skoðunina, en eftir það
aðeins þrjá dollara í hvert
skifti“.
Næsta dag fór Rosenbloom
til læknisins. Um leið og hurð-
in opnaðist og læknirinn kom
inn, sagði sjúklingurinn:
„Jæja, læknir, þá er jeg kom
inn aftur“.
★
Tveir Gyðingar, Isaacs og
Greenbaum, fóru í veislu. Is-
aacs hafði lengi staðið í deil-
um við Greenbaum, og þegar
hann sá hann stinga silfurskeið
niður í skóinn sinn, meðan set
ið var undir borðum, varð hon
um það ljóst, að dagur hefndar
innar hafði loks runnið upp.
Er borðhaldið var búið, bað
hann sjer hljóðs.
„Dömur og herrar“, sagði
hann. „Jeg geri ráð fyrir því,
að þið hafið öll heyrt getið um
Hermann, töframanninn heims
fræga. Við erum frændur, og
jeg ætla að sýna ykkur töfra-
bragð, sem er betra en öll
brögð frænda míns.
Jeg er hjer með silfurskeið
í hendinni. Jeg sting henni
hjerna í brjóstvasann. — Þið
munuð finna hana í skónum
hans Greenbaums“.
★
Negraprestur nokkur notaði
orðið „furðuverk” í ræðu sinni,
og að guðsþjónustunni lokinni
spurði einn kirkjugesta hans,
hvað þetta orð þýddi.
Prestur kom sjer undan því
að svara þessu strax, en gaf
þessa skýringu á orðin næsta
sunnudag:
„Þó þú sjáir hest, þá er það
ekkert furðuverk. Þó þú sjáir
prest, þá er það ekkert furðu-
verk. Og þó þú sjáir fugl, sem
syngur, þá er það ekkert furðu-
verk. — En ef þú sjerð hest
halda á presti í fanginu og
syngja, þá er það furðuverk“.
★
Ur söguprófi: — Veturinn
1620 var harður. Landbyggj-
arnir dóu umvörpum og mörg
börn fæddust. John Smith of-
ursti bar ábyrgð á þessu öllu.