Morgunblaðið - 05.09.1947, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 5. sept. 1947

ÆVIRAUNIR MAIV 0’ NEILL
cftir J4all Ci
aine
GULLNI SPORINN
18. dagur
„Kvíddu engu, barnið mitt“,
sagði hann. „Alt lagast. En
hvað þú ert hraustleg! Og hvað
þú hefir stækkað! Ósköp held
jeg að henni mömmu þinni
þyki vænt um að sjá þig“.
Jeg stamaði: „Hvernig líð-
„Já, guði sje lof, hún er lif-
andi“, sagði hann, „og svo
lengi er von sem líf“.
Ferðinni var nú haldið rak-
leitt áfram og við komum til
Blackwater um kvöldið. Þar
settumst við upp í járnbrautar
lest, því að nú gengu eimlestir
til Ellan. Við ókum um fagra
dali, sem áður höfðu verið
grasi grónir, en nú var allri
jörð þar um bylt.
Vagn föður míns beið okkar
á járnbrautarstöðinni heima.
Ökumanninn þekti jeg ekki.
Sjera Dan spurði hann hvernig
li<Si heima, en hann ypti aðeins
öxlum, og á því þóttist jeg
vita, að mömmu liði ekki
betur. .
Við komum heim undir rökk
ur. Það var verið að kveikja
á rafmagnsljósum, er sett höfðu
verið meðfram veginum heim
að húsinu.
Jeg mundi vel hvar húsið
sást fyrst af veginum, og jeg
mintist þess er jeg hafði horft
til mömmu þaðan í seinasta
sinn. Nú starði jeg, til þess að
sjá gluggann hennar aftur, og
sjera Dan starði líka — til þess
að sjá hvort gluggatjöldin væri
dregin fyrir.
Bridget frænka tók á móti
okkur í anddyrinu. Sjera Dan
spurði undir eins hvernig móð
ur minni veslingnum liði, og
hún svaraði:
„Henni líður ver, miklu ver.
Hún þekkir varla nokkurn
mann. Þetta ferðalag hefir því
ekki verið annað en óþarfa
kostnaður og fyrirhöfn“.
Jeg fór ekki úr yfirhöfninni
en rauk þegar upp á loft og til
svefnherbergis mömmu.
Jeg minnist þess enn hve
þungt loft kom á móti mjer,
þegar jeg opnaði dyrnar. Jeg
man það að mjer sýndist her-
bergið miklu minna og lægra
unöir loft heldur en áður. Jeg
man að jeg sá litla rúmið mitt
og í því allskonar föt, sem jeg
átti þegar jeg var litií, og brúð
urnar mínar.
Ókunn kona í hjúkrunar-
kvennabúningi var þar fyrir.
Jeg gat ekki sjeð mömmu fyrst
í stað, en svo sá jeg á náfölan
vanga hennar í sængurfötun-
um, og hún sýndist svo lítil,
að það færi ekkert íyrir henni.
A eftir mjer komu þeir sjera
Dan og Conrad læknir, svo
Bridget frænka og seinast
pabbi. Jeg man að hann var
á milliskyrtunni og hafði penna
á bak við eyrað.
Sjer Dan tók nú í hendina á
mjer og leiddi mig að rúmi
móður minnar. Hann laut nið-
ur að henni og sagði lágt en
skýrt:
„Dóttir mín! Dóttir mín!
Hjerna er hún Mafy litla. Hún
er komin til að sjá þig“.
Aldrei gleymi jeg þessari
stund. Mamma opnaði augun
og leit á mig eins og í draumi.
En alt í einu breyttist svipur
hennar, augun verða skær eins
og ljós, og svo reis hún upp í
rúminu og breiddi út faðminn
á móti mjer og sagði hátt og
með annarlegri rödd:
„Mally veen! Ó, Mally
veen!“
Jeg fleygði mjer í faðm henn
ar og jeg veit ekki hve lengi
við föðmuðum hvor aðra. Jeg
heyrði að sjera Dan sagði, eins
og hann væri að tala við barn:
„Ertu nú ekki ánægð?“
„Jú, jú, nú er jeg ánægð“,
sagði mamma.
„Nú óskar þú einskis frem-
ur?“
„Einskis — einskis!"
Þá sagði pabbi:
„Jæja, nú hefirðu fengið
barnið þitt, ísabel. Þig langaði
til að sjá það, svo að við send-
um eftir því, og nú er það
komið“.
„Þú hefir verið mjög góður
við mig, Daníel“, sagði mamma.
Hún kysti mig á ennið og grjet
af gleði.
Þegar jeg reis á fætur sá jeg
að sjera Dan var í mikilli geðs
hræringu. Hann sagði við Con
rad lækni:
„Sáuð þjer þetta? Jeg skyldi
hafa gengið á knjánum alla
leið frá Blackwater, aðeins til
þess að fá að sjá það“.
„Jeg hjelt að þetta gæti ekki
skeð“, sagði læknirinn.
„Já, við erum öll börn og
guð lætur ályktanir okkar
verða að engu. Kraftaverk
hans eru óteljandi. En mesta
dásemd frá hans hendi er móð
urástin“.
,Við skulum lofa þeim að
vera einum“, sagði læknirinn.
„Hún er nú eins og hún á að
sjer, en ....“
„Já, við skulum lofa þeim að
vera einum“, sagði sjera Dan
lágt. Og svo rak hann alla á
undan sjer út úr herberginu
(mjer sýndist Bridget frænka
vera súr á svipinn) og steig
sjálfur svo varlega niður, eins
og það væri heilög jörð, sem
hann gengi á.
Þegar allir voru farnir klapp
aði mamma á hendina á mjer
og sagði:
„Segðu mjer nú alt sem á
þína daga hefir drifið“.
Jeg reyndi að lýsa fyrir
henni lífinu í klausturskólan-
um, sagði henni frá abbadís-
inni og nunnunum og lærling-
unum (öllum nema Angelu og
Ölmu). Jeg sagði henni frá
Maríusálminum og mörgu öðru.
Jeg talaði og talaði og tók ekki
eftir því að augu mömmu
höfðu lokast aftur og að hönd
hennar varð köld og þvöl.
Að lokum sagði hún:
„Er orðið dimt, Mary?“
Jeg sagði henni að nú væri
kvöld og það logaði á lampan-
um.
„Er ljósið þá að deyja?“.
sagði hún. Jeg sagði nei, en
það var eins og hún heyrði það
ekki. Svo varð alger þögn, og
jeg heyrði ekkert nema tifið í
klukkunni á arinhillunni, hund
gá í fjarska og þungan andar-
drátt móður minnar.
Jeg var orðin hálfhrædd að
sitja þarna, en í því kom hjúkr
unarkonan. Hún ávarpaði mig
glaðlega, en þegar henni varð
litið á móður mína brá henni
mjög og hún fór og sótti þá
Conrad lækni og sjera Dan.
Jeg heyrði að læknirinn tal-
aði eitthvað um breytingu og
sjera Dan flýtti sjer þá út alt
hvað af tók. Hjúkrunarkonan
sagði að best væri að fara með
mig í annað herbergi, en lækn
irinn sagði:
„Nei, það þarf ekki, litla
stúlkan okkar er stilt og hug-
rökk“. Svó leiddi hann mig út
í horn og hvíslaði að mjer að
nú væri guð að senda eftir
mömmu og jeg yrði að vera ró-
leg og mætti ekki gráta.
Jeg fór þá úr kápunni og
lagðist upp í gamla rúmið mitt.
Læknirinn hjelt um hönd
mömmu og þreifaði á slagæð-
inni. Hjúkrunarkonan breiddi
hvítan dúk á borðið og setti
þar á fimm kertaljós.
Jeg man að þessi orð hljóm-
uðu í eyrum mínum: „Guð er
að senda eftir henni mömmu
þinni“. Og jeg var að hugsa
um það, að ef þau þýddu sama
sem að hún yrði látin í kistu
og grafin, þá væri það óttalegt,
en verið gæti að hann hætti
við það ef jeg bæði heitt og
innilega til hinnar heilögu
meyjar. Jeg byrjaði snöktandi:
„Ó, heilaga mey, þú sem ert
svo góð, þú sem ert svo misk-
unsöm .... “ En í því sagði
hj úkrunarkonan:
„Nú koma þeir“.
Jeg leit út um gluggann og
sá þá ekki ósviþaða sjón og
á jólunum forðum. Nokkrir
menn komu þar í hóp og báru
kyndla og meðal þeirra gekk
sjera Dan, með eitthvað hvítt
í fanginu.
Jeg vissi undir eins að þetta
var hið blessaða sakrament
handa móður minni. Rjett á
eftir kom sjera Dan inn og
sagði: „Friður sje í þessu húsi!“
Svo lagði hann hvítan kasSa á
borðið og fór úr kápunni. Sá
jeg þá að hann var í presta-
skrúða.
Síðan kom alt heimafólk,
nema faðir minn, inn í herbergi
mömmu. Bridget frænka kraup
með krosslagðar hendur þar
sem skugga bar á, en þjónustu
fólkið kraup fram við dyrnar.
Sjera Dan ávarpaði mömmu
og hún vaknaði. Um leið og
hún lauk upp augunum byrjaði
hann að lesa. Röddin var veik,
og það var eins og honum
svelgdist á stundum.
Þegar mamma hafði meðtek
ið sakramentið smurði hann
augun, sem ekkert ljótt höfðu
sjeð um ævina, og varirnar,
sem aldrei höfðu talað Ijótt orð
og fæturnar, sem ætið höfðu
gengið á guðs vegum.
Meðan á þessu stóð var al-
gerlega hljótt í húsinu og
heyrðist ekkert nema þrammið
í pabba niðri í stofu og sjáv-
arhljóð í fjarska.
Það var eins og mömmu hefði
Ijett við þetta. Hún spurði hvar
jeg væri. Henni var sagt að
jeg væri í gamla rúminu mínu.
Þá sagði hún:
„Farið þið nú öll að hátta.
Okkur Mary líður vel hjer“.
Fáum mínútum seinna vor-
um við tvær einar í herberg-
inu. Þá bað hún mig að koma
upp í rúmið til sín. Hún faðm
aði mig að sjer og jeg grúfði
andlitið að hálsi hennar.
Þetta var heilög stund og
jeg man alt eins og það hefði
gerst í gær.
BEST AÐ AUGLÍSA
t MORGUNBLAÐINU
Eftir Quiller Coucku
81.
Pottery gekk á röðina og hafði eitthvað furðulegt að
segja um hvern einasta þessara dauðadrukknu manna.
Hann nam staðar við þann síðasta í röðinni.
„Sjáið þið nú þennan hjerna — hann er alveg óskiljan-
legur. Stundum drekkur hann mest allra um borð, stund-
um minnst. Hann kallar sig Ned Masters, en heitir í raun
og veru Edvard Masters og var prófessor í guðfræði við
Cambridge háskóla. Hann kom einu sinni inn á veitinga-
hús til að ræða um Adam og Evu við einn starfsbróður
sinn, og þegar náunginn vildi ekki vera honum sammála,
rak Ned hníf í magann á honum, og varð svo suðvitað að
„hverfa“ og fara til sjós.
„En nú skuluð þið fá að sjá almennilegan náunga ....“
Með þessum orðum sleppti hann vatnsfötunni og gekk
aftur í skut skútunnar, þar sem hann benti á háan, grá-
hærðan mann, sem stóð við stýrið.
„Gabriel Hutchins, hvað ertu gamall?"
„64 ára,“ svaraði maðurinn skrækri rödd.
„Og hvernig líður þjer í dag?“
„Jeg er fullur.“
„Hvað fullur?“
„Mjög fullur.“
„Geturðu staðið hjálparlaust?“
„Ha, ha! Hefi jeg nokkurn tímann getað annað? Jeg,
vesalings maðurinn, sem aldrei get orðið ærlega drukk-
inn. Eða hvenær hefi jeg getað lagt mínar gráu hærur á
gólfið og sagt: Nú er nóg komið, nú er jeg fullur? Segðu
mjer það, skipstjóri góður.“
„En þú vonar það besta, Gabriel.“
„Já, jeg get ennþá vonað.“
Sá gamli andvarpaði dapurlega, en við gengum burtu.
„Þetta er minn besti maður,“ sagði Pottery.
Eina leiðin til að frúin hitti
inn í skúrinn.
★
Maður var á ferðalagi í frum
skóginum og ljón var nokkra
stund búið að vera á hælunum
á honum. Þá klifraði maðurinn
upp í trje og ljónið beið eftir
honum fyrir neðan.
Þá datt manninum alt í einu
í hug, að hann hafði heilan
pakka af sjúkrabaðmull í öðr-
um jakkavasanum, og hann fór
að rífa baðmullina í smátætlur
og ljet það falla yfir ljónið.
Innan skamms var ljónið dáið,
svo að maðurinn gat klifrað
niður.
— Ur hverju .dó ljónið?
— Það hjelt að þetta væri
snjós ogdó úr kulda.
★
Og svo var það siðferðislög-
reglan, sem kom til stúlku á
baðströndinni og sagði, að hjer
væri ekki leyfilegt að vera í
tvískiftum baðfötum.
— Nú? sagði hún, hvorn hlut
ann á jeg þá að taka af mjer?
— Hvenær á jeg að vekja
yður prófessor?
— Takk, jeg hringi, þegar
jeg vil láta vekja mig.
★
— I nótt datt botninn úr
rúminu meðan jeg var sof-
andi.
— Já, þetta hef jeg altaf
sagt. Þú sefur altof fast.
★
Drengur kemur í búð: Jeg
átti að spyrja frá pabba, hvort
jeg gæti ekki fengið hjer teikni
bólu handa honum til þess að
halda upp um sig öðrum sokkn
um.
— Halda upp um sig sokkn-
um með teiknibólu?
— Já, hann hefir trjefót.
★
Viltu borða kvöldverð með
mjer?
Já, með mestu ánægju.
Jæja, við skulum þá segja
klukkan hálf sjö heima hjá
Þjer.
Lobkowits-biblían, sem er
virt á miljón tjekkneskar krón
ur fanst nýlega í bókasafni
nasista eins í Bayern. Hann
hafði stolið henni úr safninu í
Brno.
★
Drengurinn: — Mamma, þú
þarft ekki að vera hrædd um
að missa af skipinu, því að
pabbi var að flýta klukk-
unni um einn klukkutíma.

r