Morgunblaðið - 08.04.1949, Blaðsíða 14

M
MORGUISBLAÐIÐ
Föstudagur 8. apríl 1949.
Framhðldssðgan 50 -
HESPER
Eftir Anya Seton
FóLkið í RósáLundi
Eftir LAURA I ITTINGHOFF
50.
Kún-Chariyt út að framdyrun-
«m - og horfði á eftir henni
staulast upp í vagninn, sem
T<(ið hennar-við hliðið. Þær
hcifðu'• kvaðst óvenjulega inni-
►ega og kysstst að ' skilnaði.
„Þakka þjer fyrir, Hessie“,
Kaföi' Charity sagt. ..Þetta
hyötd' verður mjer minnis-
«tætt“. Og svo tifaði hún niður
stiginn.
Hún var ein af þeim, sem
kölluðu mig Hessie og einu
sinni fyrirlitum við hvora aðra.
EiskUlegi Amos, hugsaði hún,
en hár.n virtist eins fjarlægur
henni crg' 'stjörnurnar- á himn-
Nwm. Hún fann það á-loftinu,
að það mundi bráðum fara að
snjóa. Það var að kólna og
hvessa Hún heyrði öldugjálfrið
við hafnargarðinn í myrkrinu,
en hávaðinn af bifreiðunum,
sem foreldrarnir ser.du eftir
hörtturh'sínum, yfirgnæfðu það
hrátt.-
I-iesper fór afur inn í húsið
íil að kveðja gestina með
Cörlu.
Tor.y fór síðastur. „Þakka
j-ður kærlega fyrir, frú Port-
crman. Þetta var sannarlega
íkemmtilegt kvöld. Mjer hef-
ur líka alltaf þótt sjerstaklega
vænt um þetta hús, síðan Walt
dró mig hingað eins og hund
af sundi“.
„Og það varð líka afdrifa-
wkt kvöld“, sagði Clara og
hló. j.Hann hefði aldrei átt að
koma með þig“. Hún leit á
ha'nn aðdáunaraugum undan
hjettum augnáhárunum og
Hesper 'brosti og skildi þau ein
cftir.
Hún afklæddi sig í herbergi
sínu og tók inn þrjár hvítu
lúlíurnar, sem læknirinn hafði
gefið henni. Henni fannst allur
kraftur vera þroti'nn úr líkama
f.ínum, Eftir var aðeins óend-
ímleg þreyta. Hún heyrði lág-
ar hrotur ofan af loftinu. Þar
svaf Walt. Hann hafði ekki
látið sjá sig í veislunni.
Hún stundi við og hlustaði
á hvininn í vindinum fyrir
utan. Út frá því sofnaði hún.
Um fjögurleytið hrökk hún
upp. Hún heyrði hávaða úti
fyrir og einhver kallaði. Hún
settist upp og greip um rúm-
ábreiðuna. Allt í einu varð
henni ljóst að herbergið var
fulit af reyk. Hún rauk upp
úr - rúmnu og fór í morgun-
slopp og inniskó. Hún heyrði
að Carla hrópaði og kallaði að
utan: „Marnie, Marnie“ og
handan við vegginn hevrði
hún uggvænlegt snark og
brak, sem hún kannaðist við.
„Nei“, tautaði hún. „Nei, nei,
nei“. Hreyfingar hennar voru
allar ósjálfráðar. Hún tók
mynd Evans niður af veggn-
um og hjelt henni fast upp að
sjer. Hún opnaði dyrnar.
Gamla eldhúsið var fullt af
reyk og hún sá eld loga á milli
gamla stigans upp á loftið og
veitingastofunnar.
Hún þaut í gegn um eldhús-
ið, tók slána frá eldhúsdyr-
unum og hljóp út. Carla stóð
fyrir utan. Andlit hennar var
afmyndað af hræðslu í daufri
morgunskímunni. „Marnie,
elsku Marnie“, hrópaði hún.
„Guði sje lof að þú ert-’heil.
Þetta er hryllilegt. Jeg hljóp
niðúr stigann“.
Fólk safnaðist að úr næstu
húsum og slökkviliðið kom á
vettvang.
„Hvar er Walt?“, spurði
Hesper hranalega. „Er hann
kominn út “. Um leið og hún
sleppti orðinu, birtist Walt i
glugganum á herbergi sínu.
Einhver hljóp að húsinu með
: stiga og hann klifraði niður.
„Það er gott að þú ert kom-
in út, marnma", sagði hann og
kom til hennar. þar sem hún
stóð við híöðuna.
Hann var í skyrtunni og bux
unum, eins og hann hafði
fleygt sjer upp í rúmið. Hann
leit ekki á húsið.
„Jeg skil ekki hvernig þetta
gat skeð“, sagði Carla kvein-
andi. „Við Tony slökktum á
öllum kertunum“.
..Jeg held. að það hafi kvikn
að út frá múrsteinsofninum",
sagði Walt.
..Fvlltirðu ekki upp í rif-
una?“, hrópaði Hesper og
horfði á hvernig slökkviliðs-
mennirnir voru farnir að dæla
vatni á húsið-
Hann hristi höfuðið. „Jeg
hjelt, að það gerði ekkert til.
Það hlýtur að hafa fallið glóð
niður í viðarbútana á gólfinu11.
Hann ljet allt í einu fallast
niður í grasið og huldi and-
litið í höndum sjer. Hesper
stóð hreyfingarlaus við hlið
hans. Loks var eins og hún
áttaði sig. Hún beygði sig nið-
ur og greip um öxl Walt og
hristi hann til. „Farðu og
hjálpaðu til“, hrópaði hún.
„Hvað gengur eiginlega að
þjer?“._
Hann muldraði eitthvað og
leit upp á móður sína, háa og
granna. Augu hennar skutu
neistum, undan dökkum auga-
brúnunum. Hann stökk á fæt-
ur og hljóp að húsinu. Carla
og Hesper hlupu á eftir honum.
Þær stóðu þegjandi fyrir
neðan blaðlaust kastínutrjeð
og horfðu á brunann. Carla
grjet lágt. þó að hún vissi ekki
af því sjálf. Hesper átti engin
tár til. Hjarta hennar var fullt
af beiskju og hatri. Þetta skal
jeg ekki láta viðgangast, hróp-
aði rödd innra með henni. —
Þetta skal jeg ekki þola. Það
var þá ekki ■ til nein miskunn
eða vægð í hinum mikla al-
heimi, fyrst að heimili tíu ætt-
liða átti að fá að brenna til
ösku fyrir augunum á henni á
einni klukkustund fyrir óvar-
kárni eins manns. Heimskingi,
hrópaði röddin, heimskingi, að
hafa nokkurn tímann trúað á
það góða, á hjálp eða huggun.
Nágrannarnir færðu sig nær
þeim og tautuðu hughreysting
arorð. Hún heyrði það ekki.
Allt í einu sá hún Walt koma
á hlaupum út úr húsinu, með
vasaklút fyrir vitum sínum.
Hann hljóp til þeirra. „Það er
búið að slökkva eldinn,
mamma“, hrópaði hann. „Það
er búið að slökkva hann. Það
var bara gamli stiginn sem
brann og veggurinn á bak við
arininn. Húsið stendur eftir
óskaddað“.
Hesper sá, að augu hans ljóm
uðu af gieði í sótugu andliti
nans og nun neyroi sigurnijom
inn í rödd hans. Hún varpaði
öndinni Ijettara. Andlit Walts,
raddir fólksins, ljóskerin og
handtak Cörlu um handlegg
hennar. leið í burtu og allt
hvarf- fyrir sjónum hennar í
myrkrinu.
Þegar hún opnaði augun aft-
ur, vissi hún strax að hún lá í
sínu eigin rúmi í herbergi sínu
innar af eldhúsinu. Hún vissi
það vegna þess, að þegar hún
opnaði augun, varð henni litið
á kvistinn. sem var eins og
akkeri í laginu í bjálkanum
fyrir ofan rúm hennar. Hún
hafði horft á hann svo oft áð-
ur. Hún vissi líka. að það var
fólk í kring um rúm hennar,
en hún leit ekki í kring uin
sig til að sjá hverjir það væru.
Hún snjeri til höfðinu og sá
að mynd Evans var komin á
sinn rjetta stað. Myndin, sem
hún hafði haldið á með krampa
kenndum ákafa þennan hræði-
lega klukkutíma, sem hún
hjelt að húsið mundi hverfa
fyrir augunum á sjer. — Jeg
bjargaði myndinni, hugsaði
hún. Hún var það eina, sem
jeg tók með mjer út. Undar-
legt. En um leið og hún virti
myndina fyrir sjer, skildi hún,
að það var í rauninni ekkert
undarlegt. Því að þó að húsið
hefði eyðilagst, þá hefði hún
þó átt eftir myndina, tákn
þeirrar hugsjónar, sem ekkert
gat eyðilagt. Hún leit á konu-
myndina í dyrunum, með út-
breiddan faðminn. Henni fannst
hún sjá í gegn um veggina og
inn í húsið, þar sem allt fólkið
var orðið kyrrlátt, fólkið, sem
hafði byggt húsið og sett á það
þann svip, sem það hafði nú,
og mundi hafa í framtíðinni og
handan við húsið sást hafið,
blátt og óendanlegt.
Hún snjeri loks til höfðinu
og sá áhyggjufull andlit fólks-
ins í kring um sig. Læknirinn
stóð álútur yfir henni og við
hliðina á honum, kraup Carla
við rúmstokkinn. í þröngum
dyrunum stó.ðu þau öll, Walt,
Henry, Tony og Eleanor.
Já, hugsaði hún og reyndi að
brosa til þeirra allra. Nú er
stundin að nálgast. En hún
fann ekki til ótta. Hún leit
fram hjá þeim og til gluggans.
Hún sá snjókornin falla hægt,
til jarðar og hún sá í dökkar
trjágreinar við Peach Point.
Hún heyrði sjávarniðinn eins
og í fjarska.
Allt í einu heyrði hún annað
hljóð nær sjer. Hún vissi ekki,
hvað það var, en loks áttaði
hún sig á því- Það var Carla,
sem var að gráta.
Hún gat með erfiðismunum
rifíð sig upp úr grárri þoku-
móðunni, sem var að falla allt
í kring um hana, Ijettilega
eins og snjókorn fyrir utan
gluggann.
„Gráttu ekki. vina mín“,
hvíslaðf hún, enda þótt henni
fyndist sjálfri að hún talaði
upphátt. Hún fann að stúlkan
tók um hönd hennar.
„Það er til hughreystingar“,
hvíslaði hún. „Það er til með-
aumkun og skilningur. Jeg
hjelt að það væri ekki til- En
það var vitleysa“.
Og Pjetur klóraði sjer í hnakkanurif og þaut af stað í
annað sinn. Hann hafði gleymt körfunni heima við hús-
vegginn og nú var hann fljótur að sækja hana.
Maður kemst bara aldrei af stað, þegar Pjetur er með,
sagði Matta. Það er mikið víst.
Varaðu þig, Matta, sagði Pjetur. Varaðu þig að tala ekki
óvirðulega um mig, svo lengi sem jeg og steikarpannan
erum eitt og hið sama, því að þá getur verið að við hverf-
um og taktu eftir, að jeg segi „við‘„ sagði hann og Ijet eins
og hann ætlaði að snúa heimleiðis.
Nei-nei, Pjet-ur, þú mátt ekki fara, þú mátt ekki fara,
hrcpuðu þau öll í kór og það sem eftir var leiðarinnar voru
þau yfirmáta kurteis við hann.
Og nú kom síðast Maja litla og teymdi með sjer Skjöldu
gömlu. Hún átti að koma með þeim, fá að bíta úti í skóg-
inum og gefa þeim mjólkina sína í staðinn. Þegar hún kom
inn í hópinn hoppaði hún af ánægju, en það var svo lítið
af yndisþokka í þeim hreyfingum að nánast mátti kalla það
bægslagang. Svo kom Mjöll, lambið, sem nú var farið að
stækka, trítlandi á eftir.
Loftið var enn svált, svona snemmá morguns, og yfir
engjunum í fjarska hvíldi ljett hvít móða, sem hvarf þó
brátt fyrir geislum sólarinnar. Og svo var þarna sólin,
heit og geislandi, það var eins og hún þrosti til hvers trjes,
til hvers steins, já, til hvers blóms og hvers blaðs. Nóttin
hafði breitt daggarslæðu sína yfir laufin í skóginum og
þegar sólargeislarnir lýstu inn milli runnanna, var eins og
lundarnir ghtruðu af órafjölda dýrmætra gimsteina. Hjer
og þar voru álfkonuvefir, en það eru kóngulóarvefirnir
kallaðir og þeir tindruðu í öllum regnbogans litum. Börnin
fóru að syngja og ferðinni var haldið áfram.
Maja hljóp til mömmu sinnar með Skjöldu í eftirdragi
og sagði: Mamma, jeg er svo glöð og ljett á mjer, að mjer
finst bara, að jeg gæti flogið. Svo sveiflaði hún handleggj-
unum í kringum sig, eins og hún væri að hugsa um að taka
sig upp ög setjast á einhverja trjágreinina.
fíhxT vnóhjG^u/ixkcJ^úsruj
Varð vel ágengt.
Maður nokkur, sem alltaf hafði
regnhlif meðferðis, ef ske kynni, að
færi að rigna, var trassi með að fara
með þær til viðgerðar, þegar þær
biluðu. Hann kevpti sjer heldur nýja
í staðinn. Dag nokkum sá hann þó
að þetta mátti ekki svö lengur ganga,
En hún sá, að stúlkan var of
harmi lostin til að skilja við
hvað hún átti og hún reyndi
að finna einhver orð, svo að
hún gæti skýrt þetta betur
fyrir henni. Hún yarð að geta
komið henni í skilning um þá
öry 5 gistilf inningu og alsælu,
sem hafði haldið innreið sína
í hjarta hennar.
„Aringrindurnar ....“,
hvíslaði hún. „Þú manst ....
hennar Phebe. Þó að húsið
hefði brunnið, þá hefðu þær
ekki brunnið. Þær geta ekki
brunnið. Af því að þær eru
sterkar. Skilurðu það, Carla?
Hugrekki og þol. Það er það,
sem mest ríður á. Skilurðu
mig
Hún heyrði ekki svar stúlk-
unnar, en húp þarfnaðist þess
heldur ekki, því að henni fanst
litla herbergið allt í einu lýs-
ast upp af gullnum geislum.
Hún vissi að birtan kom frá
húsinu sjálfu, frá sjónum og
frá guði. En henni fannst ljósið
skína skærast frá ljóskerinu.
sem stöðugt, gengur á milli ætt
liða og varpar birtu og yl á hið
líðandi jarðríki.
SÖGULOK.
fór með allar regnhlífamar i viðgerð,
og næsta dag fór hann út regnhlífar-
laus. Hann fór með strætisvagni til
vinnu sinnar. Um leið og hann íó'
úr vagninnm tók hann í hugsunar-
leysi regnhlíf, sem kona átti, sem
sat við hliðina á honum. Konan varð
vör við þetta og hrópaði:
„Þjófur, þjófur, stoppið hann,
stoppið hann“.
Allir litu á manninn með mikilli
fyrirlitningu og konan reif af hon-
um regnhlifina sína, sem hún áleit að
hann ætlaði að stela.
Þennan dag að lokinni vinnu fór
maðurinn 1 regnhlífa viðgerðarstofun -i
og náði i regnhlifamar sínar, sem þá
var búið að gera við. Þegar hann
kemur í strætisvagninn á heimleiS
með regnhlifabunkann, mætir hann
nístandi augnaráði konunnar, sem
hann í ógáti hafði tekið regnhlif frá
um morguninn. Hún horfði lengt
rannsakandi á hann, en sagði síðan:
„Yður hefir gengið vel í dag, sýn-
ist mjer, eða er ekki svo?“
★
Þrettán á rnóti einuni.
Rjett áður en prestur einn skyldt
hefja messu komu ung hjónaefni tíl
hans og báðu hann um að gefa sig
saman. Prestur kvaðst ekki geta gerí
það fyrir messu, en hann skyldi gert
það strax að henni lokinni. Hin fjell-
ust á það.
Þegar messunni var lokið og fólkið
var að standa upp, kallaði prestur
fram í salinn:
„Þau, sem vilja láta gifta sig. eru
vinsamlega beðin tun að koma hing-
að?“
Þrettán konur og einn karlmaður
gengu fyrir klerkinn.
BEST AÐ AUGLfSA
1 MORGUNBLAÐINU