Morgunblaðið - 16.03.1954, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 16. marz 1954
ÐT
11
SÆGÆ FORSYTÆNNÆ
- RÍKI MAÐURINN -
Eítir John Galsworthy — Magnús Magnusson íslenzkaði

Framhaldssagan 78
Var hyggilegt að Iáta skríða til
skarar? Var það hyggilegt að
eiga það á hættunni að þurfa að
eta allt ofan í sig? Dómurinn
hlaut að gera Bosinney gjald-
þrota. Og gjaldþrota menn eru
til alls búnir. En hvað gat hann
gert? Farið úr landi. Það var hátt
ur eignalausra manna. Það var
iikynsamlegra að bíða og sjá
hvert stefndi. Ef nauðsyn bæri til
gat hann njósnað um hana. Enn
logaði afbrýðissemin upp í hon-
um og kvaldi hann eins og tann-
pína. Honum lá við að æpa hátt.
En hann varð að taka ákvörðun,
vita hvaða leið hann ætlaði að
fara áður en heim kæmi. En hann
hafði ekki gert það, þegar vagn-
inn nam staðar við dyrnar hjá
iionum.
Hann gekki inn, fölur og hend
urnar þvalar af svita, hræddur
við áð mæta henni, án þess að
vita, hvað hann ætti að segja eða
gera, og óskaði þó einskis heitar
en að sjá hana.
Þernan var í forstofunni. Og
þegar hann spurði: „Er frúin
heima?“ svaraði hún, að konan
hans hefði farið út um hádegis-
ieytið og tekið með sér koffort
og handtösku.
Hann reif ermina á loðfrakk-
anum sínum út úr höndunum á
henni.
„Hvað“, hrópaði hann, „hvað
&agðirðu?“
„Allt í einu minntist hann þess
að hann mætti ekki sýna neina
greðshræringu og bætti við:
„Bað frá Forsyte fyrir nokkur
skilaboð?“
Skelfdur veitti hann athygli
undrunarsvipnum á stúlkunni.
,Nei, frú Forsyte bað mig ekki
fyrir nein skilaboð."
„Engin, jæja, þökk fyrir, það
er ágætt. Ég ætla ekki að snæða
heima.“
Stúlkan gekk út, en hann stóð
grafkyrr, hélt á loðfrakkanum,
og blaðaði í nafnspjöldunum í
postulínsskálinni, sem stóð á eik-
arkistunni í forstofunni.
Herra og frú Bareham Culcher.
Frú Septimus Small.
Frú Baynes.
Herra Salomon Thornworthy.
Frú Bellis.
Ungfrú Hermione Bellis.
Ungfrú Winifred Bellis.
Ungfrú Ella Bellis.
Hverskonar lýður var þetta?
A þessari stundu hafði honum
liðið allt hversdagslegt úr minni.
Orðin: „Engin skilaboð — koff-
ort og handtaska", hringsóluðu
í huga hans. Það var óhugsanlegt
annað en hún hefði skilið eftir
einhver boð .tii hans. Hann hélt
alltaf á frakkanum og nú tók
liann undir sig stökk og hentist
upp stigann, tók tvær tröppur í
einu, eins og ungur, nýkvæntur
maður, sem hleypur upp í her-
bergi konu sinnar.
Inni hjá henni var allt snyrti-
legt og ilmur í lofti. Á stóra rúm-
inu með bláu silkiábreiðunni lá
náttfatapokinn, sem hún hafði
sjálf saumað í. Inniskórnir henn-
ar voru við fótgaflinn á rúminu.
Á borðinu lágu silfurburstarn-
ir milli silíurflaskanna úr ferða-
veskinu hennar, sem hann hafði
gefið henni. Eitthvað alvarlegt
hlaut að vera á seiði. Hvaða tösku
liafði hún haft með sér? Hann
gekk að klukkunni til þess að
hringja á stúlkuna, en gætti þess
nægiiega snemma, að hann varð
að iáta svo sem Irena hefði sagt
honum hvar hún væri. Hann
.varð að taka þessu öliu rólega
og reyna að grafast fyrir,
hvernig í öllu lægi.
Hann læsti dyrunum og reyndi
að hugsa, en fann, að allt hring-
snerist fyrir honum — og allt í
einu og vöknaði honum um augu.
Hann lagði frá sér frakkann
og leit í spegil.
Hann var fölur, andlitið allt
bleikgrátt.
Hann lét vatnið renna og fór
að þvo sér órór og eirðarlaus.
Silfurburstarnir hennar ang-
uðu af ilmvatninu, sem hún bar
í hárið. Þessi angan vakti aftur
hjá honum kveljandi afbrýðis-
semina.
Hann fór með erfiðismunum í
frakkann, hljóp niður stigann og
út á götuna.
Hann hafði þó ekki misst alla
stjórn á sjálfum sér, og á leiðinni
eftir Sloam Street bjó hann til
sögu, ef svo bæri við, að hann
fyndi hana ekki hjá Bosinney.
En ef hún væri nú þar? Enn varð
hann reikull í ráði og gat ekki
ráðið við sig, hvað hann ætti þá
að gera, og hann var jafn óákveð-
inn, þegar hann kom að húsinu.
Þetta var eftir skrifstofutíma
og gangadyrnar voru lokaðar.
Hann varð að hringja. Konan,
sem kom til dyra, vissi ekki,
hvort Bosinney væri heima. Hún
hafði ekki séð hann í nokkra
daga — hún tæki ekki lengur til
í herberginu hans — hann hefði
enga aðstoð, hann —
Soames tók fram í fyrir henni.
Hann sagðist ætla að fara upp
og vita hvort hann væri heima.
Fölur gekk hann upp stigann.
Á efstu hæð var ekkert Ijós,
dyrnar voru lokaðar, ekkert
hljóð heyrðist og enginn svar-
aði, þegar hann hringdi. Það var
ekki um annað að ræða en að
fara. Úti á götunni kallaði hann
á vagn og bað ekelinn að aka til
Park Lane.
Á leiðinni þangað reyndi hann
að rifja það upp fyrir sér,
hvenær hann hefði síðast látið
hana fá ávísun — hún gat, ekki
átt meira en þrjú eða fjögur
pund, en svo voru það gimstein-
arnir hennar og það kvaldi hann,
er hann hugsaði til þess, hversu
mikið fé hún gæti fengið fyrir
þá. Þeir mundu nægja til þess,
að hún og Bosinney gætu farið
úr landi og lifað á þeim nokkra
mánuði. Hann reyndi að meta
þá til fjár. Vagninn nam staðar,
hann var kominn á ákvörðunar-
staðinn og hafði ekki lokið út-
reikningum sínum.
Þjónninn spurði hann, hvort
frú Soames sæti í vagninum.
Húsbóndinn hefði sagt að hann
vænti þeirra beggja til miðdegis-
verðar.
„Nei, frú Soames er lasin“.
Þjónninn harmaði það.
Soames fannst, að hann liti
rannsakandi á hann, og minntist
þess, að hann hefði ekki skipft
um föt. Hann spurði:
„Eru nokkrir gestir kornnir?"
„Ekki aðrir en herra Dartie og
kona hans“.
Soames fannst enn, að þjónn-
inn horfði forvitnislega á sig, og
gat nú ekki stjórnað sér lengur.
„Á hvað eruð þér að horfa? Er
nokkuð athugavert við mig?“
Þjónnirm roðnaði, hengdi upp
frakkann og tautaði eitthvað líkt
þessu:
„Ekkert, auðvitað ekkert, herra
Forsyte".
Soames gekk upp, hann gekk
í gegn um dagstofuna, án þess
að líta til hægri né vinstri og
beint upp í svefnherbergi for-
eldra sinna.
James var að krækja efstu
krókunum á treyju konu sinnar.
Hann stóð álútur og íboginn á
skyrtunni, augun voru starandi
og varirner teygðar fram í totu.
Soames nam staðar, honum
fannst hann ætla að kafna, hvort
sem það var af því, að hann
hafði gengið of hratt upp stigann,
eða einhverju öðru. Aldrei hefði
hann — hann verið beðinn um —
Hann heyrði rödd föður síns,
það var eins og hann hefði títu-
Gillctte
Handhægu liylkin
ERU HENTUGUSTU UMBÚÐIKNAR
BLÖÐIN ERU ALGERLEGA OLÍUVARIN
Engin tímatöf að taka
blöðin í notkun.
Kngin gömul blöð
á ílækinf i.
Sérstakt hólf fyrir
notuð blöð.
10 BLÁ GILLETTE BLÖÐ í HYLKJUM KR. 13.25
Dagurinn byrjar vel með GILLETTE
(JMBIJÐAPAPPÍR
40 og 57 cm. breiður.
A. J. BERTELSEN & CO. h.f.
Hafnarstræti 11 — Sími 3834
UTILEGUMAÐURIIMN
3.
Svo rótgróinn kærleikur var á milli okkar, að við máttum
r.álega aldrei skilja. Við mæltum ckkur mót við smala-
mennsku og aðra snúninga. Við riðum hlið við hlið, þegar
farið var til kirkju.
Eftir fermingu gátum við sjaldan fundizt — en ást okkar
var hin sama. Þegar við vorum á tvítugsaldri, var allt fólkið
hjá mér við heyskap nema ég, sem átti að færa því matinn.
Þá kom Björn til mín. Hann stóð við lengi dags. — Nokkru
eftir það fann ég, að ég var ekki einsömul. Eg var ófrísk
og vissi að Björn átti barnið, sem ég gekk með. Líka vissi
ég, að faðir minn yrði æfur af reiði, þegar hann vissi þetta.
Seint um veturinn kom faðir minn að máli við mig og
segir:
„Því ert þú svo gild undir belti og sein í gangi. Ég hefi
ekki séð þig svo gilda fyrr. Ertu nokkuð veik. Eða á ég
kannske að trúa því að þú sért vanfær?“
Ég játaði því nokkuð lágt. Þá segir hann: „Er það strák-
urinn, sem hefir verið að dingla með þér undanfarin ár?
Það er rétt eftir að svo sé. Þegar barnið er fætt, verður þú
að fara héðan alfarin og láta mig aldrei sjá þig meir. —
Líka verður þú að fara í þann stað, sem ég frétti ekki til
þín. —
Aldrei mun strákur þessi verða nefndur faðir barnsins.
Ég mun finna upp föðurnafn til fullorðinsára. En þá mun
ég senda það út í heiminn og aldrei sinna því meir.“
„Ég sá, að faðir minn var afar reiður, en stillti sig vel.
Eftir það talaði hann aldrei við mig orð og ég ekki við
hann.
Tímaritið EIMREIÐIN
er nú að hefja sextugasta útkomuárið, og hinn 1. september síðastl.
voru 30 ár síðan núverandi útgefandi og ritstjóri tók við útgáfu
j Þess °8 ritstjó.rn. Nú gefst tækifæri til að eignast þessa 30 árganga
á mjög hagstæðu verði, þar sem enn eru fáein „complet“ eintök til
af þeim. Verðið fyrir þessa 30 árganga ásamt Efnisskrá Eimreiðar-
innar 1895—1945, samin af dr. Stefáni Einarssyni, er kr. 700,00 Og
fá þeir, sem láta greiðslu fylgja pöntun, árgangana, ásamt Efnis-
skránni, senda í pósti burðargjaldsfrítt. — Verði nokkuð eftir óselt
um næstu áramót, hækkar verðið um helming, eða í kr. 1400,00.
í þessum 30 árgöngum er fjöldi ágætra ritgerða, smásagna Og
kvæða eftir ágætustu skáld og rithöfunda, innlenda og erlenda,
j ennfremur þýdd skáldrit, svo sem Kreutzer-sónatan eftir Leo
Tólstoj, Hlutafélagið Episcöpo eftir Gabriele d’Annunzio, Hrikaleg
örlög eftir Joseph Conrad, þýddar bækur um sannsögulega viðburði,
svo sem Flóttinn úr kvennabúrinu eftir Áróru Nilsson, Rauða danz-
niærin eftir Thomas Coulson, ennfremur hinar eftirsóttu bækur dr.
Alexanders Cannons, sem hvergi er annarsstaðar að fá, um dular-
öfl' mannsins: Máttarvöldin, Ósýnileg áhrifaöfl, Svefnfarir, Örlög
og endurgjald, Máttur mannsandans, o. fl., o. fl.
Janúar—marzheftið af Eimreiðinni kemur út innan skamms, f jöl-
breytt mjög að efni. Meðal annars verða í heftinu þýddar smásögur
úr rJþjóða-smásögusamkeppni þeirri, sem nú stendur yfir, 0. s. frv.,
o. s. frv. Nýir áskrifendur fá tvo eldri árganga í kaupbæti. Áskrift-
argjaldið er óbreytt, kr. 50,00, og greiðist fyrirfram. Ef þér hafið
enn ekki gerzt áskrifandi að Eimreiðinni, þá fyllið út pöntunar-
seðilinn, sem fylgir, klippið hann úr blaðinu og sendið
BÓKASTÖÐ EIMREIÐARINNAR
LÆKJARGÖTU 2 — — REYKJAVÍK
Ég undirr....... óska að gerast áskrifandi að Eimreiðinni, frá
siSustu áramótum að telja, og áskil mér kaupbæti svo sem auglýst
er hér að Ofan. . í
Ég óska einnig að fá árgangana 1923—1953, þ. e. 30 árganga
„complet“ af sama riti, samkvæmt ofanrituðu tilboði.
[Strikið út það, sem ekki á að gilda].
Nafn
Heimilisfang...........................................
Greiðsla fylgir.
Greiðsla óskast innheimt með póstkröfu.
■ ■•■ « ■ • • ■■■■•••■•■■■■■■■■■■■■mm ■ lU