Morgunblaðið - 15.01.1959, Page 9

Fimmtudagur 15. jan. 195!
MORGVNBL 4Ð1Ð
9
bbidcc ::
í FIMMTXJ umferð sveitakeppni
1. flokks hjá Bridgefélagi kvenna
fóru leikar þannig:
Lovísa v. f>orbjörgu .... 53:44
Þorgerður v. Guðrúnu B. 66:21
Elín v. Ólafíu......... 87:25
Minna v. Sigríði ........ 50:43
Ásta B. j. Margréti .... 39:37
Ingibjörg j. Ásta G....49:48
Guðrún G. j. Dóra...... 50:46
6. umferð verður spiluð í
Skátaheimilinu við Snorrabraut
nk. mánudag.
«¥♦*
Sveitakeppni meistaraflokks
hjá Tafl- og bridgeklúbbnum
hefst í kvöld. Tíu sveitir taka
þátt í keppninni, sem fer fram
í Sjómannaskólanum. Nk. mánu
dag hefst einmenningskeppni hjá
Tafl- og bridgeklúbbnum og
verða spilaðar 3 umferðir.
niður á öðru borðinu, en vannst
á hinu. Eitt paranna lét sér
nægja 3 hjörtu og vann þau.
17 pör spiluðu 3 grönd og töp-
uðu 6 pör þeirri sögn. 3 pör
unnu 3 grönd, 6 pör unnu 4
grönd og tvö pör unnu 5 grönd.
Á einu borðinu, þar sem spil-
uð voru 3 grönd lét Suður út
tíguldrottningu, sem er gott út-
spil. Vestur drap með ás, lét
síðan út hjarta, sem Suður drap
með ás. Nú lét Suður út tigul 7,
Vestur gaf og Norður, sem ótt-
aðist, að Austur ætti áttuna drap
með tígul 10. Norður lét síðan
út lauf, því ekki þýddi að eiga
frekar við tígulinn. Laufa 10
var svínað og Suður drap með
drottningu og spilaði aftur laufi.
A—V fengu því 9 slagi og unnu
þrjú grönd. — Eftir útspilið
hefði spilið átt að vera 2 niður
og hefði orðið það, ef N—S hefðu
notfært sér tígulinn betur.
Tvímenningskeppni fyrir meist
araflokk hjá Bridefélagi Reykja-
víkur hefst nk. þriðjudag. 32 pör
taka þátt í keppni þessari, sem
verður 5 umferðir.
Reykjavíkurmeistaramót í tví-
menning fór fram sl. sunnudag,
mánudag og þriðjudag. 48 pör
tóku þátt í keppni þessari, 19 pör
frá Bridgefélagi Reykjavíkur, 16
pör frá Tafl- og bridgeklúbbnum
og 13 pör frá Bridgefélagi
kvenna. Spiluð voru samtals 96
spil, eða 32 spil hvern dag og
voru sömu spilin spiluð á öllum
borðum. 46 stig voru veitt fyrir
beztan árangur úr hverju spili.
Reykjavíkurmeistarar 1959 urðu
þeir Eggerf Benónýsson og Stefán
Stefánsson. Hlutu þeir samtals
2.662 stig, eða að meðaltali 27.7
stig fyrir hvert spil. Keppni var
afar tvísýn og jöfn, eins og sja
má á þeim breytingum, er urðu
á röð efstu paranna. T. d. var röð
þriggja efstu paranna eftir 1.
umferð þessi:
stig
Hjalti — Júlíus ....... 930
Eggert — Stefán....... 891
Ásmundur — Jóhann .. 869
Að Tbknum tveim umferðum
var röð þriggja efstu paranna
þessi: stig
Eggert — Stefán .... 1811
Hjalti — Júlíus...... 1743
Gunnar — Sveinn .... 1713
Endanleg röð átta efstu par-
anna varð þessi: stig
1. Eggert — Stefán .... 2662
2. Hjalti — Júlíus ..... 2515
3. Sveinn — Gunnar .... 2457
4. Kristinn — Lárus .... 2405
5. Guðm. S. — Magnús .. 2399
6. Hallur — Símon .... 2395
7. Einar — Gunnar .... 2347
8. Elís — Kristján ...... 2343
Keppnisstjóri var Agnar Jörg-
ensson, sem stjórnaði keppninni
vel og röggsamlega.
Hér kemur spil, er var spilað
í II. umferð í Reykjavíkurmeist-
aramótinu í tvimenning. Á öll-
um borðunum urðu A—V sagn-
hafar, en spilið fór þó misjafn-
lega.
♦ A 5 3
V 5 4 3 2
♦ 10 65 4
«86
« K 10 9 8 7
V 10 8 7
♦ Á K 9 3
* 2
N
V A
S
«62
V K D G 9
♦ 2
* A K G 10
7 3
A D G 4
¥ A 6
♦ D G 8 7
* D 9 5 4
A einu borðinu voru spiluð 6
lauf, dobluð og urðu þau tvö
niður. Á einu borði voru spiluð
5 hjörtu, sem urðu 3 niður. Á
tveim borðum varð lokasögnin
4 hjörtu, sem varð 3 niður á
öðru borðinu, en einn niður á
hinu. 4 spaðar voru spilaðir á
tveim borðum, varð sögnin einn
Árni G. Eylands
skrifar um bókina
ÞETTA er fögur myndabók. Mér |
datt í hug er ég las textann, að
stórum væri réttmætara og meira
sannmæli að nefna þetta órímað
ljóð, heldur en margt það sem nú
er nefnt því nafni og talið til
ágæta í íslenzkri ljóðagerð. —
Þessarar bókar hefir verið að
miklu góðu getið. Á hana hefir
verið borið einróma lof. Þess hef-
ir verið getið að bókin komi út
á fleiri tungumálum og að hún
muni verða mikil og góð kynning
fyrir land vort og þjóð. Sennilegt
þykir mér að svo reynist, en á-
stæðan til þess að ég voga mér
að rita nokkur orð um bók þessa
er sú, að ég tel bókina tilfinnan-
lega gallaða sem rit til land-
kynningar, svo að eigi megi nið-
ur falla að benda á það, ef svo
er sem mér skilst, að Bókaútgáfa
Menningarsjóðs eigi einhverja
aðild að bókinni. — Mér er meira
en Ijóst, að það muni ekki vera
vinsælt verk að benda á galla
þessarar fögru bókar, en það
verður nú að hafa það.
Myndirnar eru allar fagrar sem
sjón og ágætavel teknar, um það
verður ekki deilt. — Þó tek ég
eina undan sem ekki er falleg
sem sjón (motiv), það er myndin
af hesti sem prjónar, með meiru.
Sú mynd átti ekkert erindi í bók
þessa. Ekki er það svo að skilja
að hestur sem prjónar með reið-
mann, á baki geti ekki verið til-
komumikil sjón og pkemmtxleg.
En fegurðin fer af þegar karlmað
ur stendur við hlið hestsins og
hangir í taumnum. Slikt þykir
mér Ijót sjón og ósmekkleg, illa
til fallin að kynna íslenzka hesta-
mennsku og reiðmennsku. — En
Hestar
þetta sést því miður oft, jafnvel
á hestamannamótum og kapp-
reiðum. Að mínu viti og reynslu
á „knapinn á hestbaki" að vera
einfær, þó að hestur prjóni undir
honum, um allt í senn, að sitja
hestinn, stjórna honum og ná hon
um niður aftur. Myndina á næstu
síðu við hinn mikla mann sem
hangir í taumnum á hinum prjón-
andi hesti, hefði ég líka hikað
við taka í bókina sökum þess hve
átakanlega er upp á búið á síðari
trússhestinum á myndinni. —
Poka-skjattar eru hengdir yfir
reiðing(?) og dröslast niður fyrir
kvið á hestinum. Myndin er að
öðru leyti góð og skemmtiieg, en
þetta sýnir einmitt hve margs
þarf að gæta og vandlega, er
velja skal slíkar myndir.
Þessar tiltölulega litlu aðfinnsl-
ur, sem í rauninni vega ekki mik-
ið á móti því sem vel er um þessa
myndabók, eru alls ekki tilefni
þess að ég rita þessar línur um
bókina, mégin tilefnið er állt ann-
að, og skal ég nú koma að því.
Broddi Jóhannesson segir í upp
hafi máls síns í bókinni, að hún
fjalli um eitt fegursta ævintýri
íslendinga. En hann segir líka að
hesturinn hafi stritað með okkur
----á örbjargamörkum heims.
Á öðrum stað segir Broddi enn
fremur: „Tíðast nutum við hesta
til hversdagslegra nytjaverka."
Margs þarf búið við, og að sjálf-
sögðu eru það nytjaverk að reka
stóð og snúast við sauðfé á hest-
baki, en fleira ber fram að telja,
er viðurkenna skal og auglýsa
nytsemi hestsins „á örbjarga-
mörkum heims“ — á voru landi
íslandi, og sem vin og ferðafélaga
þjóðarinnar í þúsund ár og
nokkru betur. — Það vantar 2—3
myndir í bókina — aðeins herzlu-
muninn, meira er það nú ekki, til
þess að hún væri sönn og góð sem
landkynning. Það vantar mynd-
irnar er sýni hestana við hin
hversdagslegu nytjaverk, önnur
en smalamennsku stóðs og sauða.
Þetta er hörmuleg vöntun þegar
þess er gætt, hversu litlu þurfti
við að bæta, svo að við hefði mátt
una. Enn eru reiðingar notaðir og
klyfjar reiddar á klökkum, því
ekki að hafa eina mynd er sýndi
klyfjahesta undir burði. Og svo
aðra er sýndi hesta við drátt.
ennþá slær Ellert í Holtsmúla
með hestum og það gera fleiri,
þó að nú sé svo komið að bú-
fræðingar geti útskrifast án þess
að kunna að leggja aktygi á hest.
En er ég segi þetta, er ekki þar
með sagt að búfræðingarnir
kunni það vel flestir, og um leið
bið ég lesendur ókunnuga mála-
vöxtum að minnast þess, að það
er alls ekki vandalaust að leggja
á aktygi, síður en svo. — Ennþá
eru hestar notaðir við drátt,
margt annað og léttara en slátt,
t. d. við að raka með rakstrar-
vél, við að dreifa tilbúnum áburði
o, s. frv. Sem betur fer er ekki
allt slíkt af lagt, þó að óhófsnot-
kun traktora við léttaverk hafi
mjög gripið um sig. SuKt lagast
aftur síðar, — lagast fljótlega ef
þeim, sem þykja hrossin góð eru
ekki því meira mislagðar hendur.
— En þá má það ekki koma fyrir
að gefnar séu út heilar mynda-
bækur um hesta til landkynning-
ar án þess að í þeim sjáist örla á
því að við notum hestana okkar
góðu við hversdagsleg nytjaverk
— til dráttar og burðar. Vita
mega þeir er að slíkum útgáfum
standa, að meðal erlendra mann-
aðra þjóða, er það heldur heiður
en ekki vansi báðum aðilum, ís-
lenzku hestunum og íslenzku þjóð
inni, að við kunnum að nota
Þankar um „þrettándakvöld"
ÞAÐ er vissulega ekki að ráð-
ast á garðinn þar sem hann er
lægstur, að velja „Þrettánda-
kvöld“ Shakespears fyrir við-
; fangsefni á Herranótt 1959. Það
| hefur löngum kennt einhvers
geigs meðal íslenzkra leikara að
taka leikhúsverk þessa mikla
meistara til meðferðar, en af
slíku má auðvitað of mikið gera,
þótt hógværðin sé góðra gjalda
verð. Margar kómedíur hans eru
vel meðfæri venjulegra leikara,
þó að varhugavert sé að ráð-
leggja hreinum viðvaningum að
fást við þær.
En hér nýtur leikflokkur
Menntaskólans mikillar aðstoðar
tveggja snjallra leikhúsmanna,
skáldsins Helga Hálfdánarsonar,
sem hefur snúið „Þrettánda-
kvöldi“ á unáðslegt mál og skáld-
legt, en jafnframt leikandi létt
í gamanseminni, og leikstjórans
Benedikts Árnasonar, sem und-
an farin þrjú leikár hefur leið-
beint hinu unga fólki með vax-
andi (og nú undraverðum)
árangri.
Tilgangur þessa greinarkorns
er ekki að rekja sýninguna í
einstökum atriðum, heldur að
benda á það, að hér er um óvenju
lega skemmtilega og heillandi
sýningu að ræða, þar sem áhorf-
andanum vill oft gleymast, að
listamennirnir eru lítt þroskað-
ir. Sérstaklega ber að lofa það,
hversu vel þeim tekst með fram-
sögn textans. Með því móti einu
fær fegurð og kímni þýðingar-
innar notið sín. Af reynslu er
hægt að gera sér í hugarlund,
hvílíka óhemjuvinnu slík sýn-
ing hefir kostað, og hversu vel
hinum unga leikstjóra lætur að
ná hinu bezta fram hjá hverjum
einstökum. Það er sannarlega
ekki dimmt yfir framtíð íslands,
á meðan æskufólkið er fúst til
þess og fallið að aga sig að svo
háu marki.
Það er gaman fyrir gamlan
skólaleikara, leikstjóra í viðlög-
um og þýðanda skólaleikja að
geta sagt það afdráttarlaust, án
þess að eiga það á hættu að
móðga nokkurn mann, að „Þrett-
ándakvöldið“ ber af öllu því,
sem áður hefur sezt á herranótt.
Bjarni Guðmundsson.
hesta, og að vel sé hægt að nota
íslenzka hesta til dráttar og burð-
ar, þeir séu vel liðtækir við slík
störf.
Yfirleitt verður að minnaát þess
við alla landkynningu að láta eigi
hjá líða að kynna það og strika
undir það að við erum vinnandi
þjóð, sem eigi tekur hlut sinn á
þurru. Slíkt mælist alls staðar vel
fyrir. Við landkynning sem snert-
ir landbúnaðinn, og hestaræktin
og hesturinn íslenzki er auðvitað
snar þáttur búskapar, nær ekki
nokkurri átt að gleyma þvi er
sýnir, að bændur eru menn sem
vinna hörðum höndum og hest-
arnir með þeim og fyrir þá, undir
reiðingi og í dragreipunum.
Þriðju myndinni hefði ég viljað
bæta við, nærmynd af reiðmanni
er situr vel hestinn og hefir létta-
hest í taumi undir snyrtilegum
klyfsöðli og töskum. Slík mynd
hefði verið, fyrir útlendinginn
ófróða um ísland og íslenzka
hesta, hámark ævintýrisins um
landið og hestana.
Svo þakka ég Brodda og Menn-
ingarsjóði bókina. Eg sýni vinum
minum norskum, sem að garði
bera hana með nokkru stolti, en
þegi auðvitað um gallana. Einn
slíkur — mikill búnaðarmaður —
sagði er hann hafði skoðað bókina
og lagði hana frá sér: „Ef hesta-
ræktarmennirnir okkar hefðu vit
á að gefa út svona bók — en það
hafa þeir nú ekki“. Hvað hefði
sá maður sagt ef hann hetði verið
læs á mál forfeðra sinna og getað
lesið ljóðið hans Brodda?
Jaðri, á annan í nýári 1959.
að auglýsing í stærsta
og útbreiddasta blaðinú
— eykur söluna mest —
S í mi
2-24-80