Morgunblaðið - 17.02.1959, Blaðsíða 16

16
MORGUHBLABIÐ
Prlðjudagur 17. febr. 1959
til dæmis".
„Hverjir
„Skrifarinn yðar“.
„Fleiri?"
„Powell, forstjóri dulmálsdeild-
arinnar. Og svo loks starfsmaður
inn sem ritaði skeytið með leyni-
letri. Ég geri ráð fyrir að það hafi
yerið Koster“.
„Auk yðar, sem sagt — þrír
menn. Það ætti að vera mjög auð-
relt fyrir okkur að fylgjast með
þremur mönnum“.
Lee strauk hendinni yfir ennið.
„Ég skal fúslega viðurkenna að
það virðist ekki vera mjög erfitt.
En svo gæti líka einhver í deildun-
om, sem skeytið fór um, hafa af-
ritað það. Kannske líka í geymslu-
staðnum. Það er ósennilegt en
ekki óhugsandi“. Hann laut yfir
toorðið, nær henni. „Við erum eng-
ir leynilögreglumenn, ungfrú
Cuttler. Sjálfur veit ég ekki nægi-
lega vei, hvemig á að haga slíkri
rannsókn". Hann lækkaði róminn.
— „Það er mjög mikið ábyrgðar-
verk. Þér hafið einungis gegnt
starfi yðar í nokkrar vikur og þér
eruð — þér fyrirgefið þótt ég segi
það — þér eruð . .. .“
„Ég veit, ég e.r kona“, greip
hún fram í — „þér þurfið ekki sí-
fellt að vera að minna mig á það,
hr. Lee. Auk þess þekki ég fyili-
lega mína ábyrgð". Hún renndi
augunum til símans. — „Það er
einmitt vegna þess að ég hef að-
eing gegnt þessu starfi í nokkr-
ar vikur, sem ég kæri mig ekki um
að hafa leyniþjónustu eða saka-
málalögreglu hérna í húsinu". —
Hún hvessti á hann augu. „Þar
að auki: Njósnarinn hefur augljós
lega ekki komið hingað á sama
tíma og ég. Við höfum, að því er
ég bezt veit, ekkert nýtt starfsfólk.
Hann hefur því verið í þjónustu
fyrirrennara míns. 1 stuttu máli,
hr. Lee, þá verð ég að biðja yður
að hefja rannsókn með ýtrustu
leynd. Ailt annað skulið þér láta
sitja á hakanum. 1 kvöld látið þér
mig svo vita, hvort þér hafið feng-
ið nokum sérstakan grun, eða
fundið eitthvert spor. Á meðan
tilkynni ég svo stjóminni í Was-
hington, að það sé bersýnilega
sovéskur erindreki á meðal okkar
hér, en að við vonumst til þess
að geta sjálf afhjúpað hann mjög
fljótlega". Án þess að bíða eftir
svari, tók hún heyrnartólið. —
„Gefið mér samband við utanríkis
ráðuneytið í Washington".
Lee var staðinn á fætur.
„Ég hef bent yður á hættuna,
ungfrú Cuttler", sagði hann. „En
ég mun að sjálfsögðu gera mitt
bezta".
„Ég þakka yður fyrir".
Hann hafði naumast lokað dyr-
unum á eftir sér, þegar síminn
hringdi. Það var New York.
Strax á eftir heyrði hún rödd
Morrisons.
„Ástin mín —• hvernig líður
þér? Er nokuð um að vera?“
Helen hallaði sér aftur á bak í
háa hægindastólnum. Það fór
sterkur og notalegur ritastraumur
um líkama hennar. Aldrei hafði
rödd Morrisons verið jafn hugg-
andi og hughreystandL
„Já“, sagði hún. — „Ég á við
mjög mikla erfiðleika að etja“.
„Stjórnarkreppan ?“
„Nei, það er ekkert viðvíkjandi
stjórnmálunum".
„Ertu veik?“ Nú fyrst var rödd
hans áhyggjufull.
„Nei, yfirleitt ekki. Ég get ekki
útskýrt það fyrir þér í símanum",
Og í bænarrómi: — „Richard, gæt
urðu ekki flogið hingað?"
„Er það svo aðkallandi? Ég þarf
að mæta á mjög óþægilegum hlut-
hafafundi eftir nokkrar minútur".
Hann þagði eitt andartak. „Núna
er klukkan hérna hjá okkur orðin
átta, svo að ég er að verða of seinn
á fundinn".
„Auðvitað, átta ....“ endurtók
hún.
Hún minntist þess, að í New
York hafði hún alltaf verið vön
að i-eikna út, hvað tímanum liði í
Berlín. 1 New York hafði hún oft
spurt sjálfa sig að því, hvað Jan
myndi á sama tíma vera að gera
í Berlín. Nú var hún sjálf í Ev-
rópu. Og hún vænti hjálpar frá
Ameríku.
En svo rauf Morrison aftur
þögnina:
„Ég verð að reyna að ljúka
fundinum sem fyrst. Síðdegis legg
ég af stað í „Boss“. Ef heppnin
verður með mér, ætti ég að geta
komið til þín snemma í fyrramálið.
Nægir það?“
Rödd hennar var fuli þakklætis,
þegar hún svaraði:
„Já, Richard. Þakka þér fyrir.
En heyrðu annars, hvað ætlarðu
uð segja blaðamönnunum?“
Hlýr og hjartanlegur hlátur
barst til hennar yfir úthafið.
„Sannleikann, auðvitað. Að ég
þrái konuna mína svo óskaplega
heitt. Jæja, við sjáumst þá á
morgun, Helen“.
„Já, Richard, á morgun“.
Dauðþreytt lét hún heyrnartólið
á sinn stað. Hún var dauðþreytt,
en nú var hún líka aftur ham-
ingjusöm, eftir langan tíma. Hún
var ekki viss um hvort það væri
gott að vera sendiherra Banda-
ríkjanna. En það var áreiðanlega
gott að vera eiginkona hins mikla
Morrisons. —
Næsta morgun, þegar Helen
vaknaði eftir órólega nótt erfiðra
og ruglingslegra drauma, var
henni kunngert að einkaflugvél
Richard Morrisons væri væntan-
leg til Parísar innan tveggja
klukkustunda. Hún fól skrifara
sínum að senda „Cadillac" sinn
út á Orly-flugvöllinn. Til þess
að forðast alla eftirtekt ætlaði
hún sjálf að bíða eiginmanns síns
í sendiráðshúsinu.
Eftir morgunverð athugaði hún
enn einu sinni skýrsluna, sem
Howard Lee hafði lagt fyrir
hana um kvöldið.
Vandamálið virtist sannarlega
vonlítið, ef ekki vonlaust.
Forstjóri dulmálsdeildarinnar
var maður um sextugt, sem hafði
gegnt opinberum störfum í meira
en þrjátíu ár. Hann var kvænt-
ur og átti fjögur börn. Elzti son-
ur hans var mjög vænlegur ung-
ur ræðismaður í Teheran. Þenn-
an mann var ekki hægt að gruna
um njósnir og svik. Koster, rit-
símastjórinn, var að vísu tiltölu-
lega ungur og hafði aðeins dvalizt
eitt ár í París. En hann var kvænt
ur dóttur eins háttsettasta starfs-
mannsins í amerískri ríkisþjón-
ustu. Það virtist því mjög ó-
sennilegt að hann væri erindreki
erlends ríkis. Yfirmaður skjala-
safnsins, þar sem trúnaðarskeyt-
in voru geymd, var sömuleiðis
hafinn yfir allan efa. Auk þess
hafði hann fengið skeytið á dul-
máli sem hann skildi ekki sjálfur.
Loks var svo skrifarinn hennar
sjálfrar sem hafði starfað hjá
þremur sendiráðum. Hann var
piparsveinn, las austurlandamál
í tómstundum sínum og var tal-
inn sérvitringur vegna þess, að
hann bjó í listamannahverfi
Montparnasse og var svo nízkur,
að hann hafði alltaf miðdegisverð
inn með sér í lítilli matarkörfu.
En jafn látlaus maður sem
þar að auki hafði haft tylftir rík-
isleyndarmála undir höndum,
virtist sérlega illa fallinn til þess,
að vera erindreki.
Helen hafði lokið skýrslulestr-
inum án þess að vita mikið meira
en um morguninn, eftir heim-
sókn franska leynilögreglumanns-
ins.
Hún kom til vinnustofunnar
laust fyrir níu og lét, eins og allt-
af, skrifarann leggja starfsskrá
dagsins fyrir sig. Það var ósvik-
in starfsskrá stjórnmálamanns.
Kl. 10: Howard Lee. Skýrsla
um þróun frönsku kreppunnar.
Kl. 11: Upplestur skýrslanna
til Washington.
Kl. 11,30: Fyrsta heimsókn
sendiherrans í Haiti, sem staddur
er í París.
Kl. 12: Skoðun hins nýja ame-
ríska sjúkrahúss í París.
Kl. 12,45: Fataskipti fyrir mið-
degisverð.
Kl. 13,20: Miðdegisverður í
„Maxim“ sem gestur hollenzku
sendiherrafrúarinnar.
Kl: 15: Skýrsla deildarforstjór-
ans.
Kl. 16,30: Lestur skeyta frá
Washington.
Við sendum menn heim til yðar eða í fyrirtæki yðar, ef þér óskið, til að aðstoða
yður með allt, sem tryggja þarf. Reynið þjónustu vora — lægstu og bez.tu kjör.
Sími 1-54-34 — 1-64-34.
TRTCK3INGF
Kl. 17: FataskiptL Cocktail-
klæðnaður.
Kl. 18: Cocktail-boð í sendi-
ráðinu fyrir fulltrúa erlendra
blaða.
Kl. 20: Fataskipti. Samkvæmis-
klæðnaður.
Kl. 20,30: Frumsýning á nýju
leikriti eftir Tennessee Williams,
í stúku M. Marquand innanríkis-
ráðherra.
Kl. 23: Kvöldverður með innan
ríkisráðherranum og frú i „Tourd*
Argent“.
Hún tók rauðan blýant og strik
aði yfir flest atriðin.
„Caldwell“, sagði hún við skrif
arann, — „Þér verðið að finna
einhverjar skynsamlegar afsak-
anir. Sýnið þér nú að þér séuð
gamall og góður stjórnmálamað-
ur. Berið samt ekki veikindi fyr-
ir. Einhverjir kynnu að sjá mig
með manninum mínum, enda
þótt ég hafi ekki í hyggju að
fara neitt út úr sendiherrabústaðn
um“.
Skrifarinn hneigði sig. Helen
gaf honum nánar gætur. Hann
virtist jafn grár og veggurinn
fyrir aftan hann. Grár, ógagn-
sær maður, hugsaði hún með sér.
Hann var eini maðurinn, sem virt
ist ekki hafa tekið eftir því, að
hún var kona.
„Þessu cocktail-boði getum við
ekki aflýst", sagði hann hæversk
lega. — ,Það eru meira en hundr-
að blaðamenn . . .“ .
„Nei, við aflýsum því ekki“,
sagði Helen.
Þegar skrifarinn var farinn,
gekk hún út að glugganum.
Oróleiki hennar hafði farið
vaxandi síðustu mínúturnar,
enda þótt hún gæti ekki gert
sér grein fyrir ástæðunni. Hún
reyndi að prófa sjálfa sig. Það
var líkast því, sem dagsskráin
hefði fyllt hana þessum óróa og
kvíða. Var það vegna þess að
hún átti nú í fyrsta skipti að
rækja opinber embættisstörf í
viðurvist Morrisons? Hún gat
ekki með góðu móti sloppið við
þátttöku í þessu blaðamannaboði.
En hvaða hlutverki myndi eig-
inmaður hennar hágöfgi hafa þar
að gegna? Hún spurði sjálfa sig,
hvort ekki myndi hafa verið ó-
gætilegt, að kalla Morrison til
Parísar svo fljótlega eftir embætt
istöku hennar. Yrði ekki sagt,
að Morrison væri hinn raunveru-
legi sendiherra? Hún hafði farið
fljótfærnislega að ráði sínu.
SPUtvarpiö
Þriðjudagur 17. febrúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
18.30 Barnatími: Ömmusögur. —
18,50 Framburðarkennsla í esper-
anto. 19,05 Þingfréttir. Tónleikar.
20.30 Daglegt mál (Árni Böðvars
son kand. mag.). 20,35 Frá tón-
leikum Sinfóníuhljómsveitar ls-
lands í Þjóðleikhúsinu. Stjórnandi
Róbert A. Ottósson. 21,15 Erindi:
Eina ráðið (Árni Árnason dr.
med.). 21,45 Iþróttir (Sigurður
Sigurðsson). 22,10 Passíusálmur
(19). 22,20 Upplestur: Anna frá
Moldnúpi les kafla úr bók sinni
„Ást og demantar“. 22,40 íslenzk-
ar danshljómsveitir: Árni Elfar
og hljómsveit hans. Söngvari:
Haukur Morthens. 23,10 Dagskrár
lok. —
LaTE THAT NK5HT
NO, MARg...VOU'RE A WRITER
AND VOU KNOW THE INTERESTING
THING IS WHERE DOES THE
GOLD COME FROM/
WHAT DIFFERENCE DOES IT
MAKE WHERE MR. McHUGH GETS HIS
©OLD, SUE?...THE FACT THAT HE'S
TRAINED THIS GRIZZLY THE WAY á
, HE HAS IS THE BSG THING/ M
1 SUPPOSE
EVERYONE'S ASLEEP
BY NOW...SO I LL
HAVE A LOOK
AROUND THE A
PLACE/ H
1) „Hvaða máli skiptir það
hvar pápi gamli fær gullið,
Sússana? En hvernig hann hef-
«r tamið þennan grábjörn, það
er eitthvað sem er talandi um".
2) „Nei, Markús, þú skrifar
greinar í blöðin og þú veizt ofur
vel að það er miklu athyglisverð-
ara hvaðan gullið kemur“.
3) Seinna um nóttina. „Ég
býst við að allir séu sofnaðir
núna, svo ég held ég líti ofurlítið
í kringum mig“.
Miðvikudagur 18. febrúar
Fastir liðir eins og venjulega.
— 12.50—14.00 Við vinnuna: Tón-
leikar af plötum. — 18,30 Út-
varpssaga barnanna: „í landinu,
þar sem enginn tími er til“ eftir
Yen Wen-ching; XIV. — sögu-
lok. (Pétur Sumarliðason kenn-
ari þýðir og les). — 18,55 Fram-
burðarkennsla í ensku. — 19,05
Þingfréttir. — 20,30 Föstumessa
i Laugarneskirkju (Prestur: Séra
Garðar Svavarsson. Organleik-
ari: Kristinn Ingvarsson). — 21,30
„Milljón mílur heim“; geimferða-
saga, V. þáttur. — 22,10 Viðtal
vikunnar (Sigurður Benedikts-
son). — 22,30 ,Hjarta mitt er i
Heidelberg": Werner Múller og
hljómsveit hans leika (plötur).
— 23.00 Dagskrárlok.