Morgunblaðið - 01.02.1963, Blaðsíða 20

20
r MORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 1. feb'rúar 1963
PATRICIA WENTWORTH:
MAUD SILVER
_______ KEMUR í HEIMSÓKN
ósagt látið, og svo þagnirnar á
milli, þegar enginn gat fundið
neitt til að segja — allt þetta
þekkti hún gjörla. Sjálf gat hún
alltaf fundið eitthvað að segja
og þannig komið samræðunum í
gang, en hún gerði það samt
ekki alltaf. Henni þótti heppi-
legra að athuga sjálf, hvernig
fólk hagaði sér undir þessu oki
þagnarinnar. í dag hugsaði hún
aðallega um það, að ungfrú Cray
borðaði eitthvað, og það tókst
henni að lokum. f>að var haeg-
ara að borða eitthvcð, heldur
en afþakka mat í sífellu, og eftir
nokkra munnbita fann Rietta,
að hún hafði verið orðin matar-
þurfi.
Við athugun á Carr Robertson,
gat ungfrú Silver fljótt séð, að
hann leit á þetta allt með fullri
vanþóknun. Karlmenn áttu svo
bágt með að dylja tilfinningar
sínar, hugsaði hún. Allt frá því
fyrsta sýndu þeir skap sitt og
hugsanir á einhvem hátt, sem
var nógu barnalegur til þess að
vera aðlaðandi. Hún var í eng-
um vafa um, að Carr leit á
hana sem hverja aðra slettireku.
Hann minnti hana á strák, sem
skoðaði það móðgun við sig að
þurfa að vera í kennslutímum
með systur sinni. En hún tók
þessu með umburðarlyndi.
En handa Fancy Bell í eld-
rauða kjólnum átti hún ekki
nema vingjarnlegt bros. Þetta
var hrekklaus stúlka og eins og
epin bók fyrir æfðum rannsókn-
ara. Hún var í engum vafa um,
að ef Fancy vissi nokkuð um
málið, yrði hún sjálf búin að
fá að vita það, innan stundar.
En hvað hr. Carr snerti, þá átti
hún ekki fyrst og fremst erindi
við hann — ekki strax.
1 augum Riettu leið tíminn
hvort tveggja í senn of fljótt og
seint. Úr því að Carr og Fancy
höfðu boðizt til að þvo upp, gat
hún ekki treyst á frekari frest
en orðið var. Hún settist inn í
setustofuna með ungfrú Silver,
sem virtist vera þar alveg eins
og hedma hjá sér. Hún hafði tek-
ið af sér loðkragann og farið úr
kápunni, en undir henni var hún
í grænleitum ullarkjól með ofur-
litlum útsaumi í að framan.
Uppáhaldsnælan hennar með út-
skorinni rós og ískri perlu í
miðjunni lokaði kraganum að
framan. Mjó gullkeðja, sem hékk
í lykkju vinstra megin, var í
nefklemmu-gleraugunum hennar,
sem hún notaði ef hún þurfti
að lesa smátt letur, eða ef birtan
var léleg. Stóra og rúmgóða
svarta handtaskan stóð opin á
gólfinu við hlið hennar og
geymdi hnykil úr Ijósbláu ullar-
gami, en úr honum var hún að
prjóna jakka og buxur handa
henni Jósefínu litlu, dóttur henn
28
ar Ethel Burkett, frænku henn-
ar. Hún hélt höndunum lágt yfir
kjöltunni og hélt prjónunum „á
meginlandsvísú1, eins og þeim
Ceciliu hafði verið kennt af
þýzku kennslukonunni, Frau-
lein Stein, þegar þser voru í skól
anum. Þetta hefur þann kost, að
þá er hér um bil óhugsandi að
fella lykkju, og óþarfi að horfa
á hendurnar á sér eða prjón-
ana. Ungfrú Silver horfði sjaldn
ast á prjónana, sem smullu í
ákafa, og heldur ekki á bláu
röndina, sem lengdist óðum. —
Hún leit rólega á húsmóðurina
og sagði:
— Áður en þér segið mér
nokkuð, vil ég vita, á hvaða
hátt þér haldið mig geta hjálpað
yður.
Rietta fann kuldahröllinn,
sem hún hafði verið að kvíða
fyrir, og heyrði sjálfa sig segja,
örvæntingarfullri rödd:
— Eg veit ekki .... Og síðan
bætti hún við: — Eg var að
vona ....
Ungfrú Silver sagði alvöru-
gefin:
— Eg vil, að þér vitið það
fyrir fram, að ég tek ekki að
mér neitt mál, nema í þeim til-
gangi einum að komast að sann-
leikanum. Eg get ekki tekið að
mér að sanna nokkum mann
saklausan .... ekki fremur en
ég vildi takast á hendur að
sanna neinn sekan. Eg vil að
þetta sé fyrirfram ljóst væntan-
legum skjólstæðing mínum. Ef
Nú er rétti tíminn að panta
20ára reynsla hérlendis
SIM111400 EGGERT KRISTJANSSON &CO HF
til vill vilduð þér fá lengri frest
til að hugsa málið.
Skjálftinn og tregðan hjá
Riettu var horfið. Hún hafði þeg
ar stungið sér í kalda vatnið.
Hún horfði fast á ungfrú Silver
og sagði:
— Nei, ég óska einskis annars
en þess, að sannleikurinn komi í
Ijós.
Það heyrðust smellir í prjón-
unum og bláa röndin hreyfðist.
— Þá ættuð þér, ungfrú Cray,
að segja mér hvað gerðist í
gærkvöldi.
Rietta ýtti stólnum sínum ofur
lítið aftur á bak.
— Eg veit varla á hverju ég
á að byrja .... James Lessiter
var gamall vinur minn — og
einusinni vorum við trúlofuð.
Eg sleit þeirri trúlofun og sá
hann svo ekki í tuttugu og þrjú
ár, fyrr en hann kom heim í
fyrradag. Þá hitti ég hann um
kvöldið eftir mat, hjá Katrínu
Welby —hún á heima í Hlið-
húsinu, rétt við hliðið að Mell-
ing-húsinu. James var fullkom-
lega blátt áfram og vingjarnleg-
ur. Hann gekk svo heim með
mér og við töluðum um nokkur
atriði, sem hann hélt, að ég vissi,
hvað móðir hans hefði haft í
hyggju um. Eg gat nú ekki upp-
lýst hann um það, en samtal
okkar var fullkomlega eðlilegt og
vingjarnlegt. Svö í gærkvöldi
Hún þagnaði, þvi að nú varð
hún að hætta að tala um sjálfa
sig og fara að tala um Carr. Ef
hún sleppti honum, gat hún
eins vel sieppt allri sögunni. En
ef hún færi á annað borð að
tala um hann, hvernig var hún
þá viss um, að hún stefndi hon-
um ekki I vanda og hættu? Svar
ið við þeirri spurningu kom kalt
og ákveðið:
— Þú getur ekki sleppt hon-
um.
Ungfrú Silver, sem sá hugar-
stríð hennar, sagði í uppörvun-
artón:
— Haldið þér áfram, ungfrú
Cray.
Hún hélt því áfram í stuttum
setningum eins og: — Séra Ain-
ger kom hingað með myndablöð
.... þegar hann var farinn, fór
ég í símann .... Þegar ég kom
aftur, fór Carr út ....
Nei, þetta dugði ekki. Hún
vissi, að það var ekkert gagn í
þessu.
Ungfrú Silver sagði hóglega:
— Þér þurfið nauðsynlega að
segja mér, hvers vegna hann fór
úí. Svo bætti hún við, eftir
nokkra þögn: — Ungfrú Cray,
þér verðið að ráða það við yður,
hvort þér ætlið að treysta mér
eöa ekki. Hér dugar ekkert hálf-
kák. Það er eins og Tennyson
lávarður segir: „Treystu mér
COlPtR
— Ha, ha, ha, heldurðu að ég hafi ekki látið tannkremstúbuna j
í kassann með skóáburðinum.
fullkomlega eða alls ekki“.
— Eg er ekki að hugsa um
sjálfa mig ....
Ungfrú Silver sagði: — Athug
ið, hvað þér segið Þér getið sagt
mér frá hugsunum yðar og til-
gangi, af því að þér vitið yður
saklausa. En um hr. Carr eruð
þér ekki eins viss, eða hvað?
Rietta rak upp óp. Það fylgdu
því engin orð, en það bar í sér
sársauka og andmæli.
Ungfrú Silver sagði með ró-
semi og myndugleik.
— Þér verðið að ákveða yður.
Það varð þögn. Rietta stóð upp
Og gekk út að glugganum. Þar
stóð hún og sneri baki inn i
stofuna, og sagði:
— Þegar eitthvað er sagt, er
það ekki aftur tekið. Hann
gerði það ekki. Það er ekki rétt
að segja, að ég sé viss um það, en
hins vegar er hægt að sýna fram
á, að hann hafði ástæðu til þess.
Ungfrú Silver hélt áfram að
prjóna. Eftir nokkra þögn, sagði
hún:
— Komið þér og setjist niður.
Tilfinningasemi ruglar bara fyr-
ir manni. Við þurfum að vera
rólegar og skýrar í hugsun. Hér
er eitt atriði, sem ég vildi gjarna,
að þér athuguðuð. Ef ungfrú Bell
var viðstödd þegar hr. Carr fór
út svo snögglega, þá hlýtur hún
að vita, ekki síður en þér, ástæð
una til þess, að hann fór út.
— Já.
— Hve lengi haldið þér, að hún
gæti staðizt þaulaspurningar?
Þér þekkið hana betur en ég.
Rietta sagði. — Þetta er rétt
Jhjá yður .... það er réttara, að
ég segi yður það. Carr sá mynd-
ina af James Lessiter, og þekkti
þá samstundis manninn, sem
hafði dregið konuna hans á tál-
ar og því næst yfirgefið hana.
Þér hafið sjálfsagt heyrt þá sögu.
— Já.
— Eg held nú næstum, að Ja-
mes hafi haft nokkrar málsbæt-
ur. Að minnsta kosti segir hann
sjálfur, að hún hafi yfirgefið
hann og tekið saman við annan
karlmann. Og það er ekki nema
trúlegt. En það vissi Carr ekki.
Hann þaut út og ég flýtti mér
upp í Melling-húsið, til að vara
James við. Síðan sagði hún það,
sem eftir var sögunnar. stuttort
og greinilega. Hann hafði verið
að brenna bréfin frá henni. —.
Hann hafði sýnt henni gömlu
erfðaskrána sem hann hafði sam
ið, þegar þau voru trúlofuð. Hún
hafði rispað á sér únliðinn á
leiðinni og það hafði blætt tals-
vert úr rispunni og atað ermina
á kápunni. James hafði léð henni
vasaklútinn sinn til að stöðva
blóðrásina .... Nei, hún hafði
ekki tekið hann með sér. Og
hún hafði heldur ekki tekið regn
kápuna. Hún hafði farið úr
henni, þegar hún kom inn, en
svo gleymt henni þegar hún fór.
Maud Silver hlustaði með mik-
illi eftirtekt Þegar hér var kom
ið sögurmi, hóstaði hún.
iHtltvarpiö
Föstudagur 1. febrúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
12.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
14.40 „Við sem heima sitjum": Jó-
hanna Norðfjörð les úr ævi-
minningum Gretu Garbo (13)
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í esper-
anto og spænsku.
18.00 „Þeir gerðu garðinn frægan":
Guðmundur M. Þorláksson
talar um Eggert Ólafsson
skáld og náttúrufræðing.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir .
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Dagskrá Sambands bindindis-
félaga í skólum: a) Ávarp.
b) Þáttur úr félagslífi nem-
enda Samvinnuskólans í Bif-
röst.
21.00 í ljóði: „Móðir, kona, meyja",
Baldur Pálmason sér um
þáttinn.
21.20 Gítartónleikar: Andrés Ség-
ovia leikur lög eftir Bach.
21.30 Útvarpssagan: „fslenzkur að-
all“ eftir Þórberg Þórðar-
son; II. (Höfundur les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Efst á baugi (Björgvin GuS-
mundsson og Tómas Karls-
son).
22.40 Á síðkvöldi: Létt-klassísk
tónlist.
23.15 Dagskrárlok.
KALLI KUREKI
- -X
*
Teiknari: Fred Harman
— Kalli, Newton sýslumaður var
að reyna að ná í þig, og hann biður
þig um að hringja strax til sín.
— Hvað er á ferðum?
—- Hann Davíð sýslumaður var
skotinn til bana, stuttu eftir að þú
fórst. Morðinginn komst undan. og
þótt ég skyti nokkrum skotum á eftir
honum er ég afar hræddur um, að
hann sé sloppinn okkur úr greipum.
— Hvað er um að vera, Kalli?
— Einn vina Newtons hefur verið
myrtur og ég verð að fara niður í
borgina í skyndi. Mig grunar, hver
hinn seki er.
— Ég veit, að þú þarfnast fylgdar-
manns, og ég ætla að koma með þér.
16250 VINNINGARI
Fjórði hver miði yinnur að meðaltali!
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. bvers mánaðar.