Morgunblaðið - 11.12.1970, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 11. DESEMBER 1070
Ömar Tómasson
flugstjóri — Minning
Fæddur 1. febrúar 1934
Dáinn 2. des. 1970
KVEÐJA
FRÁ FÉLAGI ÍSLENZKRA
AT VINNUFL.U GMANNA
Hinn 2. desember síðastliðinn
barst sú harmafregn hingað til
iands, að þá um morguninn
hefði ömruT flutningaflugvéla
Cargolux farizt í aðfl'ugi að
Daeca-flugvelli í Austur-Pakist-
an. Var flugvélin i förum á veg-
um Rauða krossinis og flutti í
þessari ferð matvæli handa
bömum á svæði því, sem verst
hafði orðið úti í flóðunum mikiu
á dögumum.
Með flugvéldnni fórst áhöfnin
öll, þrír Islendingar og einn
Lúxemborgarmaður, auk þriggja
Pakistanbúa á jörðu niðri, en
tveir þeirra voru á bamsaldrL
Flugstjóri vélarinnar var Óm-
ar Tómasson, maður á bezta
aldri, 36 ára, er starfað hafði
hjá Loftledðum alit frá árinu
1963. Hafði hann áður verið ffl-ug-
stjóri á flugleiðum í Afríku um
nokkurra ára skeið og var því
þrautreyndur í starfi sínu. —
Birgir öm Jónsson, aðstoðar-
fhigmaður var un-gur að árum,
aðeins þrítugur, og hafði ráðizt
tiil Loftleiða árið 1966. Var hann
af öllum taiinn hinn efnilegasti
maður, sem mikils mætti af
vænta. — Þriðji íslendingurinn
var Stefán Ólafsson, flugvél-
stjóri, 32 ára að aldri, starfsmað-
ur Loftleiða frá árinu 1961.
T
Faðir rrriran,
Þorsteinn Bjamason,
Garðakoti,
andaðist 9. þ. m.
Fyrir hönd systkina miinna,
Guðjón Þorsteinsson.
t
Konan mín,
Marta E. Hjaltadóttir,
Ullarnesl, Mosfellssveit,
andaðist í Landspítalanum
10. desember.
.Takob Narfason.
t
Útför bróður ok-kar,
Guðjóns Bjarnasonar,
Lraiitarholti, Garði,
fer fram frá Útskáiakirkju
iaugairdaginn 12. des. kl. 2.
Systkin liins látna.
Hafði hann unnið mákið starf
fyrir stétta.rfélag sitt, Flug-
virkjaféla-g Islands, og var nú
siðast formaður þess.
Allt voru þetta hinir mætustu
menn með mikta reynslu að baki,
og nutu þeár allir mákáls áliís
í starfi sínu. Er það meiri skaði
en orð fá lýst, er merai i blóma
lífsins eru hrifn-ir á brott með
þessum hætti, og finnur fámenn
sveit íslenzkra fflugláða sárt til
þess að verða að sjá á bak svo
góðum félögum og ágætum
starfsmönnum.
Jean-Paui Tompers var
hleðslu-stjóii f lu gvélarinnar í
þessari ferð og hafði starfað í
þjón-usfu Loftleiða í Lúxemborg
frá árin-u 1965. Hann var 32 ára
aS aldri. Hafði ég ekki af hon-
um náin kynnd, en hann kom
mér fyrir sjónir sem ednkar geð-
þekkur maður og samvizkusam-
ur í starfi sinu. Einnig þar er
skarð höggvið i ættstofn lítillar
þjóðar.
Að lokum vil ég þakka hin-
um látnu félögum samstarfið á
liðnum árum. Veit ég að þeirra
verðuir lengi minnzt meða-1 flug-
lliða og annarra starfsfélaga. Fyr
ir hönd Félags islenzkra at-
vinnuffl-uigmanna fflyt ég eigin-
konum, börnuim og öðrum að-
standendum þeirra inniiogustu
samúðarkveðjur.
Fróði Björnsson.
í DAG verður lagður til hinztu
hvílu æskuvinur rninn og starfs
bróðix, Ómar Tóanaason, flug-
stjóri hjá Loftleiðum.
Ómar var íæddur 1. febrúar
1934 á Tómaaarhaga við Laugarás
veg hér í Reykjavík. Foreldrar
hans voru Ása Sigríður Stefáns-
dóttir og Tómas Albertsson, æm
er látinn. Þau hjónin eignuðust
tíu börn og eru þau: Elzt er Ól-
írta, síðan Altoert, sem befur ver-
ið flugstjóri hjá KLM í fjölda
ára, en er nú kominn heim, Bryn
dís er búsett í Reykjavtk, Arn-
dís búsett í Njarðvíkum, síðan
Ómar. Þorbjörg býr í Sandgerði,
Stefán í Svíþjóð og Tómas í
Reykjavík, einnig Messíana og
svo misstu þau hjónin eitt bam.
Við Ómar kynntumst fyrst ár
ið 1945, er við gengum í Svifflug
félag íslands. Þá kom það strax
fram, að hér var tápmikilL, glað
ur og góður drengur, sem ég
hafði kynnzt. Við vorum mikið
saman á Sandskeiðinu við svif-
flug á þessum árum. Þar fékk
hann ásamt mörgum öðrum ung-
um mönnum sína fyrstu tilsögn í
þessari fluglist. Hann var ekki
í neiiurm vafa hvað hann ætlaði
sér. Takmark hans var að ger-
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og vinarhug við and-
lát og útför eiginkonu minn-
ar, móður okkar, tengdamöð-
ur og ömmu,
Lilju Zóphoníasdóttur.
Hugi Hraunfjörð, börn,
tengdabörn og barna-
böm.
t
Systir mín
HELGA INGÓLFSDÓTTIR
Framnesvegi 16,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni mánudaginn 14 desember
kl. 2 e.h.
Kristbjörg Ingólfsdóttir.
ast flugm-aður. Þegar tí-m-ar liðu
eign-aðist hann hluta í lítilli flug
vél, sem gerði honum kleift að
stefna að því takmarki, sem hann
var búinn að setja sér.
Himn 21. febrúar 1951 fékk
hann sitt fyrsta flugsikírteimi hér
heima. Á þessum árum voru ekki
góðar latvinnuihorfur hér heima
fyrir unga flugmenn, En ékki
var meitt hikað við þá ákvörðun
sem hann var búinn að t'aka. Ár
in liðu, og það kom að því að
hamn lauk öllum ti-lskildum próf
um hér og í Englandi. Og nú var
ekki lengur til setunmar boðið.
Hann vissi, að það var víða vönt
un á flugmönnum í heiminum.
Nú var hinn rétti tími kominn.
Fyrst réð hann sig sem flug-
mann í Englandi og síðan til
flugfélags í Nígeríu. Þar flaug
hann ýmsum tegundum af
tveggja hreyfla farþegaflugvél-
um. Þar með var takmarki hans
náð.
Þar kynntist hann og kvæntist
ungri enskri stúlku, Patriciu Ann
Hartmann, og áttu þau þrjú hörn
saman, þau Ólínu Kathleen, Júlíu
Lindu og Kristján Agnar, áður
en vegir þeirra stdldu.
Árin sem hann starfaði I Afr-
íku öðlaðist hann dýrmæta
reynslu í flugi, og oft á tíðum
við mjög erfiðar aðstæður. Þetta
var aðeins byrjunin hjá honum,
hann stefndi enn hærra.
Á þessum árum I Afríku hefur
hugurinn oft verið hér hekna,
hjá vinum og ættingjum.
Og svo gerði han.n tiiraun til
þess að fá vinnu hjá Loftleiðum.
Honum til mikiilar gleði fékk
hann starfið hinn 1. janúar 1963.
Fyrst byrjaði hann sem flugmað
ur í millilandaflugi, en þó lágu
leiðir okkar Ómars saman að
nýju.
Eftir að hann hafði ftengið gúða
þjálfun hjá Loftleiðum var hann
útskxifaður sem flugstjóri i
Douglas DC-6-B. Nú v-ar fram-
tíð hans björt. Hann var innilega
glaður yfir þeim áfanga, sem
hann hafði náð.
En -aðaláhugaefni hans, flug-
listin, náði lengra. Jafnvel eftir
þá miklu flugreynslu, sem hann
kom með heim, leit hann enn á
flugið sem áhugaefni. Að fljúga
stóru farþegaflugvélunum landa
á milli var ekki nægilegt. Með
félaga sínum, Einari Sigurðssyni,
flugstjóra, eignaðist hann litla
tveggja hreyfla flugvél, sem þeir
kenmdu ungum flugnemum blind
flug á. Hann átti einnig hlut í
lítilli tveggja manna fjölhæfri
einkaflugvél, sem lenda mátti á
hvaða bæjartúni sem var. Ómar
hafði mikið yndi af útivis-t og
veiðiskap og notaði þessa litlu
flugvél óspart í alls konar smá
leiðan-gra.
Öll þau ár, sem hann starfaði
hjá Loftleiðum, var hann sérlega
farsæll í starfi. Þeirn sem hann
sta-rfaði með þótti öllum gott að
vera í áhöfn með Ómiari, því að
hann var ákveðinn, en um leið
hugprúður drengur.
Síðastliðinn vetur flaug Ómar
fyrir Flughjálp í Bíafra, ásam-t
öðrum íslenzkum flugmön-num.
Áður en hann fór til Bíafra, hafði
hann kynnzt finnskri stúlku, Eyu
Mariettu Erikson, sem er starf-
andi flugþerna hjá Loftleiðum.
Nú var ákveðið, að þau skyldu
ganga í hjónaband, og giftu þau
sig þar syðra.
Nú fékk Ómar annað takmark,
og það var að eignast sitt eigið
heimili. Ha-nn bjó hjá móður
sinni, ásamt sínum eigin böm-
um, hér heima, og aðstoðaði við
að endurreisa Tómasarhaga.
Ómar fékk frí hjá Loítleiðum,
til þes-s að vinna fyrir Cargolux,
í Luxembouirg.
Ég hitti Ómar og áhöfn hans
þar eina kvöldstund nú fyriir
skenwnstu. Við borð-uðum saman
og rifjuðum upp gamlar endur-
minnin-gar. Þá kom það skýrt í
Ijós, hve-rsu hann var innilega
glaður yfir hlutskipti sínu. Nú
átti hann. elskulega konu, sem
tók hug hans aliian, því eitt það
bezta í þessu lífi, er að ei-ga góð
an förunaut.
Nú gerist það, að í Austur-
Pakistan dynja yfir miklar nátt
úruhamfarir. Ailir bregðast fljótt
við með aðstoð, flugvélar fara
með hjúkrunargögn og matvæli
ti‘l Dacca.
Kallið kemur til Cargo-lux. —
Áhöfnin er ti-lbúin, Flugstj ótri
Ómar Tómasson, aðstoðarflug-
maður Birgir Örn Jónssson, flug-
vélstjóri Stefián Ólafsson og
hleðslustj óri Jean-Paul Tompers.
Flugvélin er ferðbúin. Sáðan er
lagt af stað í þessa iöngu ferð.
Vélinni er stefnt í austur-átt.
Fyrst er myrkur, síðan sést morg
unroðinn við sjóndeildaTh.ring, og
svo er albjartur dagur. Þessi
lan-ga ferð er að taka enda. Kom-
ið er yfir Austur-Pakistan. Radio
samband er haf-t við flugstjórn
í Dacca, síðan við aðflugsstjórn,
og þá er fiu-gið lækkað, svo eru
þeir yfir D-acca, og fá lendingar-
leiðbeinmgar. Þeim er gefið upp
veður. Veðrið er einis gott og ynd
islegt, eins o-g hugsazt getur. —
Heiðskir himinn, gott skyggni,
og mjög hægur vindur. Flugvöli
urinn er að komiast í augsýn, oig
þ-á geris-t það, sem enginm mann-
legur máttur getur ráðið við.
Æskuvinur minm og starfsfélag
ar hiaf-a farizt. Þvílík hönrumg
og sorg dynur yfir þennan sól-
bjarta dag. Allir segja, hvað hef
ur gerzt. Engiim getur verið váss
um það nú. En eitt er víst, að í
dag kveðjum við vin okkar, Óm
ar Tómasson í siðasta sinm.
Kæri vinur minn, við sem feng
um tækifæri, tii þess að kynnast
þér, þö'kkum af alhug fyrir sam-
fylgdina.
Vertu sæll Ómar, og Guð
blessi þig.
Við sem vorum starfssystkin
Ómars hjá Loftleiðum, sendum
móður og börmum hans, Ólinu,
Djúlí, Kristjáni og Steinari okk
ar imnilegustu samúða-rkveðjur.
Emnfremur eiftirlifandi konu,
sem sér á bak elskulegum eigim-
manni sínum, svo og bræðrum
og systrum han-s, og öðrum vin-
um og vandamömnum.
Guð blessi ykkur og styrki.
Ásgeir Pétursson.
EKKERT held ég að hafi slegið
miig jafn snöggt og fregnin um
hið höwnulega fráfall æskuvin-
ar míns Ómars Tómaissonar, flug
stjóra. En í gegn um sviðann,
hafa síðan borizt um hugann,
sem eina konar líkn, minningar
frá æskuárum okkar í Laugar-
ásnum, sem þá var ekki stærri
en það, að allir þekktust og tóku
þátt í sorg og gleði nágrannanna.
Við vorum ekki háir í loftinu
þegar við kynntumst, aðeins 4ra
til 5 ára, en vináttan sem þá
hófst hefur varað æ síðan og
þrátt fyrir að stundum, eftir að
við urðum ful-lvaxta, hafi liðið
vikur, mánuðir eða jafnvel ár á
milli endurfunda, þá þurftum við
sjaldnast að spyrja mikils um
bag hvors amnars. Gegnum vin-
áttu fjölskyldna okkaa- fengum
við fréttimar. Spja-liið byrjaði
oftast eims og aðeins væru nokkr
ir daga frá síðustu endurfundum
og þá barst talið gjaman að
æskubrekunum, sem nú í birtu
minningamna rifjast upp í hug-
ann sem myndir frá þessum ár-
um, þegar við lékum þessa venju
legu strákaleiki, fótbolia, hjól-
reiðar með tiliheyrandi viðgerð-
u-m, byggðuim okkur kof-a,
renndum okkur á skíðum,
fyrst á Kofeodtúni og síðar
á unglimgsárunum vestur
á ísafirðL þegar við að fom-
káppa sið, mýbyrjaðir að
læna íslendin-gasögur sórumst í
fóstbræðralag með tilheyrandi
blóðblöndun, eða vorum að færa
Albert, sem þá vann í flugtura
inum á Reykj a víkurflu gveili,
mat eða annað suður á flugvö-U,
vorum að sniglast í kringum fflug
vélamar, fá að sitja í þegar tæki
færi gafst, smíða flugmodel,
þvælast í svifflugbraggamum, síð
ar ferðir upp á Sandskeið í svif-
flugleiðangra, þar sem Ómar
náði mjö-g góðum árangr i, eða
bara að sitja og spjalla um fram
tíðina, sem var þó alltaf mörkuð
og áikveðin hjá honum, flugið
átti frá fyrstu árum hug hans all
ani. Allar þessar mininingar frá
þessum æskuárum gera mann
þakklátan, fyrir að hafa átt
þess kost að alast upp með slik
um dreng og vini, sem Ómar var.
Það var alltaf gott að koma í
Tómasarhaga til þeirra glaðværu
sæmdar- og dugnaðarhj óna, Ásu
og Tóm-asar og þeirra stóra og
samhenta barnahóps, hvort sem
maður kom sem strákur að fá
r ú gb rau ðssmeið með sykri, sem
var í miklu uppáhaldi hjá okkur
Ómari, eða síðar. Tómas féll frá
á bezta aldri eftir að hafa með
þrautseigju og dugn-aði byggt
fjöisikyldu sinni gott heimili og
komið henni yfir erfiðasta hjall
ann. Nú hin síðari ár hefur Ómar
unnið af dugnaði við að byggja
við og endurbæta Tómasarhaga,
þar sem hann var að gera sér,
móður sinni, hinni ungu eigin-
konu og bömunura sínum þrem
framtíðarbeimilL
Ómar fellur frá í flugi með
vistir til nauðstaddra, hann flaug
lifea mikið í hjálparfluginu í
Biafra í frílímum frá sínu aðal-
starfL í æsku stóð Ómar alltaf
með litilmagnanum og var ó-
hræddur að taka upp hanzkann
fyrir þann sem honum þótti ó-
•rétti beittur, þó oft væri kannski
við ofurefii að etja, þá kostaði
það aðeins skrámur og mar. Nú
kostaði það lif hans.
Síðast er við hittumst við út-
för Bjarna Jenssonar, flugstjóra
og á eftir sama dag í kaffi á
Hótel Borg mieð mæðrum okkar,
var það faistmælum bundið að
hittast nú í vetur, þegar um
hægðist í fluginu hjá þér, láta
börn okkar og konur kyninast bet
ur og rifja upp með þeim okkar
gömlu dag-a. Það stefnumát okk
ar verður að bíða að sirmi.
Nú er sorg í Tómasarhaga, sem
engin fánýt orð frá mér fá lækn
að, en ég vona að sjóður hinn-a
björtu minninga um élskulegam
og góðan eiginmann, son, föður
og bróður megi í framtíðinni
verða y-kkur öllum nokkur lfitn.
Guð blessi ykkur öll.
Aðstandendum þeirra sem fór
ust með Ómari votta ég og fjöl
skyld-a mín okkar i-nnilegustu
hluttekni-n-gu.
Óli Jón Ólason.
1 dag er Ómar kvaddur. Þar
gengur fyrir ættemisstapa einn
sá efnilegasti af Isiandssonum,
sem gert hafði flugið að sínu
ævistarfL
Kallið kom fyrr en nokkum
grunaði, er þið Biggi, Stebbi og
Paul hélduð í þá ferð, sem varð
sú lengsta. Þegar við lítum um
öxl er svo óteljandi margs að
minnast.
Við þökkum þér Ómar allt of
stutta samfylgd, og vottum þín
um náinustu okkar dýpstu sam-
úð.
Halli, Lolli.
Þótt þú liangföruM iegðir, sér-
hvert 1-aud u-ndi-r fót
bera hugur og hjarta, samt þí-na
heimalands m-ót.
Stephain G. Stephamisson.
Stuftt kyiwii af mikium ein-
stakling ráða ekki minm’ingu
hams. Henná ræður maðurkun sjálf
ur. Okfkar hópur er ungur og
Ómar vair eiinn þeirra, sem síð-
ast tengdist félaginu. Saimt
stendur haim Ijósiifaindi fynir
huigskotssj ónum nú, þegar æðri
Framhald á bls. 23.