Morgunblaðið - 25.05.1974, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. MAI 1974
31
Lúther Jónsson
bóndi frá Bergsholti
Þridjudaginn 7. þ.m. var borinn
til hinztu hvíldar Lúthor Jönsson
bóndi frá Borgsholti í Staðarsveit,
rúmlega áttatíu og tveggja ára aö
aldri. Hann og þau hjónin hafa
dvalið hér í Reykjavík síðastliðin
17 árog biíið að Grenimel 20.
Með Lúther heitnum er horfinn
af sjönarsviðinu vænn maður,
grandvar til orða og verka, mað-
ur, sem ekki mátti vamm sitt vita
í neinu, enda vel látinn af öllum,
semtil hans þekktu.
Það er nú svo, að höfundur lífs-
ins lætur okkur fæðasl f þennan
heim og þar um, ráðuin við engu
sjálfir. Okkur finnst því eðlilegast
að álíta, að hann, sem lífið gaf,
hafi nokkurn tilgang með þvi að
láta okkur fæðast í þennan heim,
alveg sérstaklega þann tilgang, að
við lifum lífinu, þaðsem kallað er
vel, reynum að ástunda dyggðir
og góðvild meðal samferðar-
ntannanna á lífsgöngu okkar hér f
þessari jarðvist (%' mynum aðláta
tvö blóm vaxa þar, sem eitt var
áður, — og þannig var líf þessa
sómamanns. Hann var fyrst og
fremst böndi, sem lét tvö grasstrá
vaxa þar, sem eitt varáður. Þann-
ig skildi hann við jörð sfna, að
hann græddi þar upp og bætti
eftir því sem geta og efni stöðu
til. Það er gott að hverfa héðan,
og hafa skilið betur við þann reit,
sem okkur var falinn til umönn-
unar, heldur en við tókum við
honum.
Liilher Jónsson var fæddur að
Valshamri á Skógarströnd hinn
22. september 1892, sonur hjón-
anna Jöns Jónssonar hreppstjóra
og Kristínar Daníelsdóttur. Hann
Mér finnst, að þetta nágrenni
hafi haldist ævarandi siðan, þótt
ég flyttist stutta bæjarleið og
systurnar til Reykjavíkur, slík var
samheldni fjölsk.vldunnar.
Ég minnist margra ánægju-
stunda á heimili þeirra Helga og
Maríu, þar stóðu ævinlega allar
dyr opnar fyrir okkur skyldmenni
og venslafólk að austan.
María heitin hafði þann háttinn
á þegar góðborgarar Reykjavíkur
flugu suður til Miðjarðarhafs-
stranda, að hún tók sig upp með
börnin og fór austur yfir Fjall og
dvaldi þar löngum sumarlangt hjá
móður sinni og bróður, og tók sér
gjarnan hrífu í hönd eða fór í
mjaltaföt og börnin nutu sumar-
dvalarinnar í sveitinni, slík var
María, hún slitnaði aldrei úr
tengslum við sinn uppruna,
,,sveitina“.
Helgi minn, ég veit, að það er
þungur harmur kveðinn að þér
við missi eiginkonu og móður, því
að hjónaband ykkar var ákaflega
farsælt og byggðist á ást ög gagn-
kvæmu trúnaðartrausti.
En ég veit, að þú ert æðrulaus
og úrræðagóður og ég vænti þess,
að þér leggist líkn í þraut.
Eg vil að lokum enda þessi
fátæklegu kveðjuorð með þakk-
læti fjölskyldu minnar til hinnar
iátnu fyrir alla vináttu og hjáip
við mitt heimili fyrr og siðar.
Einnig kveðja frá systkinum mín-
um.
Blessuð sé minning hinnar
látnu sömakonu.
Guðmundur Iljartarson.
ólst upp i föðurgarði við almenna
sveitavinnu svo sem þá var tftt,
þar til hann kvæntist hinni glæsi-
legu konu sinni Kristínu
Theodóru Pétursdóttur frá Árn-
húsum á Skógarströnd. Fyrstu
áián bjuggu þau heima að Vals-
hamri, en fluttust sfðan að Kletta-
koti í söntu sveit og bjuggu þar i
tvö ár. Siðan bjuggu þau að
Dröngum í eitt ár, en keyptu þá
jörðina Bergsholt í Staðarsveit og
bjuggu þar síðan í 36 ár.
Þeim varð 8 barna auðið — eitt
lézt í frumbernsku — en 7 lifa
eftir, öll uppkomin og hin mann-
vænlegustu, þau eru þessi: Jón
bóndi að Brautarholti (úr Bergs-
holtslandi), Svava ekkja eftir
Ágúst Bjarnason frá Hraunsmúla,
en hann lézt hinn 14/3 sl. og því
skammt milli högga í ættinni,
Kristfn Ásthildur, sem er heima
og hefir verið stoð og stytta
foreldra sinna i hvívetna meö
snilld og prýði, Guörún Fjöla hús-
freyja að Bláfeldi, Petrea Jófríð-
ur ekkja eftir Þór Tr.vggvason,
Oli Berghoit bifreiðarstjóri og
Pétur Bergholt búsgagnaarkitekt.
Allt er þetta vel gefiö fólk, og
má segja, að þau hjonin hali halt
barnalán, enda hvers konar mglu-
semi verið þar á þeirra heimili.
Sonur Ástu, Snorri Hlíðberg
Kjartansson, hefir alizt þar upp
að öllu leyti og notiö hins bezta
uppeldis — og þakkar hann það
innilega — enda má með nokkr-
um rétti segja, að Lúther hafi
veriö bæði afi hans og faðir.
Lúlher heitinn var liinn mesti
þrifnaðarmaður i búi og fór vel
meö, bæði skepnur sinar og fóður,
enda var kona hans, frú
Kristfn; búkona hin bezta og
hallaöist þar ekki á. En hún var
lika övenju velvirk í höndum og
stundaöi alls konar saumaskap og
aðrar hannyrðir.
Þau Lúther og Kristín voru nær
60 ár í hjönabandi — vantaöi
aðeins nokkrar vikur á að þau
gætu haldiö demantsbrúðkaup.
Allt þeirra hjónaband hafði verið
bæði farsælt og friðsælt og sam-
komulag innan fjölskyldunnar
allrar ineð eindæm unt gott.
Bergsholt liggur í þjóðbraut og
þvi mjög gestkvæmt og öllum
veitt — kannski stundum betur
og meira en efni leyfðu, og eru
áreiðanlega margir, sem minnast
þess.
Þau hjónin urðu f.vrir stórum
áföllum, þar sem bærinn brann
tvisvar sinnum, og urðu þau þar
fyrir miklum skaða. En þar kom
fram seigla hins fslenzka bænda-
fólks — byrja bara aftur, ekkert
brambolt — engin læti — bara
byrja aftur að reisa og b.vggja á
ný.
Að lokum hlotnuöust þeim
hjónurn róleg elliár. Lúther vann
hjá Reykjavíkurborg, en fyrir
nokkrum árum varð hann fyrir
vélknúnu farartæki, og varð það
svo mikið slys, að hann gekk
aldrei heill ú I skógar efúr það, en
aldrei heyrðist hann mæla æðru-
orð eða ámæli i sambandi við það.
Og nú leggur hann upp i ferð-
ina miklu. Eiginkona hans og
börn, ættingjar og vinirharma lát
hans, en blessa jafnframt
minningu hins lálna sómamanns.
% árna honum fararheilla og
er þess fullviss, að hann á góöa
heimvon vísa. Sveinn Þórðarson.
Æ-
Olafía Ragna Magnús-
dóttir
Fædd í Viðey 1. október 1916.
Dáin f Reykjavík 18. janúar
1974.
Aðeins örfá kveðjuorð vil ég
senda vegna andláts Rögnu
Magnúsdóttur, sem lézt á Landa-
kotsspítala í Reykjavík, 57 ára
gömul, eftir stutta en stranga
legu.
Ragna er mér minnisstæð, frá
því að ég var smástrákur, af
mannamótum hjá foreldrum mín-
um og föðurfólki, enda var hún
gift föðurbróður mínum.
Hún var hávaxin og glæsileg
kona, sem vegna mannkosta sinna
var hvers manns hugljúfi. Kynni
mín af Rögnu voru þau, að hún
hafði ekki mikinn áhuga að ræða
um sjálfa sig, heldur lét sig varða
hagi annarra miklu fremur. Eg
hygg, að hafi hún tekið að sér
verk að vinna, eða greiða að gera,
hafi hún gert það af samvizku-
semi og einlægni, því slikt var
eðli hennar. Hún var dæmigerð
um heilbrigði og lifsgleði, svo það
er sannarlega ekki að undra, þó
að maður hrökkvi stundum við
dánartilkynningar, sem minna
mann á banvæna sjúkdóma og
fallvaltleika.
Ragna fæddist í Viðey 1. okt.
1916, en þar bjuggu foreldrar
hennar um tíma. Móðir hennar,
Jónina Guðmundsdóttir, ættuð
frá Saurbæ í Flóa, nú háöldruð
hér í borg, og maður hennar,
Magnús Jónsson frá Görðum í
Grindavik, en hann lézt í
„spönsku veikinni" 1918, frá
konu og sjö börnum. Eftir lát
heimilisföðurins var Ragna tekin
til fósturs af þeim sæmdarhjón-
um Guðnýju Guðmundsdóttur og
Benedikt Eyvindssyni.
Mann sinn missti Guðný fljót-
lega, og kom það þá í hennar hlut
að annast fósturdótturina, og
verður ekki annað sagt, en þar
hafi vel tekizt til, því öllum, sem
þekktu Rögnu og hennar góðu
eiginleika, dylst ekki, að þar hef-
ur góðra áhrifa gætt frá uppeld-
inu. Ragna var mjög vinnusöm,
féll aldrei verk úr hendi og ber
þess bezt vott sú fallega handa-
vinna, sem prýðir heimili hennar
að Laugateig 16. Með þeim fóstur-
mæðgum var mjög kært alla tíð,
en Guðný dvelur nú á Dvalar-
heimili aldrarða við Norðurbrún i
Reykjavík.
Ragna giftist 9. júlí 1938 Ara
Agnarssyni, bifreiðastjóra í
Reykjavík. Ari er af húnvetsnku
bergi brotinn, fæddur á Fremsta-
gili i Langadal, en þar bjuggu
foreldrar hans, þau hjónin Guð-
rún Sigurðardóttir og Agnar
Bragi Guðmundsson. Ari eryngst-
ur þeirra Fremstagilssystkina, en
þau voru átta, er til aldurs kom-
ust.
Ragna og Ari bjuggu allan sinn
búskap í Reykjavík, og siðustu
tuttugu árin i íbúð sinni á Lauga-
teig 16. Þau eignuðust þrjá syní:
Benedikt, f. í Reykjavík 26. nóv.
1939, búsettur I Reykjavík,
Sverrir, f. í Reykjavik 13. febr.
1946, búsettur i Svíþjóð, og Rún-
ar, f. i Reykjavík 26. jan. 1947,
búsettur I Reykjavik.
Blessuð sé minning hennar. g.
Sigríður Guðmunds-
dóttir frá Kverngrjóti
Hún var fædd 21. september
árið 1889, og var dóttir hjónanna
Maríu Jónsdóttur og Guðmundar
Einarssonar, sem þá bjuggu að
Einfætingsgili í Bitru í Stranda-
sýslu.
Sigriður óx og þroskaðist með
foreldrum sinum þar til hún var
sextán ára, en þá varð hún fyrir
þvi áfalli að fá lömunarveikina og
var eftir það máttvana í fótum. Þá
voru ekki til hjólastólar, en hún
sigldi seinna til Kaupmanna-
hafnar og fékk smíðaðar umbúðir
um fæturna með áföstum skóm,
sem gerðu henni kleyft að hreyfa
sig.
Það er hægt að hugsa sér hvílikt
áfall það er 16 ára stúlku, að vera
kippt úr leik, þegar lifið er rétt að
byrja og bíður fullt af fyrirheit-
um, en þar vann Sigríður sína
stærstu sigra. Hún sigraði vissu-
lega í lífi sínu og eftirlét okkur
þann arf, sem aldrei gleymist.
Hún var hámenntuð kona í orðs-
ins fyllstu merkingu, þó ekki
kæmi til skólalærdómur, þá auð-
gaði hún anda sinn með lestri
góðra bóka. Fólk sóttist eftir
návist við hana, þvi að þangað
sóttu allir góð áhrif, frá henni
streymdi geislablík, sem þeir, er í
návist hennar voru, urðu snortnir
af. Hún var stórbrotinn persónu-
leiki, sem var oftast gefandinn en
viðmælendui hennar þiggjendur.
Hún var mikil trúkona og sterk í
sinni trú.
Lengst ævi sinnar dvaldi Sigríð-
ur með systur sinni Guðbjörgu og
manni hennar Jöni Márkússyni
að Kverngrjóti í Saurbæ í Dölum
vestur. Sá staður var henni einkar
kær, enda fór svo vel á með þeim
systrum, að kalla mátti ástríki.
Síðustu árin dvaldi hún á
Hrafnistu og lézt þar hinn 17 f.m.
Á Hrafnistu naut hún góðrar um-
önnunar og hlýlegs viðmóts. Þökk
sé öllum þeim, sem hlynntu að
henni, og gerðu henni daginn
styttri með heimsóknum.
Elsku frænka mín, þegar ég nú
kveð þig, fer ekki hjá þvi að
margt komi í hugann. Fyrst þegar
ég, smástelpa, var að snúast fyrir
þig og þegar hlé var á störfum, en
oft var mikið að gera á sv.eita-
heimili og ekki lást þú á liði þínu,
þá settist ég hjá þér og þú sagðir
mér sögur. Stundum voru það
framhaldssögur, svo að ég beið
með spenningi eftir framhaldi.
Þegar ég minnist þessa tima,
finnst mér ég hefa verið í skóla
hjá þér, þar sem aðalfögin voru
háttprýði og göfuglyndi, einmitt
það, sem þú áttir gnægð af, og
miðlaðir samferðamönnum þín-
um.
Að koma i heimsóknir til þín að
Kverngrjóti og sitja á eldhús-
bekknum hjá þér og spjalla við
þig, það eru stundir, sem ég
geymi, en gleymi aldrei. Þess
vegna fannst mér ekkerrt eðli-
legra, þegar ég eignaðist telpu, en
að hún bæri þitt nafn. Þú varst
fyrirmynd alls þess bezta, sem ég
vildi tileinka mér.
Ég veit, að þú áttir góða heim-
von, því segi ég: „Friður Guðs,
sem er æðri öllum skilningi, varð-
veiti þig og blessi.
Þín Brandís.
Ingunn Ingvars-
dóttir — Kveðja
Þegar mannlegur máttur orkar
ekki lengur að lækna eða iina
þjáningar. verður engill dauðans
velkominn gestur. Ekki sízt þegar
sá. sem hann sækir heiin, hefur til
að bera óbilandi traust á forsjón
Guðs, og lítur á lifið á jörðu hér
sem forskóla á langri þroskabraut
eilifs lífs.
Þessa eiginleika átti Ingunn
Ingvarsdóttir i rikum mæli. Við-
mót hennar einkenndist af hjarta-
hlýju og kímni. og erfiðleikana.
sem óumflýjanlega verða á vegi
okkar allra á lífsleiðinni. sigraði
hún með bjartsýni og jákvæðri
afstöðu sinni til lifsins.
1 gær. föstudag, var henni fylgt
síðasta spölinn. og þar kvaddi
hana maður hennar, Magnús
Bergsteinsson, sem var henni góð-
ur og trýggur lífsförunautur.
Hann sér á eftir góðum félaga, en
þau áttu lík lífsviðhorf og áhuga-
mál. Þau höfðu yndi af ferðalög-
um og áttu góðar minningar um
fjölmargar glaðværar samveru-
stundir. Þegar tóm gafst til frá
dagsins önn, dvöldu þau oft i
sumarhúsi sínu. sem þau reistu af
d.ugnaði og áhuga á f.vrstu
búskaparárum sínum i hrjóstrugu
landi. sem með árunum hefur
bre.vtzt í gröðursælan og fagran
stað. Þangað lá oft leið barna
þeirra, barnabarna og kunningja
á goðviðrisdögum.
Þegar börnin hennar 6 höfðu
slitið barnsskónum. vann Ingunn
utan heimiiisins í mörg ár. eða
þar til starfsþrekið brast. Hún var
vinsæl rneðal vinnufélaga sinna
og fylgja henni velfarnaðaróskir
þeirrayfir móðuna miklu.
Nú kveður Ingunni öldruð móð-
ir. sem sér á eftir þriðja barni
sínu — öðru á þessu ári. Henni
fýlgja kveðjur fjögurra systkina
hennar. Jóiis. Guðmundar og
Baldurs. en hann hafði vænzt
þess að hitta svstur sína innan
fárra daga eftir áralanga fjarveru
frá ættlandinu. og frá systur. Ás-
laugu. sem búsett er i Banda-
rikjunum.
Börnin hennar. tengdabörn og
barnabörn flvtja henni hjartans
kveðjur og þakklæti með þessum
orðum:
„Hvil þig. möðir. hvíl þig.
þú varst þreytt:
þinni hvíld ei raskar
framar neitt.
A þína gröf um mörg ókomin ár,
ötal munu falla þakkartár '
J.M.Bj.
A.H.