Morgunblaðið - 29.09.1974, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. SEPTEMBER 1974
45
Jöhanna 's j
Kristjönsdöttir
Þýddi ,
Evelyn
Anthony:
LAUNMORÐINGINN
9
Hvað í fjáranum er kvenmaður
að gera með að vera flæktur f
þetta mál? húgsaði hann. Hvers
konar verkefni átti hún að inna af
hendi. Hann braut ákaft heilann
um þetta og hann var ekki alls
kostar sáttur við þessa framvindu
mála. Hann var ekki sáttur við, að
málin voru skipulögð á annan
hátt en hann hafði búizt við og
óskað eftir að þau væru. Það var
eitthvað athugavert við þetta allt
... eitthvað grunsamlegt, sem
hann ekki fékk skilið. Og nú
höfðu þeir sigað á hann kven-
manni til að kóróna allt saman.
— Ef umferðin er svona mikil
alla leiðina, sagði hann allt í einu
— er hætt við, að við missum af
vélinni.
Hann fann, að hún var að horfa
á hann og hann leit við.
Sem snöggvast var eins og hún
ætlaði að spyrja einhvers, en
hann kinkaði kolli í áttina til bíl-
stjórans. Allir leigubílstjórar hér
voru Líbanir og þeir hlustuðu af
lífs- og sálarkröftum og óskiptri
forvitni á öll samtöl farþega
sinna.
Hún skildi hann og hallaði sér
aftur í sætinu og sagði ekkert.
Þau brunuðu til flugvallarins og
voru komin þangað eftir tuttugu
og fimm mínútur. Hann horfði út
um gluggann og reykti. Stundum
gaut Elisabeth á hann augunum,
þegar hún var viss um, að hann
væri niðursokkinn í að horfa út.
Hann var mjög rólegur og virtist
ekki hreyfa sig að óþörfu. Hún
reyndi að gizka á aldur hans. Ein-
hvers staðar á milli þrítugs og
fertugs. Um þjóðerni hans gat
hún ekkert sagt. Kannski var
hann Frakki, þó var hún engan
veginn viss í sinni sök.
Velvakandi svarar I síma 10-100
kl. 1 0.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Um f járrekstur á
þjóðvegum
Sr. Stefán Eggertsson á Þing-
eyri hafði samband við Velvak-
anda og vakti athygli á máli, sem
jafnan kemur upp á þessum árs-
tíma. Hann benti á, að í 64. grein
umferðarlaganna stæði eftirfar-
andi um fjárrekstur á vegum:
„Óheimilt er að reka hópa búfjár
á vegum í þéttbýli, nema sérstakt
Ieyfi lögreglustjóra komi til.
Utan þéttbýlis má reka slíka
hópa eftir vegum, en fylgja skulu
nægilega margir gæzlumenn og ef
vænta má ökutækja um veginn,
skal einn gæzlumaður ætíð fara
fyrir hópnum. Búfénu skal vikið
fljótt og greiðlega út af veginum,
þegar þess er þörf vegna annarrar
umferðar."
Sagði sr. Stefán, að þarna stæði
skýrt og skorinort, að búfé skyldi
víkja fyrir annarri umferð. Þó
sýndu sumir sýslumenn þá
ósvinni af sér að auglýsa lokun á
vegum frá fjárréttum ákveðna
daga. Hann sagðist vilja taka
Hann fann augnaráð hennar
hvíla á sér og sneri sér að henni.
Það flögraði að henni, að það
gæti ekki verið, að þessi maður
brosti oft, kannski kunni hann
ekki einu sinni að brosa, hugsaði
hún með sér.
— Við erum alveg að verða
komin, sagði hann. Hann hugsaði
með sér, að það væri óþægilegt
hvernig hún horfði á sig og liti
síðan undan, eins og í hálfgerðri
blygðan. Það kom honum i illt
skap og gerði hann argan og
henni f jandsamlegan.
Hann vissi ekki einu sinni,
hvert förinni var heitið fyrr en
hann opnaði umslagið á flugvell-
inum. Hann vissi ekkert hvað f
vændum var og hann hefði getað
svarið, að þessi ráðvillta, unga
stúlka, sem einhverra hluta vegna
átti að vera fylgdarmaður hans,
hafði ekki hugmynd um nokkurn
skapaðan hlut. Þetta gerði málið f
senn fáránlegt og hættulegt.
Hann reyndi að átta sig á henni,
en gat ekki komizt að neinni
niðurstöðu. Minkakápan virtist
ósvikin. Því meira sem hann
hugsaði um þetta því ringlaðri
varð hann. Þau stigu út úr bflnum
og þegar burðarkarlarnir höfðu
tekið farangur þeirra sagði Elisa-
beth:
— Ég vona þú sért með farmið-
ann þinn?
— Ég á að vitja hans inni, sagði
Keller. — Ert þú með þinn.
— Já, í veskinu mínu.
— Þá skalt þú bara fara inn. Ég
hitti þig í salnum.
Afgreiðslumaðurinn hjá
American Express lét hann hafa
umslagið og hann skrifaði undir
D. Nahum. Nahum var líbanskt
nafn, eitthvað álíka algengt og
Smith í Bandarfkjunum. Hann
reif upp umslagið og sá grænt
vegabref með bandaríska ernin-
um á. Hann opnaði það og leit á
nafn sitt. Andrew James Teller.
Þrjátíu og átta ár. Hæð: 1,87.
fram, að ekki væri hann að vekja
máls á þessu vegna þess, að þetta
hefði gerzt vestra hjá þeim, en
hann hefði heyrt slfkar auglýsing-
aj annars staðar að af landinu.
tJndir orð sr. Stefans þykir Vel-
vakanda sjálfsagt að taka. Hér er
um megtureglu að ræða og spyrja
mætti hvaðavald sýslumenn telja
sig hafa til að lýsa vegina í bann
fyrir öðrum en sauðkindinni,
ákveðna daga á ári.
Vitað er, að það eru eigendur
ökutækjanna, sem kosta vegina,
en ekki sauðfjárbændur nema að
litlum hluta. Meðal annars vegua
þess, að þeir hafa fram að þessu
fengið eftirgefinn þungaskatt og
auk þess eru flestir á dfsilbílum.
Sr. Stefán sagði einnig, að það
væri auk þess nokkuð opinbert
leyndarmál, að sauðfjárbúskapur
væri baggi á skattgreiðendum.
Vel mætti hugsa sér, að hægt væri
að leggja góðan vegarkafla fyrir
þær 900 milljónir króna, sem fara
í útflutningsbætur á kindakjöti,
sem við borgum grönnum okkar
til að borða lík af fjalladrottning-
unni.
% Eru börn
réttindalaus?
„Móðir“ hringdi til Velvakanda
og sagði frá því, að daginn áður
Skolleitt hár, augnalitur blár.
Engin séreinkenni. Þar skjátlað-
ist þeim, hugsaði hann. Hann
hafði ljót ör vfða á líkamanum,
sem hann hafði fengið i Indókína.
Teller. Klókindalega gert. Það var
nægilega lfkt hans eigin nafni til
að hann myndi ósjálfrátt svara
því. Hver svo sem maðurinn í
Mercedesbílnum hafði verið, þá
var augljóst, að hann kunni ýmis-
legt til verka. Þarna voru tíu
hundrað dollara seðlar og farmiði
hans. Áfangastaður New York. Og
hann hafði haldið, að verkefnið
væri einhvers staðar í grennd-
inni. Keller stakk vegabréfinu og
peningunum í veskið sitt. Hann
hafði verið óttalegur fáráðlingur
að láta sér detta í hug, að þegar
greitt væri svona géysihátt fé og f
dollurum, að verkefnið væri á
heimaslóðum. En við þessu var
kannski ekkert að segja. Hann
afhenti farmiða sinn og gekk inn í
brottfararsalinn. Stúlkan var þar
fyrir og las blað. Hann gekk fram-
hjá henni og að barnum og pant-
aði sér tvöfaldan viskí. Hann varð
þess var, að hún var komin til
hans og sagði:
— Ég ætla að fá mér líka. Ég er
alltaf svo flughrædd. Get ég feng-
ið viski og sóda.
Keller lagði peningana á borðið.
— Þú verður að hvolfa þessu i
þig. Við verðum kölluð út fljót-
lega.
— Þetta er allt f lagi, sagði
stúlkan og brosti nú í fyrsta
skipti. — Þetta er ekki eins og á
stóru flugvöllunum. Hér getur
maður lokið við drykkinn sinn og
síðan farið um borð.
— Þú virðist kunnug í Líbanon,
sagði Keller.
— Nei, en ég hef farið víða og
þekki orðið flugstöðvar á ýmsum
stöðum. Mér finnst Beirut
skemmtileg borg og flugstöðin er
ágæt. Og mér líkar vel við fólkið.
— Já, samsinnti hann og lauk
við drykkinn. — Að minnsta kosti
hefði verið stolið hjóli frá syni
hennar. I þvf sambandi vildi hún
benda á, að aðstoð lögreglunnar f
slíkum tilvikum væri mjög af
skornum skammti og svo virtist
sem börn gætu hvergi leitað rétt-
ar síns ef þau yrðu fyrir slíku.
Hún sagði, að fyrir utan þau
leiðindi, sem þetta hefði í för með
sér, væri þetta ekki litill skaði
fyrir börnin. Sonur sinn hefði
safnað lengi fyrir hjólinu og sfðan
verið að útvega sér ýmsa hluti á
það, eins og spegil, hraðamæli
o.fl. og hefði verið mjög annt um
gripinn. Rannsóknarlögreglan
veitti „móður" þau svör, að þeir
væru vakandi og sofandi að að-
stoða borgarana, en hún sagði, að
svo virtist sem börn teldust ekki í
þeim hópi, ef dæma mætti eftir
undirtektum, sem hún hafði feng-
ið við umkvörtun sinni. Drengur-
inn hafði verið í júdótima við
Ármúla, þegar hjólinu var stolið.
Velvakandi villleyfasérað bæta
við, að hann furðar sig á því, að
foreldrar þeirra barna, sem
leggja sig niður við að stela hjól-
um, skuli ekki verða vör við, og
bregðast við á réttan hátt ef börn
þeirra eru allt í einu komin með
reiðhjól heim til sfn. í sumum
tilvikum kann að vera, að börnin
fari ekki með stolnu hjólin heim
til sín, en óhjákvæmilegt er, að
meðan þú átt peninga. Flesta má I
kaupa.
— Og ert þú þar með talinn?
Hún hafði ekki ætlað að segja
þetta, en fyrirlitning hans virtist
að henni beint persónulega. Hann
ýtti glasinu framar á borðið og gaf
þjóninum bendingu um að fylla
það að nýju.
— Vitaskuld. Þér ætti að vera
bezt kunnugt um það.
— Ég veit hvorki eitt né neitt
um þig, svaraði Elisabeth.
— Ég veit aðeins, að við eigum
að verða samferða til New York.
— Og færðu ekki krónu fyrir
það? Hann sneri sér að henni.
Honum var farið að hitna innan
um sig af vískfinu. Hann sá, að
reiðiroði hafði færzt yfir andlit
hennaroghonum var skemmt yfir
því. Hún var ekki vön svona
óheflaðri framkomu, hún hafði
aldrei hitt menn af hans sauða-
húsi áður.
— Ég fæ ekki annað en ánægj-
una af félagsskapnum við þig,
svaraði hún kuldalega.
— Ekki myndi ég nú gera mér
háar vonir um hana, sagði hann
hranalega. — Og alténd fæ ég vel
borgað. Annan viskf!
— Við eigum langt ferðalag fyr-
ir höndum, sagði Elisabeth ró-
lega. — Mér þætti viðkunnan-
legra ef þú drykkir þig ekki út úr
fullan.
Keller varð að viðurkenna að
hún virtist kjörkuð. En mynd
Souha birtist stöðugt fyrir hug-
skotssjónum hans, hann sá stóru
augun hennar fyrir sér, full af
tárum og djúpri sorg. Hann lang-
aði mest til að taka þessa rfku,
amerfsku dekurdrós og gefa
henni utanundir.
— Ég verð aldrei fullur, kæra
fröken. Ég er ekki eins og Kan-
arnir. Jæja, þarna kemur fyrsta
kallið. Ljúktu úr glasinu þínu og
komdu! Hann tók um handlegg
hennar og henni fannst sem hún
væri í skrúfstykki.
foreldrarnir taki eftir þvf ef hjól
hefur skyndilega bætzt í eign
barnanna.
% Hvar er
vinningurinn?
Sig. Magnússon, Hafnarfirði
skrifar: \
„Velvakandi góður.
Ég bið yður vinsamlegast að
birta eftirfarandi í yðar ágætu
dálkum: I sumar var haldin sýn-
ing í Laugardalshöllinni, sem
kunnugt er. Þróunarsýningin
minnir mig, að hún hafi verið
kölluð.
Meðal annars góðs, sem þar var
á boðstólum, var happdrætti, og
þar sem ég er haldinn óseðjandi
happdrættisástríðu, eins og flestir
Islendingar keypti ég að
sjálfsögðu miða, þegar ég heim-
sótti sýninguna í ágúst sl.
En nú bregður svo við, að þótt
ég hafi leitað f flestum dagblöð-
um borgarinnar hef ég hvergi get-
að fundið lista yfir vinningsnúm-
erin. Minnist ég þess, að kvörtun
um þetta hefur komið fram áður f
dagblöðum. Nú eru það eindregin
tilmæli mfn, að þeir, sem hlut
eiga að máli, láti birta vinnings-
númerin, eða ef þau hafa þegar
verið birt, upplýsi hvar og hve-
nær sú birting fór fram.“
Skipstjóri land er
framundan.
Hann heimtar tunnuna
kallinn segist þurfa að
safna vatni eins og
heima í Eyjum í gamla
daga.
Hver fja . ... er þetta
peningar og peningar,
fólk hugsar ekki um
annað en peninga.
Blessaður leitaðu líka í
hinni töskunni.
S\GGA V/C5GA £ *Í/LVE^AW