Morgunblaðið - 24.10.1975, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 24. OKTÖBER 1975
Gullfuglinn
hvar bræður hans væru niður komnir.
„Og farirðu þar inn, þá losnarðu þaðan
heldur ekki aftur,“ bætti hann við.
Konungssonur lofaði refnum að fara
ekki inn í gistihúsið, hann gaf honum
meira að segja hendina upp á það, og svo
skildu þeir. En þegar konungssonur kom
að gistihúsinu og heyrði allan glauminn
og gleðina þar, þá fannst honum hann
endilega mega til með að fara inn, og þar
hitti hann bræðurna sína báða og þegar
þeir fóru að tala saman og skemmta sér,
þá fór það svo að hann gleymdi bæði
refnum og gullfuglinum, ferðinni og
föður sínum. — En er hann hafði dvalið
þar um hríð, kom refurinn. Hann hafði
þá vogað sér inn í bæinn þrátt fyrir allt.
Hann stakk hausnum inn um dyra-
gættina og glápti á konungsson og sagði,
að nú yrðu þeir að halda af stað. Þá kom
konungsson til sjálfs sín aftur og þeir
lögðu af stað.
Þegar þeir höfðu lengi ferðast, sáu þeir
stórt fjall langt í burtu. Þá sagði
refurinn: „Þrjú hundruð mílum fyrir
handan þetta fjall er gyllt linditré með
Hvaða furðu-handrit er þetta — Er þetta
arabfska?
V__________________________________________/
gullblöðum á og í þessu tré situr fuglinn,
sem þú ert að leita að.“
Þangað fóru þeir svo saman. Þegar
konungssonur átti að fara og taka
fuglinn, lét refurinn hann hafa nokkrar
mislitar fjaðrir. Þær átti hann að hafa i
hendinni og veifa þeim. Þá myndi
fuglinn verða forvitinn og koma
fljúgandi niður úr trénu. En refurinn
sagði, að konungssonur mætti ekki
snerta tréð, því það ætti ógurlegur risi,
og þótt konungssonur gerði ekki meira
en koma við hinn minnsta kyist þá yrði
risinn var við það og kæmi og væri þá úti
um konungsson, sagði refurinn.
Nei, konungssonur sagðist ekki skyldi
snerta tréð, en þegar hann var búinn að
ná fuglinum, fannst honum endilega að
hann þyrfti að eiga einn kvist af þessu
fallega tré, sem glitraði á. Svo tók hann
einn lítinn kvist, bara ósköp lítinn. En
um leið kom risinn þjótandi.
„Hver er að stela linditrénu mínu og
gullfuglinum mínum,“ gargaði
tröllkarlinn og var svo reiður, að það
rauk upp úr hausnum á honum og gneist-
aði af honum i allar áttir.
„Þjófar halda að allir steli,“ sagði
konungssonur, „en það verða ekki aðrir
hengdir en þeir, sem ekki stela rétt.“
Risinn sagði að það kæmi sér ekki við og
ætlaði að ráðast á hann, en konungssonur
bað hann að þyrma lífi sínu.
„Ef þú getur náð aftur hestinum, sem
hann nágranni minn tók frá mér, þá skal
ég þyrma þér,“ sagði risinn.
„Hvar ætli hann sé niður kominn?“
spurði konungssonur.
„Æ, hann er núna þrjú hundruð mílum
fyrir handan stóra fjallið þarna, sem
blánar út við sjóndeildarhringinn,“ sagði
tröllkarlinn.
Konungssonur lofaði, að hann skyldi
gera það sem hann gæti í þessu. En þegar
hann kom til refsins, var rebbi ekki sem
blíðastur.
„Nú hefirðu farið illa að ráði þínu,“
sagði refurinn, hefðirðu farið að mínum
ráðum, værum við nú komnir á leið heim
aftur,“ sagði hann.
En nú urðu þeir aftur að leggja af stað,
fyrst um lífið var að tefla og konungs-
sonur hafði lofað því. Ferðin var löng og
erfið, en loksins komu þeir þó á
ákvörðunarstaðinn. En þegar konungs-
— Herra tninn, þú hefur
bjargað lffi mfnu. Hvernig get
ég sýnt þér þakklæti mitt f
verki?
— Gifzt tengdamóður minni
og flutzt til Ástralfu.
Pilsudski marskálkur, sem um
tfma var einræðisherra f Pól-
landi, var mjög hrifinn af
norska sendiherranum Sam
Gyde. Ýmsar ástæður lágu til
þess, en eina þeirra skýrði
Pilsudski á eftirfarandi hátt:
— Gyde er einn af þeim fáu
útlendingum, sem ég hefi
kynnzt, sem aldrei hefur reynt
að kenna mér, hvernig ég á að
stjórna Póllandi.
Indverskur fursti bauð
Ameríkumanni til veizlu.
Meðan setið var að kræsingum,
komu dansandi meyjar inn f
höllina f stórhópum til þess að
skemmta gestum. Amerfkaninn
spurði þá furstann, hvar hann
fengi allan þennan
kvennaskara lánaðan.
— Lánaðan? sagður furstinn.
Þetta eru alit konurnar mfnar.
— Hamingjan góða, sagði
Amerfkaninn og saup hveljur,
hvað áttu margar konur?
— Eg á nú ekki nema 55, en
bróðir minn á 365.
Amerfkananum varð orðfall f
fyrstu, en sagði sfðan eftir
nokkra umhugsun:
— Hvernig fer bróðir þinn
að, þegar hlaupár er?
Morðíkirkjugarðinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi
16
ganga frá þvf áður en við fórum á
æfinguna.
— Hvað aðhöfðust þér sfðan
næstu klukkutfmana og hvar
voruð þér?
— Ég var vitanlega heima hjá
mér. Nú, þér viljið vita nákvæm-
lega hvar ég héft mig? Ja, ég var
aðallega í eldhúsinu held ég og f
mfnu eigin herbergi og svo inni f
dagstofunni.
— Ekkert þessara herbergja er
yfir búðínni eða skrifstofunni að
þvf er ég bezt veit. Er það ekki
rétt?
Ég fór að velta fyrir mér, hvað
Christer hefði eiginlega verið
lengi f Vástlinge áður en hann
kom árla morgunsins á prest-
setrið. Hann sýndi þó engin
þreytumerki, nema sfður væri.
— Segið mér frú Sandell, þér
heyrðuð hvorki umgang né
mannamál frá neðstu hæðinni?
Lfflegt og sérkennilegt andlitið
varð hugsi.
— Ne..ei. En ég var mcð
útvarpið opið allan tímann og það
voru spiluð alls konar jólalög.
— Og svo fenguð þér heimsókn
.... fröken Friedeborgar...
Hvenær var það?
Barbara horfði hissa á hann.
— Já, ég rakst á jólahyasintuna
hennar á borðinu mfnu uppi svo
að hún hlýtur að hafa komið. En
það hittist sannarlega einkenni-
lega á að hún skyldi einmitt
rekast inn þessi fáu augnablik,
sem ég var niðri í kjallara. Ja, ég
var þar reyndar dálitla stund...
ég var að athuga olfuffringuna og
ná í niðursuðuvörur, en samt...
I fyrra skiptið sem vikið hafði
verið að þessu atviki hafði ég
fengið sterklega á tilfínninguna,
að hún væri að segja ósatt. Nú
vissi ég ekki lengur, hvað ég átti
að halda.
Christer horfði rannsakandi á
hana.
— Og sfðan hvað? spurði hann
stuttlega.
— Og hvað svo? Ja, svo beið ég
sem sagt fram eftir kvöldi. Við
höfðum talað um að kveikja á
jólatrénu klukkan sex og ég gerði
það á mfnútunni og þá hafði ég
einnig hitað nýtt kaffi ... en
Arne kom ekki .... og þegar
klukkan var fimmtán mfnútur
yfir sex hljóp ég niður á skrlf-
stofu, en hann var ekki þar og alls
staðar var slökkt.
— Fóruð þér fram f búðina?
— Nei, dyrnar milli skrifstof-
unnar og búðarinnar voru opnar
svo að ég sá að þar var Ifka slökkt.
Ég hélt auðvitað fyrst að einhver
hefði komið og pantað bfl, svo að
ég gekk bara upp aftur og var
dálftið gröm yfir þessu. En núna
.... eftir á .... hef ég farið að
hugsa um eitt....
Hún hallaði sér fram áköf og
biðjandi og hélt áfram með önd-
ina f hálsinum.
— Arne var stundum dálftið
kærulaus hvað tfma snerti. En
hann var mjög nákvæmur að
halda f heiðri allar hefðir og slfkt
á hátfðisdögum. Þér vitið hvað ég
á við: á páskunum vildi hann fá
máluð sín egg, og marsipankjúkl-
ing, á jólunum var hann mjög
vanafastur frá þeirri stundu sem
við kveiktum á trénu klukkan
sex. Það hafði aldrei brugðist.
Hann hefði sem sagt alls ekki
látið vera að koma f kaffið á
aðfangadagskvöld nema þvf
aðeins að brýnar ástæður og
góðar og gildar kæmu til. Og þess
vegna held ég að ... að hann
hljóti að hafa verið drepinn fyrir
klukkan sex...
— Já, samsinnti Christer
alvörugefinn. — Og með hliðsjón
af frásögn fröken Friedeborgar
og ungfrú Motander hallast ég
Ifka að þvf að hann hafi dáið fyrir
klukkan hðlf sex.
Barbara deplaði augunum og ég
sá blika á tár á hvörmum hennar,
en sfðan sagði hún blátt áfram:
— Er eitthvað fleira, sem ég get
hjálpað yður með?
— Þér eruð sá aðili, sem getur
hjálpað okkur allra mest, frú
Sandell... þér getið til dæmis
sagt mér, hvort maðurinn yðar
átti sér einhverja óvildarmenn.
Hún hristi höfuðið.
— Nei, það get ég alls ekki
fmyndað mér... Það er að
segja... Tekla Motander hafði af
ýmsum ástæðum horn f sfðu hans
og hún er mesta trunta, það situr
sannarlega ekki á mér að draga
úr þvf. En að hún myndi ganga
svo langt að myrða hann, það held
ég sé óhugsandi? Og svo náttúr-
lega Connie Lundgren?
Nú breyttist rödd hennar og
hún var hikandi og gætti tor-
tryggni og allt að ótta f rödd
hennar:
— Þegar hann — Lundgren —
hefur fengið sér neðan í þvf veit
hann nefnilega alls ekki hvað
hann gerir og Arne hafði reiðzt
honum fyrr um daginn. Hugsa
sér... hugsa sér ef hann...
— Er það kirkjuþjónninn sem
þér eruð að tala um? spurði ég
þrumu lostin. — Sem drekkur...
og...
— Hann er alls ekki
kirkjuþjónn, sagði Barbara
hraðmælt. — Það er bróðir hans
og hann er sérstaklega elskulegur
og traustur maður. Connie býr
með bróður sfnum hinum megin
við kirkjugarðinn og þegar
bróðirinn er heima reynir hann
að hafa hemil á Connie og fylgj-