Morgunblaðið - 12.07.1977, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12 JULl 1977
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Kin algengasta staðan, sem upp
kemur við spilaborðið er, að ann-
ar andstæðinganna má ekki kom-
ast að f grandsamningi. Þá þarf að
haga úrspilinu í samræmi við
það, sem getur verið misjafnlega
erfitt. Spilið hér að neðan kom
fyrir í tvfmenningskeppni og
gekk þátttakendum illa að vinna
þrjú grönd á hendi suðurs. Les-
endum þessa þáttar gengur ef til
viII hetur.
Suður gefur, allir utan.
Norður Suður
S. AK94 S. 532
H.98 H. KD6
T. 875 T. AG3
L. G1032 L. AKD4
Vestur spilar út hjartaþristi,
austur lætur tíuna og suður
drottningu. Átta slagir sjást beint
og sá niundi verður greinilega að
fást á spaða. En hvernig?
Uppgræddar vegar-
brúnir valda slysum
„Þegar ekið er eftir þjóðvegum
landsins, má viða sjá, að búið er
að græða upp vegarbrúnir.
Áburði hefur verið dreift þar og
grasfræi sáð. Gróður i þessum
vegarbrúnum er miklu þroska-
meiri og grænni en á óræktuðu
umhverfinu. Þessir grænu teigar
gleðja augað, og gefa veginum
mildari svip, en þar sem vegar-
brúnir eru ógróinn ruðningur.
En galli er við þessa gjöf Njarð-
ar og ekki litill. Þessar grósku-
miklu gróðurreinar draga að sér
mikinn fjölda fjár. Kindur safn-
ast saman með lömbum sínum til
að ná sér í betri tuggu en annars-
staðar er að fá í úthaganum. Og
þar sem þær eru ekki vel að ser í
umferðarreglum, ganga þær iðu-
lega yfir vegina, með lömbum sín-
um, á n þess að líta eftir umferð
ökutækja. Það er því algjörlega á
valdi og ábyrgð ökumanna, hvort
kindur verða fyrir slysum á veg-
um.
Og því miður er reynslan sú, að
hundruð stórslysa verða á hverju
árí af þessum sökum. Kindur
hlaupa óvænt yfir vegina í veg
fyrir bifreiðar, og ökumenn sýna
oft ekki næga tillitssemi í aksturs-
háttum sfnum, er þeir aka fram
hjá kindum við vegarbrún.
Ævinlega skyldu ökumenn
draga úr hraða bifreiða sinna, er
þeir sjá kindur framundan á veg-
inum og aka hægt fram hjá þeim,
því aldrei er að vita hverju þær
kunna að taka upp á.
Fátt er ömurlegra á skemmti-
ferð um land sitt en að verða
valdur að dauða eða limlestingum
lamba og fullorðinna kinda, og
horfa upp á þær ógnar þjaningar,
sem þessir vinir okkar verða að
líða, uns hjálp hefur borist til að
binda enda á kvaiir þeirra, með
byssuskoti eða á annan hreinleg-
an hátt.
Þetta skyldu allir ökumenn
hafa í huga og haga akstri sfnum í
samræmi við það. Þvi ákaflega er
það ömurlegt, að valda slysum og
þjáningum, og á það ekkert siður
við, þótt i hlut eigi dýr, heldur en
menn, því tilfínningar dýra eru
jafnsárar og manna.
Þá vil ég minnast fáum orðum á
þá hlið mála, er að framkvæmd
vegagerðar lýtur og fegrun vega.
Það hefur sýnt sig, að uppgræðsla
vegarbrúna hefur á mörgum
undanförnum árum haft í för með
sér dauða og limlestingar á mikl-
um fjölda kinda, sem ekið hefur
verið á. Þetta er ekki eingöngu
skaði fyrir bændur, þótt mikill sé,
heldur er þetta miklu fremur
mannúðarmál, sem gefa verður
gaum, og reyna að koma í veg
fyrir þessi slys eftir föngum. Og
ekki ættu opinberir aðilar að
auka þessa slysahættu með hugs-
unarlausum fegrunaraðgerðum
meðfram vegum.
Þótt skemmtilegt sé að aka eftir
vegum með grænum brúnum,
verður þó öryggi allra húsdýra
okkar, ekki siður en manna, að
vera hér efst á blaðí.
Hættið að græða upp vegar-
brúnir. Látið hér staðar numið.
Ginnið ekki kindur að vegunum,
þar sem slík ógnarhætta bíður
þeirra.
r lestir þatttakenda toku strax a
spaðaás og kóng en vestur lét
drottninguna í seinni spaðann og
þar með var spilið tapað því allt
var það þannig:

ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
Framhaldssaga eftir Bernt
Vettre
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi._________________________A
Norður
S. ÁK94
H. 98
T. 875
L. G1032
Vestur Austur
S. D87 S. G106
H. ÁG432 H. 1075
T 961 T. KD104
L. 87 L. 965
Suður
S. 532
H. KD6
T. ÁG3
L. ÁKD4
Það var gott hjá spilurunum 1
vestur að láta drottninguna, en
þeir sáu, að hún var bara fyrir.
Austur varð að komast inn til að
spila hjartanu. En þetta var auð-
velt að ráða við.
Bara að spila spaðanum tvisvar
frá hendinni. Ef vestur lætur
drottninguna fær hann að eiga
slaginn en annars fær hann á
hana þegar spaðanum er spilað I
þriðja sinn. Og fjórði spaðinn er
frír f blindum með innkomu á
lauf.
59
— Hvað er að Peter?
— Ég veit það ekki.
— Bezt hún verði hér eftir,
sagði Hemmer — auðvitað
hefðum við ekki átt að taka
hana með.
Svo horfði hann fast á Peter
og hrukkaði ennið.
— Væntanlega ert það ekki
þú sem hefur kallað á lögregl-
una hingað? spurði hann.
— Nei, sagði Peter.
— Ég bjóst ekki við þvl.
Heldurðu að faðir þinn geti
hafa látið þá vita.
— Ég veit það ekki.
— Mér sýnist það vera eina
skýringin. Ef þeir hafa þá ekki
bara elt bflinn upp á von og
óvon. En hvernig gátu þeir vit-
að að hann væri vopnaður? Það
var ekkert minnzt á það þegar
þeij komu að tala við mig. Og
hvernig gátu þeir vitað að þú
hafðir hitt hann f gær. Ég er
hræddur um að það sé faðir
þinn, sem hefur svikið okkur,
Peter.
Hemmer gekk aftur til lög-
reglufulltrúans, benti á bflnum
þar sem Lena sat i hnipri. Lög-
reglufulltrúinn kinkaði kolli.
— Lena, hringdir þú til lög-
reglunnar, þegar við Hemmer
vorum farnir af stað f morgun?
spurði Petpr.
Hún svaraði ekki.
— Það hvarflaði að mér að
gera það Ifka, sagði hann.
— Hvers vegna? spurði hún
þverlega.
— Ég var hræddur um að
eitthvað kæmi fyrir Hemmer ef
hann færi einn.
— En þú hringdir ekki.
— Ég fékk ekkert tækifæri
til þess.
— Hefðurðu hringt er þér
hefði gerfizt tóm til þess?
— Ég veit bara að ég hugsaði
um það.
— Ilvers vegna?
— Fyrir þvf eru margar
ástæður. Ein þeirra er svo and-
styggileg að ég vil ekki viður-
kenna hana íyrir neinum.
— Ertu ekki að koma Peter?
hrópaði Hemmer til hans.
Hann stóð á miðium stígnun.
Hundarnir voru komnir aðeins
léngra.
— Jú, sagði Peter og lagði af
stað I áttina til hans.
í skógarjaðrinum sneri Peter
sér við og horfði niður á við í
áttina að bflnum. Hann hrökk
við þegar hann sá að Lena var á
leiðinni til hans. Ilún hljóp við
fót, hrasaði öðru hverju og
stefndí f áttina til hans.
— Svo að þú ætlar þá að
koma með? spurði hann þegar
hún kom til hans.
Hún gekk upp og niður að
mæði.
— Já, sagði hún og greip um
hönd hans.
XIII
Klukkutfma sfðar gerðist dá-
Iftið. Peter og Lena sáu að lög-
reglumennirnirnir höfðu num-
ið staðar og beygðu sig niður.
Ósjálfrátt gerðu þau slfkt hið
samh. Lögreglufulltrúinn
hvfslaði:
— Leitið skjóls.
Þau heyrðu að hann gaf fyrir-
skipanir tii manna sinna og
þeir dreifðu sér f ýmsar áttir og
hurfu sjónum.
— Þeir umkringja kofann,
sagði Peter lágt.
Hann læddist nær og Lena
kom á hæla honum. Þau komu
til Hemmers og sáu nú kofann f
rjóðrinu.
— Er hann þarna? spurði
Peter.
— Við vitum það ekki enn.
En svo gæti verið, sagði lög-
reglufulltrúinn.
Allt I einu var dyrunum á
kofanum hrundið upp og Frede
kom út. Hann skimaði augun-
um f átt að skógarjaðrinum,
fullur tortryggni, en virtist síð-
an slaka á. Þá gall við rödd: —
Standið kyrrir, Frede Hemmer,
hreyfið yður ekki. Ella skjótum
við.
Frede stóð grafkyrr. En bara
augnablik. Svo snerist hann
snarlega á hæli og hvarf inn f
kofann.
Hemmer hljóp til lögreglu-
fulltrúans og taiaði við hann f
miklum æsíngi. Lögreglan
hafði gert Frede hræddan,
brotið hafði verið loforðið sem
hann hafði fengið um að reyna
að ná samhandi við hann fyrst.