Morgunblaðið - 14.02.1979, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRÚAR 1979
Eiginmaöur minn,
SVEINN BENEDIKTSSON,
Miklubraut 52,
lézt á Landakotsspítala 12. febrúar.
Helga Ingimundardóttir.
+
Móöirsystir mín,
GUÐBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR,
Stangarholti 12,
lézt 12. febrúar aö Hátúni 10 B, sjúkradeild.
Ingibjörg Siguröardóttir.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar og tengdafaöir
KRISTINN PÁLSSON,
Njarðvíkurbraut 32,
Innri Njaróvík
lést aö heimili sínu aö kvöldi 11. febrúar.
Vilhelmina Baldvinadóttir,
Páll Kriatinaaon,
Sigrún Óladóttir.
t Bróöir okkar og mágur
HAUKUR HJARTARSON,
lézt á heimili sínu, Njálsgötu 110.
Kristján Hjartarson, Þórunn Siguröardóttir,
Kolbrún Hjartardóttir, James Dunshee.
t
Útför móöur minnar, tengdamóöur og ömmu
HULDU S. EYJÓLFSDÓTTUR,
fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 15. febrúar kl. 11.30 f.h.
Brynjar Leifaaon, Jaan Leifaaon,
Bryndís Brynjaradóttir, Bjarki Brynjarsson.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
HALLGEIR EGGERTSSON,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 15. febrúar kl. 3.
Hildur Arndís Kjartanadóttir,
bðrn, tengdabðrn og barnabörn.
t
Móöir okkar, tengdamóöir og amma
MAGDA E. KRISTJÁNSSON,
Laugaráavegi 1,
hjúkrunarkona,
veröur jarósungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 16. febr. kl. 1.30.
Bðrn, tengdabörn og barnabörn.
t
Þökkum af alhug auösýnda samúö og vinarþel viö fráfall ástkærrar dóttur
okkar og systur
ÓLAFAR GUNNARSDÓTTIR
Gunnar Helgason Halldóra Kristjánadóttir
Kríatján Tómas Gunnarsson Hallgrímur Helgi Gunnarsson
Gunnar Gunnarsson Guójón Halldór Gunnarason
Margrét Gunnaradóttir
t
Alúöarþakkir fyrir samúö viö andlát og útför
INGVARS G. BRYNJÓLFSSONAR,
menntaakólakennara.
Sigríöur Hallgrímadóttir,
Hallgrímur Ingvarsson, Gunnilla Ingvaraaon,
Brynjólfur Ingvarsson, Róaa Aöalsteinsdóttir,
Páll Ingvarsson, Anna Guðmundsdóttir,
Guðrún María Ingvarsdóttir, Páll Jóhannsson.
Minning:
Magnúsína Guðrún
Magnúsdóttir
Kveöja frá börnum Sigrúnar
Sigurjónsdóttur og ísaks Jóns-
sonar skólastjóra.
Magnúsína Guðrún Magnúsdótt-
ir var fædd 15. mars 1897 í Miðvogi
í Innri Akraneshreppi. Hún lést í
Reykjavík 5. febrúar 1979.
Arið 1942 tók Magnúsína við
húsvarðarstarfi í barnaskóla ísaks
Jónssonar sem þá var til húsa í
Grænuborg á Landspítalatúni.
Gegndi hún starfinu til 1971,
síðustu 16 árin í nýbyggingu skól-
ans við Bólstaðarhlíð. Hún og
Hjörleifur Guðmundsson, maður
hennar, bjuggu jafnan í húsi
skólans allan þann tíma sem hún
gegndi starfinu. Milli heimilis
þeirra og okkar ríkti frá öndverðu
vinátta og virðing sem aldrei bar
skugga á.
Magnúsína gegndi húsvarðar-
starfi sínu af mikilli trúmennsku.
En fyrir skólann, starfsmenn hans
og börnin var hún miklu meira en
húsvörður. Hún lagði sál sína í
starfið. Gestrisni hennar var ein-
stök og það var einhvern veginn
svo notalegt að koma til hennar
eins og gesturinn væri alltaf að
koma heim. Magnúsína var hluti
af skólanum. Skólinn var ekki
samur án hennar.
Magnúsína var myndarkona,
bein í baki, bar höfuðið hátt og var
reisn yfir framkomunni. Okkur
börnunum fannst hún eins og
drottning í ríki sínu. Hún var
spaugsöm og glettin. í augum
hennar brá oft fyrir smitandi
kímniglampa. Það var létt og
gaman að hlæja með henni.
Á húsvarðarheimilinu ríkti hóf-
semi um eigin þarfir. Þeim mun
meiri rausnar nutu gestir.
heimilisins. Og gestirnir voru
margir. Skólastjóri og kennarar
skólans drukku kaffi hjá Magnús-
ínu öll árin og var ævinlega
veisluborð uppi. Börn leituðu oft
athvarfs hjá henni, bæði glöð börn
og kát og eins hnípin börn í vanda.
Faðmur hennar var opinn og allt á
heimilinu gert af miklum kær-
leika. Þetta var líkast því að koma
heim til ömmu og afa.
Málleysingjum var ekki heldur
gleymt. Neðan við húsvarðar-
íbúðina í Grænuborg stóð aflangt
tréborð. Þar var svöngum
smáfuglum gefið í vetrarhörkum.
Þeir vöndust viðurgerningnum og
urðu stundum óþolinmóðir og
höfðu hátt ef húsvarðarhjónin
leyfðu sér að blunda fram eftir á
sunnudagsmorgnum.
Það var mikið lán fyrir Skóla
Isaks Jónssonar að fá þessi góðu
og samhentu hjón til að gæta
skólans. Og nú er Magnúsína öll,
„Magga í Grænuborg" eins og við
kölluðum hana lengi. Við systkinin
þökkum henni störf hennar og
hlýleika, tryggð og vináttu. Við
biðjum henni bestu bæna.
Hjörleifi og öðrum ástvinum
vottum við dýpstu samúð.
í dag, miðvikudaginn 14.
febrúar, verður Magnúsína
Magnúsdóttir kvödd hinstu
kveðju. Hún var fædd 15. mars
1897 að Miðvogi í Innra-Akranes-
hreppi og andaðist að heimili sínu,
Austurbrún 6, mánudaginn 5.
febrúar eftir erfið veikindi.
Árið 1942 var Magnúsína ráðin
húsvörður við Skóla ísaks Jóns-
sonar, sem þá var til húsa í
Grænuborg. Rækti hún störf sín
þar af frábærri alúð og
trúmennsku ásamt eiginmanni
sínum, Hjörleifi Guðmundssyni.
Þau hjónin störfuðu við skólann í
tæp 30 ár, fyrst í Grænuborg og
síðan í Bólstaðahlíð 20, eftir að
hann fluttist þangað. En árið 1971
létu þau af störfum við skólann
vegna heilsubrests. -
Með gestrisni sinni og höfðings-
lund sköpuðu þau hjónin skemmti-
legan heimilisanda og áttu þannig
drjúgan þátt í að gera skólann að
aðlaðandi vinnustað. Kennararnir
og hinir ungu nemendur nutu
hjartahlýju þeirra og örlætis.
Magnúsína Magnúsdóttir varð
minnisstæð þeim, sem kynntust
henni. Yfir henni var sérstæð
reisn og virðuleiki. Hún var við-
kvæm í lund og næm á líðan
annarra.
Milli hennar og kennaranna
myndaðist gagnkvæm vinátta, og
umhyggja hennar brást þeim
aldrei. Alltaf var hægt að leita til
hennar, þegar eitthvað bjátaði á.
Henni var lagið að rétta hjálpar-
hönd, þar sem hún vissi þess þörf
og sparaði þá hvorki fé né fyrir-
höfn. Hún naut þess í ríkum mæli
að gefa og gleðja. Oft var glatt á
hjalla að loknum vinnudagi við
hlaðið veisluborð í húsvarðaríbúð-
inni. Með glettni sinni og gaman-
semi jók húsfreyjan á glaðværð-
ina.
Síðustu árin átti Magnúsína við
heilsuleysi að stríða. I sjúkdóms-
legu hennar annaðist Hjörleifur
konu sína af einstakri nærfærni og
umhyggjusemi til hinstu stundar.
Við kveðjum Magnúsínu með
virðingu og þökk og vottum eigin-
manni hennar og ættingjum inni-
lega samúð.
Kennarar við Skóla ísaks
Jónssonar.
Jón H. Þorbergs-
son—Minningarorð
Þegar ég heyrði að Jón H.
Þorbergsson væri látinn komu mér
í hug orð heilagrar ritningar:
„Sælir eru dánir, þeir sem Drottni
deyja" (Ob. 14:13) og einnig orð
Hallgríms Péturssonar: „I Drottni
ef viltu deyja. Drottni þá lifðu
hér“. Hér var sannur verkamaður
Drottins genginn heim til dýrðar
Herra síns. Otrauður hafði hann
troðið hinar gömlu götur og borið
Jesú Kristi vitni sem Frelsara
sínum og eingetnum syni Guðs
eins og Biblían boðar hann, og
tekið hefir verið upp í trúarjátn-
ingu hinnar evangelisk-lúthersku
kirkju, sem hann unni svo mjög.
Hann gjörði líka glögga grein á því
hvað það var sem hinir ýmsu
þjónar kirkjunnar boðuðu, hvort
það var rétt eða rangt, og sam-
kvæmt vígsluheiti. Lét hann það
oft í ljós á opinberum vettvangi.
Ég hygg að Jón hafi elskað alla og
getað glaðst með þeim, sem hann
vissi að áttu sömu frelsisvissuna í
trúnni á Jesú og hann hafði öðlast,
eins þó þeir stæðu utan þjóðkirkj-
unnar.
Mér verður ávallt minnisstætt
þegar ég fyrir mörgum árum var á
ferð með fleira hvítasunnufólki og
höfðum víða kristilegar samkomur
m.a. í hinni fögru og sérkennilegu
kirkju á Húsavík. Þá var það eitt
sérstaklega, sem greip huga minn
þegar ég gekk inn eftir kirkjugólf-
inu. Það var tafla, sem hékk hægra
megin við kórinn. Á þessari töflu
stóð með fögru letri bæn Hall-
gríms Péturssonar:
Gefðu að móðurmálið mitt.
minn Jesú þess ég beiði.
Frá aiiri viliu klárt og kvitt,
krosNÍns orð þitt út breiði.
Um landið hér, tii heiðurs þér,
helst mun það blessun valda.
Meðan þfn náð lætur vort láð
Ivði ok byggðum halda.
Þau Laxamýrar-hjónin Jón og
Elín höfðu gefið kirkju sinni þessa
veglegu gjöf, og held ég að það sýni
vel huga þeirra til þessara mála.
Það er orð krossins, sem varir.
Þau hjónin voru bæði á þessari
samkomu og var auðséð að þau
nutu sín hið besta. Á eftir var
okkur öllum boðið heim að Laxa-
mýri, þar sem beið okkar veislu-
borð og hinar elskulegustu viðtök-
ur á allan hátt, og lofsöngsandinn
var áframhaldandi í hjörtum okk-
ar og alls heimilisfólksins. Það var
sungið og talað um Drottin og
gleðin var augljós. Rödd Jóns H.
Þorbergssonar er þögnuð á meðal
vor, en söngur hans mun hljóma
frammi fyrir „Guði vorum, sem í
hásætinu situr, og lambinu,"
meðal þeirra „sem þvegið hafa
skikkjur sínar
Ég votta eftirlifandi eiginkonu,
Elínu Vigfúsdóttur, börnum þeirra
og öðrum aðstandendum mína
innilegustu samúð, og minni á orð
skáldsins: „Aldrei mætt í síðsta
sinni, sannir Jesú vinir fá.“
Sigfús B. Valdimarsson.
Vinarkveðja:
PÁLlNA KREIS
Pálina Kreis er látin svo ung að
árum. Okkur, sem eftir lifum
finnst þetta ótrúlegt. En um leið
og barn fæðist er því sennilega
ætlað visst skapadægur hér á jörð.
Pöllu, eins og hún var jafnan
nefnd af kunningjum, munum við
minnast með þakklæti fyrir gleði
hennar og hjartahlýju. Þótt hún
væri stór í lund, var hún alltaf hún
sjálf. Ég kynntist henni fyrst eftir
að hún giftist eftirlifandi manni
sínum, Skúla Þorleifssyni. Voru
þau hjón mér bæði sem þestu vinir
og hjálpuðu mér þegar ég átti
erfiðast. Fyrir allt þetta og mikið
meira færi ég hennar mínar bestu
þakkir að leiðarlokum. Hún var
hrein og bein, og hrósyrði væru
henni ekki að skapi. Hjartans
þakkir fyrir órofatryggð, sem aldr-
ei bar skugga á.
Bið ég guð að blessa minningu
s
ríáí ' ' dfci
hennar, eftirlifandi mann, móður
og móðursystur.
Blessuð sé minning Pálínu
Kreis.
Silla Levy.