Morgunblaðið - 14.09.1979, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. SEPTEMBER 1979
SPB rœðir við
Guðrúnu Þórðardóttur
heiðursborgara
Húsavíkur,
sem varð 100 ára
sl. mánudag
100 ára varð s.l. mánudag, 10. september,
Guðrún Þórðardóttir Mararbraut 9, Húsavík.
Guðrún er ekkja Friðgeirs Magnússonar
útvegsbónda á Húsavík, sem er látinn fyrir
allmörgum árum. Þrátt fyrir þennan háa
aldur er Guðrún vel ern og býr við góða heilsu
og hún heldur enn heimili með sonum sínum
Hjálmari og Þórhalli. Á afmælisdaginn var
Guðrún gerð að heiðursborgara Húsavíkur.
Fréttaritari Morgunblaðsins á Húsavík, Sig-
urður P. Björnsson, hefur átt samtal við
Guðrúnu í tilefni af þessum tímamótum í lífi
hennar.
— Hver er nú þín fyrsta minn-
ing?
— Ég man fyrst eftir mér í
Skógargerði, sem var ein hjáleig-
an frá prestssetrinu. Þá var
fátæktin mikil og húsakostur lítill
og lélegur. Kýr var undir bað-
stofulofti. Við krakkarnir fengum
ekki að fara niður í plássið, nema
sjaldan og þá þurfti nú foreldra-
leyfi til hlutanna. Þetta þótti í
afdölum þó það sé komin byggð
upp fyrir það nú. Það getur verið
að við höfum ekki fengið að fara
vegna þess að við áttum lítil föt,
við áttum ekki til skiptanna.
Þegar þvo þurfti af okkur þá
|Í vorum við í rúminu þann daginn.
— Nú hefur margt á daga þína
drifið á svona langri ævi, hvað er
þér minnisstæðast?
— Og það er nú auðvitað sá
sorglegi atburður, sem hér varð í
janúar 1914, þegar húsið okkar
Sunnuhvoll brann, og mágur minn
;; Hjálmar komst ekki út úr eldinum
með eitt barna sinna í fanginu, —
það var hörmulegt og erfitt til
J þess að hugsa, þó langt sé um
liðið. Konan hans og 3 börn kom-
| ust af. Ég vil sem minnst um það
tala.
fjf Svo man ég eftir svo miklum
j jarðskjálfta í Skógargerði að bær-
| inn okkar hálf-hrundi. Við kom-
f; umst ekki út um bæjardyrnar, svo
að pabbi braut okkur leið út um
skjáinn og vorum við dregin þar
I út.
Hefur alltaf
verið heilsuhraust
— Þú hefur alltaf verið heilsu-
hraust um dagana?
— Já, svo er nú Guði fyrir að
þakka. Það þurfti nú reyndar að
gera við kviðslit í mér einu sinni
og svo fór ég einu sinni til pabba
þíns vegna þykkildis í brjósti. Það
stóð nú ekki vel á. Eg var í
slátrum og hafði nóg að gera. En
pabbi þinn (Björn læknir) gaf mér
ekki grið og sagði mér að koma
strax, því að hann ætlaði að taka
af mér brjóstið. Mamma þín
svæfði mig og þetta gekk allt vel.
Ég hef alltaf haft góða sjón. Sé til
dæmis lækinn hérna vestur í
Naustavíkinni þegar bjart er.
— Hverju þakkar þú þitt lang-
lífi?
— Ég hefi verið léttlynd. Reynt
að taka lífinu létt og ekki látið
erfiðleikana yfirbuga mig, þó að
þeir hafi auðvitað mætt mér á
svona langri leið. En ég er svo sem
södd lífdaganna. Æfiskeiðið er á
enda runnið, og má þakka fyrir þá
heilsu sem ég hefi haft, þó að
margt sé farið að bila.
— Hefurðu alltaf átt heima á
Húsavík?
— Nei, ég var nokkur ár á
Seyðisfirði.
Ég var einmitt að fara til
Seyðisfjarðar með Kong Ingva,
þegar hann strandaði á Bakkafirði
1904 (22. marz). Það var nátt-
myrkur og hríð. Ég var aldrei
sjóveik. Við komumst í land í stól
sem dreginn var. Skipið náðist út
aftur og svo strandaði það löngu
seinna hérna við Flatey og komst
aldrei þaðan.
„Höfðum bara
kvistinn“
— ÞegaSeyðisfjarðardvölinni
lauk. — Hvað tók þá við?
— Ég hóf minn búskap í Jörfa,
þá bjuggu þar fjórar fjölskyldur.
Nú búa þar fjórar manneskjur.
Við Friðgeir minn höfðum bara
kvistinn, og svo hafði ég eldunar-
aðstöðu í kompu inn af herbergi,
sem annar hafði leigt. En það var
ofn á kvistinum, og ég gat svolítið
eldað ofan á honum.
Þarna leið mér vel. og var
ábyggilega ekki síður hamingju-
söm en ungu konurnar nú. Ja, það
er nú meiri vitleysan að verða í
þessum hjónaböndum nú að mér
skilst.