Morgunblaðið - 16.02.1980, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. FEBRÚAR 1980
• •
Orn Sigurðsson
vélstjóri Minning
Hann Örn vinur okkar er dáinn.
Þegar þessi harmafregn barst
út setti okkur hljóða. Þessi síungi
hrókur alls fagnaðar hafði verið
hrifinn frá ástkærri fjölskyldu
sinni og hinum fjölmörgu vinum, í
miðri lífsskák gleði og tryggðar.
Það er svo margt sem við skiljum
ekki. Lífið er hverfult og slíkt
fráhvarf vinar sýnir okkur hve
vanmáttug við erum gagnvart
flautu dómarans í lífshlaupinu.
Örn var óvenju heilsteyptur
maður, trygglyndur, réttsýnn og
léttur í lund. Hann var lánsamur
þegar hann valdi sér lífsförunaut,
Sigríði Jónsdóttur, sem saman
reistu fyrirmyndarheimili og það
var á sterkum grunni. Lífsgleðin
var þeim í blóð borin og geislaði
góðvild þeirra og ánægja víða.
Þrátt fyrir nokkurn aldursmun á
okkur og þeim hjónum vorum við í
hlutverkum gamalmenna saman-
borið við þau, sem virtust yngjast
með ári hverju, slík var óvenjuleg
samstilling þeirra, sem alltaf
fyllti andrúmsloftið lífi og fjöri á
góðra vina fundum.
Við kynntumst Erni og Siggu
fyrir mörgum árum og á vináttu
okkar brá aldrei skugga.
örn hafði mikinn áhuga á
íþróttum, fyrst sem keppnismaður
og síðan sem traustur liðsmaður
knattspyrnudeildar Vals, þar sem
hann lét ótal margt gott af sér
leiða, tvíefldur af eiginkonu sinni,
sem var stoð hans og stytta í
öllum hans störfum.
Þetta eru' fátæklegar línur um
góðan vin. Elsku Sigga, minningin
um frábæran mann veiti þér
aukinn styrk, börnum ykkar og
skyldmennum æðruleysi til þess
að sætta sig við það sem við fáum
ekki breytt.
Við söknum Arnar, en þökkum
góða og trausta vináttu á liðnum
árum.
Vinarkveðja,
Dóri, Hemmi og Ingi Björn
Fyrir nokkru hitti ég Örn Sig-
urðsson vélstjóra á förnum vegi,
glaðan og reifan eins og hans var
vandi. Við rifjuðum upp saman
fyrstu kynni okkar sem voru
norður á Raufarhöfn, vorið 1964.
Hann var þá vélstjóri hjá Síldar-
verksmiðju ríkisins, ég nemandi í
sumarvinnu.
Nokkru síðar, hinn 10. febr. s.l.
er Örn var á leiðinni til landsins á
e.s. Skógarfossi andaðist hann.
Þessar línur eru skrifaðar til
minningar um þennan ágæta
mann.
Það var vani að nemendur úr
Reykjavík sóttust eftir störfum
úti á landi og á þessum árum var
það síldin sem heillaði. Þess vegna
fór ég, ásamt fjölda annarra
félaga minna til Raufarhafnar.
Þar kynntumst við mörgu góðu
fólki, og þeirra á meðal Erni
Sigurðssyni. Það var mikilsvert
fyrir óreynda námsmenn úr
Reykjavík að kynnast þessum
glaðlynda og réttsýna manni, því
ungt fólk mótast gjanan af því
samferðafólki sem það kynnist í
æsku og færir sér oft reynslu þess
í nyt síðar meir eða reynir að
temja sér mannkosti þess.
Þau tvö sumur sem ég starfaði á
Raufarhöfn kynntist starfshópur-
inn vel, og var Örn þar vinsæll
maður og naut trausts og trúnaðar
allra sem þar voru. Örn var
sérlega drenglyndur og átti auð-
velt með að stjórna á þann hátt að
allir gátu vel við unað, þótt
verkefnin væru misjöfn að vin-
sældum, eins og gengur og gerist á
slíkum vinnustað sem síldarverk-
smiðja er.
Það átti fyrir okkur að liggja að
starfa saman ári síðar á öðrum
stað á landinu en þá var örn
orðinn verksmiðjustjóri síldar-
verksmiðjunnar Mjölnis í Þorláks-
höfn, en þar starfaði ég með Erni
um hríð.
Síðan er ég hef hitt Örn, hafa
þessi tímabil oft verið rifjuð upp,
og jafnan einhverju skoplegu og
spaugilegu slegið fram. Það var
hans háttur.
Örn var fæddur hinn 29. ágúst
1928 í Reykjavík. Faðir hans var
Sigurður Norfjörð Sigurðsson og
móðir Oddfríður Ingólfsdóttir.
örn stundaði vélvikjanám í Hamri
og síðar á vélaverkstæði Kaupfé-
lags Skagfirðinga á Sauðárkróki.
Hann tók Vélskólapróf 1953 og
vann síðan sem vélstjóri á skipum
Eimskipafélags íslands til ársins
1958 og síðar hjá skipadeild Sam-
bandsins. Örn vann hjá Olíuverzl-
un íslands 1960 til 1961, en hóf þá
störf sem yfirvélstjóri Síldarverk-
smiðju ríkisins á Raufarhöfn og
starfaði þar til 1965. Verksmiðju-
stjóri hjá Sildarverksmiðjunni
Mjölni í Þorlákshöfn til 1967, er
hann varð yfirmaður flutnings-
deildar ÍSAL til ársins 1976. Þá
varð hann vélstjóri hjá Eimskip
að nýju.
Árið 1952 kvæntist Örn eftirlif-
andi konu sinni Sigríði Jónsdótt-
ur, dóttur Jóns Eiríkssonar bónda
og hreppstjóra að Skeiðháholti á
Skeiðum í Árnessýslu og Jóhönnu
Ólafsdóttur.
Þeim hjónum varð fimm barna
auðið og bjuggu nú að Keldu-
hvammi 5 í Hafnarfirði. Örn var
nærgætinn og góður heimilisfaðir.
Eftirlifandi börn eru Fríða
Hrefna, f. 31. mars 1952, gift Jóni
Matthíassyni, en þau eru búsett í
Danmörku; dóttir Hrefnu er Erna
Birna Símonardóttir. Önnur börn
þeirra eru heima, en þau eru:
Ingólfur, f. 3. mars 1957, starfs-
maður í Útvegsbanka íslands; Jón
Kristófer, f. 30. jan. 1962, nem-
andi; Sigurður, f. 3. febr. 1966; Örn
f. 9. apríl 1967 og Jóhanna Lilja f.
7. júni 1969. Ég sendi að lokum
t
Innilegar þakkir til allra er sýndu samúö og vinarhug viö fráfall
bróöur okkar og mágs,
PÉTURS FRIDFINNSSONAR,
bryta.
Ögmundur Fríöfinnsson,
Clara Arneson,
Sigríður Friðfinnsdóttir, Jón Ásgeirsson,
Friðfinnur Friðfinnsson, Svava Jóhannesdóttir.
t
Viö þökkum af alhug auösýnda samúö og vinsemd vegna andláts
og útfarar
KARLS ÓLAFS ÓSKARSSONAR,
flugvélstjóra,
Austurbrún 39.
Sérstakar þakkir færum við Flugleiöum og Flugvirkjafélagi íslands.
Helga Lorenz,
Magnús Karlsson,
Jóhanna Ósk Karlsdóttir, Finnbogi Óskarsson,
Jóhanna Jóhannesdóttir.
eftirlifandi konu, börnum, tengda-
börnum og barnabörnum innileg-
ar samúðarkveðjur.
Jóhann Briem
Mér brá allillilega er mér var
sagt, að vinur minn, örn Sigurðs-
son, væri látinn. Ekki vissi ég að
hann ætti við vanheilsu að stríða
og því kom fregnin eins og reið-
arslag.
Ég kynntist Erni fyrst fyrir
rúmum áratug en þá tók hann að
sér formennsku í knattspyrnu-
deild Hauka, þá alls ókunnugur
félaginu, hafði að vísu stundað
knattspyrnu hjá Val frá barn-
æsku.
Hann hafði á þessum árum
verið ráðinn sem verkstjóri yfir
flutningadeildinni hjá ISAL og
bjó í Hafnarfirði, þar sem hann
bjó síðan til dauðadags.
Ég heid að á engan sé hallað þó
ég segi, að á meðan Örn var
formaður knattspyrnudeildar
Hauka, hafi stjórn deildarinnar
verið hvað líflegust, að minnsta
kosti hafði hann lag á því að fá
góða menn til starfa, sem unnu vel
fyrir félagið.
Örn vann mörg trúnaðarstörf
fyrir félagið, sat meðal annars í
Knattspyrnuráði Haf narfj arðar
um nokkurra ára skeið, auk þess
sem hann var fulltrúi félagsins á
knattspyrnuþingum o.fl. o.fl.
Eitt atvik er mér sérlega minn-
isstætt frá fyrri árum er mér
finnst lýsa Erni nokkuð vel, en það
var á einu af stórafmælum Hauka,
þá átti Örn sæti í nefnd, sem
undirbjó afmælið, og var þá búinn
að koma málum þannig fyrir, að
hengdir voru verðlaunapeningar í
hina og þessa menn verðuga og
óverðuga, en hann sjálfur, sem ef
til vill hafði mest til þess unnið,
fékk ekki neitt.
Eftir að Örn lét af störfum fyrir
Hauka starfaði hann um nokkurra
ára skeið í knattspyrnudeildar-
stjórninni hjá Val og lágu þá leiðir
okkar saman að nýju, er ég réðst
sem þjálfari til félagsins.
örn hafði mjög létt og glaðvært
viðmót og var hrókur alls fagnað-
ar á góðum stundum, hann var
mikill vinur vina sinna og eru fáir
menn, sem hafa reynst mér jafn
vel og hann þegar á þurfti að
halda.
Nú hin seinustu ár hefur örn
verið vélstjóri á Fossum Eim-
skipafélagsins, og því hafa leiðir
ekki legið saman sem skyldi, en
alltaf gaf hann sér þó tíma til að
fara á völlinn á meðan stoppað var
í landi og ófáir voru þeir leikirnir,
sem hann sá erlendis, og var hann
eins konar viskubrunnur um allt
er viðkom knattspyrnu, þannig að
viðræðurnar gátu stundum orðið
ansi langar þegar við hittumst.
Að lokum vil ég votta Sigríði,
eftirlifandi eiginkonu hans, og
börnum mína dýpstu samúð.
Jóhann Larsen.
Kveðja írá Val.
Sú harmafregn barst til Vals-
manna að örn Sigurðsson hefði
látist skyndilega á hafi úti sunnu-
daginn 10. febrúar síðastliðinn.
Það er vissulega skarð fyrir skyldi
í röðum okkar Valsmanna. örn
var á yngri árum markvörður
bæði í handknattleik og knatt-
spyrnu í meistaraflokksliðum fé-
lagsins. Mér er persónulega
minnistætt hve Örn var lítillátur
og traustur félagi. Ég undraðist
oft á bernskuárum mínum hvað
Örn var mikill félagsmaður. Hann
stóð í skugga eins frægasta
markvarðar Vals fyrr og síðar,
Hermanns Hermannssonar, sem
þá var tekinn að reskjast. Aldrei
æðraðist örn, þó „gamla mannin-
um“ fataðist markvarzlan. Þetta
lýsir mannkostum Arnar einna
bezt. Lítillæti og drenglyndi voru
snarir þættir í skapgerð hans.
Þegar örn hætti keppni hjá Val
hóf hann fljótlega starf hjá „Litla
bróður" Vals, Haukum í Hafnar-
firði, þar sem Örn var búsettur.
En Valur átti því láni að fagna að
fá örn til starfa að nýju. 1975 varð
Örn varaformaður í knattspyrnu-
deild Vals og gegndi því trúnaðar-
starfi af mikilli samvizkusemi.
Við Valsmenn minnumst Arnar
með söknuði og þökkum honum
áratuga tryggð við félag okkar.
Ég veit að eiginkona og börn
Arnar taka við samúðarkveðjum
okkar, þó fátæklegar séu, af hlýj-
um huga, því Valur skipaði önd-
vegissess í lífi Arnar, öll hans
góðu ár í faðmi hinnar stóru
fjölskyldu sinnar.
Ég von að góður Guð styrki
aðstandendur Arnar í þeirri raun,
sem hið sviplega fráfall hans er
hans nánustu.
Við Valsmenn kveðjum í dag
einn af okkar traustustu og vin-
sælustu félögum.
Hliðarenda,
Með Valskveðju,
Bergur Guðnason.
Ingibjörg Austfjörð
— Minning
Fædd 25. júní 1898.
Dáin 8. febrúar 1980.
Hinsta kveðja frá systrunum úr
Goðabyggðinni og fjölskyldum
þeirra.
Elskuleg amma okkar er dáin.
Með örfáum kveðjuorðum viljum
við minnast hennar. Hún fæddist
á Eskifirði 25. júní 1898. Foreldrar
hennar voru þau hjónin Stefanía
og Jón Austfjörð. Þeim varð
þriggja barna auðið, og var amma
elst þeirra, næstelstur er Gunnar
og yngstur Ásgeir, hann lést árið
1952.
Við systurnar vorum svo lán-
samar að hafa þau Stefaníu ömmu
og Jón afa hjá okkur í foreldra-!
húsi uppvaxtarárin. Engar sögur
voru að okkar dómi eins stórkost-
legar og þær, sem þau sögðu frá
sínum bernsku- og fyrstu hjúskap-
arárum. Það voru ár erfiðrar
lífsbaráttu. í þessum frásögum
kynntumst við Ingu-ömmu strax
sem lítilli stúlku. Saga þessa fólks
er þó ekkert einsdæmi, en hún
hrífur alltaf, og hún lifir áfram,
við segjum hana börnum okkar.
Frá Eskifirði fluttist Inga
amma til Akureyrar árið 1918 og
foreldrar hennar stuttu síðar. Átti
hún þar heima æ síðan.
Amma var tvígift. Fyrri eigin-
maður hennar var Éinar Jó-
hannsson, múrarameistari. Þau
eignuðust þrjú börn, Áslaugu,
móður okkar, Helgu, yfirkennara í
Reykjavík, og Stefán, lögregluþjón
í Ólafsfirði. Amma og afi slitu
samvistum.
Seinni eiginmaður hennar var
Bjarni Jóhannesson iðnverka-
maður. Hann lést á sl. ári. Þau
eignuðust tvo syni. Eldri soninn
misstu þau aðeins nokurra daga
gamlan. Sá yngri er Ásgeir Rafn
búsettur á Akureyri ásamt fjöl-
skyldu sinni.
Amma og Bjarni reistu sér hús
við Þingvallastræti 37. Þangað var
ætíð gott að koma, gestrisin voru
þau, og amma lagaði svo góðan
mat, að orð fór af.
Hennar hel§tu áhugamál í gegn-
um árin voru störf í stúkunni
Brynju og einnig starfaði hún í
Slysavarnafélagi íslands.
Hún var líka sérstaklega söng-
elsk kona, og okkur er það minn-
isstætt, þegar við heimsóttum
hana á sjúkrahús sl. sumar, þá
mjög lasburða, að gamall vinur
hennar átti leið hjá, þar sem við
sátum, heilsaði hann ömmu og bað
hana raula með sér smá-lagstúf.
Gerði hún það af veikum mætti,
en glöggt mátti sjá bros í augum
hennar.
Með þessum orðum þökkum við
elskulegri ömmu samfylgdina, öll
hin barnabörnin biðja einnig fyrir
kveðju.
Hún verður jarðsungin í dag,
laugard. 16. febrúar kl. 13.30 frá
Akureyrarkirkju.
Blessuð sé minning hennar.
Afmœlis-
og
minningar
greinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrir vara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið af marggefnu tilefni að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera velrituð og
með góðu línubili.