Morgunblaðið - 16.01.1982, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1982
23
Brœðraminning:
Jón Óli Jónsson og
Hjálmar Hjálmarsson
Jón Óli
Fæddur 14. desember 1957
Dáinn 9. janúar 1982
Hjálmar
Fæddur 5. september 1962
Dáinn 9. janúar 1982
„Svo örskammt er bil milli blíðu
og éls, og brugðizt getur lánið frá
morgni til kvelds."
Oft erum við minnt á þá alvar-
legu staðreynd, sem fram kemur í
þessum orðum sálmaskáldsins,
þótt hún sé vissulega framborin
með misjöfnum þunga. Það er svo
margt, sem getur breytzt og og
brugðizt á einni örfleygri stundu í
okkar mannlega lífi. En mestur
verður sársaukinn þó, þegar ást-
vinur í blóma lífsins er frá okkur
hrifinn af kaldri hendi dauðans.
Þá verður tregt tungu að hræra.
Við verðum sem ómálga börn í
orðvana spurn andspænis örlagar-
ún, sem enginn mannlegur máttur
fær ráðið hið minnsta í, hvað þá
skýrt eða skilið.
Þannig er mér — og mörgum
fleiri farið um þessar mundir. Því
nú er tveimur bræðrum á bak að
sjá.
Jón Óli Jónsson fæddist á Akur-
eyri. Foreldrar hans voru hjónin
Jón Ólafsson, sem nú er skóla-
stjóri við Gerðaskóla í Garði og
Guðbjörg Ásta Jónsdóttir. Hann
fluttist með foreldrum sínum að
norðan þegar hann var ársgamall
eða þar um bil. Þau slitu samvist-
um skömmu síðar og ólst Jón Óli
upp hjá móður sinni í Keflavík.
Hann lauk gagnfræðaprófi við
Gangfræðaskólann í Keflavík vor-
ið 1974. Eftir það fór hann í Fisk-
vinnsluskólann í Hafnarfirði og
útskrifaðist þaðan árið 1978. Upp
frá því starfaði hann að mestu
leyti við verkstjórn og fiskmat hjá
fyrirtækjum í Keflavík. Hann
hafði fyrir nokkru stofnað heimili
í Keflavík með unnustu sinni, Sig-
urbjörgu Björnsdóttur. Þau áttu
engin börn.
Hjálmar Hjálmarsson var
fæddur í Keflavík. Hann og Jón
Óli voru hálfbræður, sammæðra.
En faðir Hjálmars er Hjálmar
Kristinsson, þungavinnuvélstjóri
á Keflavíkurflugvelli, síðari mað-
ur Guðbjargar Astu. Hjálmar ólst
upp hjá foreldrum sínum í Kefla-
vík og átti heimili hjá móður sinni
þegar hann lézt. Hann stundaði
ýmiss konar vinnu eftir að hann
lauk skólanámi, m.a. var hann við
verzlunarstörf hjá Kaupfélagi
Suðurnesja um nokkurt skeið.
Hann lætur eftir sig ungan son, er
Guðjón heitir.
Báðir voru þeir bræðurnir
mestu efnismenn, vel af Guði
gerðir, bæði til líkama og sálar.
Vinsælir voru þeir og vel metnir
bæði í vináttu og starfi.
Ég kynntist Hjálmari aldrei
persónulega. Þó minnist ég hans,
glókollsins bjarteyga og broshýra,
sem var svo þrunginn lífsgleði, að
unun var á að horfa.
Jóni Óla kynntist ég hins vegar
sem nemanda og fermingarbarni.
Og það er engri rýrð varpað á önn-
ur fermingarbörn þótt ég segi, að
hann sé meðal hinna minnisstæð-
ustu úr þeim fjölmenna hópi.
Hann var góður drengur, ljúflynd-
ur og hjartahlýr. Sérstaklega
minnist ég þess, hve einlægt Guðs-
traust átti sér djúpar og sterkar
rætur í hjarta hans. Ég á í fórum
mínum dálitla ritgerð eftir hann
frá þeim árum, þar sem hann seg-
ir f rá leit sinni að litla bróður
sínum, sem var týndur og þeim
hugarhræringum, sem bærðust
með honum, þegar barnið var
komið fram. Hann lýkur ritgerð-
inni með þessu orðum: „Ég þakk-
aði Guði fyrir, því ég vissi, að það
var Hann, sem hafði leitt litla
bróður minn framhjá öllum hætt-
um og vísað honum veginn heim.“
Og enn er það svo, þrátt fyrir
allt og allt, að handleiðslu Guðs og
föðurforsjón eru engin takmörk
sett. Með þá björtu sannfæringu í
huga fel ég þá bræðurna báða góð-
um Guði, — og horfi yfir þann
æskuveg, sem þeir höfðu lagt að
baki. Og fram í hugann koma
þessi fleygu orð úr minningarljóði
um æskumann:
„Kn skín ei Ijúfast ævi þeirra yfir,
S4‘m ung á morjjni lífsins staúar nemur,
og eilíflega óhád því, sem kemur
í æsku sinnar (ignu fegurd lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu á i»ullnu augnahliki."
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég foreldrum, unnustu, systkinum
og öðrum ástvinum og bið þeim
öllum blessurtar og styrks frá
hæstu hæðum. Og þriðja félagans,
sem með þeim var á örlaga-
stundinni miklu og enn berst
harðri baráttu fyrir lífi sínu, skal
hér einnig minnzt með einlægri
fyrirbæn.
Guð blessi ykkur, vinir, öll, sem
um sárt eigið að binda.
Björn Jónsson, Akranesi
í dag verða til moldar bornir frá
Keflavíkurkirkju bræðurnir Jón
Óli Jónsson, fæddur á Akureyri
14. desember 1957 og Hjálmar
Hjálmarsson fæddur í Keflavík 5.
september 1962.
Eftir stendur hnípinn hópur og
á erfitt með að skilja og sætta sig
við orðinn hlut.
Minningarnar koma fram í hug-
ann. Myndum frá liðnum dögum
bregður fyrir.
Sjö ára þróttmikla, jarphærða
pabbastelpan snarast inn úr dyr-
unum á nýstofnuðu heimili sínu,
föður síns og stjúpu: „Ég er komin
með hann Óla.“ Bak við hana sé ég
í fyrsta skipti, Óla. Lítill, grannur
5 ára drengur, bjartur á brún og
brá, heldur fast í hönd stóru syst-
ur. Hann hlítir leiðsögn hennar og
hún verður honum sjálfskipaður
brimbrjótur. Þannig líða fyrstu
árin. I huga mér verður annað
þeirra ekki skilið frá hinu.
Óvenjusterk bönd, hert í eldi að-
skilnaðar og örðugleika, tengja
þessi tvö systkini.
Eg minnist fagurrar fermingar-
athafnar í Keflavíkurkirkju.
Bjartur, hógvær drengur stígur
fram og les fermingarbænina.
Rödd hans hljómar skýr og björt
um kirkjuna. Við hlið mér stendur
stoltur faðir.
Sumarið ’72 er samsettur
barnahópur okkar hjóna, Margrét,
Óli, Snúlla, Jón Guðmann og sam-
eignin Börkur, samvistum á Suð-
urgötunni okkar í Sandgerði. Það
ár gaf mikið og tók mikið. Þá
sköpuðust tengsl sem ég hef síðan
verið af hjarta þakklát fyrir.
Gagnvart dóttur minni, sem
fengið hafði hér til afnota veik-
byggðan líkama en sterka sál,
komu eiginleikar Óla vel í ljós.
Hún varð aðnjótandi ljúflyndis
hans og umhyggjusemi. Hin rika
kímnigáfa hans, orðheppni og frá-
sagnarhæfileiki, varð henni eins
og okkur öllum, sífelldur vaki
brosa og kátínu.
Umbrotaskeið unglingsáranna
varð Óla ekki þungt í skauti. Jafn-
lyndi hans og sálarró raskaðist
ekki. Þó vissum við, sem til þekkt-
um, að undir rólegu yfirborðinu
bjó alla tíð tilfinningahiti, stór-
lynd og viðkvæm sál.
Hann var alla tíð heimakær. Á
þessum árum, sem og síðar, fór
mikill tími til lestrar, — allt var
lesið, sem í náðist, ævisögur,
ferðasögur, jafnvel íslendingasög-
ur ásamt auðvitað hinum hefð-
bundnu skáldsögum. Það voru
helst skólabækurnar, sem fengu
að hvíla sig á þessum árum. Óla
voru gefnar góðar gáfur og hæfi-
leikar til náms. Strax sem ungl-
ingur hafði hann óvenju næma til-
finningu fyrir íslensku máli.
Stafsetningin var honum í blóð
borin og vald hans á tungunni og
málnotkun öll óvenju þroskuð.
Gagnfræðaprófi er lokið 1974. Að
loknu 3 ára námi í Fiskvinnslu-
skóla íslands er tekið gott loka-
próf 1978.
Á þessum árum hefur breyting
átt sér stað. Bjarti drengurinn,
fyrri ára, sem stóð bak við systur
sína og sótti til hennar þrek og
þor, hefur tekið stakkaskiptum.
Nú nær systirin honum rétt í eyra.
Hann er orðinn sá sterki í víðum
skilningi. Nú sækir hún til hans
skynsamlegar ábendingar og
ígrunduð ráð.
Mágar kaupa bát og stunda sjó
á sumrum. Margar hnittnar Óla-
sögur eigum við frá útgerðar-
ævintýrinu.
Óli kemur að kveðja. Nú skal
haldið sem fullnuma út á vinnu-
markaðinn. Verkstjórastarf hefur
boðist yfir sumartíma í rækju-
vinnslu á Blönduósi. Að hausti
aftur heima og foreldrum berast
ánægjulegar umsagnir vinnuveit-
anda. Við tekur verkstjórn og fisk-
mat í heimabyggðinni.
I byrjun árs 1980 verða þátta-
skil. Ungmenni fella hugi saman
og fallegt lítið heimili sér dagsins
ljós. Á dyrunum lesum við Sigur-
björg Björnsdóttir og Jón Óli
Jónsson. Við sjáum ást og ham-
ingju í augum þeirra. Við vitum að
enginn er svikinn af Óla. Sigur-
björg vinnur hylli fjölskyldunnar
allrar. Framtíðin blasir við. Hug-
að er að möguleikum til fram-
haldsmenntunar erlendis. Spáð og
sj)jallað. Við tölum um Sibbu og
Óla. Förum til Sibbu og Óla.
Þó segjum við í dag Óli og
Hjalli.
Óli var ríkur af s.vstkinum. í
Keflavík var systkinahópurinn:,
Hjálmar, Smári og Rósa litla. Þeir
bræður áttu oft samleið. Ekki síst
ef eitthvað bjátaði á. Þeir fóru
saman síðustu förina.
— Það er stundum erfitt að
svara börnum. „Hvernig bróðir
minn er hann Hjalli?" spurði mig
5 ára Börkur.
Ja, hann er svona skábróðir
þinn, var svarið. Skábróðir nefnd-
um við hann stundum í gamni síð-
ar.
Hjálpsami, laghenti, laglegi
Hjalli, sem hafði lag á að gera gott
úr öllu sem að höndum bar, skipti
aldrei skapi og aldrei lagði illt til
nokkurs manns.
Þær láta kunnuglega í eyrum
athugasemdir eins og „... Hann
Hjalli getur gert við þetta“ eða
„Ég bið bara hann Hjalla“. Hann
átti sæmdarheitið greiðamaður.
Það vissu allir, sem afskipti höfðu
af Hjalla, að hann fékk allt til að
snúast, hvort sem það var klukka
eða „kaggi“ skipti ekki máli. —
Listamannsefnið Hjálmar þekktu
færri. Myndirnar hans, gerðar
með blýanti, tússi eða koli, — liti
notaði hann ekki — sýna athyglis-
verða hæfileika, sem gáfu mikil
f.vrirheit.
Nú á ársgamall stúfur, Guðjón
Hjálmarsson, um sárt að binda.
Hann á þó sterka arma, sem koma
til með að stvðja lítinn mann.
„Mamma mín, Guð hefur tekið
hann Hjalla líka, svo að hann gæti
hjálpað honum Óla,“ með þessum
orðum reyndi litla s.vstirin Rósa
að hugga móður sína, er fregnin
barst. I þessum orðum felst ef til
vill mikill sannleikur.
Höggið var þungt, sorgin er sár.
Konurnar, sem um sárast eiga að
binda, unnustan unga, móðirin og
stóra systir, sem og svo margir
fyrr og síðar, sýna okkur, að hetj-
ur eru hér á meðal okkar fleiri en
við gerum okkur ljóst.
Við skulum á þessari stundu
vera þess minnug, að enginn veit
hver næstur leggur frá landi. Öll
erum við á leiðinni. Við skiljum
um stundarbil, það höfum við oft
gert áður um lengri eða skemmri
tíma. En þegar stundin kemur,
bíða okkar vinir í varpa. Ung-
mennin okkar þrjú, sem nú takast
á við okkur ókunn verkefni.
Ég kveð ykkur að sinni, elsku-
legu bræður, með kveðjunni henn-
ar systur ykkar: „Verið þið bless á
meðan“. (jj.
Slökkviliðið dælir vatni
Slökkvilið Reykjavíkur stóð í ströngu á miðvikudag við að
dæla burtu vatni þegar útkeyrsluplanið hjá þeim fylltist
af vatni í blautviðrinu. Þetta gerist einu sinni til tvisvar á
ári þegar miklar rigningar standa yfir og ræsin eftir
Hafnarfjarðarveginum stíflast þannig að vatnið rennur
eins og leið liggur beint á útkeyrsluplan Slökkviliðs
Reykjavíkur og þar stoppar það. Ljósmynd Lárus Karl Ingason.
Nágrannasveitarfélög Reykjavíkur:
Kosningabandalög vinstri flokk-
anna víða í undirbúningi
I’RÓFKJ()R og forval hefur nú ver
ið ákveðið, eða er í undirbúningi
hjá flestum flokkum í nágranna-
byggðum Reykjavíkur. Kndanlegir
framboðslistar eru þó ekki komnir
fram nema hjá Sjálfstæðisflokkn-
um á Seltjarnarnesi. V’íða eru í und-
irbúningi sameiginleg kosninga-
bandalög vinstriflokkanna, en ekki
endanlega ákveðin enn. Á einum
stað, í Kópavogi, verður sameigin-
legt prófkjör allra flokka.
I Mosfellshreppi hefur ekki enn
verið ákveðið hvernig staðið skuli
að framboðsmálum eða uppstill-
ingu á endanlegum framboðslist-
um flokkanna. Vinstriflokkarnir
þar höfnuðu tillögu Sjálfstæðis-
flokksins um sameiginlegt próf-
kjör og nú eiga sér stað viðræður
milli þeirra um sameiginlega
framboðslista.
I Kópavogi verður sameiginlegt
prófkjör allra flokka 6. marz, en
þó er enn óákveðið hvort
Borgaraflokkurinn býður fram til
kosninganna að þessu sinni.
1 Hafnarfirði fer fyrri umferð
forvals Alþýðubandalagsins fram
um þessa helgi og hafa aðeins
flokksbundnir félagar í Alþýðu-
bandalaginu þátttökurétt.
Prófkjör Alþýðuflokksins í Hafn-
arfirði vérður 6. og 7. febrúar.
Enn er óákveðið um prófkjör
og/eða fyrirkomulag uppstill-
ingar endanlegs framboðslista
hjá Framsóknarflokknum og
Sjálfstæðisflokknum.
I Garðabæ er enn óákveðið með
prófkjör hjá Sjálfstæðisflokknum
og viðræður standa yfir meðal
vinstriflokkanna um sameigin-
legt framboð.
Á Seltjarnarnesi standa enn
yfir samskonar viðræður vinstri-
flokkanna en Sjálfstæðisflokkur-
inn hefur ákveðið prófkjör dag-
ana 23. og 24 janúar og er endan-
legur framboðslisti til þess þegar
kominn fram. Utankjörstaða-
kosning verður 16. janúar. Nöfn
frambjóðenda eru þessi: Magnús
Erlendsson, Jónatan Guðjónsson,
Bryndís H. Snæbjörnsdóttir,
Anna K. Karlsdóttir, Guðmar
Magnússon, Jónas Friðgeirsson,
Jón Gunnlaugsson, Grétar Vil-
mundarson, Július Sólnes, Erna
Nielsen, Skúli Ólafs, Ásgeir S.
Ásgeirsson, Guðmar Marelsson,
Sigurgeir Sigurðsson, Kristín
Friðbjarnardóttir og Áslaug G.
Harðardóttir.