Morgunblaðið - 13.08.1983, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. ÁGÚST 1983
29
Skúli Pálsson
— Minningarorð
Fæddur 9. febrúar 1914
Dáinn 6. ágúst 1983
Veturinn leið — hann var hon-
um erfiður. Vorið kom og sumarið
sýndi sig.
Meðan lif náttúrunnar lifnaði,
dvínaði kraftur hans.
Í glímunni miklu, milli lífs og
dauða, var hart glímt og lengi var-
ist. Hér var þó ekki glímt sem í
Haukadal forðum, þar sem höfð-
inginn við Geysi stjórnaði og
hvatti til átaka, fegurðar og þors,
en ætíð þó fyrst og síðast með
drengskap.
Lífsglímu Skúla Pálssonar lauk
í faðmi konu sinnar á Landa-
kotsspítala laugardaginn 6. ágúst
sl. Fögru drengskapar-samlífi í
þessum heimi var lokið.
Skúli Pálsson fæddist að Gerð-
um í Garði 9. febrúar 1914. For-
eldrar hans voru Guðrún Jóns-
dóttir og Páll Pálsson. Heimur
Skúla stóð við Faxaflóann frá
vöggu til grafar. Þar undi hann í
æsku við — legg og skel — líkt og
annað æskufólk þeirra tíma. En
fyrir landi sigldu skútur og kútt-
erar, vélbátaöld gekk í garð; með
þróun togaraútgerðar fékk hinn
ungi sveinn að fylgjast frá upp-
hafi.
Ungum suðurnesjamönnum hef-
ur hafið ætíð verið heillandi og
þangað stefndi hugur Skúla fjótt.
Hann réðst ungur í skipsrúm og
reyndist þar sem annars staðar
dugmikill starfsmaður.
Til Olíufélagsins hf. ræðst Skúli
1. apríl 1946 og var þar starfsmað-
ur til dánardægurs.
Starfsvöllurinn hverfur frá haf-
inu upp í — Heiðina — þar sem
önnur atvinnusaga var upplifuð,
saga flugsins. Þó atvinnubreyting
yrði mikil og starfssvæðin ólík, þá
skipti það hann ekki máli, hann
upphafði starfið en starfið setti
ekki mark á hann.
I Gerðum í Garði var mikið
mannlíf og gott á æskuárum
Skúla. Foreldrar hans áttu stóran
og myndarlegan barnahóp og þar
voru um þessar mundir ung hjón
búsett, einnig með stóran þarna-
hóp, hjónin Guðný Helga og
Þorsteinn Árnason. Þessar tvær
fjölskyldur áttu eftir að hafa bú-
setuskipti og einn góðan veðurdag
leiddust tvö titrandi hjörtu eftir
Suðurgötunni í Keflavík, sem þá
var gata í byggingu.
Síðar rann sú stund upp að
hjörtun tvö urðu eitt við hjóna-
vígsluna 8. nóv. 1941, er Skúli
Pálsson kvæntist Hallveigu Þor-
steinsdóttur.
Skúli var hamingjusamur í
einkalífi sínu. Hann átti greinda
og hugprúða konu. Halla var
Skúla sem Bergþóra Njáli. Skúli
mat líka konu sína að verðleikum.
Lífsbaráttan hefst, það er úti í
hinum stóra heimi hildarleikur
háður, en tíminn er óræður sem
lifað er í, jafnvel á íslandi.
Ungu hjónin byrja búskap og
eignast sitt fyrsta barn, sem var
stúlka og skírð Bima, Hún fæddist
22. febrúar 1942, en deyr sem
kornabarn, en trúin á Guð gefur
þeim hjónum að fagna barnaláni,
þau eignast Guðna f. 10. desember
1944, Snorra f. 11. janúar 1947,
Guðrúnu f. 17. desember 1951 og
Birnu f. 22. ágúst 1962. Systkinin
öll hafa eignast maka og gefið
Höllu og Skúla níu barnabörn.
Ég sem þessar línur skrifa,
kynnist ekki Skúla Pálssyni að
marki, fyrr en um 1960, og þá með
þeim hætti að kona mín, Guðný
Helga Árnadóttir, leiddi okkur
saman eða fjölskyldur okkar.
Kona mín var í fóstri hjá afa sín-
um og ömmu, foreldrum Höllu, og
hafði sem krakki reynst Skúla
nokkuð erfið í tilhugalífs-heim-
sóknum að Suðurgötu 8, en þar í
æsku bundust þeir kærleikar með
konu minni, Höllu frænku og
Skúla, að aldrei hefur á skugga
borið. Þessu kærleiksbandi fékk ég
að knýtast þó seint gengi. Skúli
Pálsson gleypti hvorki við
mönnum eða málefnum, en tæki
hann manni þá sýndi hann það
sem felst í því fagra orðtaki: hann
var drengur góður.
Sumarið 1965 veiktist kona mín
af sjúkdómi í höfði, er varð til þess
að skyndilega urðum við að leita
til sérfræðinga erlendis. Þá áttum
við þegar þrjár dætur, en þeirra
yngst var Haliveig Björk, sem þá
var aðeins þriggja mánaða gömul.
Auðvitað varð hennar athvarf hjá
nöfnu sinni og Skúla í Norðurtún-
inu, en líka síðan hefur sá reitur
fagurs og góðs heimilis laðað og
verið staður sem allt gott hefur
snúist um.
í Norðurtún 6 kom fjölskyida
mín mörg jól og um mörg áramót.
Skipti þá ekki máli hvort búið var
að Bifröst í Norðurárdal eða á
Reykjum í Hrútafirði, ef færðin
leyfi þá var ekið til Keflavíkur.
Þar var tekið á móti vinum og
kunningjum á þann hátt að allir
fundu sig velkomna, og þar var
veitt vel og ríkulega en aldrei í
óhófi.
í sælureit Olíufélagsmanna að
Laugarvatni var líka gaman að
koma og eiga kvöldstund — á
Dropastöðum.
Skúli Pálsson var ekki maður
mikilla ferðalaga, þó urðum við
þeirrar ánægju aðnjótandi að fá
hann í heimsókn, með sinni góðu
Höllu, á alla þá staði, er við höfum
búið á sl. 26 ár. Og ætíð voru það
dásemdar dagar sem þau færðu
með sér í heimsóknum sínum.
í upphafi þessarar litlu og fá-
tæklegu minningargreinar minnt-
ist ég á dvöl Skúla á íþróttaskóla
Sigurðar Greipssonar í Haukadal,
þar sem hann naut tilsagnar í
nokkra mánuði í íþróttum og þáði
af Sigurði í fararnesti þá lífsspeki
að leitast við að vera drengskapar-
maður, er hann og reyndist ætíð
vera í lífi sínu og starfi.
Af kynnum mínum við Skúla
Pálsson vissi ég það fyrir iöngu, að
hann var karlmenni, en aldrei var
mér ljóst, hvílíkt karlmenni hann
var, fyrr en í hinni síðustu orustu,
er hann háði við lífið.
Ég og fjölskylda mín sjáum
hann í anda á ströndinni miklu,
umvafinn sólbjarma, glaðan og ör-
uggan við hlið þeirra sem farnir
eru á undan, og tilbúinn að búa
undir komu okkar hinna, þegar
okkar tími er kominn að sigla yfir
móðuna miklu. Megi ástúð hans
styrkja ástvini hans og hugga þá.
Kveðjur mínar og fjölskyldu að
leikslokum.
Höskuldur Goði
Minning:
Friðrik Þ. Bjarna-
son tollvörður
í dag er til moldar borinn Frið-
rik Þórður Bjarnason tollvörður á
Keflavíkurflugvelli. Hann fæddist
á Suðureyri við Súgandafjörð 29.
ágúst 1930. Foreldrar hans voru
Bjarni Friðriksson, ötull félags-
málamaður í sínu héraði, og Sig-
urborg Sumarlína Jónsdóttir.
Börn þeirra hjóna urðu alls sex-
tán, en eru nú tíu á lífi. Eftirlif-
andi eiginkona Friðriks er Guðrún
Bjarnadóttir, f. 17. okt. 1933 á
Hörgslandi á Síðu, og gengu þau í
hjónaband 29. júlí 1960. Þau eign-
uðust einn son barna og heitir
hann Bjarni.
Friðrik stundaði alla almenna
vinnu framan af ævi, uns hann fór
að vinna við flugvélaafgreiðslu á
Keflavíkurflugvelli, fyrst hjá
varnarliðinu en síðan hjá Loftleið-
um. 1967 var hann ráðinn tollvörð-
ur og gengdi hann því starfi til
dauðadags.
Friðrik kenndi veikinda sl.
haust og fór þá í nákvæma lækn-
isrannsókn. Um síðustu áramót
gekkst hann svo undir mikla
skurðaðgerð. Hún dugði þó ekki til
að vinna bug á sjúkdómi hans.
Eftir uppskurðinn tók við lang-
vinn og tvísýn barátta við sjúk-
leikann, sem leiddi Friðrik loks til
dauða þann 7. ágúst. Friðrik barð-
ist með miklum kjarki og þolgæði
við hinn skelfilega sjúkdóm, en í
þeim raunum var Guðrún, eigin-
kona hans, honum mikill styrkur.
Við sem til þekkjum sáum oft að
henni var gefið meira þrek en
flestum öðrum.
Friðrik var oftast alvörugefinn,
en í hópi vina og vinnufélaga var
hann spaugsamur og glettinn.
Hann var á yngri árum góður
körfuknattleiksmaður og um ára-
bil var hann einn af bestu borð-
tennismönnum landsins. Á því
sviði lagði hann á sig mikla vinnu
við leiðbeiningar og æfingar hjá
ungu borðtennisfólki í Keflavík.
Friðrik unni útivist og gönguferð-
um og spilaði golf yfir sumarmán-
uðina. Hann var áhugamaður um
félagsmál íþróttahreyfingarinnar
og starfaði mikið með stjórn Borð-
tennissambands íslands.
Við andlát Friðriks Bjarnasonar
er okkur starfsmönnum hans rík-
ast í huga þakklæti fyrir ágætt
samstarf við þann grandvara
mann og góða dreng, sem nú hefur
kvatt hópinn löngu fyrir aldur
fram. Við hljótum að undrast að
honum sem næstum aldrei varð
misdægurt, skyldi ætlað svo fljótt
að hverfa á braut.
En við getum aðeins vonað og
beðið að hann sem öllu stýrir veiti
eiginkonu hins látna og öðrum
ástvinum hans styrk í raunum
þeirra.
Vinnufélagar
Pétur Guðjóns-
son — Kveðjuorð
Fæddur 19. mars 1926.
Dáinn 23. júlí 1983.
Pétur Guðjónsson, náinn vinur
minn, eyddi síðasta kvöldi ævi
sinnar í besta skapi, föstudaginn
22. júlí á Grillinu á Hótel Sögu.
Hann talaði jöfnum höndum
ensku, frönsku og þýsku. Hann
talaði þýsku eins og móðurmálið.
Sjaldgæft þykir að íslendingur
kunni tök á níu tungumálum, en
Pétur var sérstakur hvort sem
hann var í duggarapeysu heima
við eða í smóking í mannfagnaði.
Hann tengdist okkur vináttubönd-
um vegna djúpra samræðna og
sameiginlegs áhuga á skíðaíþrótt-
inni. Skíðaferðir voru mikið
áhugamál hans og eftirlætisgam-
an. Og þannig gekk hann á vit
feðra sinna á hjarnbreiðum ætt-
lands síns.
Með Pétri er gengið mikilmenni,
frjáls maður, sjálfstæður maður,
kempa og víkingur okkar tíma.
Pétur var fram úr hófi mannlegur
og þess vegna minnumst við hans.
Við kveðjum hetju, dulúð svífur
yfir minningu hans. Við kveðjum
Pétur.
Christoph Czwicklitzer,
París — Baden-Baden.
Þegar ég hringdi til Islands
þann 28. júlí, fékk ég þá sorgar-
fregn að Pétur frændi væri dáinn
og var ég harmi sleginn. í fyrstu
neitaði ég að trúa því að hann
væri horfinn frá okkur.
Pétur var öllum góður og þá sér-
staklega börnum. Ætíð tók hann á
móti mér með opnum örmum og
gaf mér góð ráð og sagði: Það
borgar sig að hlusta á Pétur
frænda. Mér sárnaði að ég fékk
ekki einu sinni þakkað honum
fyrir þá gullfallegu gjöf, sem hann
og kona hans, Bára frænka, sendu
mér og konu minni á brúðkaups-
daginn okkar. Ég og kona mín
sendum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur til barna og barna-
barna.
Blessuð veri minning hans.
Gunnar Sigurjónsson,
Noregi.
Siguröur Kristjáns-
son Garði - Minning
Fæddur 31. desember 1886
Dáinn 5. ágúst 1983
I dag, laugardag 13. ágúst, verð-
ur jarðsunginn frá íltskálakirkju
Sigurður Kristjánsson frá Ás-
garði, Garði. Siggi afi, eins og ég
kallaði hann alltaf þó hann væri
ekki afi minn, lést í sjúkrahúsi
Keflavíkur föstudaginn 5. ágúst
eftir stutta sjúkrahúslegu tæplega
97 ára að aldri.
Sigurður var sérstakur persónu-
leiki og bjó yfir flestum þeim
mannkostum sem prýða góðan
mann. Hann var alltaf hress og
kátur og kvartaði aldrei. Kynni
mín af Sigurði hófust þegar ég var
11 ára og flutti suður í Garð, þá
var ég heimagangur á heimili
hans og konu hans í mörg ár og
alltaf var gaman að koma að Ás-
garði. Þegar ég varð fullorðinn
hafði ég ekki eins mikið samband
við Sigurð, en þó hitti ég hann
alltaf annað slagið.
Fyrir rúmu ári gerist Sigurður
vistmaður á Dvalarheimilinu
Garðvangi, þar sem ég er starfs-
stúlka. Hann vann sér fljótt ást og
hylli alls starfsfólks og vist-
manna. Hann var elsti vistmaður-
inn á heimilinu en mjög ungur i
anda. Hann tók sér gönguferð á
hverjum degi og kom svo við í
eldhúsinu og fékk kaffisopa og
spjallaði við okkur. Ég man eftir
að hann var ekki ánægður að kom-
ast ekki út í vetur fyrir hálku.
Þegar Sigurður er horfinn af
sjónarsviðinu er hans saknað af
starfsliði og vistfólki á Garðvangi.
Ég mun ætíð minnast hans sem
góðs vinar. Ég og fjölskylda mín
vottum öllum ættingjum Sigurðar
innilegar samúðarkveðjur.
Sibba
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður.
Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera
vélrituð og með góðu línubili.