Morgunblaðið - 11.05.1984, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 11. MAÍ 1984
63
VELVAKANDI
SVARAR í SÍMA
10100 KL. 11—12
FRÁ MÁNUDEGI
TIL FÖSTUDAGS
1/y It
það væri fullt af sykri í þessu
öllu. Ég spurði þá: „Hvað um
það sem merkt er sykurlaust?"
Þessu svaraði hann: „Fáðu þér
bara kókosbollu."
Þegar hér var komið sögu
gekk ég orðalaust út en maður-
inn minn varð eftir inni og
ítrekaði spurninguna hvort
hann ætti eitthvað sykurlaust,
en hann fékk ekki heldur svar.
Við höfum aldrei áður orðið
fyrir annarri eins ókurteisi í af-
greiðslu, og ef afgreiðslumaður-
inn hagar sér ætíð svona við
sykursjúka og aðra sem ekki
mega nota sykur, þá finnst mér
að hann ætti að setja miða í
gluggann um að hann afgreiði
ekki hvern sem er.
Það má að lokum taka það
fram að vð gengum áfram upp
Bræðraborgarstíginn og fengum
þá afgreiðslu á því sem við báð-
um um eins og ekkert væri.
Til umhugsunar
fyrir hagspek-
inga landbúnað-
ariðnaðarins
Gunnlaugur Bjarnason hringdi
og hafði eftirfarandi að segja: —
Sauðfjárræktin er sögð vera „al-
vörubúgrein“ og mikilvæg fyrir
gjaldeyrisöflun þjóðarinnar. Nú
var haft eftir formanni Stétta-
sambands bænda á fundi í Borg-
arnesi að það vanti um 5 krónur
upp á andvirði „besta kindakjöts
í heimi" að það standi undir
kostnaði við vinnslu og sölu
kjötsins á erlendum markaði.
Hrossaræktin er sögð óþörf
búgrein. Meðalgóður reiðhestur
skilar hins vegar um 35 þúsund
krónum í gjaldeyri.Það þarf þá
ekki nema u.þ.b. einn reiðhest til
að jafna gjaldeyrisreikninginn
fyrir ca. 7 tonn af útfluttu
kindakjöti.
Vangaveltur um
Víkingasveitina
Haraldur Sigurðsson, Akurevri,
skrifar.
Ég hefið verið með svolitlar
vangaveltur um starfsaðferðir
lögreglunnar og þá sérstaklega
svokallaðrar „Víkingasveitar" í
sambandi við atburð þann í Vest-
urbænum, er óður byssumaður
gekk þar berserksgang. Ég hef
aldrei vitað til þess að „Comm-
ando Unit“ (Víkingasveit) fari
svona að í þessari stöðu sem skap-
aðist þetta umrætt kvöld. „Þeir
nálguðust manninn hægt. og ró-
lega,“ segir í frétt í Mbl., á meðan
náði hann að skjóta tugum skota
að lögreglunni, sem faldi sig á bak
við tómar tunnur og bárujárn, eft-
ir fréttum útvarpsins sama kvöld
að dæma. Einnig skilst mér að
þarna hafi drifið að stóran hóp
áhorfenda, sem vafaiaust hefur
ekki gert sér grein fyrir hvað var
að ske.
f mínum bókum segir að í svona
stöðu skuli gera byssumanninn
óvígann strax, annað hvort með
kraftmiklum riffli úr fjarlægð eða
með rotsprengju eftir aðstæðum.
Hvað hefði „Víkingasveitin" gert
ef þetta hafði verið maður sem
kunni með vopn að fara og hefði
verið vopnaður riffli og e.t.v. náð
að drepa eða stórslasa fjölda
manns. Hefðu þeir nálgast hann
„hægt og rólega“ og reynt að tala
hann til, jafnvel lagt frá sér vopn-
in gegn loforði frá hinum byssu-
óða um að gera hið sama? Mér er
spurn. Það er ekki nóg að klæða
sig í stíl SAS-sveitanna, það væri
ágætt að tileinka sér svolítið af
þeirra „taktic" líka.
Að lokum eru hér nokkrar
spurningar til yfirmanns „Vík-
ingasveitarinnar": Eftir hvaða
fyrirmynd eru þeir þjálfaðir. Hvar
hlutu þeir sína þjálfun og í
hverju? Hver er hlaupvíddin á
skammbyssunum sem þeir bera?
Eru þessar upplýsingar e.t.v.
„hernaðarleyndarmál"?
hverfa úr borgarmyndinni. Þar
mun rísa nýtt og fallegt hús.
Sama er að segja um Grjóta-
þorpið allt. Þar eiga gömlu kof-
arnir að víkja og ný og falleg
hús að koma í staðinn. Kofa-
snobbið á engan rétt á sér.
Ráðamenn borgarinnar stóð-
ust prófið varðandi Fjalaköttinn
og þeir munu vonandi standast
prófið, þegar Grjótaþorpið kem-
ur til sögunnar, en ég er ekki
viss um að þeir fái 1. einkunn
fyrir hundamálið, þegar próf-
skírteini þeirra verða athuguð
síðar.
Hundaeigendur og vinir hafa
auðvitað ýmislegt til síns máls,
eins og oftast er þegar tveir
deila, en yfirgnæfandi meiri-
hluti Reykvíkinga er andvígur
auknu hundahaldi í borginni.
Ég sagði hér á undan, að ég
væri gjaldgengur að tala um
hunda, og skal nú í lokin styðja
þessa fullyrðingu með lítilli
reynslusögu.
Þegar ég var lítill drengur í
sveit, lék ég mér við hunda, og
hundarnir léku sér við mig. Tík-
in hét Freyja en hundurinn Kol-
ur. Þessir vinir mínir hurfu svo
úr lífi mínu því hundsæfin er
svo stutt. Þegar ég eignaðist
syni, þá kom aftur hundur á
heimilið, lítill hvolpur, og synir
mínir léku sér við hann og Kola,
en svo kallaði ég tíkina, lék sér
við drengina. Þetta var í
Reykjavík, efsta húsið í Hlíðun-
um, sem þá var útvörður byggð-
arinnar í þá átt. Leiksvæðið var
öll Kringlumýrin með sínum
óendanlegu tilbrigðum, djúpum
skurðum, mógröfum, fuglalífi,
kálgörðum og kúm frá Geir í
Eskihlíð. Mýrin var æfintýra-
land barnanna og Kolu.
En Kola stækkaði og varð stór
hundur. Hún var ekki af ís-
lensku kyni. Hún varð fyrirferð-
armikil og ærslafull, öslaði um
stiga og stofur og tók lítið tillit
til mannasetninga úti sem inni.
Þegar hún var lokuð inni í
þvottahúsinu, ærðist hún og
klóraði næstum því sundur
krossviðinn í hurðinni. Hún var
víst illa vaninn hundur. Dag
nokkurn tók ég hana með mér
upp í sumarhús og skaut hana.
Hvernig gast þú gert þetta?
Hvernig gast þú fengið af þér að
deyða heimilishundinn þinn, og
það sjálfur, var sagt við mig.
Hvílíkt kaldlyndi. Eg gat lítið
sagt.
Sannlega gat ég það gengið á svig,
að granda þér hundur minn tryggur.
Með rjúkandi byssu ég blíni á þig,
sem blóðug í sandinum liggur.
Ég vil að mig dæmi hið skarpasta skyn,
ei skilningur veill eða hálfur.
Að leigja sér mann til að vega sinn vin,
er verra en gera það sjálfur.
Þetta eru síðustu vísurnar úr
kvæðinu um Kolu.
Yrði ég einn míns liðs, gamall
maður, þá vildi ég gjarnan eiga
hund til þess að tala við.
r

E. TH. MATHIESEN H.F.
DALSHRAUNI 5 — HAFNARFIRÐI — SIMI 51888

LEIGA
HÚS
Við viljum ' vekja athygli
leigjenda og leigusala á því,
að Félagsmálaráðuneytið
gefur út eyðublað fyrir
leigusamninga um íbúðarhúsnæði.
Notkun þess tryggir réttindi
beggja aðila.
HÚSEIGENDASAMBAND
ÍSIANDS
Leigjendasamtökin
Hið löggilta eyðublað fyrir leigusamninga
um íbúðarhúsnæði fæst án endurgjalds
hjá bæjar- og sveitéirstjómum
og á skrifstofum okkar.
Önnur samningseyðublöð
em ekki gild.
! #Húsnæðisstofnunríkisins
3