Morgunblaðið - 16.01.1988, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1988
Minning:
OiafurÁg. Ölafsson
bóndi Valdastöðum
Fæddur 1. ágnist 1902
Dáinn 7. janúar 1988
Ólafur Ágúst Ólafsson, bóndi að
Valdastöðum í Kjós, verður jarð-
settur í dag frá Reynivallakirkju,
en hann andaðist að Vífilsstöðum
hinn 7. janúar sl. lið'.ega 85-ára að
aldri. Hann hafði átt við vanheilsu
að stríða um alllangt skeið.
Ólafur Ágúst átti sterkar rætur
í Kjósinni. Hann var fæddur að
Fossá í Kjós 1. ágúst 1902, sonur
hjónanna Ásbjargar Tómasdóttur
og Ólafs Matthíassonar bónda þar
og ólst þar upp í stórum systkina-
hópi.
Ólafur hneigðist ungur að bú-
skaparstörfum og undirbúningur til
lífsstarfsins skyldi vera eins og völ
var á. Hann stundaði nám við
bændaskólann á Hvanneyri og lauk
prófi þaðan 1925.
Bóndi að Fossá gerðist Ólafur
1928 og bjó þar fyrst ásamt bróður
sínum Sigurþór, en einn eftir lát
hans til ársins 1937.
Hinn 11. október 1930 kvæntist
Ólafur Ásdfsi Steinadóttur frá
Valdastöðum og 1937 fluttust þau
þangað og hófu búskap þar í sam-
býli við foreldra Ásdísar, þau Elínu
FViðfinnsdóttur og Steina Guð-
mundsson, sem bæði eru látin.
Sama ár reistu Kristín, systir Ás-
dísar og Grímur Gestsson, maður
hennar, nýbýli úr Valdastöðum sem
nefnt var Grímsstaðir og hófu þau
búskap þar.
Sambýli þeirra Valdastaðahjóna
stóð til 1956 er Elín lést, én Steini
var þar æ síðan til heimilis. Hann
lést 1970.
Ólafur Ágúst var mikill búhöldur
og áhugamaður um allt er varðaði
búskap og landvemd. Samhliða
drjúgum búskaparstörfum sínum
varð hann forystumaður í sveit sinni
FÉLAO JÁRNIDNAÐARMANNA
Félagsfundur
verður haldinn miðvikudaginn 20. jan. 1988
kl. 20.00, á Suðurlandsbraut 30,4. hæð.
Dagskrá:
1. Félagsmál
2. Fundarsköpfélagsins
3. Kjaramál
4. Önnurmál
Mætið stundvíslega.
Stjórn Félags járniðnaðarmanna.
JéI2 SPOtm
WVERFISGATA 105 SIMI 13860
Eru þíntr fætur hér?
Leikfimi fyrir allar konur og nú
fjúka jólakílóin.
Gott verð - góð aðstaða.
Innritun í síma 13880.
ÁSTA OG SÓLVEIG.
TÖLVUPRENTARAR
á fjölmörgum sviðum er bænda-
stéttina snerti. Búnaðarfélagið naut
starfskrafta hans og í stjóm Mjólk-
ursamsölunnar átti hann sæti um
hríð. Búnaðarfélagið veitti honum
sérstaka heiðursviðurkenningu.
Hann var mikill áhugamaður um
rafvæðingarmál í Kjósinni og for-
ystumaður um stofnun sérstaks
raforkusjóðs til þess að aðstoða
bændur í þeim efnum.
Vissulega voru það undarleg ör-
lög að rafmagnið skyldi verða svo
mikill skaðvaldur á Valdastöðum
sem raun varð á, en þau Ásdís og
Ólafur tóku því sem að höndum bar
og reistu sér nýtt og myndarlegt
íbúðarhús að Valdastöðum með
sinni einstöku snyrtimennsku sem
þau reyndar fengu sérstaka viður-
kenningu fyrir.
Skógræktin og landgræðslan
áttu dyggan stuðningsmann í Ólafi
á Valdastöðum og var honum það
mikið ánægjuefni þegar Skógrækt-
arfélag Kjósarhrepps og Kópavogs-
kaupstaðar sameinuðust um kaup
á æskustöðvum hans, jörðinni
Fossá, til þess að klæða landið.
Félagsmálin tóku drjúgan tíma,
en í hreppsnefnd sat Olafur um
árabil. Formaður skólanefndar og
reyndar framkvæmdastjóri skóla-
byggingarinnar á meðan skólinn
var í byggingu. Formaður UMF
Drengs var hann og í forystu
Bræðrafélags Kjósarhrepps.
Ólafur Agúst var maður mjög
sjálfstæður og myndaði sér skýrar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Honum var ljóst að það sem hag-
kvæmast væri hveijum og einum
til framfara er frelsi til orða og
athafna. Hann gerðist því liðsmaður
sjálfstæðisstefnunnar og einn af
stofnendum Þorsteins Ingólfssonar,
félags sjálfstæðismanna í Kjós, og
í stjóm þess. Fulltrúi þeirra á lands-
fundum Sjálfstæðisflokksins á
meðan heilsa og kraftar leyfðu.
Þau Ólafur og Ásdís brugðu búi
fyrir nokkrum árum og við tók son-
ur þeirra, Ólafur Þór, og kona hans,
Þórdís Ólafsdóttir frá Hrauni í Ölf-
usi, en hin bömin þeirra þrjú,
Unnur, Ingi Steinar og Tómas, em
öll fjölskyldufólk, búsett í
Reykjavík.
Frá því ég fyrst kom að Valda-
stöðum í fylgd tengdaföður míns,
Þorgils Guðmundssonar, íþrótta-
kennara, sem þaðan var ættaður,
hefi ég átt vináttu og mikinn stuðn-
ing þeirra hjóna. Ég vil því þegar
Ólafur er kvaddur minnast þess
með þakklæti.
Valdastaðir hafa skipað veglegan
sess í Kjósinni. Þeir sem þar hafa
búið hafa vissulega gert sitt til þess
að svo mætti vera. Vinur minn Ólaf-
ur Ágúst Ólafsson með stuðningi
konu sinnar, Ásdísar, hefur gert
sinn hlut í því tilliti með miklum
ágætum.
Við Sigrún og fjölskylda okkar
sendum kveðjur til Ásdísar og fjöl-
skyldu þennar og biðjum Ólafí
Ágústi Ólafssyni Guðs blessunar í
nýjum heimum.
Matthías Á. Mathiesen
Minning:
Agústa Hákonardóttir
frá Hafþórsstöðum
Fædd 21. ágúst 1905
Dáin 6. janúar 1988
í dag, 16. janúar,''fer fram frá
Hvammskirkju í Norðurádal útför
Ágústu Hákonardóttur frá Haf-
þórsstöðum.
Ágústa fæddist 21. ágúst 1905
á Uppsölum í Norðurárdal, næst-
yngst 6 bama þeirra Hákonar
Jónssonar og Herborgar Þórðar-
dóttur. Af þeim eru nú á lífi
Siguijón fæddur 2.9. 1898 og Hall-
dór fæddur 18.1. 1901 báðir
búsettir í Reykjavík, og Metta fædd
6.12. 1903, sem býr í Bandaríkjun-
um. Látnir eru Þórður fæddur 6.7.
og Hermann, er var yngstur þeirra
systkina, fæddur 11.11. 1909.
Eins og títt var á þessum árum
ólst Ágústa upp við litla skóla-
göngu, en mikla vinnusemi. Hún
var líka mjög vel verki farin, vann
öll sín störf af samviskusemi og
snyrtimennsku. Vann hún á búi
foreldra sinna á Uppsölum, og síðar
á Desey og Hafþórsstöðum þar til
þau létust. Þá flutti hún til
Reykjavíkur og starfaði þar fyrst
við veitingar í Iðnó, síðan á Mat-
stofu Austurbæjar og síðast í
Þvottahúsi Ríkisspítalanna.
Frístundum sínum varði hún gjam-
an til ferðalaga, og ferðaðist víða
um landið, þó henni væri alltaf
Norðurárdalurinn kærastur allra
sveita. Hún var mannblendin, og
hafði gaman af að koma á samkom-
ur og ræða við fólk. Ágústa gerðist
snemma ævifélagi í Borgfirðingafé-
laginu í Reykjavík, og var virk í
starfi kvennadeildar félagsins með-
an heilsan leyfði.
Síðustu árin bjó Ágústa í
Lönguhlíð 3, hafði þar litla en nota-
lega íbúð, þar sem hún undi sér vel
og nýtti sér margt, sem þar var á
boðstólum, svo sem tilsögn í líkams-
rækt og handavinnu. Ekki þurfti
þó að kenna Ágústu að pijóna, það
kunni hún öðrum betur og voru
hosur og vettlingar frá henni víða
metið. Síðastliðið vor fór þess að
verða vart að heilsa hennar var að
bila, og var hún á sjúkrahúsi svo
til samfellt síðan, þar til hún andað-
ist að kvöldi þrettánda dags jóla.
Við systkinin þekktum Gústu frá
því við munum eftir okkur. Hún var
okkur sem elskuleg eldri systir,
enda var hún oft fengin til að hjálpa
til á Glitstöðum þegar þar var hjálp-
ar þörf. Þeim okkar sem eldri erum
er sérstaklega minnisstæð dvöl
hennar á Glitstöðum fyrir sextíu
árum, þegar yngsta bamið fæddist
þar á aðfangadagskvöld.
Gústa var hæglát og prúð í fram-
komu, en þó glaðlynd og gaman-
söm. Hlátur hennar var innilegur
og smitandi, og hún laumaði oft
fram glettnum athugasemdum á
sinn hæverska hátt. Hún var trygg-
lynd og frændrækin, og fylgdist vel
með öllu sínu frændfólki. Hún var
höfðingi heim að sækja, og er í
minnum höfð veisla, er hún hélt á
sjötugsafmæli sínu. Þá bjó hún í
einu kjallaraherbergi með eldhúsað-
gangi, en hélt þó frændum og vinum
stórkostlega súkkulaðiveislu.
Nú að leiðarlokum er okkur ljúft
að minnast margra ánægjulegra
stunda er við áttum með Gústu
frænku. Hvort heldur hún rétti fram
hjálparhönd á Glitstöðum, kom sern
góður gestur að Sigmundarstöðum
og Hjalla og síðan á heimili okkar
hér í Reykjavík, eða átti með okkur
ánægjulega dvöl í sumarhúsi við
Álftavatn eða uppi í Borgarfirði —
þá var alltaf gott að vera í návist
Gústu. Rósemi, hlýja, glettni, um-
hyggja fyrir öðrum — þetta er það,
sem við muhum þegar nafn hennar
er nefnt.
Blessuð sé minning hennar.
Systkinin frá Glitstöðum
Sigurveig Jóhannes-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 21. febrúar 1905
Dáin 9. janúar 1988
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Amma er dáin — búin að fá lang-
þráða hvíld eftir eflaust erfiða
lífsgöngu.
Minningamar hrannast upp í
huga mínum. Amma bjó allt sitt líf
á Raufarhöfn, þaðan sem ég á yndis-
legar minningar frá bamæsku
minni. Allt frá því ég man eftir var
farið til Raufarhafnar á sumrin og
dvalið hjá ömmu eða öðm frænd-
fólki þar. Við vomm allstór hópur,
bamabömin, sem vomm þar saman-
komin á sumrin í þá daga og
ýmislegt var brallað. Þá var gott
að hafa ömmu. Alltaf gátum við
komið til hennar og allt það besta
sem hún átti til vildi hún gefa okk-
ur. Hún krafðist einskis í staðinn.
Mikið gladdi það hana er eitthvert
okkar gaf sér tíma til að greiða
hárið hennar. Það þótti henni svo
undur notalegt og oft héldum við
að hún væri sofnuð á meðan á þess-
ari athöfn stóð.
Ég á dýrmætar minningar um
ömmu frá þeim tíma er ég var hjá
henni á meðan foreldrar mínir vom
erlendis. Þær minningar mun ég
ávallt varðveita.
Það er sárt að kveðja ömmu í
hinsta sinn en ég veit að hún var
hvíldinni fegin og ég er þess fullviss
að henni líður vel í nýjum heimkynn-
um.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
(V. Briem.)
Solla