Morgunblaðið - 13.10.1988, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. OKTÓBER 1988
Minning:
Guðmundur Jón
' Krístíánsson
Fæddur 13. október 1920
Dáinn 2. október 1988
„Fótmál dauðans fljótt er stigið."
A það vorum við rækilega minnt
sunnudaginn 2. október er Guð-
mundur Jón Kristjánsson var burt
kallaður af þessum heimi á örskots-
stund.
Hann fæddist á Höfn í Dýrafirði
13. október 1920. Hann var elsta
bam hjónanna Kristjáns Guð-
mundssonar og Guðbjargar Guð-
jónsdóttur er þar bjuggu og voru
annálaðar mannkostamanneskjur. Í
dag er hann nú kvaddur af eigin-
konu, aldraðri móður, systkinum
og vinum.
Hann fluttist með foreldrum
sínum að Amamúpi í Dýrafirði og
ólst þar upp við algild sveitastörf
og mun ekki hafa verið hár í lofti
er hann fór að fýlgja föður sínum
eftir og læra af honum vinnubrögð-
in. Kennarinn enda ekki af lakara
taginu, en hann var þekktur að því
að geta öllum kennt að læra að
vinna af áhuga og skilja að vel
unnin störf sköpuðu sanna gleði.
-nr Samtímis búskapnum var svo leitað
fanga í sjónum, fyrst á árabáti og
síðan á trillu. Þar lærðust undir-
stöðuatriðin í þeirri atvinnugrein.
Er unglingsárin liðu Iá leiðin frá
bemskuheimilinu og hvert atvinnu-
tækifæri, sem bauðst, nýtt. Nokkur
sumur unnið í síldarverksmiðjunni
á Djúpavík, staðið var við línubeit-
ingu fyrir báta frá Þingeyri í marg-
ar vertíðir og unnið í byggingar-
vinnu og alls staðar eftirsóttur enda
einstakt prúðmenni, er aldrei hall-
aði orði á nokkum mann, lagði
* heldur gott til. Aldrei sá ég hann
reiðast, kannski örlítið fastar að
orði kveðið væri hallað á minnimátt-
ar að hans mati. Hann var einstakt
snyrtimenni, hvergi mátti neitt msl
vera, hver hlutur skyldi eiga sinn
stað og hver hlutur svo vera á sínum
stað. Þegar Amamúps-íjölskyldan
flutti til Reykjavíkur árið 1956 vann
hann ýmis störf, þar til hann í októ-
ber 1957 réðst til Kassagerðar
Reykjavíkur og þar starfaði hann
til 30. september síðastliðins er
hann gekk út frá vinnu að afloknu
dagsverki í venjulegt helgarfrí.
Hann stóð því meðan stætt var, þó
vissu þeir sem best þekktu að hann
m gekk ekki heill til skógar þetta
síðasta ár.
Guðmundur kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Ásmundu Ólafsdóttur,
6. september 1969. Hefur sambúð
þeirra einkennst af kærleik og virð-
ingu hvort fyrir öðm enda Ása, eins
og hún er kölluð af vinum sínum,
einstök mannkostamanneskja.
Mjög vom þau því lík að skapfesti
og allri framkomu, bæði gestrisin
og hjálpsöm, öllum sem til þeirra
leituðu.
Þau áttu ekki bam saman en
Ása átti dóttur er þau kynntust.
Henni tók Guðmundur sem góður
faðir og bömum hennar sem kær-
leiksríkur afi. Þá áttu systkinaböm-
in hans hauk í homi þar sem hann
var, bæði gleðjandi, gefandi og
broshýran frænda. Þetta dreng-
lundaða göfugmenni, sem engan
óvin átti en því fleiri vini, kveðjum
við nú í dag með virðingu og þökk
fyrir samfylgdina, fullviss um að
vel hefur honum verið fagnað af
áður gengnum föður, systkinum ög
vinum. Hann var sanntrúaður mað-
ur sem aldrei efaðist um annað líf
og endurfund, því eftir dauðann öll
við höldum inn í drottins dýrðar-
rann.
Hvfli í friði vildarvinur.
Hjörleifiir Guðmundsson
Þegar hringt var til mín og mér
sagt að Guðmundur væri látinn
setti mig hljóðan. Hann hafði látist
þann sama dag.
Guðmundur var fæddur í Höfn í
Dýrafirði 13. október 1920. Var
hann elstur 9 systkina. Foreldrar
hans vom Guðbjörg Guðjónsdóttir
og Kristján Guðmundsson, sem
síðar bjuggu á Amamúpi í Keldu-
dal. Guðmundur fluttist ungur með
foreldrum sínum að Amamúpi í
Keldudal þar sem hann ólst upp til
fullorðinsára. Guðbjörg móðir hans
dvelur nú á Dvala’rheimili aldraðra,
DAS, 91 árs, en Kristján er látinn
fyrir 15 ámm.
Guðmundur ólst upp við almenn
sveitastörf eins og venja var á þeim
tíma. Allt var þá slegið með orfi
og ljá, tekinn upp mór til eldiviðar,
róið á árabát til fískjar og öll ferða-
lög farin gangandi. Lífsbaráttan var
hörð, en þroskandi. Guðmundur
stundaði bamaskólanám í farskóla
í Keldudal fram að fermingu, en
lengri varð skólagangan ekki. Hann
fór þá að vinna, fyrst við búskapinn
heima og síðar við almenna vinnu
sem til féll heima í Dýrafírði, bæði
vegavinnu, fískaðgerð og fleira.
Þannig var lífíð á þessum ámm að
menn urðu að taka þeirri vinnu sem
bauðst í það og það skiptið. Það
var enginn möguleiki á að velja sér
vinnu.
Hann var ávallt heimilisfastur á
Amamúpi þó hann ynni annars
staðar þar til fjölskyldan fluttist til
Reykjavíkur 1956. Þá vann hann
fyrst við ýmis störf sem til féllu,
bæði hafnarvinnu og byggingar-
vinnu þar til í október 1957 að
hann hóf vinnu í Kassagerð
Reykjavíkur og vann þar til þess
að hann lést, eða í 31 ár.
Það var mikill gæfudagur í lífi
Guðmundar 6. september 1969, en
þá gekk hann að eiga eftirlifandi
konu sína, Ásmundu Ólafsdóttur,
ættaða úr Vestmannaeyjumm, en
þau störfuðu saman í Kassagerðinni
alla tíð. Ása var hans hamingja og
trausti lífsfömnautur. Þau byggðu
sér failegt heimili, fyrst í Fossvogs-
hverfi en síðan á Kleppsvegi 32.
Þangað var yndislegt að koma í
heimsókn og vil ég sérstaklega
þakka fyrir þær ánægjustundir,
sem við hjónin höfum átt á þessu
fallega heimili.
Fæddur 4. nóvember 1915
Dáinn 4. október 1988
Mig langar að minnast tengda-
föður míns í örfáum orðum. Hann
lést í Landspítalanum 4. október
sl. eftir stutta legu og verður jarð-
sunginn 13. október frá Bústaða-
kirkju kl. 13.30. Hann var fæddur
4. nóvember 1915 sonur hjónanna
Þorgerðar Ámadóttur og Stefáns
Þórðarsonar.
Þórhallur kvæntist Unni Helga-
dóttur og eignuðust þau þijú böm,
Gyðu flugfreyju, fædd 10. septem-
ber 1943, Svölu ritara, fædd 2.
desember 1945 og Áma prentara,
fæddur 10. október 1949. Bama-
bömin em sex stúlkur sem honum
þótti sérstaklega vænt um og var
hann vakandi yfir velferð þeirra,
þær minnast nú afa með söknuði.
Þórhallur var þannig maður að eft-
ir honum var tekið því honum fylgdi
engin lognmolla, hann var snöggur
í hreyfingum, fljótur að svara fyrir
sig og að taka ákvarðanir.
Áhugamálin vora mörg. Hann
var í tveimur spilaklúbbum, tefldi
Ása hafði eignast dótturina Emu
áður en þau Guðmundur kynntust.
Ema er gift Braga Kristjánssyni,
kaupmanni. Mikil og traust vinátta
tókst á milli Guðmundar og þeirra
og bama þeirra, sem honum þótti
ákaflega vænt um.
Guðmundur var ekki fyrir að
flíka tilfínningum sínum eða hugs-
unum. Hann var einstaklega traust-
ur og heiðarlegur maður í alla staði,
vann af trúmennsku hvert það starf
sem honum var fengið. Ég sem
þessar línur skrifa var svo heppinn
að alast upp á sama heimili og
Guðmundur og fyrir það fæ ég seint
fullþakkað. Eg á því margar og
góðar minningar frá þeim ámm,
bæði í leik og störfum. Traust og
góð vinátta hefur alla tíð verið á
milli heimila okkar, sem ólumst upp
á Amamúpsheimilinu og höfum við
alltaf haldið þeim sið að hittast einu
sinni á ári, borða saman og rifja
upp minningar frá æskuámnum.
Næst ætluðum við að hittast hjá
þeim á Kleppsvegi 32.
Nú þegar leiðir skilja um sinn
viljum við hjónin flytja innilegar
þakkir fyrir trausta og góða vináttu
og samferð á liðnum áram. Við biðj-
um Guð að veita Ásu styrk og hugg-
un á þessari erfiðu stundu. Megi
minningin um góðan dreng og
traustan lífsfömnaut létta þér sorg-
ina.
Guðbjörgu frænku minni, sem
nú er háöldmð, og sér á eftir sínu
fjórða bami yfir móðuna miklu, vil
ég óska Guðs blessunar og huggun-
ar á erfíðri stundu. Ég er þess full-
viss að hún mun treysta á hand-
leiðslu þess, sem öllu ræður, nú sem
fyrr.
Guð blessi minninguna um þenn-
an góða dreng.
Markús Stefánsson
-Minning
mikið og stundaði útivist. Á yngri
áram var hann mikið á skíðum með
félögum sínum úr KR. Hann var
snyrtimenni og var iðinn við að
vinna í garðinum og húsinu sínu.
Þau hjónin ferðuðust mikið innan-
lands og seinni árin utanlands.
í huga mér koma upp margar
minningar frá liðnum tíma, t.d.
fyrstu íbúðakaupin okkar Áma, þá
var hann eins og oft okkur innan
handar og gaf okkur góð ráð sem
reyndust vel. Fyrir nokkmm ámm
þegar ég hóf nám önnuðust þau
Þórhallur og Unnur yngstu dóttur
okkar og umvöfðu hana ástúð svo
við þurftum aldrei að hafa áhyggjur
af henni, við vissum að hún var í
góðum höndum. Og ófá vom þau
skipti sem dætur okkar þijár fengu
að vera hjá ömmu og afa í lengri
eða skemmri tíma. Þetta er aðeins
brot af minningunum sem sækja á.
Að lokum vil ég þakka fyrir þann
tíma sem ég átti með honum. Bless-
uð sé minning hans.
HRAÐLESTRARNÁMSKEIÐ
Síðasti séns!!
Já, ef þú ert kominn með prófskrekk út af haustannarprófunum,
þá færðu nú tækifæri til að bjarga þér fyrir hom. Það getur þú
gert með því að drífa þig á síðasta hraðléstramámskeið ársins sem
hefst miðvikudaginn 26. október nk.
Á námskeiðinu geturðu lært að margfalda lestrarhraðann i öllu
lesefni með betri eftirtekt á innihald þess en þú hefur áður vanist.
Skráningöll kvöld kl. 20.00-22.00 í síma 641091.
HRAÐLESTRARSKÓLINN

GEmini
WýR GLÆSIBÍLL
Á GJAFVERÐI
Bryiya
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ELLERT HELGASON,
Sogavegi 136,
lést f Landakotsspftala 12. október.
Svelnn Ellerts, Anna Ellerts,
Erllngur Ellertsson, Þórhildur Ellertsson,
Bergljót Ellertsdóttlr,
barnsbörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, fósturfaðir, afi og bróðir,
INGVARGUÐNASON,
LJóshelmum 8,
lést 10. þessa mánaðar.
Valborg Guómundsdóttir,
' Eydfs Ólsen
og systkinl hlns látna.
Þórhallur Ragnar
Stefánsson
Oft ber dauðann óvænt að dyr-
um. Okkur systkinunum var mjög
bmgðið þegar hringt var heim
sunnudaginn 2. október og okkur
tilkynnt að afí væri dáinn. Ekkert
okkar hafði gmnað að hann myndi
hverfa svo óvænt úr lífi okkar.
Þegar litið er til baka er margs
að minnast. Þær vom ófáar helg-
amar sem við eyddum hjá afa og
ömmu á Kleppsvegi 32. Afi hugsaði
ætíð um að nóg væri til af góð-
gæti til að stinga upp í litla munna
og ætíð var hann með lausnir á
þeim vandamálum er upp gátu kom-
ið milli okkar systkinanna. Þær em
okkur einnig ofarlega í huga stund-
imar er við eyddum hjá afa er hann
var á vakt í Kassagerðinni. Það að
fá að fara með ömmu til að færa
honum mat var eins konar ævin-
týraferð fyrir okkur systkinin. Þá
drógum við afa um alla Kassagerð
og létum hann segja okkur æ oní
æ hvaða tilgangi vélamar þjónuðu
og ef heppnin var með okkur feng-
um við að fara smá salíbunu með
afa á einum lyftaranna er vom á
svæðinu. Þær era margar ánægju-
stundimar sem við áttum með afa.
Afí var hljóðlátur og lítillátur
maður er hafði nóg af ástúð og
umhyggju að deila til okkar systkin-
anna og emm við Guði þakklát fyr-
ir allar þær stundir er við deildum
með honum. Eftir situr minningin
um mann er ætíð vildi gefa og deila
með þeim er honum vom næstir,
en ekkert þiggja í staðinn.
Sorgin og söknuðurinn er mikill
og viljum við biðja góðan Guð að
styrlqa ömmu og Guðbjörgu móður
hans á þessum erfiðu tímamótum.
Megi minpingin lifa um ókomna tíð.
Áshildur, Kristján,
Styrmir og Guðbjörg.
4. október sl. andaðist minn besti
vinur frá unglingsámnum Þórhallur
Ragnar. Árið 1929 komum við báð-
ir til Reykjavíkur austan af íjörðum,
hann frá Glettinganesi en ég frá
Borgarfírði. Þó Þórhalldur væri 4
ámm eldri en ég myndaðist óijúf-
andi vinskapur milli okkar og varð
heimili foreldra hans, frænku
minnar Þorgerðar og manns hennar
Stefáns, mitt annað heimili. Um
árabil leið varla sá dagur að ég
kæmi ekki til þeirra og var oftglatt
á hjalla með þeim systkinum Ama,
Ingu, Þórhalli og Rögnu. Við Þór-
hallur vomm stundum nokkuð
ódælir og ekki síst við systur hans
Ingu, en ég veit að hún er búin að
fyrirgefa okkur það allt fyrir löngu.
í lífinu var Þórhallur mikill gæfu-
maður. Hann eignaðist góða konu,
Unni Helgadóttur, mannvænleg
böm og bamaböm sem hann var
mjög stoltur af.
Við vinnu var hann dugnaðar-
forkur, léttur í lund og fljótur í
svömm og kom hann sér því alls
staðar sérstaklega vel.
Með þessum fáu línum vil ég
þakka Þórhalli allan vinskap í gegn-
um árin og allar ánægjustundimar
sem við höfum átt saman.
Um nokkurra ára skeið höfum
við spilað saman brids og vil ég
flytja Unni og fjölskyldunni innileg-
ar samúðarkveðjur spilafélaganna
Alexanders og Frans og okkar hjón-
anna. Einar Sæmundsson