Morgunblaðið - 27.10.1991, Blaðsíða 8

,JVlQRGUNfMpiÐ. SL'Nf\'UDu^GL'R ^7yOKTÓBER,Kc)91
Mæðgurnar
Laufey Bjarna-
dóttir og Gróa
og Guðný
Grímsdætur
við eldhús-
borðið á Ketil-
völlum. Hér er
kaffið drukkið
úr glasi.
Guðný og Gróa á Ketilvöllum
Texti og myndir: Guðmundur Löve
ÞEGAR rennt er í hlað að Ketilvöllum í Laugardalshreppi blíísir
við svipuð sjón og á öðrum íslenskum sveitabæjum. Fjós, fjárhús,
íbúðarhús, grunnur að vélahúsi — allt í náttúrlegri uppröðun eins
og það hefði alltaf verið þar. Geltandi hundur, tveir varfærnis-
lega snuðrandi kettir. Allt eins og maður býst við á sveitabæ.
Hér ráða tvær systur húsum.
Hurðin var opin upp á
gátt — gólfið gíans-
andi nýskúrað, ekki
einu sinni hundurinn
hafði gengið þar um.
Enginn sjáanlegur,
ekkert hljóð, ekki einu sinni útvarp
Reykjavík sem ég hélt að væri hús-
gangur á sveitaheimilum. Kallaði
varfærnislega góðan daginn og fljót-
lega birtist mannvera við endann á
ganginum — svo önnur.
Línóieumflísarnar í forstofunni
voru lausar og óvönum sennilega
best að ganga beint af augum án
snöggra hliðarhreyfinga til að skrika
ekki fótur. Guðný kemur arkandi_ á
móti mér og býður mér innfyrir. Ég
er leiddur rakleiðis inn í stofu, fram-
hjá eldhúsinu þar sem ég rak augun
í borðdúk sem mér fannst ég kann-
ast við úr allt annarri sveit.
I stofunni situr Gróa, systir
Guðnýjar, og bíður. Ég stend frammi
fyrir valinu um stól eða sófa, vel
sófann og tylli mér á bláhornið. Sys-
turnar setjast í sinn hvorn hæginda-
stólinn og bíða þolinmóðar eftir að
ég opni munninn. Andrúmsloftið er
frjálslegt og afslappað.
Þær Gróa og Guðný eru svo líkar
að sjá, að það fyrsta sem ég spyr
um er hvort þær séu eineggja tvíbur-
ar. „Ja,“ byrja þær báðar í einu, en
svo heidur Guðný áfram. „Ætli það
ekki bara. Það var aldrei fullkannað,
held ég. Mamma neyddist til að fara
til Reykjavíkur til að eiga, það þótti
vrósara því við vorum tvær. Daginn
eftir að hún kom þangað fæddumst
við, og hún sneri heim aftur eins fljótt
og hún gat. Hún vildi bara vera í
sinni sveit.“
Gróa og Guðný eru dætur þeirra
hjóna Gríms Jónssonar frá Efstadal
og Laufeyjar Bjarnadóttur frá
Sleggjudal í Stafholtstungum. Faðir
þeirra hóf ábúð á Ketilvöllum árið
1944 en hann hafði búið þar fyrstu
tíu æviárin. Dæturnar tóku við búinu
er faðir þeirra veiktist og var lagður
inn á sjúkrahús árið 1977. Þær voru
þá tvítugar að aldri. „Pabbi var orð-
inn mjög slitinn og það var aldrei
nein spurning hvort við tækjum við
eftir hann, það kom eins og af sjálfu
sér,“ segir Gróa, og Guðný sam-
sinnir. „Við erum mikið fyrir skepn-
ur, þær eru okkar líf og yndi. Það
flökraði aldrei að okkur að flytja
burt. Þegar pabbi dó fyrir tveimur
árum var umræðuefnið ekki einu
sinni á dagskrá."
Flestir sem hitta sýsturnar í fyrsta
skipti fara líklega að velta fyrir sér
hversu líkar eða ólíkar þær séu í
raun. Það er erfitt að festa hönd á
neinu sérstöku, það var eins og hvor
líktist annarri á víxl.
„Þeir sem kynnast okkur segja að
við séum ólíkar þó við séum og höfum
alltaf verið mjög samrýndar. Vissu-
lega kemur fyrir að fólk ruglist á
okkur,“ segja þær. „Við erum sín í
hvora áttina — ég er líkari mömrau
og Guðný líkari pabba,“ segir Gróa
eftir nokkra umhugsun.„Kannski er
það einmitt þess vegna sem okkur
kemur svona vel saman.“
„Við vorum alltaf mjög hændar
að pabba og eltum hann hvert sem
hann fór þegar við vorum litlar. Það
var metnaðarmál að vera ekki drag-
bítar hans og við báðum hann aldrei
að bíða eftir okkur, sama hversu
másandi og blásandi við vorum að
reyna að fylgja honum eftir,“ segir
Guðný með stolti.
— Fenguð þið aldrei á tilfinning-
una að faðir ykkar hefði frekar viljað
tvo stráka?
„Nei. Pabbi hafði mjög gott lag á
krökkum og var mikið með bróð-
urbörnum sínum. Við gengum líka í
öll verk frá fyrstu tíð — höfum aldr-
ei kynnst öðru en vinnu. Ég held að
við höfum verið vel brúklegar. Þegar
við vorum fjögurra ára átti reyndar
að senda okkur burt í pössun því
mamma var þá sjúklingur. En við
fórum aldrei neitt,“ segir Gróa og
ýmislegt má lesa úr svipnum.
„A sumrin þegar bjart er mikinn
hluta sólarhringsins fer maður á
fætur fyrir allar aldir og gengur til
verka, svo er maður hreinlega að
allan liðlangan daginn og oft langt
fram yfir miðnætti — kemur kannski
einhvern tímann inn til að borða. Það
er eins og birtan gefi manni orku
„Komiði börnin okkar.“ Heimalningarnir hlýða
kallinu vel vitandi hvað í vændum er.