Morgunblaðið - 15.12.1991, Síða 10

10 c
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15. DESEMBER 1991
'MAÐURINN MEÐ
ÞUSUND ANDLITIN
Hvernig stóð á því að
upprennandi mublu-
smiður varð einn vinsæl-
asti skemmtikraftur
þjóðarinnar? Ef til vill
er ekkert svar til við
því, en í nýrri bók, sem
bókaforlagið „Líf og
saga“ gefur út, skrifar
Þráinn Bertelsson um
Þórhall Sigurðsson, sem
landsmenn þekkja betur
sem Ladda, og þar fá
lesendur að kynnast
manninum sjálfum bak-
við öll gervin. Við gríp-
um hér niður í kaflann
„Togarajaxlar" þar sem
Laddi lýsir dvöl sinni til
sjós með Valda vettlingi,
Reyni skalla og hálfu
Hafnarstrætinu.
Fið Skotlandsferðina höfðum
við Stebbi, Rúnsi og ég
vaxið að virðingu. Vorum
sigldir. Fyrir þijátíu árum voru
ferðalög mun fátíðari en nú gerist.
Þetta ferðalag okkar með ellilífeyr-
isþegunum í Skotlandi hafði kostað
talsvert mikla peninga og nú datt
okkur það snjallræði í hug að fara
aftur í siglingu og fá jafnframt
borgað fyrir það. Lausnin var sú
að láta einhverja togaraútgerð skip-
uleggja ferðina í staðinn fyrir að
fara á náðir ferðaskrifstofu.
í Reykjavík fundum við útgerðar-
fyrirtæki sem gat boðið okkur öllum
pláss á togaranum Gylfa frá Pat-
reksfirði. Og ekki nóg með það
heldur slóst Valgarður bróðir minn
í hópinn, réð sig með okkur á þenn-
an dásamlega togara. Valgarður,
sem er núna lögfræðingur í Hafnar-
firði, var í skóla á þessum tíma og
ætlaði að nota sumarleyfið sitt til
að stunda vellaunaða togarasjó-
mennsku og kynnast undirstöðuat-
vinnuveginum.
Á tilteknum tíma að kvöldlagi
skömmu áður en togarinn átti að
láta úr höfn mættum við félagarnir
og gengum um borð prúðbúnir eins
og við værum að fara í skemmti-
ferð, allir í sparifötunum og fullir
eftirvæntingar.
Við settumst inn í messa og bið-
um þess sem verða vildi. Áhöfnin
Fjórir brœdur: Þórhallur, Ilermóö-
ur, Valgardur og Ilaraldur. jy
▲ Þórhallur Sigurdsson.
var að tínast um borð.
Okkur leist ekki á blikuna. Það
kom upp úr dúrnum að marga úr
áhöfninni þekktum við í sjón, höfð-
um séð þá í Hafnarstræti og nær-
liggjandi stöðum og ekki haft hug-
mynd um að þessir náungar væru
annað en rónar að atvinnu. Og nú
tíndust þeir um borð í Gylfa. Sumir
komu í leigubíl, aðrir komu reikulir
í spori eftir bryggjunni og einhverj-
ir komu í lögreglufylgd.
Það fjölgaði í lúkarnum. Menn
réttu flöskur á milli sín og þarna
var reykt svo að varla sá handa-
skil. Við unglingarnir góndum á
þetta furðulostnir. Sumir voru
greinilega að þrotum komnir eftir
Ianga drykkju og ældu þar sem
þeir voru staddir. Okkur fannst
þetta skuggalegt. Og þegar einn
úr áhöfninni sem hafði greinilega
ekki hugmynd um hvar hann var
niðurkominn stóð á fætur og meig
á borðið var okkur nóg boðið og
við flýttum okkur upp á dekk og
ætluðuyn að finna kafteininn og
segja upp skipsrúminu.
Skipstjórinn eða „kallinn“ var
nefndur Valdi vettlingur og hann
bað okkur fyrir alla muni að hafa
„ Eg geri rád fyrir að mín hefii beðið
björt framtíð á Sjánvarpinu ef Laddi
hefii ekki troðið scr þama inn. Eg
var mikið að vinna með ansi geðslegri
stúlku, 'sem Bryndís hét. Og enginn
veit hvað hefii getað gerst ... “ ^
ekki áhyggjur af skipshöfninni.
Hann sagði að strákarnir yrðu í fínu
lagi um leið og af þeim rynni.
Enda kom það í ljós.
Við létum skipstjórann sannfæra
okkur og fórum í koju, þótt okkur
yrði ekki svefnsamt fyrstu nóttina
vegna drykkjuláta, búkhljóða og
ólyktar.
Næstu daga gengum við svo að
verki og þá kom upp úr dúrnum
að þessar rænulausu fyllibyttur
voru fyrirtaks sjómenn, sem unnu
/ bókinni kemur fram að upphafi ►
lega œtlaði Laddi sér að verða
myndlistarmaður. Hér er mynd sem
hann teiknaði af vini stnum Skúla
rafvirkja.
með meiri afköstum en við höfðum
áður séð, og voru þar að auki góð-
ir drengir, boðnir og búnir að kenna
okkur nýliðunum nauðsynleg hand-
tök og gefa okkur góð ráð og ábend-
ingar.
Auk okkar var þarna ungur mað-
ur að fara sinn fyrsta túr á togara.
Hann gaf sig mjög að okkur, límdi
sig eiginlega á okkur og við létum
það gott heita, því að þetta var
dálítið sérstakur náungi. Aftur á
móti gerði ég mér enga grein fyrir
því að samvistir okkar ættu eftir
að verða jafnlangvarandi og raun
hefur á orðið.
Reynir hét hann, ungur maður,
nauðasköllóttur og talaði með afar-
sérkennilegri röddu.
Við spurðum hann náttúrlega af
hveiju hann væri sköllóttur, svona
ungur maður. Og hann sagði okkur
frá þvi að hann væri ketilsmiður
að mennt og hefði verið að logsjóða
inni í stórum tanki þegar hann átt-
aði sig skyndilega á því að þetta
var bensíntankur. Við þá uppgötvun
missti Reynir bæði hárið og röddina
og var heppinn að sleppa lifandi.
Þetta hafði verið áfall fyrir hann
og nú var hann hættur í ketilsmíð-
inni í bili og kominn á togara sér
til hvíldar og hressingar.
Þegar búið var að fiska í skipið
var siglt til Cuxhaven í Þýskalandi.
Frá því stími á ég góðar minning-
ar.
Það var dásamlegt að fá að
standa stímvakt og stýra heilum
Kafli úr bók
Þráins Bertels-
sonar um Þórhall
Sigurdsson
togara. Sérstaklega á nóttunni.
Eg vildi alls ekki láta leysa mig
af svo að ég fékk að standa við
stýrið tímunum saman og öðru
hveiju kom Valdi vettlingur og leið-
rétti stefnuna hjá mér, ef eitthvað
hafði farið úrskeiðis.
I Cuxhaven fór áhöfnin í land
enda var það höfuðtilgangur ferðar-
innar. Við strákarnir eltum þá
sem eldri voru og reyndari og
bjuggumst við að þeir mundu sýna
okkur sérstakar lystisemdir sem
aðeins reyndir ferðamenn gætu
fundið. Sú varð þó ekki raunin, því
eins og samkvæmt eðlisávísun tók
öll áhöfnin stefnu a næstu krá sem
mig minnir að hafi heitið SKAKKA
LOFTIÐ og þar var sest að drykkju.
Reynir skalli var fljótur að skella
í sig fyrsta bjórnum og var orðinn
dauðadrukkinn áður en hann var
búinn að lyfta þeim næsta. Það var
erfitt að skilja hann edrú en þegar
hann var búinn að fá sér í staupinu
var næstum útilokað að skilja hvað
hann var að reyna að segja.
Þegar sýnt var að áhöfnin hafði
ekki uppi aðrar fyrirætlanir en þær
að eyða landvistarleyfinu öllu á
SKAKKA LOFTINU ákváðum við
strákarnir að reyna að skoða okkur
dálítið um í bænum. Reynir vildi
endilega koma með okkur þótt hann
væri orðinn ákaflega valtur á fótun-
um. Við yfirgáfum búlluna með
Reyni í eftirdragi en hann lét illa
að stjórn, var orðin ofbeldishneigð-
ur og rak upp miklar rokur. Öðru
hveiju settist hann niður í göturæs-
ið að hvíla sig og svo fengum við
að drösla honum áfram. Þegar við
komum ofan í miðbæ var Reynir
orðinn ákaflega erfiður. Þar labbaði
hann út á miðja aðalgötuna og org-
aði fullum hálsi:
HEIL HITLER,
HEIL
þar til
kom og
hii
f(
i
HITLER,
HITLER,
lögreglan
ætlaði að
hirð.a hann. En við
félagarnir gátum
útskýrt að maður-
inn væri bara ölv-
aður og við vær-
um að reyna að
honum til
kojs og að hann
meinti ekkert illt
með þessum
upphrópunum
sínum og væri
algerlega ópóli-
tískur. Löggan lét
þetta gott heita
en Reynir var orð-
inn leiður á okkur
og hafði það af að
stinga okkur af og
týnast og kannski
◄
Leifur óheppni,
-fyrirmyndin að
honum var
Rcynir, hinn
seinheppni ketil-
srniður sem
Laddi kynntist
um borð i togar-
anum Gylfa.
■JF