Morgunblaðið - 21.06.1992, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ IÞROTTIR SUNNUDAGUR 21. JÚNÍ 1992
HANDKNATTLEIKUR
STEFNAN AÐ VERDA
VALINN BESTIVARNAR-
MAÐUR DEILDARINNAR
- segir Sigurður Valur Sveinsson sem segir það misskilning að hann sé slakur vamarmaður
Morgunblaðið/Arni Sæberg
Slgurður tekur vel á móti viðskipta-
vinum verslunarinnar Kringlu Sport
þar sem hann starfar.
austur fyrir fjall og síðan hef ég eig-
inlega verið með kúkinn í buxunum
því Einar kann ekki að keyra. Ef
hann og Gísli Felix eru í bílnum þá
er ég alltaf lafhræddur að fara yfir
Ölfusárbrúnna, enda þurfti að gera
við hana eftir veturinn. Ég veit alla
vega núna hvemig koma á tveimur
fílum í Volkswagen.
Valsmenn seldu mig þrisvar
„Það kom aldrei til greina að fara
í Val þó svo þeir teldu það sjálfsagt
að ég kæmi aftur til þeirra. Þeir
geta ekki annað en verið ánægðir
því þeim tókst að selja mig þrisvar,
fyrst fcil Dortmund, svo til Atletico
og svo voru þeir með baksamning
við þá, að eigin sögn, og því þurfti
Selfoss að greiða Val eitthvað líka.
Það er alveg ótrúlegt að selja sama
farartækið þrisvar.
Það var skemmtilegt að koma
heima og ég vissi eiginlega ekkert
um Selfossliðið en við settum stefn-
una á að kohiast í átta liða keppnina
og það myndaðist strax skemmtileg
spútnikstemmning í liðinu og húmor-
inn var í góðu lagi. Munurinn á að
leika hér heima og úti er að hér fer
maður beint á æfingu eftir vinnu og
þetta gera menn fimm til sex sinnum
í viku. Það er of mikið og það á að
stefna að því að gera handboltann
að meiri skemmtun. Það á að skipu-
leggja mótin þannig að fólk viti hvað
það á að gera aðra hverja helgi.
Vera á leikjum síns liðs.“
11 þjálfarar á fimm árum
Sigurður segist hafa haft marga
misjafna þjálfara í gegnum tíðina.
„Það voru 11 þjálfarar hjá Lemgó
þau fimm ár sem ég var þar og það
verður að teljast dálítið mikið! Ég
veit ekki hver er besti þjálfari sem
ég hef haft en ætli maður hafí ekki
lært sitt lítið af hveijum og reyni
að nýta sér það þegar maður hættir
ÞAÐ þarf varla að kynna Sigurð Sveinsson handknattleikskappa
fyrir nokkrum manni. Sigurður, sem reyndar heitir Sigurður Val-
ur, hefur verið meðal okkar fremstu handknattleiksmanna allt
frá þvt hann byrjaði fyrir alvöru að stunda íþróttina. Fyrsta lands-
leikinn lék hann árið 1976,17 ára gamall. Hann sat oft á vara-
mannabekk íslenska landsliðsins en hefur blómstrað með liðinu
síðan hann kom inn í það af fullum krafti og ekki síður með
félagsliði sínu, spútnikliði Selfoss, þar sem Sigurður fór á kost-
um í allri úrslitakeppninni. En Sigurður er miklu meira en venju-
legur handknattleiksmaður. Hann er mikill spaugari og á einstak-
lega auðvelt með að sjá hið broslega við tilveruna.
FERÐASÖGUR MED LANDSLIÐINU
að fylgja því mikil ferðalög að vera í
landsliðinu í handknattleik og þeir sem
eru búnir að vera í landsliðinu í 16 ár eins og
Sigurður hafa komið víða og margt hefur gerst.
„Já það er svo sem hægt að segja frá ýmsu því
það hefur margt gerst en það má ekki segja opin-
berlega frá hlutum sem gerast í svona ferðum. Það
ætti þó að vera í lagi að segja frá einhveiju. í
landsliðinu hafa verið nokkrir sem eru mjög flug-
hræddir. Gaupi, Siggi Gunn [Sigurður Gunnars-
son], Titturinn [Guðmundur Guðmundsson] og
fleiri.
Einu sinni vorum við í innanlandsflugi í Tékkó-
slóvakíu á milli Prag og Bratislava í brjáluðu veðri.
Við vorum f lítilli 20 sæta þotu og Siggi Gunn var
vanur að grípa um sætið fyrir framan sig og jafn-
aði sig eiginlega ekki fyrr en hann fékk einhvetjar
róandi töflur og að fara framí til flugstjórans.
Hann fékk það oftast nær og líka í þessari ferð.
Hann var grænn í framan þegar hann fór frammí
en svartur þegar hann kom afturí aftur. Seinna
sagði hann okkur að flugstjórnarklefínn hefði vérið
eins og í gömlum fólksvagen og kortamaðurinn
hefði setið á kolli á milli flugstjórans og flugmanns-
ins og reynt að halda sér i eitthvað.
Siggi var sýnu hræddastur að fljúga í myrkri
og sagði að ef vélin færist yrði svo erfítt fyrir ieitar-
mennina að frnna flakið. Það voru nokkrir í liðinu
sem bentu honum á að þetta væri misskilningur
því mikiu auðveldara væri að finna vélina í myrkri
því eldurinn sæist miklu betur. Einhverra hluta
vegna róaði þetta Sigga ekkert.
Einu sinni dreymdi Gaupa að ísinn á tjörninni
hefði brostið og þar sem við áttum að fljúga heim
daginn eftir harðneitaði hann að fara með og sagði
alveg öruggt að véiin færist. Hann kom nú samt
með og ekkert gerðist.
Við vorum einu sinni á ieiðinni frá London til
Madrid í stórri þotu þar sem klósettinn voru í miðri
vélinni. Gummi litli [Guðmundur Guðmundsson]
þurfti að bregða sér á snyrtinguna og þegar hann
var þar inni datt vélin niður, eins og stundum ger-
ist, og nokkuð hressilega að þessu sinni. Gummi
rauk út, varia búinn að girða upp um sig og hróp-
aði: „Hvað er að ske!“
Bóbó var mjög varfær með allt sem hann keypti
og athugaði alla hluti mjög gaumgæfilega, sérstak-
lega fót því þau teygði hann öll og fram og til
baka áður en hann var sannfærður um að að þau
væru úr nógu sterku efni, og reif ermarnar af ef
því var að skipta. í einhverju mótinu sagði hann
okkur um mitt mót að hann hefði keypt þessi fínu
jakkaföt. í lokahófmu mætti kappinn svo í nýju
fötunum. Þau voru átta númerum of stór og jakk-
inn náði niður á hné, en það skipti ekki máli. Efn-
ið var mjög sterkt.“
Sigurður og Sigríður Héðinsdóttir
giftu sig árið 1987. Hún er
íyrrverandi Víkingur, og þau hittust
fyrst í Sigtúni. „Það
Skúli Unnar er löngu búið að
Sveinsson venja konuna af því
skrifar að vera Víkingur, en
hún var í boltanum
með þeim í gamla daga,“ segir Sig-
urður. Þau eiga tvö böm, Auði sem
er 5 ára og Styrmi sem er eins árs.
„Hann er eitt almesta efni sem ég
hef séð í boltanum. Ég er búinn að
binda hægri hönd hans fyrir aftan
bak til þess að hann verði örugglega
örvhentur!"
Toppurinn að komast í kaupfé-
lagið á Patreksfirði
„Ég byijaði í handbolta þegar ég
var 10 ára og auðvitað í Þrótti.
Reyndar var ég í knattspymunni líka
og varð meðal annars Reykjavíkur-
meistari sem markvörður í 3. flokki.
Fljótlega snéri ég mér meira að hand-
boltanum. Ætli ástæðan hafí ekki
fyrst og fremst verið sú að ég var í
sveit í átta sumur í Ynnri - Miðhlíð
í Vestur - Barðastrandasýslu og hafði
ekki tíma til að leika knattspyrnu á
sumrin. Ég byijaði sem kúasmali
þegar ég var sex ára og endaði sem
sláttumaður á dráttarvél. Það var
gott að vera í sveit fyrir vestan og
toppurinn á tilverunni var að komast
•til Patreksfjarðar og fara í kaupfé-
lagið þar,“ segir Sigurður þegar hann
rifjar upp fyrstu árin í boltanum.
Sigurður hefur leikið með liðum í
Þýskalandi, Svíþjóð, hér heima og á
Spáni auk landsliðsins og því farið
margar ferðimar. „Fyrstu ferðina fór
ég með 4. flokki Þróttar og þá sem
varamarkvörður. Nei, ég var enginn
rindill en Þróttarar voru með mjög
sterkan hóp á þessum árum og ég
fékk lítið að spila.
Við lékum til úrslita gegn FH i
íslandsmóti 3. flokks og gegn Vík-
ingum í bikarkeppninni í 2. flokki.
Ég klúðraði báðum leikjunum. Þegar
stutt var til leiksloka gegn FH og
staðan jöfn fengum við vítakast.
Markvörður FH var með gull í fram-
tönninni og sólin glampaði svo í gull-
inu að ég blindaðist og skaut fram-
hjá. Þeir í hraðaupphlaup og skor-
uðu. Búið. í bikarnum gegn Víking-
um kom sama staða upp en nú skaut
ég í stöngina, þeir upp og skoruðu.
Bikarmeistari og fall
Ég lék með meistaraflokki þegar
ég var í 3. og 2. flokki og við urðum
Reykjavíkurmeistarar 1976 þegar ég
var 16 ára. Þetta var rosalega
skemmtilegt tímabil hjá okkur. Við
urðum Reykjavíkurmeistarar, lékum
til úrslita í bikarkeppninni og féllum
í 2. deild! I desember sama ár var
ég valinn í A-landsliðið í fyrsta sinn
og lék fyrsta landsleikinn gegn Dön-
um í Vestmannaeyjum. Við töpuðum
enda kom ég of seint inná, eða þeg-
ar um hálf mínúta var eftir!“
Nærri farinn í Víking
„Þegar ég kom heim frá Svíþjóð
var ég kominn með penna í hönd til
að skrifa undir hjá Víkingum en þá
kviknaði allt í einu mikill áhugi hjá
Þrótturum aftur og ég fór þangað.
Óli H. [Ólafur H. Jónsson] var feng-
inn að utan til að þjálfa og leika
með liðinu. Við fórum upp úr 2. deild
og ári síðar urðum við í 2. sæti í 1.
deild og bikarmeistarar. Við kom-
umst í undanúrslit Evrópukeppni bik-
arhafa og töpuðum þar fyrir Dukla
Prag með 2 mörkum hér heima. Úti
komumst við í 8:1 og Óli Ben. [Ólaf-
ur Benediktsson] var í miklu stuði í
markinu. Þá varð Óli H. að fara útaf
með niðurgang og við töpuðum
naumlega."
Þjálfarinn lék á gítar
„Ég lék eitt ár með Bjama Guð-
mundssyni hjá Nettelstedt í Þýska-
landi. Framan af vetri vorum við
með einn þreyttasta þjálfara sem ég
hef þekkt. Hann var frá Júgóslavíu
og alveg hræðilegur. Hann bauð
okkur Bjama oft í mat og sat þá og
spilaði undir á gítar. Hann var enn
þreyttari gítarleikari en þjálfari
þannig að matarlystin fór fyrir lítið.
Hann var rekinn rétt fyrir jól og ég
kvaddi hann með virktum og gaf
honum gítamögl.
Næst fór ég til I-emgó og var þar
í fimm ár. Þar var mjög þægilegt
að vera, við æfðum þrisvar í viku
fyrstu tvö árin og svoleiðis á þetta
að vera. Svo fórum við að æfa fjórum
sinnum í viku en aldrei meira. Eftir
fimm ár hjá Lemgó kom ég heim og
fór í Val. Ég veit ekki hvers vegna
ég fór í Val en ekki eitthvert annað,
en þennan vetur held ég að Valsliðið
hafí verið með sterkari félagsliðum
sem verið hafa á íslandi."
Erfiðar vikur á Spáni
„Fyrstu þijár vikumar sem ég var
hjá Atletico á Spáni voru erfíðustu
vikur sem ég hef lifað. Ég fór út í
ágúst, algjörlega æfmgalaus og að
æfa í fjóra tíma á dag í 40 stiga
hita er ekki það skemmtilegasta sem
ég hef gert. Lýsið lak af manni.
Spánveijar æfa örðuvísi en Þjóð-
veijar. Þeir æfa mjög mikið svona
sjö til átta sinnum í viku eftir að tíma-
bilinu lýkur og svo eru þeir í lyfting-
um þrisvar í viku allt tímabilið. Lyft-
ingar eru leiðinlegar og ég hafði lítið
lyft áður en ég kom til Spanar, en
þessir gæjar voru að taka 150 kg í
hnébeygju. Ég held það hjálpi ekki
í handboltanum.
Handboltadeildin hjá Atletico var
rekin með knattspymunni og ef lítið
var um peninga sátum við á hakan-
um. Þeir skuída mér ennþá en ég
reikna ekki með að fá þá skuld
nokkru sinni greidda. Ég var svo
heppinn að skilja lítið í spænskunni
þegar ég kom út því þjálfarinn lét
menn heyra það óþvegið og þar sem
ég skildi ekki orð brosti ég bara til
hans og þá varð hann snarvitlaus.
Spánveijar eru mestu blótshundar í
Evrópu.“
Einar „plataAI" mig austur
í fyrra kom Sigurður síðan alkom-
inn heim og það gekk á ýmsu. „Já
ég kom heim eftir eitt ár hjá Atletico
og það gekk á ýmsu og stundum
vissi ég ekki hvert ég ætlaði. Það
voru nokkur járn í eldinum til að
byija með en endirinn varð sá að
Einar [Þorvarðarson] „plataði" mig