Morgunblaðið - 10.07.1992, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 1992
27
Þorvarður Arna-
son - Minning
0g skín ei ljúfast ævi þeirra yfir
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson).
Elsku Óli, Þóra Dóra, Bryndís og
Jakob, Guð gefi ykkur styrk í ykk-
ar þungu sorg.
Hafi elsku Magga þökk fyrir allt
og allt. Friður Guðs geymi hana.
Sigrún Arna og Lulla.
En handan við fjöllin
og handan við áttimar og nóttina
rís tum ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn i frið hans og draum
er fórinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Margs er að minnast, þegar kær
vinkona er kvödd, eftir hartnær 30
ára kynni. Við munum brosið henn-
ar Möggu, hvernig það náði svo
fallega til augnanna og glaðlega
hláturinn hennar, sem smitaði út
frá sér á augabragði. En umfram
allt munu við dugmikla, hugrakka
konu, sem staðráðin var í að gefast
ekki upp fyrr en í fulla hnefana.
Orðið uppgjöf var áreiðanlega
hvergi letrað í lífsbókina hennar.
Kynni okkar hófust haustið 1962,
þegar Magga settist ásamt okkur
í 4. bekk Kvennaskólans í Reykja-
vík og lauk þaðan prófí vorið eftir.
Magga var glaðsinna, skarpgreind
og einörð í allri framkomu, auk
þess að vera gædd einstakri kímni-
gáfu og geta alltaf séð spaugilegu
hliðarnar við vandræðalegar uppá-
komur. Þessir dýrmætu eiginleikar
hennar urðu þess valdandi að ekki
leið á löngu þar til okkur fannst
hún hafa verið samstiga okkur í
skólagöngunni frá upphafí. Hún var
Magga bekkjarsystir.
Að skólagöngu lokinni lá leiðin
út á vinnumarkaðinn. Við tók al-
vara lífsins, krydduð ánægju og
ævintýrum „innan um og saman
við“ eins og gengur og gerist. Allt-
af héldum við bekkjarsystumar
hópinn og fylgdumst með önnum
og ætlunarverkum hver hjá ann-
arri. Magga hitti hann Óla sinn, þau
giftust og stofnuðu heimili og eign-
uðust börnin sín þijú. Oftast stund-
aði hún vinnu utan heimilis, bæði
við skrifstofustörf og einnig lengi
sem aðstoðarstúlka tannlæknis.
Þegar börnin voru farin að stálpast
söðlaði hún um og settist í Öldunga-
deild FB og lauk þaðan stúdents-
prófi. Að því loknu hóf hún nám i
hjúkrun og síðar sem sjúkraliði og
auðnaðist að starfa við það um tíma.
Við vorum slegnar óhug er við
fréttum að Magga hefði veikst af
hættulegum sjúkdómi og hennar
biði erfíð meðferð. Aldrei var samt
neinn bilbug á henni að fínna, við
heyrðum hana aldrei kvarta og þeg-
ar við hittumst var hún kát og fjör-
ug eins og hennar var vandi. Okkur
er ljúft að minnast hennar eins og
hún var á okkar síðasta fundi, glöð
og bjartsýn með hlýja brosið í aug-
unum.
Við sendum Óla, Þóru, Bryndísi
og Jakobi, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Þeirra er missirinn
mestur.
Það verður dauflegra okkar á
meðal næst þegar við komum sam-
an, en minningin um hana Möggu
verður ávallt ein af perlunum í
minningasjóði okkar.
Síðasta kveðjan til Möggu bekkj-
arsystur verður vísan, sem við skrif-
uðum svo glaðar í minningabæk-
urnar okkar vorið 1963.
Allar stundir okkar hér
er mér ljúft að muna.
Fyllstu þakkir flyt ég þér
fyrir samveruna.
Bekkjarsystur 4-Z.
Okkur langar með nokkrum fá-
tæklegum orðum að minnast henn-
ar Möggu, okkar góðu skólasystur
og vinkonu. Hún sýndi það hvemig
hægt er með dugnaði og jákvæðni
að berjast við mikinn sjúkdóm uns
yfir lykur. Það var alltaf svo stutt
í brosið hennar, og við héldum að
hún ætti meiri tíma eftir. En við
eigum svo góðar minningar og sér-
staklega frá síðasta saumaklúbbn-
um heima hjá henni núna í vor.
Elsku Óli, Þóra Dóra, Bryndís
og Jakob. Við biðjum góðan guð
að varðveita ykkur í ykkar miklu
sorg og hjálpa ykkur að ylja ykkur
við allar minningarnar.
Ég krýp og faðma fótskör þína
frelsari minn, á bænastund.
Ég legg sem bamið bresti mína,
bróðir í þína líknarmund.
Ég hafna auðs og hefðarvöldum,
hyl mig í þínum kærleiksöldum.
(Guðmundur Geirdal.)
Reykjaskóla—klúbburinn.
Þorvarður Árnason fæddist að
Hánefsstöðum í Seyðisfírði 17. nóv-
ember 1920 og ólst þar upp og á
Háeyri við Seyðisfjörð. Hann and-
aðist þann 1. júlí eftir fremur
skamma en erfiða baráttu við
ólæknandi sjúkdóm. Foreldrar Þor-
varðar voru þau Ámi Vilhjálmsson,
útvegsbóndi frá Hánefsstöðum og
Guðrún Þorvarðardóttir frá Kefla-
vík en eftirlifandi systkini hans eru
þau Margrét, Tómas og Vilhjálmur.
Kona Þorvarðar er Gyða Karls-
dóttir, skólastjóra Finnbogasonar á
Seyðisfírði og lifír hún mann sinn.
Böm þeirra hjóna em: Guðrún,
Helga, Margrét, Vilhelmína Þóra
og Þorvarður Karl.
í bemsku sinni og æsku stundaði
Þorvarður ýmis störf í föðurgarði.
Hann sótti Alþýðuskólann að Eið-
um, sat Samvinnuskólann
(1941-43) og stundaði framhalds-
nám í Svíþjóð 1945-46. Framan
af starfsævinni starfaði Þorvarður
á vegum samvinnuhreyfingarinnar
en hóf rekstur eigin fýrirtækja árið
1954. Á áram áður tók Þorvarður
þátt í ýmsum félagsmálastörfum,
m.a. var hann um 14 ára skeið í
stjóm ÍSÍ.
Margar ljúfar minningar sækja á
hugann við fráfall frænda míns og
vinar Þorvarðar Ámasonar. Todda
eins og mér var tamast að kalla
hann. Leiðir okkar lágu mismikið
saman allar götur frá því að við
vorum drengir á Seyðisfírði, en for-
eldrar mínir fluttust suður á undan
honum.
Aftur áttum við samleið, þegar
við fórum í sömu flugvélinni í ág-
úst 1945 til náms í Svíþjóð. Alltaf
var gott að vera með frænda mín-
um, enda buggjum við fyrst í stað
saman í Stokkhólmi. Við þær að-
stæður kynntist ég Todda_ sem full-
orðnum manni mjög vel. Áhugamál
hans voru á þessum árum marg-
breytileg eins og raunar ævinlega
síðan, félagsmál, íþróttir og listir,
einkum tónlist. Mér er hrifning
hans minnisstæð þegar við fóram
saman á tónleika eða óperusýningar
í Stokkhólmi. Áhugi Todda á öllu
fögra í listum og menningu entist
honum alla ævi og eftir að hann
var orðinn þjáður af veikindum sín-
um hitti ég hann fyrir fáeinum vik-
um á óperusýningu í Borgarleikhús-
inu fullan af aðdáun og fögnuði
yfir því fagra, sem þar fór fram.
En þótt áhugamálin væra á mörg-
um sviðum missti hann aldrei sjón-
ar af fjölskyldu sinni og frændaliði.
Hann var með afbrigðum góður
faðir, eiginmaður og fjölskyldufað-
ir. Gyða, bömin og barnabömin
áttu hug hans og hjarta. Það sýndi
hann í verki alla tíð.
Þegar ég var nýkomin hingað til
lands eftir nokkra útivist við störf
í Danmörku kom frændi minn eitt
sinn að máli við mig og bauð mér,
sem ekkert kunni til laxveiða, að
gerast félagi í hópi bræðra sinna
og nokkurra vina um veiðiréttindi
í Kjarrá í Borgarfirði. Þetta var
áður en bílvegir vora lagðir um
þessi veiðisvæði.
Samband veiðimanns við náttúra
landsins var þá allt annað en síðar
varð, þegar bílar tóku við af hest-
um. Aldrei gleymi ég því þegar
Toddi var að koma mér af stað í
laxveiðinni. Allt sem hann kunni
um veiðarfæri, veiðistaði og veiðiað-
ferðir vildi hann kenna mér. Hann
ljómaði af gleði þegar ég fékk fýrsta
laxinn. Mér fannst þá og finnst enn
að hann hafí haft miklu meira gam-
an af því að ég fengi lax en hann
sjálfur.
Það er ævinlega þungbært að sjá
á bak góðum vini og frænda, en
auðvitað er söknuðurinn sárastur
hjá Gyðu, börnum þeirra hjóna og
öðram afkomendum. Minningin um
góðan dreng lifír þó með öllum þeim
sem honum kynntust í raun og vera.
Fjölskylda mín sendir Gyðu og allri
fjölskyldu þeirra Þorvarðar innileg-
ustu samúðarkveðjur á skilnaðar-
stundu. Guð blessi fjölskyldu hans
alla.
Birgir Þórhallsson.
Ég var svo lánsamur ungur að
leiðir okkar Þorvarðar lágu saman,
er hann giftist Gyðu systur minni,
en ég var tíður gestur, nánast
heimagangur, á heimili þeirra fram
eftir áram. Margar af bestu minn-
ingum mínum era tengdar Þor-
varði, Gyðu og bömunum á svo
margan hátt í leik og starfi.
Engum manni hef ég kynnst jafn
næmum fyrir umhverfí sínu og
áhugasömum um hvað þar var að
gerast og hafði verið gert. Mér veit-
ist erfítt að greina eitthvert sér-
stakt áhugamál Þorvarðar, því að
það sem vakti áhuga hans eða hann
var að fást við á hveijum tíma tók
hug hans allan, hvort það voru
íþróttir, byggingarlist ítölsku meist-
aranna, laxveiði eða eitthvað ann-
að, sem vakti áhuga hans, þá var
ekki nóg að vita hér um bil, heldur
safnað fróðleik og lesið allt tiltækt
um efnið. Var hann því hafsjór af
fróðleik um hin óskyldustu efni og
alltaf fús til að fræða þá sem áhuga
höfðu. Þorvarður var alæta á listir
fornar og nýjar, en af hinum göf-
ugu listum held ég þó, að tónlist
gömlu meistaranna hafi staðið hon-
um næst hjarta.
Nú er Þorvarður genginn, svo
óvænt, með svo stuttum fyrirvara,
en við verðum að sætta okkur við,
að „eitt sinn skal hver deyja“.
Styrkur Gyðu, barnanna og systk-
ina hans hlýtur að vera minningin
um ástríkan eiginmann, föður, afa
og bróður. Við hin höfum misst
góðan félaga, en umfram allt góðan
og traustan vin. Við munum sakna
hans, en minningin mun lifa.
Kalli.
Það er býsna undarleg tilfinning,
þegar manni berst dánarfregn ofan
af Islandi til útlanda. Þá maður býr
erlendis, er sjaldnast gert ráð fyrir
því að stopulir endurfundir við vini
og vandamenn á íslandi kunni að
vera hinir síðustu í lifanda lífi. Mér
þykir því dauflegt, að forlögin skuli
ekki hafa ætlað mér fleiri fundi við
Þorvarð Ámason, tengdaföður
minn, sem lézt 1. júlí. Það tekur
víst enginn fram fyrir hendumar á
alvaldinu.
Ég á fjölmargar góðar minningar
um Þorvarð. Ég kynntist honum
fyrir einum sautján árum, en um
það leyti stofnaði ég heimili með
Helgu, dóttur hans. Við Helga höf-
um síðan lengst af búið fjarri föður-
húsum, fyrst við Breiðafjörð og síð-
ar í Kalifomíu. Það hefur því þurft
að leggja land undir fót til að rækta
fjölskylduböndin. Þorvarður var
ólatur við ferðalögin og heimsótti
okkur oftar en nokkur annar. Hann
lagði það líka í vana sinn að hringja
í okkur nokkram sinnum í hverri
viku. Símtölin vora stutt; stundum
gafst honum ekki tími til að segja
annað en helztu fyrirsagnir,
kannski eilítið um veðrið, og örlitlar
skammir um sjálfstæðismenn, enda
tengdasonurinn óforbetranlegur.
Hvað var sagt var samt ekki aðal-
atriði. Það skipti hann fyrst og
fremst máli að heyra í okkur hljóð-
ið og fullvissa sig um, hvort okkar
lífshlaup hefði sinn vanagang. Hon-
um var óvenjulega annt um sitt lið.
Það var svartan og blautan vetr-
ardag, að ég, nýliðinn í fjölskyld-
unni, hafði upp á Þorvarði og bað
hann að koma með mér í Gamla
Bíó. Verið var að endursýna mynd
um ævi Carasos. Ég ólst upp við
dýrkun á miklum óperusöngvuram
og Þorvarður tamdi sér að meta
óperasöng á námsáram sínum í
Stokkhólmi og við mjólkurísgerð á
Ítalíu. Bíómyndina höfðum við séð
margoft, enda yrkisefnið báðum að
skapi. En það kom mér þægilega á
óvart, að Þorvarður var einn þeirra,
sem fá kökk í hálsinn og komast
við, þegar vel er sungið. Hann var
semsé með hjartað á réttum stað.
Þorvarður heimsótti mig í hinzta
sinn skömmu fyrir síðustu jól. Þá
var úr honum mesti krafturinn og
við urðum að á oftar en áður á
ferðum okkar um sanda og strendur
og borgir Suður-Kaliforníu. Samt
var hann ekki í rónni nema menn
tækju sér eitthvað fyrir hendur á
hveijum degi til að víkka sjóndeild-
arhringinn og seðja forvitnina um
hið ókunna, um siði og menningu.
Þá var hann í essinu sínu, dáðist
að sköpunarverkum guðs og manna
og þeirri orku, sem sú blanda leys-
ir úr læðingi.
Heldur vora það snubbóttar rök-
ræðumar, sem maður átti við sjálf-
an sig, þegar ljóst varð hvert stefndi
í veikindum Þorvarðar. Sjálfsagt
talaði maður ekki sízt til sjálfs sín,
þegar leitað var huggunarorða til
handa óhörðnuðum sonum og dótt-
ur: Þetta er lífsins gangur og mest
um vert, að gleðjast yfir því að
hafa fengið að eiga og þekkja svona
góðan afa. Það er tómlegt til þess
að vita, að heimsóknimar verða
ekki fleiri. Ég sakna símtalanna
góðu og þess, að nú hef ég engan
almennilegan framsóknarmann til
að skamma. Og ég mun minnast
hans í hvert sinn, þá ég heyri vel
sungið í ópera. Enginn má sköpum
renna, en Þorvarðar Ámasonar er
saknað af djúpum trega. Megi hann
hvfla í friði.
Magnús Þrándur Þórðarson.
0.'<~ (W^. f! LÍSAl 3g t
L
hs Ifh f
tf—
Stórhöfða 17, við GuUinbrú, sími 67 48 44
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjóra blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki era tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfílegt er að birta til-
vitnanir í ljóð eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar getið. Sama
gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minningargreinar
birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins era birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar era birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.