Morgunblaðið - 27.11.1994, Blaðsíða 34
34 SUNNUDAGUR 27. NÓVEMBER 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Minningarathöfn um
JÖHÖNNU C. M. JÓHANNESSON,
fædd Svensson,
(Hanna Jóhannesson
frá Vatneyri, Patreksfirði),
verður í Fossvogskirkju þriðjudaginn 29. nóvember kl. 15.00.
Útförin fer fram frá Patreksfjarðarkirkju laugardaginn 3. desem-
ber kl. 14.00.
Unnur Friðþjófsdóttir, Eyjólfur K. Sigurjónsson,
Kristinn Friðþjófsson, Sólveig Jónsdóttir,
Kolbrún Friðþjófsdóttir, Jóhann Þorsteinsson,
Bryndfs Friðþjófsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafað-
ir og afi,
ÁRNI ÁRNASON HAFSTAÐ,
er látinn.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 30. nóvember kl. 13.30.
Arngunnur Ársælsdóttir,
Kolbeinn, Árni, Ársæll, Jón, Finnur,
tengdadætur og barnabörn.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÞORGERÐUR BJÖRNSDÓTTIR,
Hólmgarði 6,
sem lést 23. nóvember verður jarð-
sungin frá Bústaðakirkju föstudaginn
2. desember kl. 15.00.
Birna Einarsdóttir,
Vilhjálmur Einarsson,
Rúnar Einarsson,
Sævar Einarsson,
Gunnar Einarsson,
Karl Einarsson,
María Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elísabet Valgeirsdóttir,
Guðfinna Dóra Ólafsdóttir,
Guðlaug Gunnarsdóttir,
Dagný Svavarsdóttir,
Steingrímur Snorrason,
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa,
MÁLMFREÐS JÓNASAR ÁRNASONAR
frá Eskifirði,
Maríubakka 12,
Reykjavík.
Jóhanna Marfa Danfelsdóttir,
Dani'el Jónasson, Ásdfs Jakobsdóttir,
Árni Jónasson, Anna Britta Vilhjálmsdóttir,
Örn Jónasson, Helga Jóhannesdóttir
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu
samúð, virðingu og vináttu við andlát
og útför
GRÓU HERTERVIG
frá Akureyri.
Sérstakar þakkir eru færðar forstöðu-
konu og starfsfólki á Dalbraut 27 í
Reykjavík.
Arna Hjörleifsdóttir, Jóhannes R. Snorrason,
Ingvi Hjörleifsson, Ólína Halldórsdóttir
og fjölskyldur.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum sem
sýndu okkur samúð og vináttu við and-
lát og jarðarför
ÍSAKS ÞÓRIS VIGGÓSSONAR,
Trönuhjalla 3,
Kópavogi.
Guð blessi ykkur öll.
Guðrún Arnardóttir,
Rebekka ísaksdóttir,
Páll ísaksson,
Ragnar fsaksson, Ásta R. Rafnsdóttir,
barnabörn og systkini hins látna.
SIGURJÓN
VIÐAR ALFREÐS
+ Siguijón Viðar
Alfreðs Guð-
laugsson fæddist 29.
nóvember 1934 á
Akureyri. Hann lést
19. nóvember sl. á
heimil sínu á Alfta-
nesi. Foreldrar hans
voru hjónin Pálína
Guðjónsdóttir og
Guðlaugur Krist-
jánsson. Nýfæddum
var honum komið í
fóstur hjá hjónunum
Báru Sigurjónsdótt-
ur og Alfreð Jóns-
syni. Bára og Sigur-
jón voru systkinabörn. Tvíbura-
bróðir Siguijóns, Jón Viðar, fór
einnig í fóstur til þeirra hjóna
um sex ára aldur. Systkini Sig-
urjóns á lífi eru: Sigurður, Pál-
ína, Kristján, Anna, Kristín, Jón
Viðar, Guðjón, Guðlaugur. Dáin
eru Sigurjón, sem dó á barns-
aldri, Margrét, Kristín og
Valdimar, en þeir bræður voru
kvæntir systrum. Bára Sigur-
jónsdóttir lifir son sinn. Sigur-
jón kvæntist 3. september 1955
Birnu Viggósdóttur,
f. 1935. Þeim varð
fjögurra bama auð-
ið. 1) Alfreð, f. 1955,
maki Elín Hauks-
dóttir og eiga þau
tvo syni. 2) Bára, f.
1956, maki Garðar
Garðarsson og eiga
þau eina dóttur og
fjóra syni. 3) Svavar
Páll, f. 1964, maki
Anna María Hjalta-
dóttir, eiga þau
fjögur böm, einn
son og þrjár dætur.
4) Margrét, f. 1971,
unnusti hennar er Hrannar Orn
Hrannarsson og eiga þau einn
son. Sigutjón starfaði hjá Land-
helgisgæsluni í u.þ.b. tíu ár,
síðar lærði hann flugumsjón.
Hann starfaði fyrst hjá Loft-
leiðum, síðar Vængjum, Arnar-
flugi og Helga Jónssyni. Sigur-
jón varð fyrsti starfsmaður
þeirra hj óna Þóm og Arngríms
Jóhannssonar, eiganda flugfé-
lagsins Atlanta, og starfaði þar
til dánardægurs.
VINUR minn, Siguqon Viðar Al-
freðs, er farinn, horfinn, dáinn. Það
var eins og ljós hefði slökknað. Ljós
sem maður hafði tekið sem sjálf-
sögðu. Ljós sem einfaldlega alltaf
var og þar með ekki metið að verð-
leikum, fyrr en það hvarf.
Við höfðum unnið saman gegn-
um árin, á íslandi og í útlöndum,
og þegar við hjónin stofnuðum fé-
lagið okkar Atlanta, þá kom Sigur-
jón með okkur í baráttuna.
Siguijón var flugumsjónarmaður
að mennt og vann í fyrstu sem slík-
ur, en gekk jafnframt í öll önnur
störf eða allt annað sem þurfti að
gera og það á hvaða tíma sem var,
hvar sem var og það er nú einu
sinni svo að þegar maður vinnur
möglunarlaust allt sem þarf, þá er
endalaust bætt á og verður þá
gjarnan lítið um þakkir. En þó seint
sé vil ég með þessum fátæklegu
orðum þakka fyrir samveruna og
samstarfíð.
Þegar ég horfi til baka rennur
upp fyrir mér hversu stór maður
Siguijón var. Hann var með geð-
prúðustu mönnum og var alltaf í
sínu einstæða sólskinsskapi. Hann
var fyrstur til að fínna ef eitthvað
bjátaði á hjá einhveijum og þá
fyrstur með orð til hjálpar og styrkt-
ar. Oft þegar ég stóð frammi fyrir
erfíðleikum sem mér fannst á
stundum óyfirstíganlegir og sá
enga lausn á, kom hann, lagði hend-
ina á öxlina á mér og sagði „o,
þetta lagast fóstri". Lausnimar á
vanda, litlum eða stórum, hafði
hann alltaf tiltækar. Ein lítil saga
frá því við opnuðum fyrirtækið okk-
ar fyrst í Mosfellsbænum kom upp
í huga mér. Við höfðum keypt not-
uð skrifstofuhúsgögn sem Siguijón
fann á einhverri útsölu, en þegar
við vorum stoltir búnir að koma
öllu saman og á sinn stað sáum við
okkur til hrellingar að fínu hús-
gögnin okkar voru öll í rispum.
Þetta var hið versta mál því við
höfðum boðið nokkrum gestum um
kvöldið. Nú Siguijón dó ekki ráða-
laus og hljóp yfir götuna í matvöru-
versluíiina og keypti sósulit sem
hann síðan bar á og allar rispur
hurfu samstundis, og hafa ekki sést
að ráði síðan og þessi húsgögn eru
enn í notkun.
Siguijón hafði þann einstaka
hæfileika að eignast vini hvar sem
hann fór. í Líbýu þar sem Siguijón
var stöðvarstjóri um tíma var oft
lítið um kræsilegan mat, en Sigur-
jón fór bara og „talaði" og samdi
við vini sína bænduma í nágrenninu
og aflaði fanga svo sem eins og
kjúklinga og eggja. Hvaða tungu-
mál hann talaði eða hvernig hann
fór að þessu hef ég aldrei komist
að, en eitt er víst að ekki talaði
hann arabísku og ekki töluðu þeir
neitt það tungumál sem hann kunni,
en matinn kom hann með. Þannig
var Siguijón, hann einfaldlega við-
urkenndi ekki vandamál. Svona litl-
ar sögur geymi ég margar og á'
eftir að minnast þeirra með hlýju
um mína ókomnu daga.
En nú hefur Sigurjón komið að
endalokum þessa lífs og við sem
eftir erum minnumst góðs drengs
og vinar með djúpum söknuði og
björt mininng hans mun geymast
okkur um framtíð.
Um leið og við þökkum fyrir sam-
veruna, viljum við Birna mín votta
þér og Báru, börnum ykkar, tengda-
bömum, barnabömum svo og öðr-
um ættingjum okkar dýpstu samúð.
Megi guð fylgja ykkur.
Arngrímur og Þóra.
Það var mér mikil harmafregn
er ég frétti lát vinar míns Siguijóns
V. Alfreðs sem lést á heimili sínu
19. nóvember sl., aðeins tíu dögum
fyrir 60 ára afmæli sitt. Það er allt-
af sárt þegar fólk fellur frá langt
um aldur fram en það má fínna
huggun í sorginni í því að hann
þjáðist ekki og dó í svefni.
Það mun hafa verið í kringum
1978-79 að vinátta tókst með mér,
manni mínum Viðari og Siguijóni
og Birnu, er þeir störfuðu saman
hjá Vængjum. Ég gerði mér fljót-
lega grein fyrir því að Siguijón var
ekki allra né allir hans, en ég leyfí
mér að álíta að ég hafi komist eins
nálægt honum og óvensluðum ein-
staklingi var unnt. Hann varð vinur
minn sem ég fékk að aðstoða við
viss tækifæri, en þau hjón launuðu
mér margfalt þegar ég þurfti á að
halda.
Siguijón var sá mesti fjölskyldu-
faðir sem ég hef þekkt. Eiginkona,
böm, tengdaböm, bamabörn og
aðrir ættingjar vom honum allt.
Hann vildi helst hafa þau öll í kring-
um sig, því fleiri því betra. Þá lék
"hann á als oddi, eldaði kræsingar,
en Siguijón var listakokkur. Hans
tími vom stórhátíðir, svo sem jól,
þar sem fjölskyldan kom saman.
Sumar af bestu uppskriftum sem
ég á í fómm mínum em frá honum
komnar. Þeir vom ófáir afleggjar-
amir af fjölærum garðablómum
sem ég fékk hjá þeim hjónum. Ég
á margar minningar í huga mínum
af ánægjulegum samverustundum
okkar úr íjórsárdal, þar sem þau
hjón höfðu komið sér_ upp unaðs-
reit, í sumarbústað FÍA eða bara
bíltúr austur fyrir fjall, t.d. að
hausti til þegar litadýrð náttúrunn-
ar er hvað mest. Því miður hafði
þessum samvemstundum fækkað
sl. þijú ár, oftast vegna fjarveru
Viðars eða veikinda minna, en þá
var bara gripið til símans. Við Sig-
uijón höfðum svipaðar lífsskoðanir.
Ég gleymi ekki eldmóðinum sem
greip okkur þegar Borgaraflokkur-
inn var stofnaður. Það var komin
of mikil fijálshyggja í Sjálfstæðis-
flokkinn að okkar beggja mati, enda
hvorugt hriflð af þeirri pólitík.
Kæra Elín, þó að hann afl þinn
lifí ekki brúðkaupsdaginn þinn mun
hann vaka yfír þér eins og hann
gerði í lifanda lífí.
Elsku Birna mín, Alli, Bára,
Svavar Páll, Magga, tengdabörn og
barnaböm. Ég votta ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur með
einu af uppáhalds ljóðum mínum
sem fjallar um lífið og dauðann á
svo fallegan hátt.
Geturðu sofið um sumamætur?
- Senn kemur brosandi dagur.
Hitnar þér ekki um hjartarætur,
hve heimur vor er fagur?
Finnurðu hvað það er broslegt að bogna
og bamalegt að hræðast
er ljósmóðurhendur himins og jarðar
hjálpa lífinu að fæðast.
Er ekki gaman að eiga þess kost
að orka þar nokkru í haginn,
og mega svo rólegur kveðja að kveldi
með kærri þökk fyrrir daginn?
(Séra Sigurður Einarsson í Holti.)
Fríða Einarsdóttir.
Laugardagsmorguninn 19. nóv-
ember fékk ég símhringinguna um
að hann Siguijón vinur minn og
samstarfsmaður væri dáinn. Við
sem unnum með honum hjá Atlanta
eigum ennþá erfitt með að trúa því
að hann birtist ekki hjá okkur
snemma morguns á skrifstofunni
með sitt hlýlega og káta bros, og
gullkornin fjúkandi til hægri og
vinstri.
Mín fyrstu viðbrögð voru reiði,
ég vildi ekki trúa þessu því hann
kvaddi mig svo sæll og glaður með
kossi á kinn á föstudeginum og
sagði: Jæja, Hildur mín, héma
færðu nú lykilinn ef það skyldi nú
eitthvað dragast að hann kæmi
heim aftur og við sjáumst þá bara
hress og kát á sunnudaginn um
borð í ABU.
Tilefnið var að þau hjónin ætluðu
nú loksins að fara saman í nokkra
daga frí vegna væntanlegs 60 ára
afmælis hans 29. nóvember nk. Og
gleðin og spenningurinn hjá honum
vini mínum var eins og hjá skóla-
strák, hann var svo ánægður að
þau hjónin gætu nú loksins farið
saman í stutta skemmtiferð. Og
mikið átti hann þessa ferð nú skilið
og þau hjón bæði.
Þessa ferð fer hann nú á annan
hátt en við gerðum ráð fyrir en eitt
veit ég að hvar sem við Atlanta-
starfsmenn erum í heiminum, þar
verður hann Siguijón okkar eins
og ég og fleiri kölluðum hann allt-
af. Hann var svo mikill vinur
manns, ekki bara samstarfsmaður.
Fyrir mér var hann eins og pabbi.
Við gátum spjallað um alla heima
og geima á morgnana ef erillinn
var ekki of mikill og ef ég eða ein-
hver af vinnufélögum hans töfð-
umst eitthvað við að komast á
vinnustað, þá var það bara eitt sím-
tal til Siguijóns og alltaf var það
sama svarið, ekkert mál elskan, sé
þig bara á eftir.
Við hlógum líka oft að viðkvæð-
inu hans ef svona hlutur kom upp
á, því þá sagði hann bara þegar
við komum inn úr dyrunum, mjög
alvarlegur: „Góða kvöldið," og svo
kom hláturinn, sem alltaf var á
næstu grösum.
Með þessum fáu orðum langar
mig að minnast míns kæra vinar
og.félaga Siguijóns V. Alfreðs og
þakka honum samfylgdina þessi
tæpu þijú ár sem við höfum unnið
saman og þekkst. Þakka honum öll
góðu ráðin, klappið á öxlina og hlýju
orðin þegar allt var kannski ekki
eins og best varð á kosið.
Siguijón átti stóra og góða fjöl-
skyldu að ógleymdum barnabörn-
unum sem hann var mjög stoltur
af og sendi ég þeim öllum mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Hafi
hann þökk fyrir allt og allt.
Ilildur Guðmundsdóttir.