Morgunblaðið - 26.04.1995, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 26. APRÍL 1995 29
*
I
\
I
I
f
)
>
I
l
>
)
)
>
)
>
)
)
.
)
)
ÁSTA KRISTÍN
GUÐJÓNSDÓTTIR
+ Ásta Kristin
Guðjónsdóttir
var fædd á Arnarn-
úpi í Keldudal í
Dýrafirði hinn 30.
ágúst 1916. Hún
lést á heimili sínu,
Vallargötu 29,
Þingeyri, að kvöldi
13. apríl sl. Ásta
var yngst í hópi
þrettán barna hjón-
anna Elínborgar
Guðmundsdóttur,
f. 30. september
1875, d. 22. janúar
1959, og Guðjóns
Þorgeirssonar, f.
13. nóvember 1871, dv 22. maí
1957. Þijú systkini Ástu lifa
hana, en nöfn systkina hennar
eru sem hér segir: Guðbjörg
Kristjana, f. 20. ágúst 1897, d.
31. desember 1989; Guðmundur
Jón, f. 26. nóvember 1898,
drukknaði á Valtý 17. mars
1920; Jóhanna Bjamey, f. 25.
september 1900, d. 9. ágúst
1989; Bjarni Þorvaldur Stefán,
f. 12. október 1901, d. 29. októ-
ber 1929; Daðína Matthildur,
f. 30. desember 1903; Ásgeir,
f. 25. september 1905; Margrét
Ingibjörg, f. 10. desember 1906,
d. 27.desember 1970; Þorgeir,
f. 18. apríl 1908, d. 27. janúar
1936; Guðmundur Öm, f. 3. jan-
úar 1909, d. 29. júní 1910; Am-
fríður Guðný, f. 17. september
1911, d. 27. febrúar 1995; Krist-
ján Guðmundur Jón Skarphéð-
inn, f. 4. janúar
1913, d. 16. desem-
ber 1938; og Elín-
borg, f. 7. nóvem-
ber 1914. Ásta gift-
ist hinn 2. nóvem-
ber 1940 eftirlif-
andi manni sínum,
Siguijóni Hákoni
Haukdal Andrés-
syni, f. 5. mars
1916, frá Sveins-
eyri I Dýrafirði.
Foreldrar hans
voru Ólafía Jóns-
19. júlí
d. 15. júlí
og Andrés
Guðmundsson, f. 24. ágúst
1884, d. 26. júli 1962. Ásta og
Siguijón bjuggu á Sveinseyri í
22 ár, en fluttu til Þingeyrar
haustið 1962 og hafa búið þar
síðan. Böm þeirra era: Sólveig
Amfríður, f. 5. febrúar 1941,
sambýlismaður Matthías Guð-
jónsson, f. 3. maí 1933; Krislján
Atli, f. 29. október 1944; Ólafia
Sigríður, f. 23. apríl 1950, maki
Guðberg Kristján Gunnarsson,
f. 28. mars 1949; Andrés Sig-
urður, f. 15. júní 1953; ög Elín-
borg Guðjóna, f. 18. nóvember
1958, maki Þórður Arason, f.
1. april 1958. Bamabömin em
fimmtán og barnabarnabörnin
fjögur.
Ásta Kristín verður jarðsett
frá Þingeyrarkirkju í dag, 26.
apríl og hefst athöfnin kl. 14.00.
ÞAÐ ER farið að vora fyrir vestan
samkvæmt tímatalinu þótt ekki sjái
þess mikinn stað í náttúrunni. Við
vitum þó samkvæmt reynslunni að
jörðin mun aftur verða iðjagræn
áður en varir og blómskrúð klæða
dýrfirska dali. Hringrás lífsins er
sannkölluð hringrás, án upphafs og
endis og er mannlífið þar engin
undantekning. Sé þetta haft f huga
er það því í fullkomnu samræmi
að þegar Ásta frænka leggur í sína
hinstu för þá er sonarsonur hennar
að fermast. Nýr sproti í fjölskyld-
unni er að þroskast, nýtt brum að
springa út. Það er fátt sem er leynd-
ardómsfyllra og meira lofandi en
blómhnappur eða brum sem bíður
þess með óþoli að mega opnast,
taka mót sólarljósinu, skarta sínu
fegursta.
Á kveðjustund leitar hugur minn
vestur til þeirra stunda þegar Ásta,
móðursystir mín, var ung kona,
útsprungin rós; þegar hún var á
hátindi lífs sins, eignaðist böm,
annaðist böm og bú, auðgaði nán-
asta umhverfi sitt með hlýju; elsku-
leg frænka, eins og hún var raunar
til dauðadags.
Ásta var fædd á Amamúpi í
Keldudal í Dýrafírði. Hún var yngst
þrettán barna ömmu og afa. Hún
giftist Siguijóni Andréssyni frá
Sveinseyri árið 1940 og hófu þau
strax búskap á Sveinseyri í félagi
við foreldra Siguijóns, Ólafíu Jóns-
dóttur og Andrés Guðmundsson.
Skammt er á milli Sveinseyrar og
Vésteinsholts í Haukadal þar sem
foreldrar mínir bjuggu og var ýmis-
legt sem stuðlaði að nánum sam-
gangi milli heimilanna. Móðurfor-
eldrar mínir bjuggu hjá okkur,
bömin frá Sveinseyri sóttu skóla inn
í Haukadal svo að nærri má geta
að oft var tíðfarinn spottinn milli
bæjanna. Fyrst eftir að vélmenning-
in hélt innreið sína í sveitina áttu
pabbi og Siguijón saman dráttar-
vél. Ekki minnkaði samgangur Vé-
steinsholts- og Sveinseyrarfólks við
þetta. Sameignin útheimti ákveðið
skipulag: sá sem þurfti á vélinni
að halda sótti hana til hins. Oft kom
það í hlut einhvers af yngri kynslóð-
inni að fara eftir vélinni og er ég
þess fullviss að alltaf fórum við
glöð til starfans. Móttökurnar á
bæjunum voru þannig.
Eg minnist þess hve gaman var
að koma að Sveinseyri. Allir léku á
als oddi og gáfu sér tíma til að
tala við okkur sem vart höfðum
slitið bamsskónum. Samræðurnar
vom líka með þeim hætti að ung-
lingnum fannst hann hafa eitthvað
til málanna að leggja, honum fannst
hann gjaldgengur í heimi hinna
fullorðnu. Og ekki spillti viðurgjöm-
ingurinn í búrinu hjá Ástu frænku.
Hún var líka alltaf svo létt og kát
og virtist hafa gaman af að rabba
við okkur og rifya upp eitt og annað
frá æsku sinni. Það fór heldur ekki
fram hjá unglingnum hve ástfangin
og innileg þau Ásta og Siguijón
vom við hvort annað. Ég veit reynd-
ar að þau vora það alla tíð. Á þess-
um stundum var Ásta frænka alveg
til í að rifja upp eitt og annað frá
fyrri tíð og hlusta á ungar frænkur
segja frá seinasta balli í Haukadal,
úti á Ingjaldssandi eða inni á Þing-
eyri. Hún var svo skilningsrík á
æskuna hún Ásta. Mér fínnst ég
geta heyrt glettinn hlátur hennar
þegar ég minnist þessara dýrmætu
stunda.
I einni af þessum ferðum smakk-
aði ég í fyrsta sinn sardínur og
tómata. Mér var gefínn tómatur en
þorði ekki að borða hann, ef hann
myndi ekki smakkast. Ég hélt fast
við minn keip að hafa hann frekar
með mér heim. Þegar inn i Krókana
kom var ég farin að þefa af tómatn-
um og svo kom að ég beit i hann
áður en ég kom heim, sennilega af
ótta við að aðrir yrðu svo fúsir til
þess að ég fengi lítið sjálf.
Þegar Asta og mamma heimsóttu
hvor aðra þá fylgdi hin alltaf þeirri
aðkomnu heim á leið. Þá var margt
skrafað og ef maður hegðaði sér
vel fékk maður hugsanlega að vera
þriðja hjól á vagni, íjórða eða
fímmta . ..; allt eftir því hve margt
smáfólk var með í för. Eitt var þó
einkennilegt við þessar „heiman-
fylgjur“ þeirra systra: þegar kom
að því að sú sem hafði verið sótt
heim skyldi snúa við þá fylgdi að-
komusystirin henni heim undir tún-
fótinn til baka. Þá vildi sú heim-
sótta sjá á eftir sinni úr garði og
rölti með henni aftur til baka og
sagan endurtók sig. Svona gat þetta
gengið nokkra hríð. Við krakkarnir
ýttum nú frekar undir þetta en hitt.
Við gátum þá verið lengur samvist-
um og svo kom fyrir að við náðum
MINNINGAR
orði af hljóðskrafínu. Það þarf
sennilega ekki að taka fram að það
fór vel á með þeim systmm.
Vetur konungur sat oft tryggi-
lega á valdastóli, þá eins og nú.
Fólk lét það þó ekki aftra sér frá
mannfagnaði. Um jólin var ævin-
lega haldin jólatrésskemmtun í
Haukadal. Þangað komu allir af
nágrannabæjum sem vettlingi gátu
valdið. Þeir sem gátu það ekki, svo
sem kornabörn, vom einfaldlega
bornir í bala til skemmtunarinnar.
Þannig minnist ég þess þegar Ólaf-
ía litla kom fyrst til þessa skemmt-
anahalds. Ég dáðist að þessu þótt
ég væri enn bam og þótti gott hjá
frænku minni og Siguijóni að láta
ekki deigan síga.
Þau Asta og Siguijón eignuðust
fímm börn, tvo syni og þijár dæt-
ur. Öll hin mannvænlegustu böm.
Eldri sonurinn hefur haldið heimili
með foreldram sínum á Þingeyri
hin síðari ár og verið þeim stoð og
stytta eftir að heilsu foreldranna
fór að hraka. Hið sama má segja
um miðsysturina sem býr á Þing-
eyri. Hún hefur ekki látið sitt eftir
liggja til að létta foreldmm sínum
lífíð. Þau systkin sem bjuggu hér
syðra hafa gert hvað_ þau gátu í
erfíðum veikindum Ástu síðustu
mánuði en lögðu mikið á sig til
þess að geta verið samvistum við
hana tíma og tíma og létt henni
lífíð. Ásta þráði að fá að deyja
heima og það fékk hún. Allir lögð-
ust á eitt um að svo mætti verða.
Ásta teygaði síðustu dropa lífsveig-
ar sinnar á skírdagskvöld sl. í faðmi
fjölskyldunnar.
Það er um það bil ár síðan þær
fengu báðar sams konar dóm Adda
og Ásta móðursystur mínar, sem
sé að þær væm með krabbamein.
Fyrir Öddu vom þetta ekki ný sann-
indi, hún hafði svo oft áður háð
baráttu við vágestinn og haft betur
og enn á ný freistaði hún þess að
leggjast undir hnífinn, en allt kom
nú fyrir ekki. Mein Ástu var hins
vegar þannig að hún átti ekkert
val. Læknavísindin gátu ekkert gert
nema linað þrautir hennar. Asta
varð bara að beijast sjálf fyrir lífí
sínu.
Þeir sem ganga svo æðmlausir
gegn örlögum sínum eins og Ásta
frænka em hetjur. Það þarf kjark
til þess að horfast í augu við dauð-
ann, vera fullur baráttuanda og
vonar, njóta hverrar stundar og
vera þakklátur fyrir allt en ekki
beiskur þegar vissan um sigur
dauðans, fyrr en seinna, er fyrir
hendi. Það er í aðstæðum sem þess-
um að manngildið fær ekki dulist.
Trúin á lífíð, trúin á frest og
miskunn getur gert kraftaverk. Það
sannaðist á Ástu frænku. Hver ein-
asti maður sem kynntist hetjuskap
hennar fylltist aðdáun. En þær syst-
ur Adda og Ásta geta nú hönd í
Erfidrykkjur j Höfum glœsilega J sali og tökum að okkur erfidrykkjur L
HOTEL lósLAND
simi 6 87111
Síkrl*raköiiigar
í hlomaskriM (in^iiin
við öll lirkila i i
blómaverkstæði
INNAsfc
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
hönd fetað æðri slóðir því aðeins
einn og hálfur mánuður leið á milli
brottfara þeirra.
Ég við aðstandendum blessunar
og kveð mína góðu frænku með
þakklæti í huga. Minning hennar
er sveipuð hlýju og mildi. Blessun
guðs veri með henni á æðri sviðum.
Kristín Jónsdóttir.
Nú hefur elskuleg amma okkar
kvatt þennan heim. Hún lagði aftur
augu sín í rúminu sínu heima á
Vallargötu að kvöldi skírdags, 13.
apríl sl. Var það hennar æðsta ósk
að fá að sofna þar og vera heima
þar til ævi hennar væri öll. Guð
bænheyrði ömmu, en hún var trúuð
kona og sótti alltaf huggun sína
og hjálp í bænina.
Margar ljúfar minningar eigum
við með ömmu og þær minningar
munum við geyma í hjörtum okkar.
Við vissum alltaf, að ef okkur leidd-
ist þá gátum við alltaf leitað til
ömmu á Vallargötu. Þangað var
stutt að hlaupa og alltaf var opinn
faðmur og ávallt var sagt: „Æ, elsk-
uraar mínar, emð það þið? Langar
ykkur nú ekki í eitthvað?" eða „er
ykkur nú ekki kalt?“ og svo fengum
við kannski ávítur fyrir að vera
húfulausar eða vettlingalausar.
Alltaf fengum við að gera það sem
okkur langaði til, t.d. fara í felu-
leik. Það var voða vinsælt og mikil
læti því fylgjandi. Og ekki megum
við nú gleyma leiknum að fela fing-
urbjörg, en þá tók amma þátt í
þeim leik með miklum áhuga okk-
ar. Kom þá stundum fyrir að upp
úr því týndist fingurbjörgin og
fannst ekki fyrr en eftir marga
aðra leiki. Það var ótrúiega margt
sem við brölluðum með henni
ömmu.
Þegar heilsu hennar hrakaði og
hún orðin rúmliggjandi, sátum við
hjá henni, eða lágum í rúminu hans
afa við hliðina á henni og spjölluð-
um við saman um alla heima og
geima. Hún sagði okkur svo margt
þá, frá sínum æskuámm frá Amar-
núpi og úr Árholti. Einnig var henni
mikill hugur um að fylgjast með
starfí okkar úr skólanum og ekki
má nú gleyma tónlistarskólanum.
Hún vildi vita hvað við væmm að
æfa þar og yfírleitt vildi hún fylgj-
ast með starfi og velgengni okkar
hvar sem við vomm.
Krafturinn og trúfesta ömmu var
svo mikill að við emm stoltar af
að hafa átt hana. Aldrei bugaðist
hún, hvemig sem henni leið. Hún
gaf okkur svo mikinn kraft og mikla
huggun að vegarnesti síðustu
stundir sínar, að um aldur og ævi
munum við minnast ömmu með
stolti.
Við viljum að lokum þakka henni
fyril1 allar þær góðu stundir sem
hún gaf okkur og allan þann kær-
leik sem við munum búa að frá
henni.
Elsku afí. Þú hefur misst svo
mikið. Þú hefur misst þinn lífsföm-
naut sem er búinn að vera með þér
í 55 ár. Við biðjum algóðan guð
að styrkja þig og varðveita. Við
varðveitum minningar um elsku
ömmu í hjörtum okkar. Guð styrki
alla hennar ástvini.
Samt vissirðu að Dauðinn við dymar beið
þig dreymdi að hann kæmi hljótt
og legði þér brosandi hönd á hjarta.
Svo hvarf hann, en ljúft og rótt
heyrði berast að eyrum þér óm
og undursamlegan nið
það var eins og færu þar ijallasvanir
úr fjarlægð með söngvalið.
Og Dauðinn þig leiddi í höll sína heim
þar sem hvelfingin víð og blá
reis úr húmi hnignandi nætur
með hækkandi dag yfir brá
þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og drottinn brosti, hver bæn þín var orðin
að blómum við fótskör hans.
(T. Guðmundsson.)
Kveðja,
Brynhildur Elín og
Sigríður Guðrún.
Elsku amma.
Nú era geislar sólar þinnar end-
anlega hættir að skína um Dýra-
fjörð en rétt famir að sýna sig á
þeim stöðum sem við mannfólkið
sjáum ekki tii. Allir verkimir em
famir og í staðinn fær fögur sál
að njóta sín.
Við virðumst vera ósköp smá
gagnvart guði og gagnvart því sem
lífið sjálft býður okkur upp á. Verk-
efnin sem reka á fjörur okkar em
ótalmörg og víst er að sjófangið er
ekki alltaf það sem við myndum
kjósa. Áhrif okkar á framgang
mála er þó alltaf nokkur og ráðast
þau mikið af persónuþáttum okkar.
Ef við emm kærleiksrík, réttsýn,
jákvæð og full af kímnigáfu, rétt
eins og þú, amma mín.góð, þá get-
um við svo margt. Það hefur þú
sýnt okkur dyggilega í veikindum
þínum og heilsubrestum bæði fyrr
á tímum sem og ný. Með þessum
eiginleikum og öðram sem ég fæ
ekki að orðum komið hefur þér
verið kleift að móta umhverfi þitt
á farsælan hátt. Þeir hafa nært
fólkið þitt og gert því mögulegt að
þroskast og dafna sem manneskjur.
Ég varð svo gæfusöm að fá að
njóta litrófs sólargeisla þinna í sum-
ardvölum mínum hjá þér og afa.
Fyrir umveíjandi kærleiksþel og
hjálpsemi verð ég þér ævinlega
þakklát og segi í sönnu að sól þín
mun aldrei setjast í huga mínum.
Elsku afí, ég votta þér mína inni-
legustu samúð og sendi þér hlýjar
hugsanir á erfiðum tímum.
Margrét Bjömsdóttir.
+
Elskuleg eiginkona mín,
SIGURBJÖRG RUNÓLFSDÓTTIR,
Hátúni 10,
lést í Borgarspítalanum 24. apríl.
Útförin verður auglýst síðar.
Sfmon Hannesson.
t
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
EINAR G. JÓNSSON,
Grandavegi 47,
sem lést í Landspítalanum 18. apríl,
verður jarðsunginn frá Neskirkju
fimmtudaginn 27. apríl kl. 13.30.
Guðlaug Einarsdóttir.
Agnar Smári Einarsson, Guðrún Halldórsdóttir,
Guðjón Ármann Einarsson, Elín Guðmundsdóttir,
Jón Ingi Einarsson, Olga Björnsdóttir,
Einar Dagur Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.