Morgunblaðið - 24.05.1995, Blaðsíða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 24. MAÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
-i.
í
MINNIIMGAR
SIGURGEIR
SIG URÐSSON
+ Sigurgeir Sig-
urðsson __ var
fæddur á ísafirði
31. janúar 1952.
Hann Iést 13. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
hjónin Jenný Karla
Jensdóttir frá
ísafirði og Sigurð-
ur Sigurgeirsson
frá Hafnarfirði.
Sigurgeir átti tvær
systur. Þegar hann
var tæplega eins
árs flutti hann til
Hafnarfjarðar þar
sem hann ólst upp. Hann gekk
í Lækjarskóla og var einn vetur
á Hlíðardalsskóla, hann tók
landspróf frá Flensborg og
lærði síðan rafvélavirkjun.
Árið 1972 gekk Signrgeir að
eiga Hólmfríði Sigfúsdóttur,
þau slitu samvistum. Þau eign-
uðust eina dóttur, Jenný Rut,
fædda 1972. Sigurgeir varð ís-
landsmeistari með Víkingi í
handbolta og hann spilaði með
Haukum og landsliðinu i marki.
Hann bjó nokkur ár í Noregi
með konu og dóttur. Síðar eign-
aðist Sigurgeir dótturína Katr-
ínu. Sigurgeir rak eigið fyrir-
tæki þangað til á síðasta ári.
Eftirlifandi kona hans er Inga
Björk Dagfinnsdóttir.
Útför Sigurgeirs verður gerð
frá Víðistaðakirkju í Hafnar-
firði í dag og hefst athöfnin kl.
13.30.
SEM ÉG sit héma heima og hlusta
■ á Sigurgeir spila fmmsamda tónlist
sína af spólum sem hann tók upp
fyrir skömmu, verður mér orðfátt
og betri er einlægni þagnarinnar
en þúsund ómerk orð. En þar sem
ég er að reyna að skrifa um hann
í dagblað, verð ég víst að reyna að
styðjast við orðin svo best ég get,
í þessari örstuttu minningargrein.
Sigurgeir var myndarlegur og
sterklegur maður og hafði næmt
tilfinningalíf. Hann var vel af Guði
gerður. Þegar okkar leiðir lágu
saman vakti það strax áhuga minn
hvemig þankagangur hans var.
Hann var allt öðmvísi og meira
andlega sinnaður og trúaður en
flestallir aðrir menn sem ég hef
»hitt. Skoðanir hans og hugmynda-
fræði áttu ekki upp á pallborðið hjá
hveijum sem er, enda var hann oft
á tíðum of djúpur til að fólk gæti
fylgst með eða þá að það gaf sér
hreinlega ekki tíma til að hlusta og
hefur því misst af miklu. Hann
hafði mjög sterkar trúarskoðanir
og hélt á lofti kærleikanum og fyrir-
gefningunni en varaði við lyginni
sem með sínum örfína vef getur
samofíst daglegu lífi fólks á svo
lúmskan hátt að það hættir að gera
sér grein fyrir henni.
Þankagangur Sigurgeirs var
mjög víðtækur og spannaði hin
ýmsu andlegu svið sem hann með
sínum sérstaka hæfileika á yfirsýn
náði að tengja. Hann var byijaður
að festa niður á blað heimspeki sína
en því rniður var tekið fyrir það.
Þetta var einungis einn hæfileiki
hans af mörgum því hann var mjög
uppfínningasamur og skapandi og
Sérfræðingar
í blóniaskrcytiiiguiii
við öll lirkilæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090
eru málverkin hans og
tónlist merkisberar
þess.
Hér var í alla staði
óvenjulegur maður á
ferð. Hann hafði hug-
rekki til að bjóða
lyginni byrginn og
tjáði sig frammi fyrir
alþjóð um þá baráttu
sína meðan flestir gáfu
það álit sitt að hann
skyldi bara lifa með
lyginni sem upp á hann
var borin og fara lágt.
Hverslags þjóðfélag er
það sem ráðleggur
slíkt í stað þess að komast að sann-
leikanum? Þeir sem taka á móti
ósannindum og halda þeim á loft
kunna ekki skil á svörtu og hvítu
og komast ekki til sannleikans held-
ur fylgja hégóma sínum í fáfræði
en hvítar liljur sem vaxa á sorphaug
veraldarinnar falla ekki fyrir freist-
aranum.
Sigurgeir ákvað að fara ótroðnar
slóðir og koma fram opinberlega
með mál sem átti samkvæmt regl-
unum að flokkast sem feimnismál.
„Rétt skal vera rétt“, sagði hann
og fór ekki þessa göngu einungis
fyrir sjálfan sig heldur miklu heldur
fyrir hina sem höfðu og gætu lent
í svipuðu en hefðu ekki þroska til
að færa það í tal við þjóðina. Þessi
stóri maður hafði stórt hjarta og
tók fólki sem margur annar hefði
sjálfsagt lokað á og leitaði margur
maðurinn til hans í raunum sínum
og gekk hann oft nærri sjálfum sér
til að greiða götu annarra. En það
er lítil gjöf að gefa af eigum sínum.
Hin sanna gjöf er að gefa af sjálfum
sér og það gerði hann.
Leitin að sjálfsþekkingu var hon-
um mikilvæg og að ná að vinna
með sjálfan sig. Við töluðum oft
um það hvað böl og hégómi ein-
kenndu mannlífið á meðan fuglar
himinsins héldu sínu lífi eins hreinu
og einlægu og hægt væri úti í nátt-
úrunni. Þannig lífi vildum við lifa
og náðum ef til vill að einhveiju
leyti. Það var ekki verið að velta
sér uppúr hvað öðrum fyndist held-
ur var um að gera að reyna að
vera maður sjálfur og finna sitt
eigið frelsi.
Eins og svanur sem hverfur af
tjörn sinni safnaði Sigurgeir ekki
veraldarauði og lifði ekki eftir við-
urkenndum reglum smáborgarans,
heldur átti hann sér hið sanna frelsi.
Leiðir hans voru líkt og fugla him-
insins. Betra er að hafa lifað einn
dag sem vitur og gjörhugull maður
en að lifa í fáfræði og hégóma.
Ég hefði ekki trúað því áður eða
getað ímyndað mér það að slíkur
sársauki væri til, sem ég upplifi nú
við missi Sigurgeirs. En í góðri lít-
illi bók segir að þegar sorgin knýi
á skuli maður skoða aftur hug sinn
og þá muni sjást að ég græt vegna
þess sem var í raun gleði mín. Það
sýnir því bara hvað gleði mín var
mikil.
Þín
Inga Björk
Sorgin og tómleikinn umlykur
mann, það er ekki hægt að lýsa því
með orðum. Sigurgeir var hrifinn á
brott.
Fimm ára þrautagöngu hans er
lokið, martröð sem hófst með ásök-
unum og lygum. Alla tíð reyndi
hann að hreinsa mannorð sitt, en
enginn hlustaði á hann, allstaðar
lokaðar dyr, hann fór til Iögreglu,
„háttsettra" vina sem hann taldi
vera vini sína, presta, ráðherra, all-
staðar þar sem von var, en allstað-
ar lokaðar dyr. Er þetta réttlæti?
Fyrir mann með jafn ríka réttlætis-
kennd og Sigurgeir hafði var erfitt
að mæta þessu.
Er rétt að kerfið troði á tilfinn-
ingum fólks?
Hann fór ótroðnar slóðir með
mál sitt og hentaði það ekki öllum.
Hans göngu er lokið, þetta hræði-
lega mál leiddi hann til dauða,' hann
var oft hræddur við það hvar þetta
myndi allt enda.
Sigurgeir var listhneigður og
náttúrubarn, þroskaður, hann las
mikið og spáði í lífíð og tilveruna.
Sigurgeir naut sín best innan um
olíulitina og strigann og fékk hann
þá útrás fyrir tilfinningar sínar, eins
þegar hann sat við hljómborðið og
samdi tónlist. Eins leið honum vel
í Krýsuvík og áttu hann og Inga
margar stundir þar. Elsku Jenný
Rut, missir þinn er mikill, allt sem
þið áttuð eftir að gera, en góðar
minningar munu lifa.
Elsku Inga, framtíðin í rúst, ekk-
ert eftir, tómt hús, en með mikið
af minningum og tilfmningum, sagt
er að lífið haldi áfram. Mamma og
pabbi, strákurinn ykkar farinn,
hann kemur ekki oftar í kaffi og
til að spjalla.
Systrabörnin hafa misst besta
frænda sem lét sér annt um þau
og hugsaði um velferð þeirra. Við
systurnar kveðjum góðan bróður,
sem var umhugað um velferð okk-
ar, hann hefur vakað yfir okkur
alltaf frá því við vorum litlar.
Ég trúi því að við munum hittast
aftur og að heimkoma þín hafi ver-
ið góð. En við spyijum samt hver
er tilgangurinn með þessu öllu?
Minningin um góðan dreng mun
lifa í hjörtum okkar. Ég vona, ég
trúi að réttlætið muni ná fram að
ganga, eins og Sigurgeir sagði „rétt
skal vera rétt“.
Elísabet.
Mig langar að kveðja hann bróður
minn sem var mér svo kær. Ég er
með stórt sár í hjartanu sem aldrei
grær. Takk, elsku bróðir, fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig og mína.
Elsku Inga Björk, Jenný Rut,
mamma og pabbi, guð gefí ykkur
styrk til að takast á við Iífið.
Þegar blóðið er heitt og hjartað er ungt
er hægt að freistast, en sigra þungt.
Að dæma hart það er harla létt,
en hitt er örðugra: að dæma rétt.
(Jón Ólafsson)
Ingibjörg.
Elsku besti frændi minn, mig
langar að kveðja þig um sinn. Von-
andi hittumst við einhvern tíma
aftur og gerum allt það sem við
áttum eftir að bralla saman. Þú
kenndir mér margt og mikið og
áttir eftir að kenna mér meir.
Ég er bara níu ára og skil ekki
af hveiju þú þurftir að fara. Ég
skal segja Selmu og Magnúsi frá
þér, því þau eru svo lítil og munu
ekki muna hve góður þú varst.
Takk fyrir allt elsku frændi, við
sjáumst síðar.
Þín
Kamilla.
Það er sorglegra en orð fá lýst
þegar menn eru hrifnir á braut á
besta aldri og svo margt enn fram-
undan. Þannig háttar með Sigur-
geir, lok hans jarðnesku vistar voru
í senn ótímabær og váleg. Sorginni
sem fráfall hans kallar á fylgja hlýj-
ar minningar um samverustundir,
um litla húsið í Hafnarfírði og út-
reiðartúr á fögru haustkvöldi óra-
fjarri skarkala borgarlífsins. í huga
mér sé ég einstakling sem er dálít-
ið öðruvísi en mörg okkar hinna,
ekki jafn bundinn hinu veraldlega
umhverfi, á einhvern hátt fijálsari
og meira í takt við sitt innra eðli.
Sigurgeir hafði næmt skynbragð á
líðan annarra, hann var örlátur og
hlýr og réttlætiskennd hans sterk.
Með þessum fáu orðum kveð ég
góðan vin. Elsku Jenný, Inga, Sig-
urður og Jenný og áðrir ástvinir,
megi guð gefa ykkur styrk á erfið-
um stundum.
Sigprún.
Sigurgeir Sigurðsson er horfinn
héðan mjög svo óvænt og allt of
snemma. Hann skilur eftir sig stórt
skarð sem ógjörningur er að fylla.
Sigurgeir var mjög sérstök persóna
og var ákaflega hæfileikaríkur
maður. Hann var afar geðþekkur
viðskiptaaðili, félagi, heimsborgari
og vinur, en samt hógvær tilfinn-
ingamaður sem lét sér annt um
aðra. Okkur þykir afar sárt að eiga
ekki eftir að hitta hann framar. En
eins og við þekktum Sigurgeir þá
vitum við að hann mundi ekki vilja
að við værum sorgmædd á þessari
stundu. Hann hefur nú fengið sinn
frið, en minning hans mun ávallt
lifa í hjörtum okkar. Sigurgeir var
stórkostleg mannvera og réttsýni
og heiðarleiki einkenndu líf hans.
Hann var hvorki bjartsýnn né svart-
sýnn heldur raunsær, trúði að við
og aðeins við sjálf gætum opnað
dyrnar að breytingum innra með
okkur.
Sigurgeir hafði mikil og gagnger
áhrif á líf okkar. Hann jók gildi
þess. Blessuð sé minning hans.
Armin, Monika og
Christiane Leyendecker
Vegna ótímabærs fráfalls vinar
míns og mágs, vil ég nú minnast
hans í fáum orðum.
Stuttu eftir að ég kynntist Ingu
konu minni lágu leiðir okkar Sigur-
geirs saman. Sigurgeir var rafvéla-
virki að mennt en rak á þessum
árum verktaka- og innflutningsfyr-
irtæki, kynntist ég þar miklum
mannkostamanni. Hann var tækni-
lega sinnaður, fróður um marga
hluti og sérdeilis Iistrænn.
Stefndi hugur hans til myndlist-
arnáms erlendis og hefði hann án
efa náð langt á þeirri braut. Ekki
get ég minnst hans án þess að geta
þess hversu bamgóður hann var.
Það vom ófáar gleðistundirnar sem
Sigurgeir og Inga kona hans gáfu
henni Kamillu litlu dóttur minni og
að ekki sé minnst á allar þær gjaf-
ir sem systrabörnunum voru færð-
ar. Er söknuður þeirra mikill.
Ég kveð þig nú með þökk fyrir
allt, kæri vinur.
Guð styrki konu þína og fjöl-
skyldu alla í þessari miklu sorg.
Hve minning er dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi.
Mín ljúfu og hljóðu kynni
af aihug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki er gjöf
sem gleymist eigi,
og gæfan var það öllum
sem fenp að kynnast þér.
(Davíð Stefánsson)
Jón Gunnar Baldursson.
Eftir dimman og kaldan vetur
þegar vorið í allri sinni dýrð er loks-
ins mætt til leiks, berast okkur þær
hörmulegu fregnir að Sigurgeir Sig-
urðsson hafí orðið allur með voveif-
legum hætti. Það var eins og myrkr-
ið grúfði sig á ný yfir allt þessa
fögru maídaga.
Við kynntumst Sigurgeir 1976
þegar við áttum samleið í félagi
ungra jafnaðarmanna. Síðan liðu
árin mörg. Sigurgeir flutti til út-
landa en kom svo heim og stofnaði
fyrirtæki sitt. Þá lágu leiðir okkar
saman aftur. Kvöld eitt kom hann
í heimsókn og bað okkur um að
aðstoða sig við útgáfu á bæklingi
fyrir fyrirtæki sitt.
Eftir það varð Sigurgeir góður
heimilisvinur og kom oft í kaffi.
Heimsóknum hans fylgdi ávallt ein-
hver friður og mannleg hlýja og
kom þá greinilega fram hvern mann
hann hafði að geyma. Oft átti hann
það til að setjast hjá börnunum
okkar og ræða við þau um framtíð-
ina. Hann hvatti þau til dáða og
benti þeim á hina margvíslegu
möguleika sem þeirra biðu í fram-
tíðinni.
Þjóðfélagsmál voru honum hug-
leikin og hafði hann ákveðnar skoð-
anir á því hvernig hann vildi breyta
þjóðfélaginu og gera það réttlátara.
Og réttlætismál voru honum ákaf-
lega hugleikin. Vildi hann gera rót-
tækar breytingar í þeim efnum.
Sigurgeir trúði á fólkið og trúði því
að með samtakamætti sínum gæti
það breytt þjóðfélaginu smám sam-
an. En þrátt fyrir það að Sigurgeir
væri einarður baráttumaður fyrir
því sem hann trúði á var hann ákaf-
lega hjartahlýr, kátur og öfgalaus.
Stundum settist hann fyrir framan
píanógarminn okkar og spilaði af
hjartans list. Stundum sagði hann
okkur frá hinum og þessum ævin-
týraferðum sem hann hafði farið í.
Allar þessar heimsóknir voru ómet-
anlegar.
Sigurgeir var ákaflega fijór mað-
ur og honum var margt til lista
lagt. Hann samdi mikið af lögum
auk þess sem málaralistin átti hug
hans allan og var orðin að hluta til
hans lifibrauð síðustu misseri.
Sigurgeir var hrifinn á brott allt
of snemma. Eftir sitja minningar
um góðan dreng sem átti svo margt
ógert í lífinu.
Eiginkonu hans Ingu, börnum,
foreldrum, systrum og öðrum ætt-
ingjum sendum við einlægar sam-
úðarkveðjur. Guð blessi minningu
Sigurgeirs Sigurðssonar.
Guðni Björn Kjærbo og
Gerður Guðmundsdóttir.
Sigurgeir Sigurðsson var mér
ætíð traustur og góður félagi. Hann
fór gjarnan sínar eigin leiðir í líf-
inu, en gerði ætíð meiri kröfur til
sjálfs sín en annarra. Hann var ein-
staklega greiðvikinn og traustur
vinum sínum. Hann var tilfinninga-
ríkur og hafði viðkvæma lund, en
mikill baráttumaður og gafst ekki
upp þótt á móti blési.
Við ólumst upp saman í Hafnar-
firði. í 10 ár í sama bekk, fyrst í
Lækjarskóla, síðan í Flensborg.
Vorum saman í handboltanum og
fótboltanum í FH. Sigurgeir var
góður íþróttamaður, lék með meist-
araflokki Hauka og Víkings í hand-
bolta og einnig í íslenska landslið-
inu. Hann var félagslyndur, naut
þess að vera í góðra vina hópi, en
lét illa að berast hugsunarlaust með
tískustraumum og lagði því oft
óhræddur á ókunn mið, vildi reyna
nýja hluti og takast á við ögrandi
verkefni. Sigurgeir var góður hesta-
maður. Fjórtán ára gamlir riðum
við tveir saman úr Hafnarfirði á
Þingvöll. Það var góð ferð eins og
allar þær ferðir og stundir sem við
áttum saman við mörg ó.lík tilefni.
Sigurgeir var listrænn, strax í skóla
kunni hann betur að teikna og
skrifa en aðrir og síðar hafði hann
yndi af því að mála myndir.
Öll mætum við erfiðleikum í líf-
inu. Það gerði Sigurgeir líka. En
hann gafst aldrei upp þótt stundum
væri við andstreymi að stríða. En
langtum fleiri voru þær stundir er
hann naut lífsins og átti sína góðu
daga. Jenný Rut, dóttir hans og
fyrrum eiginkonu, Hólmfríðar Sig-
urðardóttur, var hamingjusólin í lífí
Sigurgeirs. Almáttugur Guð græði
saknaðarsárin og blessi minningu
Sigurgeirs. Ég votta öllum aðstand-
endum samúð og hluttekningu, eft-
irlifandi sambýliskonu, Ingu Björk
Dagfinnsdóttur, foreldrum, systr-
um, dætrum og öllum þeim sem
eiga um sárt að binda.
Gunnlaugur Stefánsson.
Kvöldið sem þú kvaddir, Sigur-
geir, var slegið gullnum bjarma
sólarlagsins og kaldhvítum fölva
hins vaxandi tungls. Og þar sem
ég dró úr hraðanum á Hafnarfjarð-
arveginum til að dást að leik lit-
anna, brunaði sjúkrabíll hjá. Ekki
vissi ég þá að þetta var þín hinsta
ferð en mér þykir vænt um að hafa
fengið að vera þér samferða síðasta
spölinn.
Líf þitt var jafn litríkt og þetta
síðasta kvöld og stundum álíka
mótsagnakennt. Þér var ekkert um
klisjur gefið. Þú vildir ekki sætta
þig við viðjar vanans, heldur leita
víðar, detta og hrufla þig, læra af
reynslunni en alltaf fyrst og fremst
að þroskast sem maður. Þú vildir
ferðast og sjá en líka njóta eldanna
með fjölskyldu og vinum. Og þar
gast þú skrafað og skeggrætt um
allt milli himins og jarðar, allt sem
þú hafðir lesið og kynnt þér og vild-
ir segja öðrum frá. Þú varst í senn
fróðleiksfús nemandi og vitur fræð-
ari sem kenndir mér svo margt.
Það var leikur einn fyrir þig að
þreyta erfið próf sem þú stóðst með
sóma, jafnvel þó að vinnubrögðin
væru ekki alltaf hefðbundin. Enda
varstu vanur að fara þínar eigin
leiðir og kunnir vel þá list að vera
sérstakur og sjálfstæður. Þú valdir
þér það starf að reka eigið fyrir-
tæki og átti það vel við stórhug
þinn. Sköpunargleðin var þér í blóð
4