Morgunblaðið - 18.09.1998, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 1998 39
MINNINGAR
HANSINA GUÐRUN
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Hansína Guð-
rún Guð-
mundsdóttir var
fædd á Þingeyri
við Dýrafjörð 14.
nóvember 1913.
Hún lést 10. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Júliana Sig-
urborg Guðmunds-
dóttir, f. 12.7.
1889, d. 5.2. 1975,
og maður hennar
Guðmundur Jó-
hannes Jóhanns-
son, f. 20.4. 1887, d. 2.5. 1963.
Fárra mánaða gömul var
hún flutt yfír Dýrafjörð, að
Mýrum, en þar bjuggu Friðrik
Bjarnason og Ingibjörg Guð-
mundsdóttir. Astæða flutn-
ingsins var skæð veiki í ung-
börnum á Þingeyri. Hansína
var alin upp á Mýrum til ung-
lingsára, en var síðar á vetr-
um á Þingeyri í skóla, og þá í
skjóli foreldra og uppeldis-
systur sinnar Guð-
rúnar Friðriksdótt-
ur Ryden, og manns
hennar Carls Ryden.
Flutti hún með þeim
til Reykjavíkur
1927. Fáum árum
síðar fluttu foreldr-
ar Hansínu ásamt
börnum sínum til
Hafnarfjarðar og
settust þar að.
Hansína byrjaði
að vinna fyrir sér
strax eftir komuna
til Reykjavíkur, var
t.d. í vist í Viðey og víðar. Þegar
Hótel Borg var opnað 1930, var
hún í hópi þess starfsliðs, er þar
var ráðið til starfa.
Árið 1937 giftist Hansína
Guðleifi Guðmundssyni bygg-
ingameistara. Áttu þau fjögur
börn saman, sem eru: 1) Frið-
rik Ingimar, byggingarmeist-
ari í Svíþjóð. Kona lians er Jó-
hanna Oskarsdóttir, fædd í
Neskaupstað. Eiga þau þrjú
Sem ég sit hér og hugsa um
mömmu mína, geri ég mér grein
fyrir hve gífurlega stór þáttur henn-
ar var í lífi mínu og hve mjög hún
lifði fyrii' okkm' bömin sín og alla
afkomendur, sem nú era orðnir 43.
Ekkert var henni óviðkomandi hvað
okkur varðaði. Á hverjum degi var
„skýrslan" tekin. Hvernig leið þess-
um og hvemig gekk hjá hinum? Oft
fannst manni að maður væri eins og
gi'ammófónplata, sama skýrslan
gefin dag eftir dag. Og yrði mér á
að vita ekki allt í smáatriðum um af-
komendur mína varð hún yfir sig
hissa á kæruleysinu. Það sem okkur
jmgi-a fólkinu fannst varla frétt-
næmt, vai' stórmál í hennar augum.
Samt var hún svo frjálslynd og kát
alla tíð og ung í anda. Margir bestu
vinnufélagar hennar sem hún
kynntist og vann með á Hótel Borg
í ráma tvo áratugi , vora miklu
yngri, en hún virtist alltaf passa í
hópinn. Hún var svo lánsöm að eiga
margt skyldmenna og góða vini sem
glöddu hana með heimsóknum og
bára umhyggju fyiir henni alla tíð
og ekki síður eftir að hún fór á
Hrafnistu fyi'ir tæpum tveimur ár-
um. Þeim vil ég þakka fyrir hennar
hönd. Einnig ber að þakka starfs-
fólki Hrafnistu.
Það era ýmsar tilfinningar sem
bærast með manni við fráfall ást-
vinar og ég get ekki varist að láta
það álit mitt í ljós að hjúkranarfólk
sem vinnur með öldraðum og ör-
yrkjum er í raun í mjög vanþakk-
látu starfi. Þetta er krefjandi og
erfitt, en starfsfólk á slíkum stofn-
unum of fáliðað og á launum sem
sýna að störf þess era ekki metin
sem skyldi. Því gleðst ég yfir ný-
stofnuðu félagi aðstandenda á
Hrafnistu. Verð þó að játa að
gleymsku minnar vegna gerðist ég
ekki félagi á stofnfundinum, en ég
vona svo sannarlega að afkomend-
ur mínir sýni ekki sama kæruleys-
ið.
Það vita allir að margir aldraðir
og öryrkjar sem ekki geta séð um
sig sjálfir, geta jafnvel ekki tjáð
sig, þurfa stuðning okkar sem
yngri erum og hraustari. Þau
treysta á okkur sem málsvara sína
og eiga það inni hjá okkur að við
styðjum þau og vekjum athygli á
kjörum þeirra. Starfsfólk Hrafn-
istu, sem ég hafði oft samband við
vegna mömmu tók erindum mínum
jafnan vel og með samvinnu mynd-
ast samband sem kemur öllum til
góða.
Ég þakka mömmu minni fyrir
alla hennar umhyggju og elsku.
Nína.
Elskuleg tengdamóðir mín er
iátin, tæplega 85 ára að aldri. Hún
var mér og fjölskyldu minni um-
hyggjusöm móðir, tengdamóðir,
amma og langamma. Hún var
sterk, hún var heiðarleg og hún
var sönn. Hún var sú sem vildi
alltaf vita hvar hver var, hvernig
öllum liði og hvort hún gæti ekki
hjálpað til með börnin og heimilið,
þegar við hjónin unnum oft lang-
an vinnudag við eigin atvinnu-
rekstur. Hún var alltaf til staðar
fyrir okkur. Hún lifði langa ævi,
andlega heil til hins síðasta en lík-
aminn orðinn þreyttur. Því gleðj-
umst við í dag, hennar vegna.
Hún var södd lífdaga og sátt við
Guð og menn.
Blessuð sé minning hennar.
Tengdasonur.
Þegar ég hugsa um ömmu þýtur
svo margt í gegnum hugann að ég
veit ekki hvernig eða hvar ég á að
byi'ja. Þegar ég var lítil var það al-
gjör veisla að fá að fara til ömmu.
Hún átti alltaf eitthvað gott handa
mér; ís, nammi eða gos. Það brást
ekki. Ég fór alltaf og lék mér að
skartgripunum hennar. Það var
sko gaman. Hún var alltaf að baka
eða prjóna og voru pönnukökumar
hennar þær bestu í heimi, og hos-
urnar þær flottustu. Amma hugs-
aði alltaf vel um aðra, og þá sér-
staklega okkur systkinin, finnst
mér.
Ég vissi alltaf að þessi tími
kæmi, að hún færi frá okkur, en ég
var alls ekki tilbúin fyrir þetta. Ég
hefði átt að nýta þann litla tíma
sem ég átti með henni aðeins betur
en ég gerði. En maður veit aldrei
hvað mikið er eftir. Ég get ekki
sagt að ég hafi farið jafnoft til
hennar og ég hefði viljað. Mér bara
leið svo illa að sjá hana lasna, svo
ég sagðist alltaf ætla bara að fara
„á morgun“. En sá morgundagur
kom voðalega sjaldan.
Um daginn fóram við að tala um
blómin sem vora uppi á hillu hjá
henni, og sá ég þar eina gula rós.
Þá sagði amma að þetta væri bara
eitt einmana blóm, rétt eins og hún
væri. Þetta hafði mikil áhrif á mig.
Ég ákvað á þeirri stundu að gera
eitthvað fyrir hana, heimsækja
hana oftar, en það fór bara eins og
áður - „á morgun“.
Sunnudaginn áður en hún dó sá
ég hana í síðasta skipti. Það var
eitthvað skiýtið við þessa heim-
sókn. Ég stoppaði stutt, en við töl-
uðum mikið saman, sem við vorum
ekki vanar að gera. Mér fannst
erfitt að kveðja hana. Ég hafði á til-
finningunni að ég ætti ekki eftir að
sjá hana aftur. Það var rétt hjá
mér. Hún dó fjóram dögum seinna.
En ég revni að gleðjast hennar
vegna. Hún var orðin gömul og
börn. 2) Guðmundur Símon,
stýrimaður. Kona ‘ hans var
Ásta Birna Karlsdóttir, fædd í
Vopnafírði. Þau skildu. Seinni
kona hans er Kolbrún Bjarna-
dóttir, fædd í Reykjavík, eiga
þau tvö börn. 3) Sigurður,
kona Sigríður Þórarinsdóttir,
fædd á Reyðarfírði. Þau
skiidu. Eiga þau einn son. 4)
Nína Draumrún, fyrri inaður
hennar Kristinn Jón Engil-
bertsson, d. 1970. Áttu þau
tvö börn. Síðari maður henn-
ar er Guðmundur Kristján
Eyjólfsson bifvélavirkjameist-
ari, eiga þau tvö börn. Áður
en Hansína giftist Guðleifí,
átti hún dóttur, Unni Brynj-
ólfsdóttur. Maður hennar var
Garðar Jónsson skipstjóri,
fæddur á fsafirði. Hann er
látinn. Áttu þau fímm börn.
Hansína og Guðleifur skildu
1962, og fór hún fljótlega að
vinna aftur á gamla vinnu-
staðnum sínum, Hótel Borg.
Var hún þar til ársloka 1983,
og hafði þá unnið undir stjórn
allra hótelstjóra þar frá upp-
hafí.
Hansína verður jarðsett frá
Áskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 10.30.
þreytt og átti svo sannarlega betra
skilið.
Guð blessi þig, elsku amma mín.
Þín
Margrét.
Elsku hjartans amma mín er lát-
in. Stundin runnin upp sem ég er
búin að kvíða óskaplega fyrir en
amma mín var farin að þrá. Hún
var orðin þreytt og södd lífdaga.
Líkaminn var orðinn lúinn en and-
legri reisn hélt hún fram til síðasta
dags. Þess vegna er söknuður okk-
ar í fjölskyldunni meiri en ella, því
hún var stálminnug og ung í anda.
Svolítið farin að tapa heyrn sem
plagaði hana að nokkra leyti í sam-
ræðum og þá helst í síma.
Oll mín fortíð og minningar
tengjast henni því mikill samgang-
ur var á milli okkar, fyrst og
fremst á heimili foreldra minna og
seinna á mínu heimili og barnanna
minna sem sakna nú langömmu
sinnar. Ein sú fyrsta hugsun sem
kemur upp í huga minn á þessari
stundu er þakklæti að hafa átt
hana ömmu mína að öll þessi ár.
Það vora forréttindi í orðsins
fyllstu merkingu. Það era mörg ár
síðan ég gerði mér það ljóst og því
er þessi hugsun yfirsterkari öllu.
Fon-éttindi að hafa átt hana að og
að hún vakti yfir fjölskyldunni allri,
börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og bamabarnabörnum en
hópurinn var orðinn æði stór.
Hún var einstök og yndisleg. Ég
minnist hennar fyrir alla góðvild-
ina, umhyggjusemina, greiðviknina
og síðast en ekki síst hvað ég var
stolt af henni. Hún var svo falleg,
yst sem innst. Vinkonur mínar
höfðu oft á orði við mig hvað hún
væri falleg. Ég hélt nú það! Með
sitt gi’áa hár og fallega bros, hún
geislaði oft á tíðum. Það væri mikið
að hlakka til ef maður ætti eftir að
eldast jafn fallega og hún gerði.
Minningarnar geymi ég í hjarta
mínu um yndislega ömmu og allt
það góða sem hún gerði fyrir mig
og mína í gegnum tíðina.
Elsku mömmu minni og fjöl-
skyldunni allri bið ég Guðs blessun-
ar.
Elsku amma mín. Með sorg í
hjarta og tár á kinn kveð ég þig að
sinni. Hafðu ástarþakkir fyrir allt
sem þú varst mér og gafst mér í líf-
inu af þinni hjartagæsku. Hvíl í
friði.
Þín
Hanna Guðrún.
Við fallegan íjörð þar sem báran
mynnist við svartan sandinn vai-
Hansína G. Guðmundsdóttir fædd.
Hún ólst upp á Mýram í Dýrafirði,
en ung að áram hleypti hún heim-
draganum og fluttist til Reykjavík-
ur.
Hún vann um tíma á ýmsum
heimilum eins og þá var algengt.
Þegar Hótel Borg var opnuð 1930
var hún þar starfsmaður um árabil.
SVERRIR
LÁRUSSON
+ Sverrir Lárus-
son fæddist á
Kolbeinsá í Hrúta-
fírði 16. september
1937. Hann lést 12.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Lárus Sigfússon
og Kristín Hannes-
dóttir. Börn hans
eru Benedikt _ og
Anna Guðrún. Utför
Sverris fer fram frá
Hallgrímskirkju í
dag og liefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Elsku pabbi.
Mikið fannst mér erfitt þegar
Benni hringdi og sagði mér að þú
værir dáinn. Mig langar til að
þakka þér fyrir kynnin sl. tvö ár
og þakka þér fyrir þessar góðu
móttökur sem ég og mín fjöl-
skylda fengum þegar ég allt í einu
birtist eftir 35 ár með allt mitt lið.
Betri móttökur var ekki hægt að
hugsa sér í svona málum, hvorki
frá þér né öllu þínu fólki.
Ég sem var búin að ákveða að
einn daginn myndir þú segja:
„Komdu, við skulum drífa þig á
hestbak," því þú hafðir gaman af
skoðun minni á hestum.
Elsku pabbi, takk fyrir öll sím-
tölin, þú hringdir til að vita hvort
allir væra hressir, hvort elsta stæði
sig, hvernig ég hefði það, o.fl., o.fl.,
en lítið talaðir þú um þína líðan og
gerðir lítið úr þeim málum. Þú
værir „ágætlega hress“. Mikið átt-
um við eftir að tala um og kynnast
betur, en enginn fær stöðvað
stundaglasið sitt og
einhvem veginn held-
ur maður að tíminn sé
nægur.
Elsku amma, afi,
Benni, Inga, Gréta,
Inda, Sísí, Svanur og
fjölskyldur, megi góð-
ur Guð styrkja ykkur
og styðja.
Elsku pabbi, takk
fyi-ir mig og mína. Guð
geymi þig.
Þín dóttir
Anna Guðrún.
í þann mund er kula tók í blæn-
um og löndin bleiknuðu af litbrigð-
um haustsins, haustaði einnig að í
lífi Sverris Lárassonar vinar míns.
Snögg varð brottför hans úr
þessum heimi. Það leyndi sér ekki,
er hann á dögunum kom hingað til
okkar hinsta sinni, að þar fór sjúk-
ur maður. Þó óraði mig ekki fyrir
því að hans brottfór héðan yrði sú
hin síðasta.
Milli okkar fólks hefir jafnan
ríkt hin besta vinátta. Ég hitti
Sverri oft fyrrum á mínum
Reykjavíkurferðum, það var þó
ekki fyrr en hann réðst til mín
sem hjálparmaður um sauðburð-
inn að ég kynntist honum að ráði.
Tvö hin síðari vor var hann með
okkur hér og reyndist okkur bæði
hjálpsamur og góður vinur.
Sagt er að þeir sem era góðir
menn, laði að sér bæði börn og dýr.
Þetta þótti mér sannast á Sverri.
Þrátt fyrir sína hlédrægni var
hann mínum unglingum góður fé-
Síðar á ævinni þegar börnin vora
farin að heiman, hóf hún störf aftur
á Hótel Borg. Þegar hún hætti
störfum þar fyrir aldurs sakir var
hún einn af þeim starfsmönnum
sem starfað hafði þar lengst.
Þegai- ég Mt til baka og leyfi hug-
anum að reika um löngu liðna daga
þá kemur ótal margt upp í hugann.
Ég minnist þess þegar við nokkur
ungmenni fóram austur að Ljósa-
fossi í Sogi, en þá var verið að
byggja orkuverið þai'. Bróðir minn,
Guðleifui', vann þar við smíðar og
köfun en Hansína vai' þar matráðs-
kona og nutum við þess á ýmsan
hátt, því við bjuggum þar í tjaldi.
Við Ljósafoss vann fólk á ýmsum
aldri og í frítímum var margt sér til
gamans gert. Eitt af því vai- að
synda yfir Sogið, þessa köldu
bergvatnsá. Það afrekaði Hansína
ein af fáum. Um helgar var oft tekið
í spil og fólk skrafaði um allt milli
himins og jai'ðar. Hansína hafði sér-
staka ánægju af því, þegar fólk kom
saman og tók lagið. Hún hafði fal-
lega rödd og var frábærlega lagviss.
Hún kunni feikn af ljóðum og lögum
og fylgdi henni alltaf léttleiki og
glaðværð.
Um þetta leyti giftust þau Hans-
ína og Guðleifur. Þau bjuggu lengst
af sínum búskap á Spítalastíg 10 og
eignuðust fjögur mannvænleg
böm.
Hansína söng áram saman í
Slysavarnafélagskórnum og í
söngsveitinni Fílharmoníu.
Síðustu árin vora Hansínu erfið
vegna veikinda, en hún hélt and-
legum kröftum til þess síðasta. Síð-
ustu árin bjó hún á heimili aldraðra
sjómanna, Hrafnistu, í Reykjavík.
Þar andaðist hún 10. september.
Fagra haust, þá fold ég kveð,
faðmi vef mig þínum.
Bleikra laufa lát þú beð
að legstað verða mínum.
(Páll Ólafsson.)
Nú þegar við Margrét kveðjum
mágkonu mína biðjum við börnum
hennar, tengdabörnum, barna-
börnum og öðram ættingjum Guðs
blessunar.
Margrét og Sigmar
Guðmundsson.
lagi og nærfærni hans við féð var
sérstök.
Fyrram lenti hann í alvarlegu
slysi sem ætíð háði hans starfsgetu
upp frá því. Dáðist ég að því hve
lítt hann lét það trafla sig er í fjár-
húsin var komið. Hann var vakandi
yfir ánum og lét allt ganga vel á '
sinni vakt. Ég hef trú á að dvöl
hans hér hjá okkur norðan heiða,
mitt í gróanda vorsins, hafi verið
honum mikils virði, enda uppalinn
í sveit og mikið náttúrabarn þrátt
fyrir búsetu í Reykjavík hin síðari
ár.
Sverrir var búinn að ganga í
gegnum mikil veikindi á lífsleiðinni
sem gjarna hefta athafnir fólks.
Hann varðveitti þó lífsgleði sína og
reyndi ætíð að gera lítið úr lasleika
sínum.
Komandi vor mun ekki verða
samt fyrir okkur hér, það mun
verða tóm eftir þennan góða félaga
okkar. Ég vil að þessum leiðarlok-
um þakka honum liðna tíð, þakka
honum óeigingjarnt starf liðin vor,
þakka honum vináttuna og tryggð-
ina við okkur hér á Þórustöðum.
Við öll sendum hugheilar samúð-
arkveðjur til eftirlifandi ættingja
hans.
Góður drengur er kvaddur. Guð
geymi Svem vin minn.
Óla Friðmey Kjartansdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk- .
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200 ^
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar- *
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.