Morgunblaðið - 11.02.1999, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 11. FEBRÚAR 1999 47\
börnum mínar innilegustu samúð-
arkveðjur í þessum fáu orðum.
Guðrún Agústsdóttir,
forseti borgarstjórnar
og formaður skipulags- og
umferðarnefndar Reykjavíkur.
Fallinn er frá, langt um aldur
fram, Hilmar Þorbjörnsson, að-
stoðaryfirlögregluþjónn hjá
embætti ríkislögreglustjóra og
góður félagi og samstaifsmaðm-
um margra ára skeið. Andlát hans
bar brátt að og kom okkur, fyrr-
verandi starfsfélögum hans í um-
ferðardeild lögreglunnar í Reykja-
vík, mjög á óvart, þótt víst væri
kominn til sögunnar krankleiki,
sem hrjáir margan manninn, nú
um stundir. En hann hafði nýlega
litið til okkar í kaffistofuna, kátur
og hress, fyrir nokkru kominn úr
velheppnaðri læknisaðgerð, og þar
voru málefni líðandi stundar rædd
og krufin til mergjar, að hætti
Hilmars. Hann var sterkur per-
sónuleiki og það sópaði að honum,
þegar hann lét í ljósi skoðanir sínar
eða barðist fyrir sjónarmiðum sín-
um. En hann átti líka auðvelt með
að komast af við fólk og sætta mis-
jöfn sjónarmið. Hann var góður
félagi og samstarfsmaður, sem við
hugsum til með hryggð í huga á
skilnaðarstund.
Sem forstöðumaður af hálfu lög-
reglunnar í umferðarmálum
höfuðborgarinnar var Hilmar
traustur og öruggur leiðsögumað-
ur, er stýrði málum af festu og
gætni, með öryggi samborgaranna
efst í huga, ávallt með það að leið-
arljósi, að umferðin gæti gengið
liðlega og hnökralaust fyrir sig,
svo að vegfarendur mættu sem
best við una. Það var ekki vanda-
laust að fara með daglega stjórn
umferðarmála í borginni í hans
tíð, er umferðarþunginn jókst
margfalt, án þess að umferðar-
kerfið og borgaryfirvöld brygðust
samtímis við vandanum; en hann
leysti það mál eins vel og efni
stóðu frekast til, í náinni og góðri
samvinnu við starfsmenn sína. En
svo mikilvægt, sem daglegt starf
hans var, jókst ábyrgð hans enn,
til mikilla muna, þegar mikið var
um að vera, svo sem við fjölmenn
hátíðahöld í borginni, heimsóknir
þjóðhöfðingja o.fl. af því tagis
Honum fórst það allt jafn vel úr
hendi, þótt álagið væri oft mikið.
Sem yfirmaður umferðardeildar
hélt hann fram vel rökstuddum
sjónarmiðum sínum af fullri festu,
enda hlutu þau lengst af góðan
hljómgrunn hjá valdhöfum. Við
starfslok í umferðardeildinni gat
hann því litið yfir farinn veg með
fullum sóma.
Við, vinir hans og samstarfs-
menn í umferðardeild lögreglunnar
í Reykjavík, hörmum ótímabært
andlát hans og sendum ekkju hans,
börnum þeirra og fjölskyldum,
dýpstu samúðarkveðjur.
Þorgrímur Guðmundsson.
Okkur langar í fáum orðum að
kveðja og minnast góðs félaga og
fjölskylduvinar. Að leiðarlokum er
margs að minnast og margt ber að
þakka.
Við bræðurnir eigum ógleyman-
legar minningar um allar þær
stundir sem Hilmar og faðir okkar
eyddu saman. En varla leið sá dag-
ur að þeir töluðu ekki saman og
ekki var til sá hlutur sem þeir vildu
ekki gera hvor fyrir annan. Af vin-
skap þeirra lærðum við bræður að
meta og virða vináttu.
Hilmar var sterkur maður á sál
og líkama, fyrrum mikill íþrótta-
maður og keppti meðal annars fyr-
ir íslands hönd á tvennum
Olympíuleikum.
A okkar yngri árum var það sér-
stakur heiður að fá að koma inn í
herbergið þar sem Hilmar geymdi
verðlaunagripi sína og ekki var það
minni heiður þegar hann gaf okkur
bræðrum sinn verðlaunapeninginn
hvorum.
Við litum ávallt upp til Hilmars
því að hann hafði að geyma ótrú-
lega sterka og fallega sjálfsmynd.
Nú þegar Hilmar hefur lokið
lífsgöngu þessa heims, kveðjum við
hann með þakklæti fyrir að hafa
kynnst þeim einstaka manni sem
hann hafði að geyma.
Guð blessi tryggan vin á nýrri
vegferð.
Að lokum vottum við eftirlifandi
eiginkonu og fjölskyldu hans okkar
dýpstu samúð.
Kæri Hilmar, minning þín mun
ávallt lifa með okkur.
Ég fann á þínum dánardegi,
hve djúpt er staðfest lífs vors ráð.
Ég sá á allrar sorgar vegi
er sólskin til með von og náð.
Og út yfir þitt ævikvöld
skal andinn lifa á nýrri öld.
(E. Ben.)
Börkur, Skúli og
Otthar Edvardssynir.
í dag kveð ég góðan vin og
félaga, Hilmar Þorbjömsson. Það
var þungt högg og óvægið þegar ég
frétti andlát hans. Tæpum tveim
tímum áður kvaddi ég hann, hress-
an og glaðan. Við höfðum verið að
leika snóker sem við höfðum báðir
gaman af og ákváðum að við mynd-
um hittast aftur næsta dag og
halda leik áfram. En leikurinn sá
verður ekki leikinn - því mennimir
hugsa en guð ræður, eins og Hilm-
ar hafði oft á orði.
Hilmari kynntist ég í Snarfara,
félagsskap bátaeigenda og áhuga-
manna um siglingar. Þar, eins og
annars staðar sem Hilmar kom,
miðlaði hann orku og þrótti og var
gleðigjafi, bæði þegar þurfti að
taka til hendi og í leik, þegar siglt
var á vit ævintýranna.
Það var engin lognmolla kringum
Hilmar. Hann var eins og storm-
sveipur og gustaði því af honum
hvar sem hann fór. Hann lá ekki á
skoðunum sínum, var fylginn sjálf-
um sér og samkvæmur, hvort sem
viðmælanda Mkaði betur eða verr.
Á síðasta ári, er ég lenti í erfíð-
um veikindum, kom best í Ijós
traust vinátta Hilmars við okkur
hjónin. Ekki leið sá dagur að hann
kæmi ekki eða léti í sér heyra,
boðinn og búinn að létta okkur lífið
á ýmsa lund, og verður sú vinátta
seint þökkuð.
Hilmar var listamaður af guðs
náð. Því bera vitni myndir sem
hann málaði, teikningar og skraut-
skrift. Hann hafði yndi af tónlist og
var mikill aðdáandi Wagners. Oft
hlustuðum við saman á tónlist
Wagners og langar mig að kveðja
minn góða vin með broti úr fagnað-
arsöng sem pílagrímarnir syngja
með Tannhauser þegar hann er
loks kominn heim.
Nú hýmar geð - ég sé heim inn í dalinn
í himindýrð lít ég bláfjallasalinn.
Nú get ég staf minn geymt um stund
því gengið hef ég á drottins fund.
(Jakob J. Smári.)
Ágústu, eiginkonu Hilmars, og
fjölskyldu vottum við djúpa samúð.
ÞeÚTa er missirinn mestur.
Far þú í friði, friður guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Jón og Steinunn.
Með fárra vikna millibili hafa
tveir góðkunnir Armenningar fallið
valinn. Fyrst kvaddi öðlingurinn
Jóhann Jóhannesson, Jói Long, og
nú hefur maðurinn með ljáinn sótt
heim Hilmai' Þorbjörnsson lög-
regluvarðstjóra, sem á árum áður
var sprettharðastur allra Islend-
inga.
Hilmar var annar tveggja kepp-
enda Islands sem tóku þátt í
Ólympíuleikunum í Melbourne
1956. Hinn var Vilhjálmur Einars-
son, sem vann það afrek að hljóta
silfurverðlaun í þrístökki og óneit-
anlega beindist öll athyglin að Vil-
hjálmi. En Hilmar var ekki síðri af-
reksmaður þótt ekki ynni hann til
verðlauna og raunar keppti hann í
Róm fjórum áram síðar og var
lengi okkar fremsti spretthlaupari
og átti Islandsmetið árum saman.
Eg man eftir Hilmari á Melavell-
inum sem ungum manni. Ljóst
liðað hár, kraftalega vaxinn,
vöðvastæltur, fríður sýnum. Hóg-
vær í allri framkomu en djarf-
mannlegur og sjálfsöraggur. Hon-
um fylgdu jákvæðir straumar og
ævintýraljómi. Sannleikurinn er
sá, að Hilmar naut aldrei sannmæl-
is sem íþróttamaður og stóð að
nokkra leyti í skugga þeirrar
kynslóðar sem gerði garðinn fræg-
an nokkram áram áður, en þessi
íþróttagarpur hljóp eins og gasella,
hann var náttúrabam, og með
skipulegri æfingu og betri aðstöðu
hefði Hilmar eflaust orðið í
fremstu röð í heiminum. Eftir að
hann lagði hlaupaskóna á hilluna
hélt Hilmar áfram tryggð við
íþróttirnar og félag sitt og eins og
margra íþróttamanna er siður
tókst hann á við vandasama vinnu
að loknum íþróttaferli sínum og
var þeim vanda vaxinn. Innan lög-
reglunnar óx Hilmar af verki sínu
og naut trausts jafnt yfirmanna
sem undirmanna. Hann lá heldur
ekki á skoðunum sínum í þjóðmál-
um og gekk ekki alltaf hinn breiða
veg. Þar var keppnis- og skap-
manninum rétt lýst.
Iþróttahreyfingin sér nú á eftir
einum af sínum fræknustu sonum.
Hún vottar honum virðingu sína og
þakklæti fyrir þá fyrirmynd og for-
dæmi, sem hann sýndi á hlaupa-
brautinni forðum. Ljóshærði vík-
ingurinn er horfinn af vettvangi en
eftir lifir minningin um mikinn af-
reksmann.
Ellert B. Schram, forseti ÍSÍ.
Ég kynntist Hilmari Þorbjöms-
syni þar sem leiðir okkar lágu sam-
an í Snarfara, félagi sportbátaeig-
enda hér í Reykjavík. Hilmar hafði
þá verið í félaginu lengi og unnið að
uppbyggingu félagsins og hafn-
araðstöðu þess í Elliðavogi þar sem
félagið hefur núverandi hafn-
araðstöðu sína og var fyrsta
smábátahöfn á landinu. Hilmar var
m.a. gjaldkeri og bryggjuformaður
í Snarfara, það gustaði af mannin-
um. Hann var kjörinn formaður
Snaiíara árið 1991 og gegndi þeirri
stöðu til 1995 þar sem hann vegna
anna á öðrum vettvangi lét af for-
mennsku í félaginu. Það era óg-
leymanlegar stundir sem við félag-
arnir áttum með Hilmari Þor-
björnssyni í starfi okkar fyrir félag
sportbátaeigenda en hann lét verk-
in tala. Uppbyggingin í félaginu
hefur verið ótrúleg og öll aðstaða til
fyrirmyndar.
Við ótímabært fráfall Hilmars
rifjast upp ógleymanlegar stundir í
morgunkaffi okkar Snarfarafélaga
um helgar þegar Hilmar hélt okkur
hinum agndofa í sögustund. Hann
sagði sögur úr starfi og leik enda
var maðurinn víðförall og bráð-
skemmtilegur. Við félagarnir í
Snarfara vottum fjölskyldu og
aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Jónas Garðarsson.
Hann er horfinn snöggt og óvænt
- svo óvænt að það orkar á vini
hans og velunnara sem reiðarslag.
Mér hefði aldrei komið til hugar
annað en að hann Hilmar Þor-
bjömsson, lögregluforingi, mundi
lifa langtum lengur en raun varð á
enda þótt hann væri stríðsmaður
og hefði iðulega verið í eldlínu allar
götur frá þvi hann sinnti löggæzlu
og eftirlitsstörfum fyrir botni
Miðjarðarhafs á vegum Sameinuðu
þjóðanna. Þá horfðist hann í augu
við dauðann oftar en einu sinni.
Hann vann þá það afrek að bjarga
mannslífum úr brennandi
skriðdreka, sem hefði getað
sprangið í tætlur á hverju andar-
taki. Hilmar gat verið ótrúlega
æðrulaus - það vissu þeir, sem
hann þekktu. Hann var hart
þjálfaður lögreglumaður af gamla
skólanum, „hvergi smeykur hjörs í
þrá“. Alvöramaður var hann svo
sannarlega, lífsreyndur og glögg-
skyggn. Það kom iðulega í ljós við
vissar aðstæður og mannþekkjari
var hann betri en margur annar,
það reyndi ég í tvígang þegar hann
varaði mig við því að eiga samskipti
við tvær manneskjur, sem villtu á
sér heimildir. Eitt sinn sagði hann:
„Þessi náungi á eftir að klóra úr
þér augun eða í öllu falli að reyna
það.“ Þetta reyndist rétt. Kynni
okkar voru orðin löng, allt frá því
árið 1961. Það atvikaðist svo að þá
hafði ég hellt mér út í hasarblaða-
mennsku, nýkominn til Reykjavík-
ur úr kennslu fyrir norðan. Ég var
á höttunum eftir forvitnilegu les-
efni í vikublað, sem ég ritstýrði og
sakir ólæknandi bíladellu hafði ég
ákveðið að skrifa myndarlega grein
um bíla og bílaverkstæði. Um þetta
leyti átti Bifreiðaverkstæði Hrafns
Jónssonar hnefaleikameistara tutt-
ugu ára afmæli. Ráðizt til atlögu í
portinu á bak við verkstæðið í
Brautarholtinu. Það var sjóðheitur
dagur og sólskin. Þama vora vaskir
bifvélavirkjar á ferð, til að mynda
snarboralegur náungi af Jóns eld-
prests Steingrímssonarætt. Enn-
fremur harðjaxlinn hann Valdimar
sonur Hrafns (alias Kramma box-
ara, ástarbarns Jóns Sveinssonar,
íyiTum bæjarstjóra á Ak., en Jón
var glímukóngur Islands árið 1912
og vann sér það til frægðar, áður en
hann fitnaði um of, að stökkva yfir
ána Glerá í foraðs vexti). Valdimar
Hrafnsson, Vladimir eins og ég
kallaði hann, hafði verið nemandi
minn í Gaggó Lind - skaphár og
skemmtilegur strákur. Le Don
Kramrni spígsporaði þarna um
svæðið glerfínn með amerískan
hatt og klæddur miðnæturbláum
teinóttum fötum og gaf snöggar
harðar fyrirskipanir annað veifið,
sem þeir undirdánugu hlýddu að
bragði.
Allt í einu heyrast drunur og
inn geysist ungur maður á mótor-
hjóli klæddur i svart leður frá
toppi til táar með stríðslegan hvít-
an hjálm á höfði minnandi á
falangista. Hann var í háum svört-
um stígvélum, sem gljáðu í sólinni.
Þeir heilsuðust með virktum hann
og Valdimar. Sá aðkomni leit til
mín. Mér fannst hann ekkert vina-
legur og hugsaði sem svo: „Þetta
er einn þessara þóttafullu
unglöggustráka, sem fara um allt
eins og logi yfir akur.“ Þegar sá á
mótorhjólinu var horfinn spurði
ég: „Hver er hann þessi?“
Þekkirðu hann ekki maður, þetta
er sá frægi Hilmar Þorbjörnsson.
Síðar átti ég eftir að kynnast hon-
um betur þegar ég fór að skrifa
um Reykjavíkurlögregluna að
störfum í skjóli nætur, í Dagblaðið
Vísi. Þá kynntist ég því hversu
góður drengur hann var þegar
hann bjargaði unglingum frá
hneisu og voða. Svo liðu árin og
við vorum alltaf að hittast og
blanda geði. Hilmar var listrænn
maður, menntaður á myndlistar-
sviðinu, hafði lært teikningu hjá
Valgerði Briem eldri og auk þess
hafði faðir hans Þorbjörn, sem var
listmálari og numið hafði í Kun-
stakademíunni í Kjöben, opnað
honum sýn inn í heim listarinnar.
Það er vont að vera búinn að
missa hann blessaðan vininn, sem
var auður að eiga að trúnaðarvini.
Ég held að báðir höfum við skilið
hvað vinátta er og hversu ströng
hin óskráðu lög í vináttu eru. Guð
blessi þig - ég mun alltaf halda
áfram að biðja fyrir þér og konu
þinni Agústu og allri fjölskyldu
þinni.
Hvíl þú í friði.
Þinn vinur,
Steingrímur St. Th. Sigurðsson.
Andlátsfregn Hilmars, sam-
starfsmanns míns til margra ára,
kom mér mjög á óvart. Skömmu
fyrir ferðina hans löngu höfðum við
setið saman á fundi og eftir að fundi
lauk ræddum við saman litla stund
um dag og veg og ég hafði orð á því
við hann að mér þætti fas hans allt
bera þess merki að honum liði vel í
þvi starfi sem hann var tiltölulega
nýkominn í hjá ríkislögreglustjóra.
Hilmar kvað svo vera og ég bætti
við til þess að leggja áherslu á þá
breytingu sem ég þættist sjá, að í
tilteknu máli sem við höfðum að
mínu áliti ekki verið á eitt sáttir um
áður væram við nú samherjar góðir.
Sú var raunin. Það varð hins vegar
ekki hlutskipti Hilmars að fylgja því <
máli eftir, aðrir taka við boðkeflinu
og ljúka hlaupinu.
Fljótlega eftir að ég hóf afskipti
af umferðarmálum kynntist ég
Hilmari Þorbjörnssyni. Það var
auðvitað ljómi yfir nafni hans hjá
mér eins og svo mörgum öðram
aðdáendum frækinna íþrótta-
manna og ég fann fljótt hve áhuga-
samur hann var um að bæta um-
ferðina. Við skipulögðum oft sam-
ræmdar aðgerðir í löggæslu og
fræðslu, en það er einmitt sú að-
ferð sem viðurkennd er hvarvetna í^r
heiminum sem sú líklegasta til að
skila árangri. I öllu slíku samstarfi
var gott að vinna með Hilmari.
Átaksverkefni áttu vel við hann og
þar skiluðu sér fyllilega eiginleikar
spretthlauparans sem eðli máls
samkvæmt vildi drífa í hlutunum.
Fyrir hönd Umferðarráðs þakka
ég Hilmari samfylgdina og framlag
hans til umferðarmála um langt
skeið. Eiginkonu, börnum og fjöl-
skyldunni allri sendi ég samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning
Hilmars Þorbjömssonar.
Óli H. Þórðarson.
Okkur nýliðunum leið nú vísf '
heldur skringilega í nýja glerfína
gallanum og vissum sannast sagna
ekki hverju við áttum von á þegar
varðstjórinn kallaði okkur inn á
teppið hjá sér, vel raka bak við eyr-
un, á fyrstu vaktinni á miðborgar-
stöð lögreglu sumarið 1975. Reynd-
ar hafði okkur líka borist það til
eyrna að yfii-maður okkar væri
harður í hom að taka og hefði auk-
heldur reynslu af gæslustörfum á
ófriðarsvæðum í útlöndum! Þannig
að það var rétt að hafa hægt um sig.*L.
Nú, fyrirlesturinn hófst á því að
brýna fyrir busunum skyldurækni,
stundvísi og snyrtimennsku, sem
hann gerði undanbragðalausa kröfu
til. Maður skyldi standa sína vakt
árvakur úti eða inni, nótt og nýtan
dag eftir því sem ákveðið yrði. Og
var þetta nú allt gott og blessað. En
við fórum nú að gjóa augum hvor til
annars þegar hann fór að segja okk-
ur af náunga, spjátrungi úr Háskól-
anum, sem hefði fengið sumarstarf
á vaktinni hjá sér. Hann hafði því
miður ekki tekið áðurgreind
varnaðarorð nógu alvarlega. Hann
sagðist því hafa sagt viðkomandi að
það væri svosem í lagi að hann
mætti á vaktina en hann gæti ekki ^
átt von á neinum launum... Ekki
reyndist Hilmar Þorbjörnsson þó sá
harði yfirmaður, sem fyrst leit út
fyrir, heldur hinn ágætasti vinur og
hollráður leiðbeinandi. Ég á margar
góðar minningar af starfinu í lög-
reglunni með góðu fólki sumrin
fimm og ég tel að þar hafi ég öðlast
mikilvæga reynslu fyrir störf mín á
öðrum vettvangi síðar. Er Hilmar
mér mjög minnisstæður frá þessum
tíma. I hugskoti mínu verður Hilm-
ar alltaf geymdur sem hinn glæsi-
legi áræðni lögregluforingi sem fór
fremstur í flokki sinna manna á ■
vettvangi. Hann var margverð- ,
launaður íþróttamaður og svo ;
geislaði af honum hreystin og kraft- J
urinn að mér datt aldrei annað í hug
en að hann yrði allra karla elstur.
Og alltaf kátur og glaður. En eng- j-
inn veit ævi sína og ég held að
Hilmari hefði Iíkað heldur illa að
enda karlægur.
Konu Hilmars, niðjum, ættingj-
um og vinum og Edda fóstbróður
hans bið ég Guðs blessunar.
Tryggvi Agnarsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er **■
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin ■*
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-- -
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.i