Morgunblaðið - 26.02.1999, Blaðsíða 42

'*42 FÖSTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTJÁN J.
JÓHANNSSON
+ Kristján J. Jó-
hannsson fædd-
ist á Ytra-Lágafelli í
Miklaholtshreppi í
Hnappadalssýslu 28.
september 1929.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur 20.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Borghildur Þórðar-
dóttir húsfreyja, f. 9.
júlí 1897, d. 5. janú-
ar 1971, og Jóhann
M. Krisljánsson
bóndi, f. 6. septem-
ber 1893, d. 29.
ágúst 1965. Kristján ólst upp hjá
foreldrum sínum á Syðra-Lága-
felli í Miklaholtshreppi í
Hnappadalssýslu. Elst barna
þeirra er Steinunn verslunar-
maður, f. 3. ágúst 1924, hennar
maður er Ragnar Ragnarsson
vélstjóri. Næstur er Jóhann
Gunnar trésmiður, f. 20. janúar
1928. Eiginkona hans er Jensina
Jensdóttir verslunarmaður.
Næstir í röð þeirra systkina
voru tvíburarnir Kristján sem
*> hér er minnst og Þórir lögreglu-
maður, f. 28. september 1929.
Eiginkona Þóris er Ingibjörg
Þórðardóttir skrifstofumaður.
Yngri systkini Kristjáns eru:
Sigurður húsgagnasmiður, f. 22.
desember 1930, fyrri kona hans
var Auður Helga Ingvarsdóttir,
þau skildu, en síðari kona hans
er Guðrún Ingólfsdóttir húsmóð-
ir. Sigvaldi verksljóri, f. 3. júlí
1932, eiginkona hans er Helga
Guðjónsdóttir, hjúkrunarfræð-
> ingur og ljósmóðir. Næstyngst
þeirra systkina er
Sesselja Anna hús-
freyja, f. 19. nóvem-
ber 1934, gift Erik
Möhl bifvélavirkja,
og yngst er Vigdís
Þórkatla, f. 8. ágúst
1939, verzlunarmað-
ur, gift Helga Sig-
urði Jónassyni lög-
reglumanni.
Hinn 18. júlí 1953
kvæntist Kristján
Svövu Guðrúnu Sig-
mundsdóttur, versl-
unarmanni frá
Reykjavík, f. 18.
desember 1930. Fyrstu búskap-
arár sín bjuggu þau í Reykjavík
en síðan í Kópavogi. Börn
Svövu og Kristjáns eru: 1) Jó-
hann Magnús bílasmiður, f. 21.
október 1953, kvæntur Unni
Arnardóttur gjaldkera. Þeirra
börn eru: a) Laufey, f. 12. apríl
1973, húsmóðir. Sambýlismaður
hennar er Einar Sigurður Ax-
elsson og þeirra börn eru: Örn
Haukur og Hrafn Már. b) Fann-
ey, f. 2. desember 1981. c) Krist-
ján, f. 3. september 1987. 2)
Margrét, bókari, f. 3. maí 1957,
hennar börn eru: a) Kristján
Yngvi, f. 7. desember 1979,
Brynjólfsson og b) Svava Guð-
rún, f. 26. júní 1984, Brynjólfs-
dóttir. 3) Borghildur Júlíana,
háskólanemi, f. 23. maí 1964, og
á hún eina dóttur, Hafdísi Lind,
sem er fædd 30. september
1992, Hafsteinsdóttur.
Utför Kristjáns fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Þegar vinir og samstarfsmenn
hverfa skyndilega af heimi bregður
okkur hastarlega. Kristján Jó-
hannsson, bifreiðastjóri í félags-
málaráðuneytinu, verður borinn til
moldar í dag.
Kristján var fæddur á Ytra-Lága-
felli í Miklaholtshreppi 28. septem-
ber 1929. Hann ólst upp í hópi
margra systkina hjá foreldrhm sín-
um á Syðra-Lágafelli.
Kristján var gjörvilegur maður
og ágætlega íþróttum búinn. Gat
hann sér frægðarorð á þeim vett-
vangi og var fremstur þrístökkvara
hérlendis þar til Vilhjálmur Einars-
■*! son kom til sögunnar. Kristján
stundaði nám við íþróttaskólann í
Haukadal hjá Sigurði Greipssyni.
Kristján stundaði fyrst ýmsa
verkamannavinnu, var á vertíðum og
síðan stundaði hann vélavinnu, fyrst
á jarðýtu en síðar á skurðgröfu.
Vann hann víða um land, lagði m.a.
veg um Álftafjörð á Snæfellsnesi og
gróf skurði í Borgarfirði og Reyk-
hólasveit. Sjö sumur vann hann að
skurðgreftri í Vestur-Húnavatns-
sýslu. Þar eignaðist hann marga vini
og var æ síðan aufúsugestur norður
þar. Á vetrum vann hann í Reykja-
vík bæði við skurðgröft og einnig
akstur strætisvagna. Allmörg ár var
hann leigubílstjóri hjá Bæjarleiðum.
* Kristján kvæntist hinni mætustu
konu, Svövu Guðrúnu Sigmunds-
dóttur verslunarmanni, 18. júlí
1953. Eignuðust þau börnin Jóhann,
Margréti og Borghildi sem öll eru
myndar- og sómafólk. Einnig ólu
þau Svava og Kristján upp dóttur-
son sinn, Kristján Yngva Brynjólfs-
son, sem nú stundar flugvirkjanám í
Bandaríkjunum.
Heimili sitt áttu þau fyrst í
Reykjavík en síðar byggðu þau í
Lyngbrekku 5 í Kópavogi þar sem
þau bjuggu sér fallegt heimili.
Kristján Jóhannsson var mjög
'v umhyggjusamur heimilisfaðir.
Hann var iðjumaður, prýðilega lag-
hentur og útsjónarsamur við verk.
Hann unni mjög æskustöðvum sín-
um á Syðra-Lágafelli og reistu þau
Svava sér þar myndarlegt sumar-
hús. Húsið smíðaði Kristján eigin
hendi í tómstundum sínum og lofar
"fcþar verkið meistarann. Hófust þau
handa um trjárækt á Syðra-Lága-
felli og þar var lögð alúð við sköpun
sælureits sem Kristján fékk þó ekki
að njóta nógu lengi.
Um 1980 gerðist Kristján bíl-
stjóri hjá Stjómarráðinu. Ok hann
fyrst hjá Friðjóni Þórðarsyni í
dómsmálaráðuneyti, síðan hjá
Matthíasi Bjarnasyni í samgöngu-
ráðuneyti, þá Jóni Sigurðssyni í iðn-
aðar- og viðskiptaráðuneyti og síðan
Jóni Baldvini Hannibalssyni í utan-
ríkisráðuneyti. Við alla þessa menn
bast Kristján vináttuböndum og
hafði við þá mikil samskipti þótt
leiðir skildi.
Vorið 1995 kom Kristján til starfa
í félagsmálaráðuneytinu og hófust
þá kynni okkar. í fyrstu þótti mér
óspilunarsemi að hafa bílstjóra en
lærði fljótt að meta aðstoð og mann-
kosti Kristjáns. Hann var ákaflega
vandaður maður bæði til orðs og
æðis. Trúmennska hans, þolinmæði
og háttvísi í hvívetna var einstök og
fyrir það ávann hann sér vinsemd
og virðingu hvarvetna. í tali barna-
bama minna var hann ekki Kristján
bílstjóri heldur „Kristján vinur
hans afa“.
Kristján hafði yndi af söng og lék
á munnhörpu af mikilli leikni. Hann
var virkur félagi í Oddfellowregl-
unni og lét þar sem annars staðar
gott af sér leiða.
í haust fékk Kristján kransæða-
stíflu og lá hann milli heims og helju
um tíma en komst svo til heilsu aft-
ur og 11. þessa mánaðar kom hann í
ráðuneytið og hugðist taka til starfa
næsta mánudag. Hlökkuðum við
báðir mikið til. Því miður fór ekki
svo. Kristján fékk annað áfall og
andaðist 20. febrúar.
Við Sigrún söknum vinar í stað og
mikill harmur er kveðinn að Svövu
og afkomendum þeirra. Við vottum
þeim innilega hluttekningu. Eftir
lifir minningin um góðan og heil-
steyptan mann.
Páll Pétursson.
Mig langar til þess með nokkrum
fátæklegum orðum að kveðja kæran
mág minn og þakka honum sam-
fylgdina. Kristján var ungur maður,
þegar við sáumst fyrst fyrir hart-
nær hálfri öld síðan. Hann var þá
eins og þar til yfir lauk fullur af at-
orku, glaðlyndi og skemmtilegheit-
um. Sannkallaður gleðigjafi fyrir
okkur sem tengdumst honum fjöl-
skylduböndum.
Hann var frá Syðra-Lágafelli á
Snæfellsnesi, einn átta systkina. Öll
eru þau traust og vandað fólk, ís-
lenskt alþýðufólk af bestu gerð. Kri-
stján fór ungur að heiman til að sjá
fyrir sér, læra og vinna. Hann fór
víða, en vann lengst af við akstur.
Kristján hafði þann eftirsótta eigin-
leika að virðast alltaf vera ungur
maður, jafnvel eftir að árin tóku að
færast yfir.
Hann og Svava byggðu sér hús í
Lyngbrekku í Kópavogi og þar uxu
úr grasi börnin þeirra þrjú, og þar
áttu barnabörn og barnabarnabörn
öruggt skjól hjá afa og ömmu. Ætíð
var gestkvæmt hjá þeim, enda var
fjölskyldan stór og vinirnir margir.
Kristján var söngelskur og þegar
systkinin komu saman var ætíð
sungið og munnharpan stundum
dregin fram eða brugðið á leik með
öðrum hætti. Kristján var alltaf til í
að sprella svolítið og hafði mikið að-
dráttarafl fyrir unga sem aldna.
Kristján var víðsýnn og hann og
Svava ferðuðust mikið innanlands og
utan um árabil. Átthagarnir áttu
ætíð ítök í Kristjáni og fyrir nokkr-
um árum reisti hann hús fyrir fjöl-
skylduna að Syðra-Lágafelli af sama
krafti og dugnaði og einkenndi hann
alla tíð. Þar var unaðsreitur fyrir alla
sem stóðu honum nærri.
Fyrir vestan var Kristján fyrstur
út á morgnana og oftar en ekki
blakti íslenski fáninn við hún þegar
við hin skriðum fram úr. Og þegar
okkur svilkonunum datt í hug að
hefja kartöflurækt fyrir vestan var
hann fljótur að taka við sér og í kart-
öflugarðinum áttum við öll ógleym-
anlegar stundir, mest vegna uppá-
tækja Kristjáns og gamansemi.
Kristján var glæsimenni í sjón og
raun. Það er okkur huggun harmi
gegn nú þegar hann fellur svo
óvænt frá að vita að hann var lán-
samur maður í lífi sínu. Hann átti
traustan lífsförunaut og góða sam-
heldna fjölskyldu sem var honum
endalaus uppspretta gleði og ástar.
Ég vil fjúir hönd okkar fjölskyld-
unnar í Grænuhlíðinni votta Svövu
og öllum aðstandendum Kristjáns
Jóhannssonar mína innilegustu
samúð. Hans er sárt saknað.
Blessuð sé minning hans.
Kveðja.
Jensína Jensdóttir.
Kveðja frá tvíburabróður
Sem tvíburar var tjáning okkar lík
og traustið svipað er við fiindum báðir.
Og vináttan af viðmótshlýju rík,
við vorum hvorir öðrum talsvert háðir.
Nú ert þú farinn, frómi bróðir minn,
svo fólskvalaus og trúr á allan máta.
Söknuðinn ég sára núna fmn,
hér sit ég einn og mun þig hljóður gráta.
Allt þitt líf var ákaflega sterkt
og aldrei voru nokkur mistök framin.
Af lipurð þinni er margt svo minnisvert,
því mun ég kveðja í Jesú nafni, Amen.
Þórir Jóhannsson.
Elsku afi. Þegar við hugsum til
þín koma margar góðar minningar
upp í hugann. Efst í huga er sveitin
á Snæfellsnesi. Þaðan eigum við
okkar bestu minningar um þig.
Margt gerðist þar skemmtilegt.
Þessi staður mun ekki verða sá
sami án þín, en við vitum að þú
verður ávallt með okkur.
Man ég mjög vel eftir því þegar
þú settir upp rólur fyi-ir okkur
ásamt Kristjáni Yngva nafna þínum
í gamla fjárhúsinu. Þá vorum við
frænkumar mjög ungar. Byrjuðum
við að róla okkur á miklum hraða en
rólan mín (Fanneyjar) brást og datt
ég ofan í skítahrúgu. Þar sat ég og
horfði á þig með hneykslissvip. I
fyrstu varðst þú mjög hissa en svo
allt í einu byrjaðir þú að skellihlæja
og inn á milli hláturroknanna héyrði
ég þig segja: „Úps, ég gleymdi að
festa róluna.“ Þessu atviki gleymi
ég aldrei ásamt fleirum. Þú varst
alltaf tilbúinn að hlusta á okkur
krakkana og alveg sama hvaða
prakkarastrik við gerðum, þá gast
þú ekki sagt neitt því þú varst svo
mikill prakkari sjálfur.
Þegar þú fórst með okkur krakk-
ana upp í Kerlingarskarð að sýna
okkur kerlinguna í fjallinu varð ég
(Svava) svo ofboðslega hrædd. Ég
bað þig um að snúa strax við og fara
heim. Þessu hafðir þú gaman af, að
ég skyldi hræðast klett sem líktist
kerlingu lengst uppi í fjalli.
Þegar Svava var fimm ára spurði
ég (Fanney) hana af hverjum hún
væri hrifin. Benti hún þá á þig og
sagði: „afa.“
Þú varst allt sem afar eiga að
vera, góður og skemmtilegur. Sárt
er að missa þig en huggun að vita að
þú ert í góðum höndum hjá Guði.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfír minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Fanney og Svava.
Alltaf er jafn erfitt að trúa að
menn í blóma lífsins þurfi að vera
burt kallaðir héðan úr þessu tilveru-
stigi frá heimili og fjölskyldum.
Það er búið að höggva ansi stórt
skarð í glaðværa hópinn sem sótti
fundi í hinu gamla góða íþróttafé-
lagi Miklaholtshrepps þegar ég var
að alast upp. Systkinin á Lágafelli
létu það ekki aftra sér að mæta á fé-
lagsfundi og íþróttaæfingar þótt
fara þyrfti yfir stóran hluta hrepps-
ins. Kristján var léttur í lund, með-
almaður á hæð, þéttur og samsvar-
aði sér afar vel, glímumaður lipur
og góður og voru margir honum
stærri og þyngri oft í slæmri stöðu
á glimugólfinu. Á árum áður sóttu
margir Miklhreppingar vinnu á
vetrum til Keflavíkur og Kristján
þar á meðal um árabil.
Sumarvinnu stundaði hann á
jarðýtum og síðar á skurðgi’öfum og
var ólýsanlegt að sjá lipurð og
tækni sem hann náði með kastskófl-
unum sem þá voru og náði skurðum
svo beinum að ekki hefði verið bet-
ur gert með handverkfærum. Svo lá
leiðin suður og Svava og Kristján
byggðu sér fagurt hús í Kópavogi
og hafa búið þar síðan. Tengsl við
gömlu sveitina rofnuðu ekki og
reistu þau sér fallegt sumarhús á
ættjörðinni Lágafelli og dvöldu þar
þegar frí og tilefni gafst.
Við Kristján vorum yfir tuttugu
ár samstarfsmenn á Bæjarleiðum
og var margt spjallað á stæðum
þegar við hittumst og er margs að
minnast frá þeim árum enda glatt á
hjalla. Nú hin seinni ár vorum við
báðir komnir í aðra vinnu og lágu
leiðir ekki eins oft saman en ef við
hittumst þá var alltaf sagt: „Ef þið
farið vestur í sumar þá farið ekki
framhjá Lágafelli án þess að gá
hvort við séum þar.“
Kristjáni vil ég þakka vináttu og
velvild alla tíð, leiðsögn og hjálp
þegar ég hóf leiguakstur og þekkti
ekki of vel bæinn.
Elsku Svava, börn og fjölskyldur,
guð gefi ykkur styrk á erfiðri stund.
Minning um góðan eiginmann og
fóður er mikils virði. Innilegar sam-
úðarkveðjur frá okkur hjónum.
Karl Ásgrímsson.
Harmafregn, Kristján Jóhanns-
son dáinn, ótrúlegt en staðreynd
engu að síður. Þrátt fyrir að öll ger-
um við okkur fulla grein fyrir að
það er hlutskipti allra manna að
deyja í fyllingu tímans, þá kemur
dauðinn okkur alltaf jafn mikið á
óvart, og í flestum tilfellum finnst
manni hann ótímabær, svo er einnig
nú í mínum huga. Þar sem Stjáni
var rétt kominn að seinna blóma-
skeiði ævinnar, eftirlaunaárunum.
Mikil depurð fyllir nú huga minn
er ég kveð hinstu kveðju einn besta
og traustasta vin, sem ég hef eign-
ast í gegnum árin. Samfara sorg og
söknuði vegna látins vinar fyllist
maður gleði yfir að hafa fengið að
njóta vináttu og samfylgdar góðs
drengs. Ég ýki svo sannarlega í
engu þegar ég fullyrði að traustari
manni en Stjána hef ég aldrei
kynnst. Hann var ætíð reiðubúinn
að rétta vinum sínum hjálparhönd,
ýmist með vinnu og eða góðum ráð-
um. í mörg ár stundaði Stjáni leigu-
bflaakstur og var sérstaklega að-
gætinn og farsæll í því starfi, en nú
hin síðari ár starfaði hann sem ráð-
herrabflstjóri og fórst það að sjálf-
sögðu vel úr hendi. Er það trú mín
að aldrei hafi það komið fyrir, að
nokkur ráðherra hafi ekki komist á
réttan stað á réttum tíma hafi
Stjáni setið undir stýri.
Fyrstu kynni mín af Stjána
hófust fyrir rúmum 50 árum, þegar
við ungir og galvaskir menn hófum
nám í Iþróttaskóla Sigurðar Greips-
sonar í Haukadal. Bjartsýnir á lífið
og tilvenjna stukkum við yfir kistu
og hest og glímdum glímur af mikl-
um móð. Ekki get ég neitað þvi að á
stundum öfundaði ég Stjána af
styrk hans og kröftum, sérstaklega
í glímunni; en þar stóðu fáir honum
á sporði. Á þessum árum var Stjáni
snjall frjálsíþróttamaður og færði
heimasveit sinni marga góða og eft-
irsótta íþróttasigra. Minningar
þessara ungdómsára standa mér nú
fyrir hugskotssjónum og ylja og
venna dapran hug.
Mörgum árum síðar eða á sjötta
áratugnum liggja leiðir okkar sam-
an á ný, nú á vinnumarkaðinum, þar
sem við störfuðum báðir hjá Véla-
sjóði ríkisins, nú fulltíða menn og
ábyrgir heimilisfeður.
Er ekki að orðlengja það að Stjáni
býður mér að starfa með sér norður
í Húnavatnssýslu næstu sumur.
Þótti mér það mikill heiður og mér
sýnt mikið traust, þar sem Stjáni
var þá talinn með allra flinkustu
gröfumönnum landsins. Það er til
marks um drenglyndi Stjána að
þrátt fyrir að ég væri hálfgerður
byrjandi, en hann með margra ára
reynslu í stai-finu, þá kom hann ætíð
fram við mig sem jafningja. Nokkur
klaufaleg mistök, sem ég gerði í
upphafi, framkölluðu bara bros hjá
Stján og hann sagði: „Þetta kemur
með æfingunni, Maggi.“ Það er á
þessum tímapunkti sem við hjónin
kynnumst betri helmingnum hans
Stjána, henni Svövu.
Stjáni var mikill lukkunnar mað-
ur í einkalífinu. Hún Svava, þessi
síkáta kona, bjó manni sínum af-
burða fallegt heimili og gaf honum
þrjú myndarleg börn, sem hafa í
hvívetna verið foreldrum sínum til
mikils sóma. Afa- og ömmubörnin
hafa nú misst sinn besta vin, því
Stjáni var sannur vinur bama sinna
og barnabarna. Missir þessarar
góðu fjölskyldu er óendanlega mik-
ill, því vinur minn Stjáni var mikill
og góður heimilisfaðir. Það er ein-
læg von mín og trú, að eins og dag-
inn lengir og óðum styttist í vor-
komuna með nýju, fjölskrúðugu lífi
móður jarðar, þá geti minningin um
góðan dreng sefað sárustu sorg
nánustu aðstandenda og fært þeim
þá fullvissu að Drottinn allsherjar
er með okkur lifandi og látnum.
Ef til vill er það einmitt það sem
gefur lífinu gildi, að við mannanna
böm skiljum ekki alltaf órannsak-
anlega vegi Drottins. En verum
þess fullviss að með dauðanum er
almættið sjálft að gefa okkur von og
trú um nýtt og eilíft líf. Við hjónin
sendum Svövu og fjölskyldunni
innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni. Minningin um góðan
dreng lifir eilíflega. Kæri vin, hvfl í
friði í náðarfaðmi Guðs. Blessuð sé
minning þín.
Magnús G. Erlendsson.
Kristján J. Jóhannsson, bifreiða-
stjóri, er látinn. Andlát hans kom
mjög á óvart. Hann var heilsu-
hraustur og sterkbyggður maður.
Kynni okkar hófust fyrir um 20 ár-
um er hann gerðist bifreiðastjóri
minn fyrrihluta árs 1983 en þá hafði
ég tekið við embætti ráðherra heil-
brigðis- og trygginga- og sam-
göngumála. Kristján gerðist bif-
reiðastjóri ráðherra 1980 og var það
til dauðadags.
Kristján var Snæfellingur og bar
mjög hlýjan hug til sinnar heima-
byggðar. Hann var alinn upp í stór-
um systkinahópi hjá foreldrum sín-
um. Var lítið í búi eins og hjá flest-
um íslendingum á þeim árum. Enda
voru litlar kröfur gerðar öfugt við
það sem nú er. Kristján bar mikla