Morgunblaðið - 14.08.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 14. ÁGÚST 1999 43 r
EINAR PÁLMI
JÓHANNSSON
+ Einar Pálmi Jó-
hannsson fædd-
ist á Þönglaskála
við Hofsós 24. nóv-
ember 1933. Hann
lést á Landspítalan-
um 8. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Sigur-
laug Einarsdóttir
frá Njljabæ undir
Eyjafjöllum og Jó-
hann Eiríksson frá
Berlín við Hofsós.
Systkini Einars
voru Alda Kristín,
sem er látin, og
Haraldur, sem er búsettur í
Austurríki.
Árið 1958 hóf Einar búskap
með eiginkonu sinni Ernu
Geirmundsdóttur á Hofsósi og
eignuðust þau íjögur börn. Þau
eru: 1) Sveinn Jóhann, f. 1956,
kvæntur Jóhönnu Ingimars-
dóttur og eiga þau tvö börn. 2)
Hólmgeir, f. 1958, sambýlis-
kona hans Þórleif
Friðriksdóttir og
eiga þau þijú börn,
hann átti eina dótt-
ur áður. 3) Einar
Örn, f. 1960,
kvæntur Elínu
Sverrisdóttur sem
er látin, áttu þau
tvö börn, sambýlis-
kona hans Sigríður
Stefánsdóttir og
eiga þau eina dótt-
ur. 4) Sigurlaug, f.
1972, sambýlismað-
ur hennar Oddur
Gunnar Jónsson og
eiga þau einn son.
Lengst af ævinnar stundaði
Einar eigin útgerð og með öðr-
um. Árið 1985 gerðist hann
stöðvarsijóri Pósts og síma á
Hofsósi og tvö síðustu árin hjá
Islandspósti.
Útför Einars fer fram frá
Hofsóskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku pabbi minn. Þegar ég
hitti þig laugardagskvöldið 7.
ágúst sl. varst þú svo hress og
kátur. Þú labbaðir með mér, Oddi
og Eyþóri um ganginn á spítalan-
um og talaðir og grínaðist eins og
þér einum var lagið. Þá var ég
viss um að nú værir þú að hress-
ast eftir erfiða legu. Þú talaðir um
að daginn eftir ætlaðir þú að
koma heim þó að enginn væri bú-
inn að tala um það við þig, þá ætti
ég bara að stela þér. En hvað
gerðist? Því að daginn eftir fórst
þú í ferðina löngu. Ég skildi ekki
af hverju þú varst farinn. Þú sem
varst svo hress daginn áður.
Við erum búin að eiga margar
góðar stundir saman hér á Ira-
bakkanum sem og heima á Hofsósi.
Þó er sérstaklega minnisstætt þeg-
ar ég var að koma í heimsóknir
norður með fjölskyldu minni og þið
mamma ákveðin í að gera dvölina
sem ánægjulegasta. Ég er þakklát
fyrir að hafa getað gefið þér heimili
hér á írabakkanum þó að þröngt
hafi verið en svona langaði þig að
hafa það og það var í alla staði
mjög gott að hafa þig þennan tíma
sem þú barðist við illvígan sjúk-
dóm. Þessar stundir gleymast
aldrei þó að það hafi verið bæði
gleði og sorg.
Elsku pabbi, Guð geymi þig.
Elsku mamma, Svenni, Hólmgeir,
Orri og fjölskyldur ykkar, megi
Guð styrkja ykkur í sorginni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Þín dóttir, Sigurlaug.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast tengdapabba míns, hans
Einars Jóa. Það eru rúm 20 ár síð-
an ég kom fyrst inn á heimili hans
og Emu á Kárastíg og var það
upphafið að góðri vináttu við þau
sem ávallt hefur haldist.
Við fyrstu kynni virkaði Einar á
mig sem svolítið „kaldur“ karl.
Hann var sjóari af lífi og sál og
fannst hinni tilvonandi tengdadótt-
ur nóg um þegar hann var að draga
kærastann fram úr um miðjar næt-
ur til að fara á sjóinn, en í því sam-
bandi voru engin grið gefin.
En við nánari kynni kom hans
mjúki maður í ljós og þá sérstak-
lega með tilkomu barnabarnanna.
Hann lét sig ávallt miklu skipta
velferð þeirra og hamingju, og eiga
bömin okkar góðar minningar um
afa á Kárastígnum, eins og hann
var og verður alltaf kallaður.
Þegar við vomm flutt frá Hofs-
ósi og voram að koma þangað í frí-
um varð helst matseðill næstu viku
að vera tilbúinn. Það var saltað
hrossakjöt, siginn fiskur, silungur
og nýjar kartöflur, að ógleymdum
rauðmaganum sem hann geymdi
alltaf handa mér, allt hanterað að
hætti veiðimannsins og allt þetta
bragðaðist svo óskaplega vel upp
úrpottunum hjá Ernu.
I mars á þessu ári greindist Ein-
ar með illvígan sjúkdóm og varð
það okkur öllum mikið áfall. En
þessi sterki maður barðist eins og
hetja og tókst á við sjúkdóm sinn
af æðruleysi og dugnaði. Má þá
helst minnast þess að Einar keyrði
alltaf sjálfur á milli í sínar með-
ferðir hér fyrir sunnan og er aðeins
rúmur mánuður síðan hann fór
sína síðustu ferð á milli einn. Hvert
tækifæri sem gafst á milli með-
ferða notaði Einar til að skreppa í
Skagafjörðinn og að sögn hans
sjálfs varð líðan hans alltaf betri og
betri eftir því sem norðar dró.
Ég held að ég megi segja að Ein-
ar Jóa hafi lifað lífinu lifandi. Hann
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að njóta þess sem hugur hans stóð
til. Hann unni sjónum og allri úti-
veru og var þá gjarnan stokkið upp
á reiðhjólið eða gengið á skíðum að
ógleymdum rjúpnaferðunum á
haustin sem vora fastir liðir.
Á seinni áram var Einar líka
virkur í félagsmálum og starfaði
hann meðal annars í Björgunar-
sveitinni á Hofsósi og bar ætíð hag
hennar mjög fyrir brjósti. Einnig
starfaði hann mikið við kirkjuna og
kirkjugarðinn og sinnti því starfi af
alúð og áhuga. Þegar börnin okkar
Hólmgeirs voru lítil héldu þau að
afi á Kárastíg ætti kirkjuna, því
það íyrsta sem þau sögðu þegar við
keyrðum inn í Hofsós var: „Þarna
er kirkjan hans afa.“
í dag kveðjum við Einar Jóa í
þessari kirkju norður á Hofsósi. Á
þessum fallega stað, þar sem rætur
hans era og hann unni svo heitt.
Kirkjukórinn sem hann söng í í
fjölda ára og honum þótti svo und-
ur vænt um mun syngja fyrir hann
í síðasta sinn í þessari jarðvist.
Ég ætla að enda þessi orð mín á
broti úr vísu sem hann söng stund-
um í glöðum hóp.
Tengdapabbi tilvonandi,
tek ég ofan fyrir þér.
Elsku Ema mín, Guð gefi þér
styrk til að halda ótrauð áfram. Ég
veit að þú gerir það. Við eigum svo
margar góðar minningar af Kára-
stígnum sem við getum yljað okkur
við í framtíðinni.
Þórleif Friðriksdóttir.
Elsku tengdapabbi minn. Ég
kveð þig með söknuði, elsku Einar
minn.
Er ég lít til baka hugsa ég um
þær stundir sem við áttum saman.
Þær voru ánægjulegar því þú varst
ekki bara tengdapabbi minn, þú
varst góður vinur sem ég gat leitað
til, og svo varstu líka yfirmaður
minn hjá Pósti og síma á Hofsósi í
nokkur ár. Það var mjög gott að
vinna með þér þó að þú hafir nú
stundum verið harður húsbóndi, en
það var svo stutt í það mjúka hjá
þér, kæri vinur. Þetta voru yndis-
legir tímar sem ég fékk að eiga með
þér.
Elsku Ema mín, Guð styrki þig
og fjölskyldu þína.
Legg ég bæði b'f og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég softia fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Péturss.)
Jóhanna Ingimarsdóttir.
Elsku afi, nú ertu farinn og mér
þykir svo sárt að hafa ekki getað
kvatt þig og sagt J)ér hvað mér þyk-
ir vænt um þig. Eg er að reyna, afi,
að vera sterk en það er svo erfitt.
Eftir hálfs árs veikindastríð er samt
ekki annað hægt en að samgleðjast
þér yfir því að nú þarft þú ekki að
berjast meir.
Það er svo margt sem kemur upp
í huga minn þegar ég hugsa til þín
og allt vildi ég geta talið upp. Ég
man þegar að ég var yngri, hvemig
ég var alveg friðlaus ef ég gat ekki
farið strax til þín og ömmu á Kára-
stíg um leið og skólinn var búinn á
vorin. Við áttum margar góðar og
skemmtilegar stundir saman, en
eftirminnilegast er mér þegar þú
varst að reyna að kenna mér og
systur minni að róa árabátnum.
Þetta varð svo alltaf árviss viðburð-
ur, og athugað hvort við hefðum
gleymt róðrartækninni yfir vetur-
inn. Þegar ég varð eldri kom ég nú
ekki eins oft, því miður, en þegar ég
kom var alltaf svo gaman að setjast
niður í eldhúsinu og borða bláber
með sykri og rjóma og rifja upp
gamla tíma.
Nú vil ég, elsku afi minn, kveðja
þig með bæninni sem amma kenndi
mér:
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú naftii,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Péturss.)
Ástarkveðja. Þín
Berglind.
Elsku afi minn á Kárastíg. Ég get
því miður ekki komið í jarðarförina
þína og finnst mér það mjög sárt.
Þegar ég kvaddi þig á Irabakkan-
um fyrir hálfum mánuði vissi ég
kannski innst inni að það gæti verið
í síðasta sinn sem ég sæi þig. En
það er erfitt að fá svona fréttir þeg-
ar maður er einn í ókunnugu landi
langt í burtu. En ég veit að nú líður
þér vel.
Ég ætla að kveðja þig með bæn-
inni sem Ema amma saumaði í
mynd handa okkur systkinunum:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín
Drífa.
Stundin líður, tíminn tekur
toll af öllu hér.
Sviplegt brottfall söknuð vekur,
sorgíþjartamér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig
að hafa þó á unga aldri
eignastvinsemþig.
Þú varst )jós á villuvegi,
viti á minni leið.
Þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárinstraukstafkinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson)
Hann afi minn er dáinn. Af
hverju afi minn?
Þú varst alltaf svo miklu meira en
afi minn, þú varst líka svo mikill
vinur og leikfélagi. Þegar ég kom í
heimsókn til þín og ömmu á Hofsós
varst þú alltaf tilbúinn til að taka
mig með þér út um allt. Þú fórst
með mig á skíði og tengdir snjóþot-
una aftan í skíðin og dróst mig síðan
á henni. Svo áttum við líka stað
saman sem við kölluðum „smíðakof-
ann“ og svo fór ég á sjó með þér og
við veiddum fisk saman og færðum
ömmu í soðið. Þetta lifir allt í minn-
ingunni.
Elsku afi, þín er sárt saknað. Ég
skil ekki alveg af hverju þú ert dá-
inn. Ég veit að nú líður þér vel og
kannski ertu búinn að hitta mömmu
þína og pabba þinn.
Amma mín, Guð styrki þig í sorg-
inni.
Takk fyrir allt, elsku afi minn.
Þinn vinur og dóttursonur,
Eyþór Emir Oddsson.
Elsku afi minn á Kárastígnum.
Mig langaði að minnast þín í nokkr-
um orðum.
Það var alltaf svo gott að koma til
ykkar ömmu á Kárastíginn, alltaf
var nóg að gera hjá okkur. Ég
minnist t.d. eitt sinn þegar við Gísli
bróðir voram hjá ykkur að vitja um
silunganet. Þegar við komum á
staðinn sagðir þú: „Nei, nei, sjáið
krakkar allan silunginn í netinu.“
Þegar við fóram að draga upp kom
þá í Ijós að ekld var um silung að
ræða heldur ufsa. Þú varst nú ekld
mjög hrifinn af því en amma kunni
ráð við öllu saman og bjó bara til
þessar fínu ufsabollur sem við
minnumst enn þann dag í dag.
Þetta er bara brot af ótal minn-
ingum sem ég á um þig, afi minn, en
það era einmitt þessar minningar
sem mér þykir svo vænt um nú þeg-
ar ég hef þig ekki lengur hjá mér.
Ég þakka þér fyrir allar stundimar
sem við áttum saman, elsku afi
minn.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesú, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesú, að mér gáðu.
Þín
Halldóra Ragna.
Elsku afi, við kveðjum þig með
söknuði, en lítum til baka til allra
ánægjustundanna sem við áttum
saman, allra sjóferðanna sem þú
fórst með okkur. Sérstaklega minn-
umst við ógleymanlegrar ferðar í
Málmey og ferðanna út í Naustavík
til silungsveiða.
Alltaf ríkti mikil eftirvænting
þegar von var á afa og ömmu í
heimsókn að norðan því alltaf var
eitthvað með í farteskinu, t.d. kart-
öflur og sfld, sem okkur þótti sér-
staklega góð og það vissir þú manna
best.
Hafðu, Jesús, mig í minni,
mæðu og dauðans hrelling stytt
Börn mín hjá þér forsjón finni
frá þeim öllum vanda hritt.
Láttu standa á lífsbók þinni
líka þeirra nafti sem mitt.
(Hallgr.Pét)
Pótur og Inga.
Penninn hefur oft veitt mörgum
sáluhjálp er náinn ættingi eða vinur
fellur frá og eins er nú þegar mig
langar með fáeinum orðum að
minnast Einars Jóhannssonar sem
var pabbi hennar Sillu vinkonu
minnar.
Mig setti hljóða er ég heyrði fyrst
um veikindi Einars og hversu alvar-
leg þau væra. Þessi sömu veikindi
sem fylgdu honum síðan að enda-
lokum sunnudaginn 8. ágúst síðast-
liðinn og tóku hann úr faðmi sinnar
yndislegu konu, Emu, bama,
tengdabama og bamabama, sem
honum þótti svo ákaflega vænt um
enda var Einar mikill barnakarl.
Skipti þá engu máli hver átti barnið
og þegar hann hitti son minn veit ég
að honum þótti gaman að fylgjast
með honum því þá sagði hann mér*
frá þeim tímum þegar faðir sonar*'
míns lék sér við Sillu á Kárastígn-
um og hvað taktarnir í syni mínum
væra honum kunnuglegir. Ég hafði
gaman af þessum frásögnum hans
því yfirleitt var stríðnin þar undir
og svo leit hann til dóttur sinnar
sem hló með.
Kynni mín við Einar vora
kannski ekki löng og náin en ég á
mér góðar minningar um hann er
ég dvaldi á heimili þeirra hjóna þeg-
ar ég heimsótti Sillu dóttur þeirra.
Einar var svolítið stríðinn og
hafði gaman af því að stríða okkur r
unglingunum en það var líka gam-
an að tala við hann um alvalegri
hluti og minnist ég þess vel er við
sátum og ræddum um pólitík. Við
Einar höfðum svipaðar skoðanir á
þessum málum á þessum áram og
hétum því að ef einn ákveðinn
stjórnmálaflokkur næði sínu
ákveðna takmarki skyldum við
kaupa okkur miða aðra leiðina til
Ástralíu. Ekki gekk þeim flokknum
vel svo aldrei varð úr Ástralíuferð-
inni, og verður ekki héðan af, en
við höfðum ætíð gaman af að rifja
þetta upp er við hittumst seinna á
lífsleiðinni.
Gestrisni þeirra hjóna var slík að
mér hefur alltaf liðið svo undurvel í \
þeirra návist eftir þessa dvöl mína á
Hofsósi og hafði alltaf gaman af því
að hitta þau í seinni tíð.
Ég kynntist honum svo enn betur
er ég bjó um nokkurra mánaða
skeið hjá Sillu og hennar fjölskyldu
á Sauðárkróki og reyndust þau
hjónin mér þá vel í mínum erfiðleik-
um.
Nú síðast þegar ég hitti Einar á
heimili dóttur hans var hann orðinn
mikið veikur en hélt þó góða skap-
inu og stríðnin í honum var ekki,
langt undan og það var greinilegt að'1
hann barðist af miklum lífskrafti við
þann sjúkdóm sem hann hrjáði þótt
Einar hafi ekki borið sigur úr být-
um.
Ég veit að hjá Emu, bömum
hennar og fjölskyldum þeirra ríkir
nú mikil sorg og vil ég votta ykkur
mína innilegustu samúð. Megi
minningin um góðan mann hjálpa
ykkur í gegnum þá miklu sorg.
Anna Vilborg Sölmundardóttir.
Fáein kveðjuorð til vinar og ná-
granna.
Skagafjörðurinn skartaði sínu
fegursta sunnudaginn 8. ágúst. Sól
skein í heiði, en enginn dagur er svo!
fagur að ekki geti borið þar skugga
á. Sú frétt barst um morguninn að
Einar Jóhannsson væri látinn. Ein-
ar var búinn að berjast við illvígan
sjúkdóm um nokkurt skeið og varð
að lokum að lúta í lægra haldi.
Einar var Hofsósingur í húð og
hár - þar var hans staður. Við vor-
um nágrannar á unglingsáram, að-
eins girðing milli lóða sem auðvelt
var að fara yfir. Einar og Alda,
systir hans, vora miklir vinir okkar
systkina á Kárastíg 3 og mikill sam-
gangur milli fjölskyldna okkar. Ein-
ar kvæntist Emu Geirmundsdóttur
og flutti sig utar á Kárastíginn og
þar stofnuðu þau sína fjölskyldu. .
Þótt ég sé löngu flutt frá Hofsósi *
kem ég þar nokkram sinnum á ári
til dvalar, stuttam tíma í einu og
hefur það verið einn af mínum föstu
liðum að líta inn til Einars og Emu í
spjall og kaffisopa og fá helstu
fréttir úr plássinu. Einar minn, ég á
eftir að sakna þess að sjá þig arka
um Kárastíginn og veifa glaðlega
þegar þú sást að við voram komin í
húsið. Þakkir fyrir hjálpsemina við
móður mína meðan hún bjó ein,
þakkir fyrir öll þín elskulegheit og
hlýju bros. Emu og fjölskyldunni
bið ég guðs blessunar. Jf"
Sá sem eftir lifir,
deyr þeim sem deyr.
En hinn látni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir honum yfir.
(Hannes Pétursson) <
Sigríður Friðriksdóttir.