Morgunblaðið - 01.02.2000, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 1. FEBRÚAR 2000 45
, J
r\
I
í

,nj
fl
■
SIGRÍÐUR
SVEINSDÓTTIR
+ Sigríður Sveins-
dóttir fæddist í Ás-
um í Skaftártungu,
V estur-SkaftafelIs-
sýslu, 26. júní 1921.
Hún lést á líknardeild
Landsspítalans þriðju-
daginn 25.janúar síð-
astliðinn. Heimili
hennar síðustu ár var
á Njálsgötu 82 í
Reykjavík. Sigríður
var næstyngst 15
barna hjónanna
Sveins Sveinssonar í
Ásum, sem seinna
kenndi sig við Norður Foss í Mýr-
dal, og Jóhönnu Margrétar Sigurð-
ardóttur. Eftirlifandi systkini Sig-
ríðar eru Guðríður, f. 22.11. 1908;
Róshildur, f. 21.2. 1911; Ingunn, f.
12.9. 1915 og Gísli, f. 16.5. 1925.
Látin eru þau Sigursveinn, Gyðríð-
ur, Runólfur, Sveinn, Páll, Kjartan
og Guðmundur. Þijú létust í frum-
bernsku.
Sigríður giftist Guð-
mundi Hjaltasyni skip-
stjóra 6. maí 1945.
Foreldrar hans voru
Sigríður Guðmun-
dsdóttir og Hjalti Jóns-
son (Eldeyjar Hjalti).
Sigríður og Guðmund-
ur eignuðust tvö börn,
Jóhönnu Margréti, f.
6.6 1946 og Hjalta
Jónsson, f. 29.2 1948.
Jóhanna Margrét er
búsett í Frankfurt í
Þýskalandi og Hjalti
býr ásamt eiginkonu
sinni Paulu Gudmundsson í Missis-
ippi í Bandaríkjunum. Sigriður og
Guðmundur slitu samvistir. Sigríð-
ur giftist Gísla Jónssyni verksljóra
23. febrúar árið 1973. Hann lést 3.
janúar 1995. Dóttir Gisla er Gu-
drún, gift Gunnari Guðjónsson og
eiga þau íjögur böm.
Utför Sigríðar fór fram í Foss-
vogskirkju mánudaginn 31. janúar.
Við fráfall frænku minnar Sigríðar
Sveinsdóttur koma upp í hugann ótal
ljúfar minningar. Eg var u.þ.b.
tveggja ára þegar faðir minn dó af
slysförum. Við mæðgurnar stóðum
ekki lengi óstuddar því fljótlega tóku
Bergþóra foðursystir mín og Kjartan
eiginmaður hennar okkur að sér og
gengu mér í foreldra stað. Kjartan
var bróðir Sigríðar og voru miklir
kærleikar á milli þeirra systkinanna.
Með Kjartani föður mínum eignaðist
ég fjölmenna og alveg einstaka fjöl-
skyldu. Þessi fjölskylda var engri
annarri fjölskyldu lík, hún hafði
bókstaflega áhuga á öllu því sem lífs-
anda dró. Þjóðlíf, náttúrufar og ná-
ungakærleikur, ekkert var henni
óviðkomandi. Umhyggja fjölskyld-
unnar í garð barna var einstök.
Fjölskyldan kom fram við böm af
nærgætni og hlýju og umfram allt af
virðingu. Kynni mín af Sigríði Sveins-
dóttur frænku minni verða mér
ógleymanleg. Alla tíð ávarpaði hún
mig á sinn sérstæða hátt eins og t.d.;
„Falleg mín, hjartað mitt, gullið mitt
eða engillinn minn“ og auðvitað var
ég best allra. Þannig talaði hún við öll
böm. Allt þetta varð örugglega til
þess að viðkomandi bami, eins og
mér, fannst að það hlyti að vera alveg
sérstakt, í það minnsta lagði ég mig
alla fram um að standa undir nafni.
Þetta viðmót Sigríðar og fjölskyld-
unnar allrar gagnvart börnum var
eitthvað sem þótti sjálfsagður hlutur.
Þetta lífsviðhorf sem ég kynntist sem
bam, hefur ætíð síðan reynst mér
gott veganesti á lífsleiðinni.
Sem barn sat ég oft á rigningar-
dögum heima í Heiðargerði og naut
þess í ríkum mæli að skoða ljósmynd-
ir af fjölskyldunni sem Loftur Guð-
mundsson eiginmaður Guðríðar
frænku hafði tekið. Athygli mín
beindist oftast að ljósmyndunum af
Sigríði sem vora teknar við hin ýmsu
tækifæri. Á öllum myndunum var hún
jafn glæsileg, fegurðin og lífsgleðin
skein úr augum hennar. í mínum
huga var hún fegurst allra. Ljós-
myndirnar af henni með bömunum
sínum tveimur, þeim Jóhönnu og
Hjalta, vöktu ekki síður áhuga minn.
Þar gat að líta hamingjusama móður
og prúðbúin, mannvænleg böm. Eg
var stolt af því að eiga hana fyrir
frænku. Hún var falleg yst sem innst.
Hún gladdi mig oft með gjöfum og
stundum fylgdu í kjölfarið andvökun-
ætur þar sem ég sat hugfangin og
handlék þær eða horfði bara á þær á
náttborðinu mínu.
Það var alltaf jafn ánægjulegt að
hitta Sigríði hvort sem það var á
heimili hennar, í sundi eða annars
staðar. Útbreiddur faðmur og hjarta-
hlýja beið mín hvenær sem við hitt-
umst. Það var alltaf sérstaklega gam-
an að ræða við Sigríði, hún komst
skemmtilega að orði og látbragð
hennar og blikið í augunum verður
alla tíð ógleymanlegt.
Sigríður frænka mín var dugleg að
heimsækja Bergþóm móður mína
eftir að faðir minn dó, fyrir tveimur
áram. Sigríður hafði stundum orð á
því að það væri nú ekki mikið mál fyr-
ir sig því að bíllinn hennar rataði
sjálfur upp í Heiðargerði. Styrkur
frænku minnar og stuðningur á þess-
um erfiðu tímum reyndist okkur í
fjölskyldunni ómetanlegur.
Við sem þekktum Sigiíði eigum
eftir að sakna hennar sáran, en minn-
ingin um einstaka konu, dýrmæta
perlu sem var gull af manni mun lifa
áfram í huga okkar.
Frændsystkinum mínum þeim Jó-
hönnu, Hjalta og fjölskyldu sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjm'.
Guð blessi minningu Sigríðar
Sveinsdóttur.
Ragnheiður Hermannsdúttir.
Ég kynntist Sigríði gegnum vöðva-
bólguna mína og er það sennilega það
eina góða sem bakverkir mínir hafa
nokkurn tímann haft í för með sér.
Hún ávarpaði mig um leið og ég steig
inn úr dyrum með „engillinn minn“ og
ég man að mér þótti þetta dálítið
furðulegt sökum stuttra kynna okkar,
en ég vandist fljótlega þeirri ótrúlegu
umhyggju og hlýju sem hún sýndi
mér. Það var í eðli hennar að láta öðr-
um líða vel og hún virtist geta gefið af
sjálfri sér endalaust. Það var alltaf
stutt í húmorinn hjá Sigríði, hún tal-
aði t.d. alltaf um „tölvuskömmina" og
hló svo að eigin sérvisku. Ég man líka
eftir því þegar ég aílitaði einu sinni á
mér hárið hvað henni þótti fyndið að
nú værum við báðar eins, alveg hvít-
hærðar! Svo gat hún hlegið endalaust
að því þegar ég reyndi að sleppa við
kínverska hausanuddið hennar.
Sigríður bjó yfir miklum fróðleik á
sviði náttúralækninga, sem hún miðl-
aði til annarra af einskærri um-
hyggju. Hún kenndi mér t.d. að best
væri að vera í grænu fyrir framan
„tölvuskömmina" en alls ekki hvítu.
Hún vissi allt um alls kyns olíur og
smyrsli og er mér mjög minnisstætt
þegar áragamalt hælsæri hvarf yfir
nótt eftir meðferð hjá Sigríði. Ég held
að mér hafi samt aldrei tekist að finna
mér skó sem vora henni að skapi, en
það var dæmigert fyrir hana að láta
sig varða skóbúnað annarra, hún vildi
öllum svo vel. Þegar ég hitti hana síð-
ast var hún mikið veik en var samt að
hafa áhyggjur af því að ég borðaði
ekki nógu mikið.
Ég held að engin orð fái nokkum
tíma lýst þeirri einstöku manneskju
sem Sigríður hafði að geyma. Ég nem
því staðar hér og minnist Sigríðar
vinkonu minnar, fallegustu konu sem
ég hef kynnst, með söknuð í hjarta.
Valgerður Rós Sigurðardóttir.
Móðursystir mín, Sigríður Sveins-
dóttir, lést á líknardeild Landspíta-
lans eftir tiltölulega stutta sjúkdóms-
legu.
Þegar læknir hennar, Sigurður
Amason, var með hana til meðferðar
eftir að krabbamein hafði greinst í
henni, spurði hann hana oft á tíðum
um líðan hennar og hún svaraði ætíð:
„Mér líður vel, bara alveg ágætlega.“
Þá varð lækninum að orði: „Ég þekki
ykkur þessa Skaftfellinga, ykkur líð-
ur best þegar þið þjáist mest.“ Já,
hún frænka mín var'af sterku bergi
brotin, hún kvartaði ekki en hlustaði
því betur á sorgir og þjáningar ann-
arra og líknaði fólki. Hún fæddist að
Asum í Skaftártungu, tveggja ára
gömul var hún reidd yfir Mýrdals-
sandinn að Norður-Fossi í Mýrdal í
þá tíu systkina hópi. Fjölskyldan
þurfti að yfirgefa smjörsveitina sína,
Tunguna, þar sem Ásar vora prests-
jörð og faðir hennar prestssonurinn
varð að finna sér aðra jörð til ábúðar.
Ung stúlka fór hún til Reykjavíkur og
hitti þar mannsefnið sitt, Guðmund
Hjaltason skipstjóra, Skaftfelling
líka; faðir hans, Eldeyjar-Hjalti, var
einmitt fæddur á Norður-Fossi, þar
sem Sigríður seinna sleit bamsskón-
um. Heimili hennar og Guðmundar
var annálað fyrir gestrisni og höfð-
ingsskap, þar átti stórfjölskyldan
athvarf. Þau hjónin eignuðust tvö
böm, óskabörnin Jóhönnu Margréti
og Hjalta Jónsson, en á heimilinu
dvöldust langdvölum systkinabörnin
við nám eða sumarstörf. Á sumrin
fluttist sjómannskonan upp í sveit, í
sumarbústað þeirra hjóna að Hjalta-
stöðum i Mosfellssveit. Eiginmaður-
inn var oft langdvölum að heiman, oft
mánuðum saman í siglingum en hann
var skipstjóri á Foldinni og Hvassa-
fellinu og sigldi um öll heimsins höf.
Sigríður stýrði bömum og búi af
myndarskap og gjafmildi á efni sin og
þegar húsbóndinn kom heim, oft eftir
langar fjarverur, var tekið á móti
honum af ást og mikilli umönnun. En
veður skipast í lofti. Guðmundur og
Sigríður slitu samvistum eftir ástríkt
hjónaband, bömin flugu úr hreiðrinu
og Sigríður fór að vinna utan heimilis.
A þessum áram fór hún undir leið-
sögn systur sinnar, Róshildar, að
stunda líkamsrækt og kynna sér
gamlan vísdóm um lækningar og líkn-
un og áður en þær vissu af var fólk
farið að leita til þeirra hópum saman
til að fá bót meina sinna. Sigríður
hafði læknandi hendur en óumræði-
leg hlýja hennar og ástúð átti ekki lít-
inn þátt í að fólki leið betur og fannst
það hafa fengið bót meina sinna eftir
leiðsögn hennar og nudd.
Árið 1973 giftist Sigríður seinni
manni sínum, Gísla Jónssyni verk-
stjóra, miklum sómamanni og reynd-
ist hún honum og dóttur hans, Guð-
rúnu, þá á unglingsaldri, mikil stoð og
stytta. Gísli andaðist árið 1995 og
naut hann einstakrai- umönnunar
konu sinnar í erfiðum veikindum allt
til dauðadags.
Alla tíð jók Sigríður við þekkingu
sína í alþýðulækningum. I móðurætt
hennar var margt góðra ljósmæðra
og grasalækna, föðurafi hennar,
Sveinn Eiríksson, þótti rneiri læknir
en prestur og afi hans, Sveinn Páls-
son landlæknir, var tengdasonur
fyrsta landlæknis íslands, Bjama
Pálssonar.
Sigríði var eðlislægt að hjúkra og
líkna og áhugi hennar og elja var óbil-
andi að bæta við þekkingu sína. Hún
kynnti sér gamlar læknisaðferðir og
húsráð í Þýskalandsferðum þegar
hún dvaldist hjá Jóhönnu Margréti
dóttur sinni, sem búsett er í Frankf-
urt. Einnig aflaði hún sér fanga hjá
syninum og tengdadótturinni Paulu í
fjölmörgum heimsóknum sínum til
þeirra í Missisippi í Bandaríkjunum.
Hún forvitnaðist einnig um alþýðu-
lækningar í Nígeríu en þar \ið
ströndina er Hjalti sonur hennar yfir-
maður á stóram oh'uborpalli þótt
heimili hans sé vestanhafs. Én Sigríð-
ur frænka uppskar einnig sín laun
fyrir það sem hún veitti öðrum. Ófáir
úr heilbrigðisstéttunum, bæði læknar
og hjúkranarfræðingar, leituðu til
hennar um hjálp á óhefðbundinn hátt
og þegar hún svo sjálf veiktist naut
hún umönnunar þessara faglærðu
skjólstæðinga sinna sem vora henni
vinir í raun.
Sýndu mér vini þína, þá veit ég
hver þú ert. Sigríður andaðist sátt,
þakklát fjölskyldu sinni og öllum vin-
unum sem létu hana finna þessa síð-
ustu mánuði hve mikils virði hún hafði
verið þeim. En gleði hennar lýsti sér
best á dauðastund, vitandi að við
banabeð hennar sátu bömin hennar
tvö sem bæði höfðu snúið heim frá út-
löndum til að sinna móður sinni síð-
ustu mánuðina.
Hún dó með bros á vör, hún Sigga
frænka mín. Blessuð sé minning
hennar.
Brynja Benediktsdóttir.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐNÝ HALLDÓRSDÓTTIR,
Dvalarheimili aldraðra,
Borgarnesi,
sem lést fimmtudaginn 27. janúar, verður
jarðsungin frá Borgarneskirkju föstudaginn
4. febrúar kl. 14.00.
Innilegar þakkir til starfsfólks Dvalarheimilis-
ins í Borgarnesi fyrir frábæra umönnun og hlý-
hug í garð hinnar látnu.
Halldór Karelsson, Lovísa G. Munoz,
Sísí Karelsdóttir, Jón Gestur Sveinbjörnsson,
Anna Karelsdóttir, Sigurður Már Gestsson,
Gígja Karelsdóttir,
Einar Örn Karelsson, Ragnheiður Einarsdóttir,
Erla Karelsdóttir, Jón Hartmann
og barnabörn.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og sonur,
LÁRUS SVEINSSON
trompetleikari,
Leirutanga 35b,
Mosfellsbæ,
sem lést á gjörgæsludeild Sjúkrahúss Reykja-
víkur þriðjudaginn 18. janúar, verður jarðsung-
inn frá Bústaðakirkju í dag, þriðjudaginn
1. febrúar, kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast
hans, er bent á Hjartavernd eða minningarsjóð Karlakórsins Stefnis.
Ingibjörg Lárusdóttir, Björn Óli Ketiisson,
Þórunn Lárusdóttir, James Healy,
Hjördís Elín Lárusdóttir, Ægir Örn Björnsson,
Sigurlaug Sara, Ágúst Leó,
Þórunn Lárusdóttir.
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HANNES V. ARASON,
Suðurbyggð 21,
Akureyri,
lést á heimili sínu sunnudaginn 23. janúar.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju miðviku-
daginn 2. febrúar kl. 13.30.
Albert Hörður Hannesson, Ágústa Stefánsdóttir,
Elísabet Emma Hannesdóttir,
Kolbrún María Hannesdóttir, Árni Grétar Árnason,
Kristrún Inga Hannesdóttir, Gylfi Gunnarsson,
Margrét Alma Hannesdóttir, Kristján I. Hallgrímsson
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
NJÓLA JÓNSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóii sunnudaginn
30. janúar.
Útför hennar fer fram frá Áskirkju föstudaginn
4. febrúar kl. 15.00.
Jón Þórðarson, Katrín Einarsdóttir,
Ólafur Þórðarson, Hilda Hilmarsdóttir,
Dagrún Þórðardóttir, Birgir Jónsson,
Trausti Þórðarson, Eydís Guðbjarnadóttir,
Ingunn Þórðardóttir, Guðbrandur Gimmel,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Við þökkum innilega öllum þeim sem auð-
sýndu okkur samúð og vináttu við fráfall og
útför móður okkar og tengdamóður,
ÞÓRUNNAR VIGFÚSDÓTTUR,
Skálpastöðum.
Starfsfólki Dvalarheimilis aldraðra í Borgamesi
færum við sérstakar þakkir fyrir umhyggju og
alúð í hennar garð.
Guðbjörg Þorsteinsdóttir Johansson, Nils Johansson,
Þorsteinn Þorsteinsson,
Guðrún Kristín Þorsteinsdóttir, Valgeir Jónsson,
Guðmundur Þorsteinsson, Helga Bjarnadóttir,
Vigfús Önundur Þorsteinsson, Auður Sigurðardóttir
og fjölskyldur.