Skírnir - 01.01.1866, Blaðsíða 101

Pritssland.
FRJETTIR.
101
marck kemur í nafni konungs og segir: „nú hafið þjer setiS hjer
nógu lengi til verra en einskis, fariS nú heim og hugsiS um aS
bæta ráS ySar til næstu Jiingsetu. Yjer höfum nú ekki tíma til
a<5 hlýSa á eSa svara lengur orSaskaki e2a skattyröum, jþví vjer
verSum aS fara a0 stjórna“. — þetta má segja um hverja l>ing-
setu og eigi sízt um ena síSustu. BáSar þingdeildir komu saman
15. janúarmán. þ. á. Bismarck flutti ræSuna í sta8 konungs og
las áþekkt og fyrr yfir höfSum fulltrúanna, ljet drjúglega yfir a<$
Láenborg var „tengd vi8 prússneska krúnu“, kvaS mundu leitaS
eptir sama, sem á þinginu næsta, um framlögur til flota og hafn-
arvirkja og s. frv. Nýmælunum um endurskipan hersins sagSi hann
myndi aptur haldiS í þetta sinni, enda væri þaS mál fært í lag
fyrir umsjá stjórnarinnar. ÁSur þingræSur byrjubu, ávarpaSi Gra-
bow fulltrúana og setti þeim fyrir sjónir, hvernig allt stjórnar-
ástand ríkisins kæmist fjær og fjær frjálsum lagasetningum og
skipan, hvernig stjórnin hefSi beitt sjer móti blöSum, fjelögum og
embættismönnum, og af því mætti sjá, aS hún ætla<3i aS fæla allt
frelsi af landi burt —, en Jþrátt fyrir allt, er afrekaS væri me8
sigrum og samningum í máli hertogadæmanna, hefSi hún nú gert
þa8 miklu flóknara og vandasamara en fyrr. AS eins meS frjálsum
stjórnarháttum kvaS hann Prússlandi mega verSa þess aubiS aS
koma fram hlutverki sínu á þýzkalandi og ná þar öndvegi,
en ella mundi því skotiS aptur fyrir af Austurríki —, og þaS
fyrr en hægt yr8i viS aS gera. — Strax, er þingræSurnar tókust,
sló í harSar deilur og mótmæli meS meiri hluta fulltrúanna og
ráSherrunum. Fulltrúarnir sögSu Láenborg sameinaíSa ríkinu meS
ólögum, þar sem atkvæSa þingsins væri eigi leitaS, en ríkislögin
segSi svo fyrir, að konungurinn mætti eigi taka völd yfir öðru
„ríki“ utan þingiÖ gyldi samþykki til. Enn fremur fundu þeir þau
missmíöi á þeirra sambandi, aÖ þaö væri eigi einingarband milli
Prússlands og Láenborgar, heldur samríkis tengsli, er alstaÖar yröi
til vafnings og vandræöa. Bismarck svaraÖi þeim í skopi, og
kvaÖ þeim heldur missýnast um Láenhorg, er þeir vildi gera þa<5
landkorn aÖ ríki, en í hinu skildi hann ekki, aÖ þeim nú litist sem
hún væri annarlegt eÖa óþýzkt land. Svo mundi þó hafa þótt
illa mælt um einn tíma (þ. e. 1848 — 49). þaÖ sem þeir segÖi