Skírnir - 01.08.1907, Page 8

200
Stephan Gr. Stephansson.
Mót böli skal hugurinn herSa sitt megn
og hylli við minniS þitt syna —
og bera það, sigra það, ganga því gegn
og geyma svo ástina þína.
Svo alúSar kveðjur og þökk fyrir þor
unz þjáninga-sigur var háSur,
og eins — að þú hrestir sem hlæjandi vor
á heiibrigðis-dögunum áSur.
— Þó ástvinir kvíSi aS koma nú heim
og kalt virðist sumarsins heiSi,
skal svölun og styrkur að stundunum þeim
enn stafa frá gróandi leiöi.
Þannig yrkir aldinn greppur eftir unga konu. Þessi orð>
koma frá hlýjum huga og vörmum vörum. Sá maður er
þó ekki öreigi hjartnæmra tilfinninga, sem þannig kveður.
Tilfinningarnar eru þó enn heitari og þrungnari af
samansöfnuðum og hálfbyrgðum eldi í kvæðinu,-;*sem
Stephan gerir eftir nafna sinn og systurson, rúnilega
tvítugan:
Margblessaöur, heimkominn, velkominn vertu’!
þó viðtakan setji okkur hljóöa.
ViS vefjum þig grátfegnir eins og þú ert
í arroana, hjartað vort góða!
Þú kemur að flytjh aldrei frá oss,
þú ætlar í fraratíS að verða hjá oss.
— I boði var öll okkar eiga,
en ónyt varð hún — neroa í sveiga,
svo kranzinn frá okkur sé ljósari en lín
og lifandi grænn eins og minningin þi'n.
Já, velkominn heim, þó oss virðist nú hljótt
á vonglaSra unglinga fundum,
og autt kring um ellina stundum ■—
Vor söknuður ann þér að sofa nú rótt
] samvöfðum átthagans mutidum,
hjá straumklið’ og lifandi lundum,
við barnsminnin ljúfu um brekkur og völl
með bæinn þinn kæra og sporin þt'n öll.