Skírnir - 01.08.1910, Page 59
Kolufell.
Smásaga úr íslensku nýlendunni í Kaupmannahöfn.
Það er komið fram í maí.
Skógurinn er sprunginn út — loksins!
Þarna höfðu trén staðið allan þennan langa vetur,
dökk og harðneskjuleg, ólík því að nokkurt líf gæti leynst
með þeim. Nærri því jafnólíkleg til alls gróðrar og járn-
grindurnar í kringum garðana eða steinleggingin á göt-
unni.
En í apríl, þegar sólin fór að fá meiri og meiri yflr-
hönd, tóku hvítleitir angar að gægjast út hingað og þang-
að um greinarnar. Þeir uxu og breyttu lit, svo að eftir
nokkurn tíma sló mógrænum litblæ á trjáraðirnar. Og í
maí sprungu hnapparnir út. Blöðin eru fyrst í stað veiklu-
leg og samankúlduð eftir reifarnar. En þau verða brátt
djarfari og tápmeiri, vaxa og breiða úr sér þangað til
þau hylja allar greinarnar.
Og göngumaðurinn, sem reikar eftir trjágöngunum til
þess að drekka í sig lífsanda voisins, horflr hissa upp í
ljósgrænt laufþakið, sem myndast hefir á fáum dögum.
Þegar hann ber saman hrjúfa og svipharða stofnana og
laufblöðin viðkvæm og hálfgagnsæ, þá finst honum eins
og hann mundi ekki furða sig meira á, þótt hann sæi
dúfu koma úr hrafnseggi. En líti hann betur í kringum
sig, sér hann samræmið í öllu. Alt, sem vorið snertir
með töfrasprota sínum, fyllist ást og yl. Alt lífsmagn leysir
það úr álögum vetrarins. Anemónurnar teygja sig upp
úr kaldri skógarmoldinni, þótt þær sjái þar varla nokk-
urn sólargeisla, vesalingar. Fuglarnir komast úr vetrar-