Gefn - 01.01.1870, Síða 60

60
og meginvald því undrum sveipað gefur;
svo lifir guð í lista helgum smið’,
sem lífið úngt í fögrum rósum sefur.
I>ér sem að mynd úr Múspells djúpum geimi
5 og moldarheimsins hverfulleika frá
með afli sveiflið andans fram að lieimi,
svo undrast hann og gleðst við prýði þá;
og þér sem kunnið vel að vekja hljóma
og veldismæian hörpustreng að slá:
10 þér berið andaun hátt í drauma dróma,
hann dvelur farsæll yðar iófum á!
Sem sterkur örn að úrgum himinskýjum
únga sinn ber á svimalausum væng:
eius líður önd á himinblæjum hljjum,
15 og hvílir vært, sem barn, á mjúkri sæng.
þér þjónar allt, þú guðdómslistin ljósa:
lögð verður öxin hvöss við gamlan meið,
sem fyrri lá sem fræ á auðri leið,
en fögur verður harpa, knúin mundum drósa.
20 Svo líður andinn smáu fræi frá,
uns fær hann loks að dvelja guði hjá.
*
* *
Um reginleiðir andinn áfram fer,
og einhvers leitar hvíldarstaðar sér,
þar líkams myndir lögum hlýða megi —
25 og ljósið var til myrkurs skapað eigi;
á meðan ljör í fögrum ríkir heim,
þá fær hann og að hlýðnast lögum þeim
er setti vilji guðs um geiminn víða,
og girða rúmið jafnt sem deilíng tíða. —