Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1932, Blaðsíða 86

86
hoístóft að lögun. — Framan-við bæinn rennur lækur úr fjalli ofan-í
Fjarðará, sém kallaður er Helgaá. Sagt er að heiðingjar í Borgarfirði
hafi spornað fast á móti kristnitökunni. Sögðu hinir þeim þá stríð
á hendur og söfnuðu liði. Þá tóku heiðingjar hofsklukkurnar og
færðu þær upp á Svartafell, og hengdu á járnslá, er lá yfir gjána.
En þá komu kristnir og börðust viö hina framan-við lækinn, og lauk
því svo, að kristnir sigruðu. En mannfall varð mikið af hvorum
tveggja. Var þar mýrarkrókur, er þeir börðust, og voru þeir þar allir
heygðir. Eru þar haugar eigi færri en 14—16, sem sagðir eru dysjar
þeirra, þótt líkari séu þeir yfirgrónum hraunhraukum. En vel mætti
ske, að kirkjustaður Borgfirðinga væri við þessa mýri kenndur,
því hann er næsti bær. Langt fram eftir öldum þóttust menn heyra
hofsklukkurnar hringja sér fyrir stór-viðburðum, og Árni Gíslason í
Höfn kveður svo að orði í Borgfirðingabrag: »Heyra má og hljóm í
bjöllum, er hringir veðrið stinna« o. s. frv.
7. Goöaborgir heita enn fremur klettadrangar tveir á hjalla
þeim, sem liggur inn frá fjallinu Skælingi í Loðmundarfirði, einu hinu
einkennilegasta fjalli, sem útlendingar segjast fyrst sjá úr hafi, og
kalla sumir af lögun »kínverska turninn«. Staparnir eru áberandi. Ofan-
við þá gengur flugabrún inn í landið, kölluð Ljómatindur og Ljóma-
tindsröð. í gegnum hana liggja Tröllaskörð, og neðar frá Stokks-
hamrar. En vestur frá Tröllkonubotn, Skúmhöttur og Kækjuskörð, með
Orustukampi niður-af, sem hér segir annars staðar frá. — Klettar
þeir, sem Goðaborgirnar standa á, heita Hrafnaklettar. Einhverjar
sagnir fylgdu fyr-meir nöfnum þessum, hinum áður-nefndu, frá tíð Loð-
mundar, sem nú eru flestar glataðar, einkum um Goðaborgirnar.
Karlfell, Kerlingarfjall, Herfell og Gunnhildur, Hrævadalur og Hofsá
eru og gömul nöfn í þeirri sveit.
8. Goðaborgir heita enn fremur smá-tindar tveir í norðan-
verðum Strandartindi í Seyðisfirði. Þar liggur og Goðagil niður að
sjó. — Sá Sörli, sem fyrstur byggði Sörlastaði, hljóp heiman til að til-
biðja goð sín á Goðaborgunum og rann eftir rák þeirri, sem sumir
segja síðar að héti Seiðhjalli. Segja menn, hann hlypi þetta ber-
höfðaður og berfættur af lotningu við goðin, unz honum varð síðast
hált á áræðinu og hrapaði af hjallanuum ofan-í Goðagil, og hvarf
svo til guða sinna.
í fornum landnámssögnum segir svo, að þegar Bjólfur kom inn
í Seyðisfjörð með félögum sínum, þá væru hér fyrir seiðmenn. Lík-
lega Eyvindur, sem nam Mjóafjörð og hans sinnar, og mögnuðu seið
móti Norðmönnum, sem á eftir komu, en urðu of seinir og hlutu